Terugblik op 20 maanden kruisbandperikelen - vol pieken, dalen en alles daartussen

De afgelopen tijd zijn er flink wat lezers bijgekomen. Voor iedereen die mijn blog recent heeft ontdekt, maar uiteraard ook voor alle vaste lezers, is het in aanloop naar de volgende stap een goed moment om even terug te blikken op alles wat er is gebeurd sinds het afscheuren van mijn voorste kruisband op 4 februari 2024. Want inmiddels zijn we 16 consulten, 8 belafspraken, 4 MRI-scans, 3 echo's, 2 röntgenfoto's, 1 SPECT-scan, 3 Kenacort-injecties, 3 operaties en >200 fysiobezoeken verder (ik hou van overzicht en cijfers - I know, structuurjunk). Een onwrikbaar einddoel blijft overeind: terug het veld op. Het aftellen naar operatie 4 is nu echt begonnen. 3 November is bijna daar. Wat is er in 20 maanden tijd allemaal gebeurd? De beknopte versie lees je in deze blog.

Het moment dat alles veranderde

4 Februari 2024. Het is een dag die ik nooit meer zal vergeten. Tijdens een voetbalwedstrijd was ik op snelheid met de bal aan mijn voet, op een meter of 20 van het doel parallel aan de zestien van de tegenstander. Ik zag in mijn linker ooghoek een verdediger naderen en haalde instinctief de bal met links onder mijn lichaam door, terwijl ik rechts om mijn as weg wilde draaien. In mijn hoofd legde ik de bal klaar om met links de trekker over te halen, maar mijn rechtervoet bleef in het kunstgras staan. Ik voelde een 'plop' en het was alsof mijn onderbeen even loskwam van mijn bovenbeen. Een felle pijn schoot door mijn knie. Schreeuwend ging ik naar de grond. Het werd zwart voor mijn ogen en ik werd misselijk. Het is kapot. Ik wist het. Godverdomme, het is kapot.

Daags erna ging ik naar de huisarts, maar die leek er niet zoveel van te vinden. "Ga maar een keer een echo maken in het ziekenhuis, je voorste kruisband zal het niet zijn. En bovendien kan ik niet iedereen met een distorsie van de knie insturen voor een MRI. Ik schrijf je wat pijnstillers voor om de komende dagen door te komen." Pardon? Achteraf gezien was dat mijn eerste les in je eigen gevoel serieus nemen. Ik omzeilde de wachttijd in het ziekenhuis, belde mijn fysio en liet meteen een echo maken. Op die echo was het beeld al troebel genoeg om te weten: dit is niet best. Eric, mijn fysio, regelde via de huisarts een verwijzing naar de orthopeed. De betreffende huisarts heb ik na mijn bezoek nooit meer gesproken en hij is inmiddels niet meer werkzaam in de praktijk, maar oh, wat was ik graag nog eens het gesprek met hem aangegaan. Niet om de aanval in te zetten, wél om bewustwording te creëren.

De diagnose

Pas enkele weken later, op 27 februari 2024, volgde de MRI met aansluitend een consult bij Anna TopSupport in Eindhoven. De diagnose werd bevestigd: een afgescheurde voorste kruisband. Ondanks dat ik het ergens al wist, kwam het nieuws hard binnen. Omdat ook mijn MCL en LCL wat schade hadden opgelopen, kreeg ik een brace voor een periode van 4 weken. Het was een periode waarin het besef langzaam daalde dat het herstel niet in weken of maanden, maar in minstens een jaar gemeten zou worden. De knop ging al snel om: challenge accepted. De keuze om me te laten opereren was snel gemaakt. "Zomer 2025", spraken PA Job Veldhuis en ik naar elkaar uit. Dat was het doel.

Eerste operatie: 28 mei 2024

Na een paar maanden prehab bij de fysio, waarin ik mijn extensie nooit haalde en mijn knie nooit rustig werd (en mij dat kopzorgen bezorgde), was het eindelijk zover: de voorste kruisbandreconstructie, uitgevoerd door Rob Bogie in het Anna Ziekenhuis in Geldrop. Daarnaast werd er een Lemaire-plastiek uitgevoerd om extra rotatoire stabiliteit te creëren. Ik ging de operatie in met gezonde spanning, maar vooral met veel vertrouwen. Eindelijk kon het echte herstel beginnen, dacht ik toen nog. 

Stroeve revalidatie

Vanaf enkele weken na de operatie voelde ik dat er iets niet lekker ging. Wat ik ook deed, ik haalde geen extensie. Na mobilisatie bij de fysio was die er wel, maar slechts van tijdelijke aard. Ik raakte 'm steeds snel weer kwijt. Waar ik verwachtte langzaam vooruit te gaan, voelde het juist alsof ik vastliep. Elke dag werkte ik keihard aan mijn herstel, maar de vooruitgang bleef uit.

Begin september, drie maanden na de operatie, werd er opnieuw een MRI gemaakt. Die kende een verrassende uitslag: uitgesproken botoedeem met insufficiëntiekenmerken in mijn mediale tibiaplateau, losse vezels in de ventrale bundel van de VKB-graft en een mogelijk ruptuurtje in de laterale meniscus. Geen overtuigende cyclops of artrofibrose. Na overleg werd er besloten om een arthroscopie te plannen.

Tweede operatie: 4 oktober 2024

Tijdens het inspecteren van mijn knie kwam Rob Bogie al direct het eerste obstakel tegen: een cyclops. Mijn knie werd schoongemaakt en het littekenweefsel werd verwijderd. Alles wat volgens hem kon zorgen voor bewegingsbeperking, werd nu aangepakt. De menisci waren gelukkig intact en de kruisband ook. De knie vertoonde wat gebruikerssporen, maar niet zorgelijk.

Stroeve revalidatie #2

Vol goede moed ging ik de tweede revalidatie in, vastbesloten om er deze keer alles uit te halen en rond de zomer weer op het voetbalveld te staan. Al snel bleek dat het traject zwaarder zou worden dan gehoopt. De knie bleef hardnekkig reageren. En het ergste: de extensie bleef een probleem. In november kreeg ik mijn eerste Kenacort-injectie, in de hoop het ontstekingsproces in het gewricht wat te dempen. Dit deed niets.

Eindeloze zoektocht naar antwoorden

De wintermaanden van 2024/2025 waren zwaar. Ik merkte dat het me mentaal begon op te breken. Het draaide vooral om overleven. Blijven geloven, blijven volhouden en blijven zoeken naar antwoorden en oplossingen. Mijn knie functioneerde gewoon niet, bleef reactief met warmte, zwelling en pijn. De extensiebeperking zorgde voor een aangepast looppatroon. Sinds het oplopen van mijn blessure had ik nooit meer een normale stap gezet. Er werd opnieuw een MRI gemaakt, gevolgd door een SPECT-scan, röntgenfoto’s en zelfs bloedonderzoek. Alles met hetzelfde doel: een verklaring vinden voor de niet functionerende knie. Die kwam er niet. Voor het eerst begon ik echt te twijfelen of het ooit nog goed zou komen. Vanaf dat moment heb ik ook vaker geroepen om 'de hele zooi' er maar uit te halen. Ik had er inmiddels zoveel energie, tijd en doorzettingsvermogen in gestoken, maar de resultaten bleven uit. De situatie kwam me de strot uit. Het voelde alsof ik aan het vechten was tegen iets wat niemand kon zien, laat staan begrijpen.

In overleg met Rob Bogie koos ik uiteindelijk voor een second opinion. Ik wilde iemand die opnieuw naar het geheel keek, met een frisse blik en zonder voorgeschiedenis.

April 2025: Second opinion

Nadat ik mezelf had verdiept in wie mij op weg zou kunnen helpen, kwam ik in het voorjaar van 2025 terecht bij Jacco Zijl van OrthoCareClinics. Vanaf het eerste moment had ik vertrouwen in zijn aanpak. Jacco was goed voorbereid, nam uitgebreid de tijd, stelde vragen, dacht mee en handelde doortastend. Hij concludeerde al snel dat het waarschijnlijk ging om een notch impingement - een te nauwe ruimte in de femorale notch die belemmerde dat de kruisband vrij kon bewegen en daarmee vastliep, met een extensiebeperking tot gevolg. "Met deze knie ga je de eindstreep niet halen", waren zijn woorden. Een notchplastiek zou mijn probleem kunnen oplossen. Het klonk logisch en het voelde alsof we eindelijk dichterbij de oplossing kwamen. Een operatie werd gepland. Ik fleurde op en kreeg weer energie, want er was eindelijk nieuw perspectief.

Derde operatie: 16 mei 2025

Op deze dag voerde Jacco Zijl een uitgebreide nochplastiek uit. Hij noemde mijn 'notch' een 'notchje'. Die kruisband paste er niet in. Op de operatietafel werd er na de notchplastiek een foto gemaakt van de hyperextensie die ik haalde. Ik was zo blij als een klein kind. Dít moet het zijn. Na een wat moeizame start met een forse nabloeding ging ik goed vooruit. Twee weken na de operatie liep ik zelfs voor het eerst een klein blokje buiten met een normaal dynamisch looppatroon. Niet pijnvrij, maar dat deed er op dat moment niet toe. Ik huilde tranen van geluk. De winterstop? Dat moest mogelijk zijn!

Notch impingement

Hyperextensie na notchplastiek

Stroeve revalidatie #3

Helaas, de knie begon toch weer tegen te werken. Toen ik na 5 weken op controle ging bij Jacco, uitte ik mijn zorgen en vertelde ik hem dat ik vooral voortbouwde op zijn vertrouwen. Tijdens dat consult gaf ik aan dat de beweging van extensie naar flexie - ik citeer letterlijk - f*cking kut is. Dat dit voorin veel pijn doet en ik vaak door een knak heen moet forceren. Dat mijn been soms op slot schiet. Dat ik nog steeds niet pijnvrij loop. En dat de pijnlijke plek anteromediaal, waar ik al lange tijd mee zit, ook niet weg is.

De lijntjes waren gelukkig kort en uiteindelijk werd bij een volgend consult ook collega Martijn Brinkman betrokken. In juli volgde een MRI-scan, waarop wel weer wat littekenweefsel ventraal te zien was. Daarbij oogde Hoffa onrustig. Zou dit het kunnen verklaren? Er werd Kenacort recht in het vetlichaam van Hoffa geïnjecteerd. Helaas zonder resultaat. Het was een bittere pil om te slikken. Als je al je hoop vestigt op een derde operatie en die hoop wordt geen werkelijkheid, is dat een grote teleurstelling.

Nieuwe stappen

Jacco bleef zich inzetten om de oorzaak van mijn aanhoudende klachten te achterhalen. Mijn extensie was ik inmiddels weer kwijtgeraakt. Half september volgde er een dynamische echo bij Sports Valley in Ede. De bekende en pijnlijke knoep in de beweging van extensie naar flexie kon gereproduceerd worden, maar helaas werd niet exact gezien waar die knoep gelokaliseerd zit. Volgens de radioloog is het aannemelijk dat de knoep vanuit het littekenweefsel komt. Er zit een streng ventraal en daarnaast plaatvormig littekenweefsel om het femur heen. Die dag werd er tevens een echogeleide infiltratie met Kenacort gedaan. Tot op heden ook nog zonder resultaat.

Samen met Jacco besloot ik daarom voor een laatste nieuwe kans te kiezen. Een nieuwe arthroscopie, uitgevoerd door Jacco en Martijn Brinkman samen. Die operatie volgt binnenkort. Het littekenweefsel wordt hierbij verwijderd, het vetlichaam van Hoffa wordt getrimd en de button in mijn scheenbeen wordt verwijderd. En mochten ze nog andere zaken tegenkomen, wordt dat opgelost. Alles wat nodig geacht wordt om de knie weer te laten functioneren, wordt gedaan. Wat kijk ik uit naar de dag dat ik weer normaal en pijnvrij kan lopen. Om vervolgens op te bouwen naar rennen, springen, wenden en keren en ga zo maar door. Ik ben bereid en kan niet wachten om nóg een keer alles te geven wat ik in me heb. Gedoseerd en met beleid.  

Uitkijken naar de vierde operatie: 3 november 2025

Gisteren trainde ik voorlopig voor het laatst bij Eric. Om het met een goed gevoel af te sluiten, deden we alleen maar oefeningen met de bal. Het zal waarschijnlijk de laatste keer van dit jaar zijn geweest dat ik een bal raakte, maar dat is helemaal oké. Het voelt wel wat onwennig om volgende week niet meer te hoeven trainen. Het zit al lange tijd zo verweven in mijn weekschema. 

De komende twee weken staan in het teken van mijn knie tot rust laten komen en mentaal voorbereiden op wat komen gaat. De reactie moet uit mijn knie, zodat ik zo goed mogelijk de operatie in ga. Ik voel spanning, natuurlijk, dat hoort erbij. De weg tot nu toe was lang en met momenten zwaar en wanhopig. Maar ik voel ook vertrouwen. Ik zie kansen. We hebben een plan, een duidelijk doel en een specialist die alles op alles zet. Het is bijna zover. Het aftellen naar 3 november is nu echt begonnen...

Voorbij de knie: impact reikt verder dan je denkt

De blogs over mijn traject zijn vaak medisch inhoudelijk. Ze gaan over al mijn ervaringen tijdens consulten, MRI's, echo's, injecties, operaties, trainingen, keuzes, doelen en alle gevoelens en emoties die daarbij komen kijken. De impact van een kruisbandblessure reikt veel verder dan alleen een knie. Dat hoor ik ook terug van lotgenoten. Het sijpelt door in alles: het dagelijks functioneren, het gezin, de sociale kring en werk. Dat is bij mij niet anders. 

Soms voelt het alsof ik een dubbelleven leid. Aan de buitenkant ziet iedereen de sportieve doorzetter, de revalidant die dag in dag uit werkt aan herstel. Revalideren is voor mij prioriteit, maar het beïnvloedt ook hoe ik moeder ben, partner, collega en gewoon... mens. Mijn omgeving draait ongewild mee in deze achtbaan. Weet je, ik laat me niet definiëren door een blessure, maar ik zou liegen als ik zeg dat het geen tol eist, op welk vlak dan ook. Vandaag deel ik iets anders dan anders, iets persoonlijkers.  

Aan de ontbijttafel

Vorige week zei mijn zoon out of the blue tijdens het ontbijt: "Mama, toen ik 7 was had je dit al. En nu ben ik al 9. Je kan nooit met mij spelen!" - Bam, steek in mijn hart. Die deed pijn, want ergens heeft hij een punt. Er zijn nu eenmaal dingen die niet gaan. Hij ziet ook wat het met me doet. Ik vertel hem eerlijk dat het soms moeilijk is. Toch probeer ik er dan snel weer een positieve wending aan te geven. Ik reageerde: "Geniet er nog maar even van, want zodra ik weer fit ben vliegen de panna's je om de oren!" We schoten allebei in de lach, maar hij is net als ik: bloedfanatiek, competitief en vol vuur. Hij is mijn spiegel. Oh, wat kijk ik uit naar 'gewoon' een kwartiertje panna’s uitdelen in de tuin en discussie voeren over of die laatste bal door de benen écht telde.

Hij legde zijn hand op mijn schouder, keek me aan en zei: "Mama, ik ben trots op hoe je zo je best doet en zo door blijft zetten. Als jij weer je eerste wedstrijd speelt maak ik een spandoek voor je." Slik. Soms denk ik dat hij vooral de beperkingen ziet, maar dan verrast hij me met dit soort woorden. Kinderen zien en voelen veel meer dan je denkt. Ook de strijd, de discipline, het telkens weer opstaan én doorgaan. Dat is wat ik hem zo graag wil meegeven: blijven doorzetten, ook al wordt het moeilijk. Val je? Dan sta je op en ga je door. Altijd alles geven om je doelen te bereiken.

De schoenen passen (straks) wel

Hij draagt tegenwoordig mijn oude voetbalschoenen als hij in de tuin gaat voetballen. Ze zijn nog veel te groot, maar als ik er iets van zeg, krijg ik steevast terug: "Dat maakt niet uit, hier zit 'magie' van jou in, daar kan ik extra hard mee schieten!" Hij behandelt ze zorgvuldig, als een trofee. Met een harde uithaal laat hij zien dat hij gelijk heeft. De schoenen zijn helemaal niet te groot. Symbolisch klopt dat precies. Zoals hij die (veel te grote) schoenen draagt met vertrouwen en overtuiging, vertrouw ik erop dat mijn tijd ook weer komt. Ook al voelt het soms nog ver weg. Het moment dat ik 'ze' kan aantrekken en het veld op stap wordt onbetaalbaar.

Vooruitblik

Het vertrouwen dat ik nu voel neem ik mee richting maandag 3 november. Operatie nummer vier. De afgelopen tijd heb ik fijne gesprekken met Eric, mijn fysio, gevoerd. We blikten terug op de 20 maanden revalidatie die achter me liggen en spraken over alles wat er is gebeurd. Hij beantwoordde mijn vragen, wist twijfels uit te leggen naar iets verklaarbaars en bood inzichten. Eric kent me inmiddels door en door, ziet mijn drive, maar heeft me ook van dichtbij zien struggelen. Naast het samen trainen, helpt hij me om alles op een rijtje te zetten. Dat is ook in deze fase weer gelukt en daar ben ik hem dankbaar voor. Ik voel nu meer rust en heb vertrouwen dat dit de operatie gaat worden die mij weer op de been gaat helpen richting mijn doelen. Nog maar een paar weken. Ik kan bijna niet meer wachten. Laat de tijd maar voorbij vliegen, zodat we aan de slag kunnen. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor die panna's in de tuin. En ja, uiteindelijk natúúrlijk voor het voetbalveld. Afgelopen weekend zat ik langs de lijn bij een voetbalwedstrijd en het kriebelde enorm. Dat gevoel gaf me weer de bevestiging waar ik het allemaal voor doe. En dat ik niets liever wil dan die voetbalschoenen aantrekken. Er komt een dag.

Telefonisch consult met Jacco Zijl: De beslissing is genomen

Dinsdag stond de langverwachte belafspraak met Jacco gepland. Hoewel de Kenacort-injectie pas twee weken geleden is gezet, kon ik niet wachten op de volgende stap. Omdat de injectie tot nu toe 0,0 effect heeft, wist ik eigenlijk al welke richting het op zou gaan. Wel had ik behoefte aan een verhelderend gesprek. Ik zat met vragen en wil alles uitgesproken en duidelijk hebben voordat we de volgende stap daadwerkelijk zetten. Met het spiekbriefje op mijn bureau naast mij wachtte ik geduldig op het belletje van Jacco. Mijn geduld werd op de proef gesteld, maar aan het einde van een lange werkdag ging dan toch de telefoon. 

Duidelijkheid

Jacco begon vrijwel direct met de conclusie die ik zelf ook al had getrokken: We gaan opnieuw voor een operatie. Er is gewoonweg geen andere keuze. Het kon maar beter meteen duidelijk zijn, voor het geval het dat nog niet was. Daarmee voelde ik direct een soort opluchting, waarna er ruimte kwam om te bespreken wat er tijdens de operatie gaat gebeuren en welke doelen we nastreven. We smeedden samen een duidelijk plan.

Jacco had vooraf nog gespard met Martijn Brinkman, die op verzoek van Jacco tijdens eerdere consulten ook betrokken was. Ook Martijn is nieuwsgierig naar wat zich nu daadwerkelijk ín die knie afspeelt. Het verslag van de radioloog van Sports Valley laat zien dat het aannemelijk is dat de pijnlijke 'knoep' in de beweging van extensie naar flexie vanuit het littekenweefsel komt. Fingers crossed dat dit ook echt zo is. De mogelijkheid tot een revisie-operatie kwam nog kort ter sprake. De resultaten zijn echter matig voorspelbaar en daardoor is het eigenlijk geen reële optie.   

Ik vertelde Jacco dat mijn knie alleen maar achteruit lijkt te gaan en dat hij er slechter bij staat dan een maand of twee geleden. Mijn extensie ben ik kwijt, de belastbaarheid is laag, mijn knie is hartstikke reactief en na een uur fysio helemaal klaar. Ik gaf aan dat we tijdens de consulten de laatste tijd vooral op de knoep hebben gefocust, terwijl de pijnlijke plek anteromediaal ter hoogte van de tibiale tunnel er óók nog zit. Bij impact en draaibewegingen gaat er een forse steek doorheen, vaak doorstralend richting mijn scheenbeen. Met de achterliggende gedachte dat de komende operatie mijn 'laatste kans' is, vond ik het belangrijk genoeg om dit bespreekbaar te maken. Omdat we het echt niet over het hoofd mogen zien, ook vanwege het feit dat op die plek drie maanden na de voorste kruisbandreconstructie uitgesproken botoedeem te zien was op MRI. Rob Bogie, de vorige orthopeed, kon dat toen al niet verklaren en eigenlijk is er nooit een verklaring voor gekomen. Hoewel de pijn niet echt ter hoogte van de endobutton in mijn scheenbeen zit, gaat Jacco 'm wel verwijderen. Uit voorzorg. De kruisband zit toch goed vast, dus ik heb 'm niet meer nodig. Eruit met dat ding.

Jacco gaat tijdens de operatie ook proberen de knoep op te wekken, al gaf hij aan dat het verdoofd, met ruggenprik uiteraard en een knie die gespoeld wordt, mogelijk lastiger zal zijn. Hij ging er trouwens meteen vanuit dat ik daar weer voor kies. Of course, ik ga écht niet onder zeil. Het betekent dat Jacco me opnieuw overal in mee kan nemen en uitleg kan geven terwijl hij bezig is. Dat vind ik super interessant. Ik wil alles begrijpen.

Over het opwekken van die knoep... Ik heb het idee dat dát toch niet heel moeilijk kan zijn en wel gaat lukken. Hopelijk zien we dan met de camera in de knie direct wat er gebeurt en kan er naar gehandeld worden. Dat zou me veel rust geven, wetende dat de oorzaak eindelijk aangepakt wordt.

Jacco gaat het littekenweefsel dat er zit weghalen. Op mijn vraag of hij niet alleen ‘de streng’, maar ook het plaatvormige littekenweefsel – dat volgens de radioloog verkleefd zit aan het kapsel en als een dun tapijt over mijn femur ligt – kan verwijderen, antwoordde hij dat dit waarschijnlijk ook lukt. Alles wat hij ín de knie tegenkomt kan hij aanpakken en alles wat nodig geacht wordt om verbetering te realiseren, gaat hij doen. Zo zal hij ook het vetlichaam van Hoffa trimmen en élk hoekje van mijn knie grondig bekijken. Deze keer gaat hij de wondjes hechten in plaats van hechtpleisters gebruiken, om de kans op een nabloeding te minimaliseren. Er wordt niets aan het toeval overgelaten. Overigens gaat Jacco het niet alleen doen. Hij en Martijn besloten dat zij de operatie samen uitvoeren, als het planning-technisch op een redelijke termijn te realiseren zou zijn. Dat is gelukt. Ze nemen het serieus en halen werkelijk alles uit de kast om die knie weer functioneel te krijgen. Dat voelt goed. 

Geen garanties, wel vertrouwen

Tijdens het telefoongesprek was Jacco eerlijk en draaide hij er niet omheen. Hij kan me geen zekerheid geven dat het goedkomt. Hij kan ook niet beloven dat ik ooit weer mijn voetbalschoenen zal aantrekken en weer op het veld zal staan. Toch voelde ik kracht in zijn houding en in zijn woorden. Hij ziet mogelijkheden, hij deinst nergens voor terug en gaat er samen met mij vol in. Ik zou bijna zeggen: met gestrekt been. Maarja, dat is weer een doel op zich.

Na de vorige operatie heb ik even mogen voelen hoe het is om volledige extensie te hebben en normaal te kunnen lopen. Het ging nooit pijnvrij, maar wel veel vrijer in beweeglijkheid dan ik in lange tijd ben geweest. Die momenten waren goud waard (tranen van geluk, weet je nog?) en geven me vertrouwen dat er potentie is. Daarom durf ik te geloven in een goede afloop.

Anderzijds heb ik ook mijn zorgen geuit. De operatie zelf vind ik niet spannend (been there, done that), de uitkomst des te meer. Het is ook een 'laatste kans'. Die woorden moet ik de komende weken echt zien te skippen uit mijn vocabulaire, want ze voelen te zwaar. Jacco begreep overigens meteen dat ik het spannend vind. Hij gaf zelfs toe dat hij het zelf ook zo voelt, maar hij gaat het gevecht met mij aan. Samen. Met hoop, overtuiging en een strijdplan. 

Voorbereiden op wat komt

De komende periode draait voor mij om voorbereiding op wat komen gaat. Klaarstomen voor de grote dag. De datum staat inmiddels vast. Gisteren kreeg ik te horen dat ik op maandag 3 november bij FlexClinics in Utrecht wordt geopereerd. Ik was positief verrast dat het op korte termijn geregeld kon worden, omdat ik niet had verwacht dat ze Jacco en Martijn zo snel samen op de OK konden plannen. Het is nog maar 4,5 week. De tijd zal voorbij vliegen, want mijn agenda is gevuld. Dat is maar goed ook.

Jacco wil graag dat ik met een rustige knie de operatie in ga, dus ik stop enige tijd van tevoren bij de fysio met trainen. Met Eric ben ik de onderhandeling aangegaan en we hebben samen besloten om twee weken van tevoren te stoppen. Ik wil niet te veel inleveren qua kracht, maar ook niet te veel hinder ervaren van bewegingsdrang. Met het vooruitzicht dat de eerste weken na de operatie met name gericht zullen zijn op mobiliteit en vooral het behoud ervan, en dús niet op kracht, is het voor mij tamelijk acceptabel om twee weken van tevoren het trainen te pauzeren. Vrijdag 17 oktober ga ik voor het laatst naar Eric. Mijn knie is behoorlijk reactief, dus op wat fietsen op de hometrainer na ga ik mijn knie in de twee weken voor de operatie wat rust proberen te gunnen. Voor ná de operatie heb ik voor 3 weken ontstekingsremmers voorgeschreven gekregen om reactie postoperatief te remmen en zo de kans op nieuw littekenweefsel te verkleinen. Alles is erop gericht om deze poging te laten slagen.

Na de operatie ga ik proberen mijn enthousiasme wat te temperen, ook als het straks in de eerste weken goed gaat. Ondanks een stroeve start haalde ik na de vorige operatie direct volledige extensie en binnen drie weken heel-to-butt. Dat was me sinds het oplopen van mijn blessure nóóit meer gelukt. Helaas hield dat niet lang stand en de teleurstelling die volgde was groot. Noem het zelfbescherming, maar ik wil nu eerst zien dat het op langere termijn goed blijft gaan. Dat vraagt om geduld en zelfbeheersing.

Volle bak vooruit

Dit wordt operatie nummer 4 in 17 maanden tijd. Alleen dat zegt eigenlijk al genoeg: ik heb al zoveel strijd geleverd met deze knie. Waar een ander misschien zou afhaken, voel ik juist de drang om er nóg een keer alles aan te doen. En zo lang Jacco erin gelooft, doe ik dat ook. Ik zei het dinsdagavond nog tegen een mede-revalidant: "Hoe groter de struggle, hoe meer drang ik voel om het te laten slagen. F*ck it, het wordt bijna een principekwestie. Het zal me lukken." 

Nu sta ik aan de vooravond van een volgende operatie. Het voelt als een (laatste) nieuwe kans, we hebben een doordacht plan en één einddoel dat overeind blijft: terug dat veld op. Soms weet ik niet of ik moet lachen of moet huilen. Ik voel me hyper om wat komen gaat, maar ben ook gespannen, blij, vol vertrouwen, moe, vastberaden, hoopvol, ongeduldig, gemotiveerd, bang en alles tegelijk. Een soort ongeleid projectiel. Dat zal de komende tijd wel zo blijven. Maar jeetje, wat een strijdlust en vastberadenheid komt er weer naar boven met dit nieuwe perspectief. Ik ga alles geven. Whatever it takes. ⚽ 

                                                                            🎯🎯🎯

Eén week na de Kenacort-injectie: effecten en vooruitblik

Na mijn vorige blog, waarin ik schreef over de dynamische echo en de echogeleide Kenacort-injectie bij Sports Valley, zijn we inmiddels iets meer dan een week verder. Het was een week vol contrasten: momenten van vertrouwen en hoop, afgewisseld met de onzekerheid die onvermijdelijk bij dit proces hoort. Het is een traject waarin hoop en vrees elkaar in hoog tempo afwisselen. Daarom is het verlangen naar een volgende stap groot. Gelukkig duurt dat niet lang meer.

Effecten van de injectie

Net als de vorige keer besloot ik na de injectie alles weer bij te houden in mijn schriftje. Daar ben ik inmiddels alweer mee gestopt, omdat het verslag iedere dag dezelfde inhoud had. Same shit. Different day. Waar ik na de vorige injectie op dag zeven en acht nog heel even wat verlichting ervaarde, is het resultaat nu nul. Helemaal niks. Ik weet dat een Kenacort-injectie tijd nodig heeft om zijn werk te doen, maar dat ik nu nog steeds geen enkel verschil merk zegt voor mij genoeg. Het bevestigt wederom mijn overtuiging dat er echt iets niet lekker zit. Er zijn klachten die met een injectie niet gedempt en al zeker niet verholpen kunnen worden. Het enige 'effect' dat ik tot nu toe heb gemerkt, is dat mijn cyclus opnieuw volledig overhoop ligt, met alle bijbehorende klachten in het kwadraat. De radioloog temperde vorige week mijn verwachtingen van de injectie en zelf verwachtte ik er op voorhand ook niet veel van. Ik schreef al eerder dat ik weerstand voelde om de injectie überhaupt te laten zetten. Toch besloot ik het met frisse tegenzin te doen, omdat je ergens hoop blijft houden dat er íets verandert.

Spijt? Nee.

Ik krijg wel eens de vraag of ik dingen anders aangepakt zou hebben met de kennis van nu en of ik wel eens spijt heb van mijn voorste kruisbandoperatie. Over dat antwoord hoef ik nooit na te denken: nee, absoluut niet. Tijdens mijn revalidatie heb ik keuzes gemaakt waarvan ik op dat moment dacht dat ze het beste voor me waren. Altijd goed voorbereid en verdiept. Met de kennis die ik nu heb, zou ik het niet anders hebben gedaan. 

De operatie was de juiste keuze voor mijn sportieve doelen, voor mijn toekomst en voor wie ik ben als persoon. Heb ik het onderschat? Zeker, 100%. Al heeft dat vooral te maken met de reeks tegenslagen, waardoor mijn traject een behoorlijk afwijkend beloop heeft gekregen. De cyclops, de te nauwe femorale notch, de nabloeding na de laatste operatie, het littekenweefsel dat tot drie keer toe terug is gekomen, mijn ROM die ik na iedere operatie weer verloor, de strubbelingen in daily life, de frustraties over het gebrek aan progressie ondanks alle inzet en de totale duur van deze revalidatie. Het is een keihard en intens traject.

Wat het me óók brengt

En toch... Ondanks alles heeft het me ook enorm veel gebracht. Ik heb mezelf nog beter leren kennen, durf meer op mijn eigen gevoel te vertrouwen en weet nu hoeveel veerkracht en wilskracht er écht in me zit. Discipline is voor mij een manier van leven en het woord 'opgeven' staat niet gedrukt in mijn woordenboek. Ook zijn er mooie nieuwe contacten uit dit traject voortgekomen.

Het hele traject is behoorlijk uit de hand gelopen, net als deze blog trouwens. Dat laatste vooral in positieve zin. Wat begon als een manier om mijn verhaal kwijt te kunnen, is uitgegroeid tot iets groters. Mijn blogs worden duizenden keren gelezen en er volgen ontzettend veel mensen: orthopeden, fysiotherapeuten, lotgenoten, mensen uit de zorg en de voetbalwereld. Dagelijks ontvang ik berichten. Deze blog is voor mij een serieuze aangelegenheid geworden, iets waar ik veel tijd en energie in stop omdat ik het ook écht goed wil doen.

Op naar de volgende stap

Dit alles maakt dat ik, hoe uitdagend het ook is, trots ben op mezelf en het pad dat ik tot nu toe heb afgelegd. Ooit kijk ik terug op dit traject en weet ik dat ik er werkelijk alles aan heb gedaan. Heb ik vertrouwen? Ja. Ben ik bang? Ook. Of mijn revalidatie eindigt op het voetbalveld? Dat is geen zekerheid, maar het blijft wel mijn ultieme doel. En juist dát doel houdt me 'op de been'. 

Aanstaande dinsdag bel ik met Jacco voor een tussentijdse evaluatie van de injectie en om de vervolgstap te bespreken. Er zijn een aantal onderwerpen die ik graag op tafel wil gooien, omdat het voor mij belangrijk is om alles goed in overweging te nemen en daarbij helderheid en richting te hebben. De beslissing die we nu gaan nemen voelt als een soort laatste kans op herstel. Dat gevoel weegt zwaar voor me en de onzekerheid die erbij komt kijken kost me energie. 

Niemand kan me beloven dat het goedkomt. Na alle ervaringen lukt het me ook niet altijd om daar zelf nog zonder meer op te vertrouwen. Het vertrouwen dat ik nu voel, komt vooral voort uit de mogelijkheden die Jacco nog ziet en de woorden die hij sprak: "We houden nog steeds de bestaande doelen. Ik wil de strijd graag samen met je winnen." Als ik zelf rationeel denk, is er altijd een reden geweest waarom mijn knie na iedere operatie reactie gaf, met alle gevolgen van dien. Een cyclops komt vaak voor. De te nauwe notch heeft zeker een rol gespeeld. De nabloeding na de laatste operatie was een gevalletje pech. Het is realistisch om te denken dat ik bij een volgende ingreep meer kans maak op een goede uitkomst. Daar overtuig ik mezelf ook van. Ik wil zo graag vooruit. Daarom hoop ik dat ik komende dinsdag samen met Jacco een goed doordacht en snel uitvoerbaar plan kan smeden. Liever gisteren dan vandaag. Wat het ook wordt, ik ga er wéér alles aan doen om het maximale eruit te halen. 'Ze' staan nog altijd in het zicht: Keep your eyes on the prize. Wat zijn ze mooi, hè? ⬇️

De dynamische echo bij Sports Valley in Ede galmt nog even na

Poeh, in de week voorafgaand aan mijn afspraak bij Sports Valley voelde ik me nogal onstuimig. Ik sliep onrustig, piekerde veel en voelde me opgejaagd. Ik liep mezelf behoorlijk in de weg, mijn gedachten gingen steeds weer naar de echo en de onrust die ik voelde straalde ik ook uit naar de mensen om mij heen. Voor mij was deze dynamische echo geen gewoon onderzoek. Het was een cruciale stap in een al lang slepend voorste kruisbandtraject. Alles in mij verlangde naar duidelijkheid. Misschien zou de echo eindelijk laten zien wat er mechanisch nu écht misgaat in mijn knie. Dat vooruitzicht maakte me hoopvol, maar ook ontzettend zenuwachtig. Er hing zoveel van af. Gisteren was het eindelijk zover. 

We schrijven 16 september 2025, dag 591 na het afscheuren van mijn voorste kruisband en precies 4 maanden na de laatste operatie. We vertrokken al vroeg richting Ede. Als je dan toch zo ver moet rijden, kun je er maar beter iets van proberen te maken: een beetje slenteren door de binnenstad en ergens op het gemak een hapje eten. Prima afleiding, al bleef het lastig de zenuwen naar de achtergrond te verdringen. In de loop van de middag stapten we weer in de auto en reden we richting het ziekenhuis, op naar Sports Valley. Mijn hart klopte in mijn keel. Bij route 41, Radiologie voor Topsport, mocht ik me melden. In de wachtkamer was ik in mezelf gekeerd, gefocust op wat komen ging.

De knoep opwekken

Na even wachten werd ik naar binnen geroepen en mocht ik plaatsnemen op de onderzoeksbank. De radioloog zou erbij geroepen worden. Tot mijn verbazing kwam er een vrouwelijke radioloog de kamer binnen. Even dacht ik: gaat dit wel goed? "Ik had verwacht dat Bas Maresch binnen zou komen lopen", checkte ik bij haar. "Ja hoor, hij komt ook zo, ik ga alvast even kijken." Oké, gelukkig. We bespraken het doel van de echo. Ze zette de echokop op mijn knie en verwachtingsvol keek ik naar het scherm. Uiteraard had ik me van tevoren alweer verdiept door filmpjes van echo's te bekijken, zodat ik in elk geval íets zou begrijpen van wat ik zag.

De radioloog vroeg me of ik de knoep kon opwekken. Ik zette me schrap, want ik wist dat dit pijn ging doen. Ik probeerde mijn been zo ver mogelijk richting extensie te drukken en vanuit daar terug naar flexie te bewegen. Het opwekken van de knoep lukte gelukkig eenvoudig en snel. De radioloog voelde de knoep ook. Meerdere keren kort achter elkaar knakte mijn knie in de beweging van extensie naar flexie. Eén keer zelfs zó hard, dat de radioloog aangaf dat haar eigen knie er bijna zeer van deed. Alleen leek de echokop niet op de juiste plek te staan, waardoor er niets op beeld kwam. Op dat moment kwam Bas Maresch binnen gelopen. Het lukte me inmiddels niet meer om de knoep zelf op te wekken. We stopten met provoceren. Fijn, want het deed flink zeer. Onderstaand een video van één van de knoeps. Tip: geluid aan.

Wat zichtbaar werd

Ook zonder de knoep vast te leggen, leverde de echo duidelijke beelden op. Aan de voorzijde van mijn knie was een forse band artrofibrose zichtbaar, die verkleefd is met het gewrichtskapsel. Dit was ook al op de meest recente MRI van 17 juli zichtbaar. Daarnaast werd er op meerdere plekken neovascularisatie waargenomen, een teken van activiteit en irritatie. Ook Hoffa oogde onrustig. Gezien de locatie van het littekenweefsel acht de radioloog de kans zeer aanwezig dat dit waarschijnlijk de oorzaak is van mijn pijnlijke knoep, de bewegingsbeperking en de voortdurend reactieve en pijnlijke knie.

De radioloog nam de tijd om zijn bevindingen uit te leggen. Hij was open en eerlijk. Volgens hem is dit geen situatie om zomaar te opereren. Het gaat niet om één afgebakend bolletje littekenweefsel (zoals een cyclops), maar om verspreide banden die lastig te verwijderen zijn. Ik probeerde nog aan te geven dat ik inmiddels alle conservatieve opties heb uitgeput. Dat intensieve fysiotherapie, rust, NSAID's, injecties en alles ertussenin al zijn geprobeerd. Ik opperde voorzichtig of 'schoonmaken' van het gewricht dan misschien toch een oplossing zou zijn. Volgens de radioloog zou de kans groot zijn dat het 'plakkaat' littekenweefsel na een operatie toch gewoon weer terugkomt. Zijn suggestie: misschien nog een traject met intensieve fysiotherapie of shockwave. Ik hoorde hem wel, maar sloeg zijn woorden niet goed meer op. Is dit dan wat het is? 

Het voelde alsof al mijn dromen en doelen door mijn vingers glipten. Alsof dit mijn nieuwe werkelijkheid moest worden: iedere dag pijn, altijd beperkt, niet eens normaal kunnen functioneren. Ik hield me groot, maar van binnen ging ik stuk. De vrouwelijke radioloog zag me staren en vroeg nog voorzichtig of het ging. Ik antwoordde dat ik 'veel stof tot nadenken' had. Eigenlijk kon ik niet veel woorden meer uitbrengen.

Toch een stap zetten

Gelukkig was mijn partner erbij en nam hij grotendeels het woord voor me. Samen besloten we uiteindelijk toch een stap te zetten: een echogeleide Kenacort-injectie om de meest actieve gebieden met neovascularisatie te dempen. Ook daarbij temperde de radioloog de verwachtingen. Toch deden we het, in het kader van: al helpt het maar een klein beetje. De radioloog spoot op meerdere plekken de vloeistof in en liep ook tegen stug weefsel aan. Littekenweefsel wordt nu eenmaal stugger naarmate de tijd vordert. Het lijkt de reden dat ik mijn mobiliteit weer aan het verliezen ben. De injectie was vervelend, maar over het algemeen prima te doen. Het was bijzonder en interessant om de injectienaald op beeld mijn gewricht in te zien gaan en de vloeistof te zien verspreiden. Zie ook onderstaande video.

Zorgvuldig maar confronterend

Wat ik wil benadrukken, is dat de radioloog alle tijd nam en zijn best deed alles zorgvuldig te beoordelen. Hij dacht hardop, zocht naar afwijkingen, overlegde ter plekke met zijn collega en deed zijn best om het maximale uit dit onderzoek te halen. Tegelijkertijd raakten sommige uitspraken me diep, omdat ze direct raakten aan mijn hoop en toekomstbeeld. En dát maakte dat ik het ziekenhuis verliet met tranen die over mijn wangen rolden. Waar ik me in de onderzoekskamer nog groot hield, kwam in de auto alles los. Ik was overstuur, zat vol emotie en deed daardoor behoorlijke uitspraken.

Rust na de storm

Bij thuiskomst heb ik nog even met Jacco gebeld. Ik probeerde mijn gevoel zo netjes mogelijk onder woorden te brengen, maar kon emoties en gevloek niet goed onderdrukken. Jacco toonde begrip en stelde me gerust. Hij begreep heel goed waarom ik overstuur was en benadrukte dat de uiteindelijke beslissing over een operatie niet bij de radioloog ligt, maar bij hem, bij Martijn en bij mijzelf. 

Het deed me goed dat Jacco zei: "als de knoep inderdaad uit dit littekenweefsel komt en daar lijkt het nu op, dan kan ik er wél iets aan doen." Hij is bereid te opereren en wil mijn knie een kans geven, al gaf hij nu wel al eerlijk aan dat er geen garanties zijn dat het probleem niet terugkomt. Als we die keuze samen maken moeten wij een goed gesprek voeren over verwachtingen, mogelijke uitkomsten en risico's.

Ik heb zelf geconcludeerd dat de kans op een betere uitkomst nu groter is. Na mijn vorige operatie was er een forse nabloeding, die mogelijk heeft bijgedragen aan het littekenweefsel dat er nu zit. Bij een nieuwe ingreep hoeft er niet meer aan het bot gewerkt te worden, waardoor de kans op herhaling dáárdoor afwezig is. Het is alleen de vraag hoe mijn eigen lichaam reageert op weer een ingreep.

Na het telefoongesprek met Jacco zakten de emoties. De gemoederen zijn wat bedaard. Jacco staat achter me, we kiezen samen de volgende stap en het einddoel blijft onveranderd. We spraken af dat we over anderhalve week bellen om te kijken of de injectie dan al enig effect heeft. Dat geeft me nu even de tijd om bij te komen van de rollercoaster in Ede en heel voorzichtig weer een beetje ruimte te maken voor hoop. Iets wat je als patiënt in zo'n langdurig traject hard nodig hebt, is een arts die je vertrouwen geeft. Jacco is daarin van onschatbare waarde. 

Op weg naar antwoorden: aftellen naar de dynamische echo bij Sports Valley

In mijn vorige blog schreef ik over de complexe puzzel die we aan het leggen zijn in mijn voorste kruisbandtraject. Ik sprak alle lof uit naar Jacco en Martijn, die er werkelijk alles aan doen om het volgende puzzelstuk in deze zoektocht te vinden. Dat is beslist geen sinecure. Nadat Jacco na ons consult rechtstreeks een bericht naar de radioloog had gestuurd en hier ook vlot reactie op kwam, kreeg ik groen licht om contact op te nemen met Sports Valley, onderdeel van Ziekenhuis Gelderse Vallei in Ede. Binnen een paar minuten na Jacco’s bericht hing ik aan de lijn met het ziekenhuis. Vamos! 

Een stip op de horizon

In overleg met de vriendelijke mevrouw van de afdeling Radiologie kon er een afspraak gepland worden voor een dynamische echo. Toen ik vertelde waarvoor ik de afspraak graag wilde maken, vroeg ze eerst door wie ik verwezen was. "Dokter Zijl van OrthoCare Clinics in Amersfoort", zei ik. "Wie? Dokter van Zijl? Dat is een gynaecoloog. Dat kan niet kloppen toch? Hebben we al een verwijsbrief? Sta je hier in het systeem?"

Ik legde mijn situatie nogmaals uit, vertelde dat dokter Zijl mijn orthopeed is en dat hij al rechtstreeks contact had gehad met radioloog Bas Maresch. De assistente belde Bas op zijn sein om een en ander te verifiëren, en ja hoor, hij was al op de hoogte van mijn casus. In de tussentijd mailde ik de verwijsbrief door, zodat mijn dossier compleet gemaakt kon worden. Uiteindelijk legden we onze agenda’s naast elkaar en kwamen uit op dinsdag 16 september.

Hèhè, we hebben een datum. Wéér een kleine stip op de horizon. Ik tel de dagen. Nog maar anderhalve week. Natuurlijk probeer ik, zoals ik in mijn vorige blog schreef, dag voor dag te leven. Met zo’n concrete datum in zicht is het echter bijna onmogelijk om niet vooruit te denken. Onbewust ben ik er continu mee bezig en daarbij heb ik hoge verwachtingen van deze echo. Misschien moet ik het niet doen, maar ik heb al mijn pijlen erop gericht. Want hoe zou het zijn als we eindelijk de oorzaak vinden? Hoe kunnen we het probleem dan tackelen? Wat betekent het voor mijn revalidatie? Zou dit dan het puzzelstuk zijn dat zó lang ontbrak? Welke richting bewegen we op? Hoeveel energie zou het geven als ik niet langer in het duister tast? Hoe anders zou mijn dagelijks leven eruitzien zonder die constante struggle? En dat ik weer kan lopen zonder bij iedere stap na te hoeven denken? Maar stel dat dit niet de verklaring is… wat dan? Er is veel stof tot nadenken.

Stel je toch eens voor...

Dat de echo alles onthult. Dat we er nu eindelijk achter komen wat er mechanisch misgaat in die knie. Misschien ligt er dan een plan met een gerichte behandeling en een concreet doel op tafel. Richting in ieder geval. Iets om mijn energie en discipline in kwijt te kunnen. Dáár hunker ik naar. Geef me dat perspectief maar en ik ga. Volle bak.

En dan is er nog de Kenacort-injectie, die echogeleid gegeven gaat worden in het gebied met neovascularisatie in het vetlichaam van Hoffa. Het is de derde injectie in 10 maanden tijd. Ik zei eerder al dat het me niet enthousiast maakt, omdat de vorige twee ook geen wezenlijk verschil maakten. Desondanks ga ik toch mee in de beweegredenen van Jacco en Martijn. Wat moet ik anders? Niks doen is ook geen optie. Geen idee, maar misschien helpt het deze keer wel nu ze met meer precisie kunnen injecteren. Ik ga alles weer netjes per dag bijhouden in mijn schriftje.  

Trainingsdilemma's

In de tussentijd gaat het trainen bij de fysio lekker door. Drie keer per week ga ik, altijd met veel zin en bewegingsdrang die zijn weg zoekt. Het is fijn en het gaat best aardig binnen de mogelijkheden die we hebben, anderzijds blijft het ook beperkt en moeizaam. De druk bouwt flink op tijdens de oefeningen. Het blijft zoeken naar balans. Wat kan wel? Wat kan niet? Regelmatig ga ik over de grens. Dat ligt voor een stukje bij mezelf, maar meestal ligt het gewoon aan een knie die niet doet wat 'ie moet doen.

Ik ben na het trainen een paar keer thuisgekomen met flink reactie. Daar baal ik dan van, het zet me aan het denken en ik merk dat de frustraties dan ook weer beginnen te borrelen. Bij dat gevoel moet ik wegblijven, dus ik probeer het te temperen. Eric en Maud zien ook dat mijn extensie achteruit gaat, dat het weer minder is dan na de laatste operatie. Wat dát betreft voelt het soms alsof ik weer terug bij af ben. Ik heb afgelopen week ook naar Eric uitgesproken dat we op moeten passen, dat we het trainen leuk moeten houden, zodat mijn energielevel op peil blijft. In de afgelopen periode heb ik geleerd om daar open over te communiceren. Dat lukt me nu beter dan voorheen.

Dat is pech, extensie weg.

Binnen de grenzen

Trainen. Voor ieders beeldvorming: bij de juiste focus en met gecontroleerde, kleine bewegingen kan ik mijn oefeningen goed uitvoeren. Zolang ik recht vooruit beweeg, zonder rotaties, en wegblijf uit extensie en diepe flexie, gaat het prima. Dat is ook terug te zien in bovenstaande trainingsvideo. Laat me squatten in die kleine beweging en het gaat best goed. Split squats in dezelfde beperktere ROM? Check. Hamstring curls in die kleine beweging? Prima. Zodra er correctie of behoorlijke impact bij komt kijken, wordt het lastig. Iets te ver richting extensie bewegen? Sucks big time. Het hoort niet zo te zijn, maar op dit moment moet ik zorgen dat ik daar wegblijf, anders doet het echt pijn en kom ik moeilijk terug richting flexie, al helemaal als er druk op mijn been staat. Met of zonder pijnlijke knoep. En ja, afsluitend een open deur: geef me een bal en ik voel me gelukkig. Aan dat geluksgevoel wordt óók aandacht besteed. Heel belangrijk voor mij. In onderstaande video zie je dat ik eerst een pijnscheut met een knoep moet doorstaan en mijn houding moet corrigeren voordat ik de oefening kan uitvoeren. Goed staan is voor mij de eerste en belangrijkste stap van iedere oefening. Als ik eenmaal in de juiste positie sta, gaat het goed. 

Hoewel ik behoorlijk wat spiermassa heb ingeleverd in het afgelopen anderhalf jaar, ben ik toch sterk in mijn benen. Mijn quads en mijn glutes zijn altijd dominant geweest. En natuurlijk weet ik dat mijn quads niet goed aangesproken kunnen worden met een extensiebeperking. Eric zegt dat het wel meevalt met spierverlies en benadrukt overtuigd te zijn dat mijn problemen nooit aan mijn spierkracht gelegen kunnen hebben. Het is duidelijk een mechanisch probleem. Ondanks het feit dat we nooit optimaal hebben kunnen trainen, zit er wel power in mijn benen. Helaas hebben we de LSI nooit kunnen testen, omdat ik niet voluit kracht kan leveren met mijn geopereerde been en dit een vertekend beeld zou opleveren.

Regie en perspectief

Anyway, of het nu moeizaam gaat of niet, we gaan gestaag verder en hebben weer iets om naar uit te kijken: nog anderhalve week tot de dynamische echo. Ik ga de radioloog vragen om meteen met mij te delen wat hij waarneemt op beeld, zodat ik niet hoef te wachten op het verslag dat wordt uitgebracht naar Jacco. Ik geloof erin dat we eindelijk helderheid gaan krijgen. Daarbij blijf ik doen wat ik vanaf dag één doe: initiatief en regie nemen, me blijven verdiepen en vragen stellen. Als er over één ding geen enkele twijfel mag bestaan, dan is het wel: ik stop pas als die puzzel ligt. Linksom, rechtsom, dwars erdoorheen. Het maakt me niet uit hoe, maar ik zal 'm leggen, samen met de professionals om me heen.

Consult bij OrthoCare: Moeilijke puzzels zijn er om te leggen

Na een ontspannende dag en nacht in het Van der Valk hotel in Amersfoort mocht ik mij gisteren weer melden bij OrthoCareClinics. Eindelijk, ik had weer zó toegeleefd naar deze afspraak, waar ik hoopte dat we tot een nieuw plan zouden komen om de issues met mijn knie de baas te worden. Ik meldde me aan bij Erica, die mijn gezicht inmiddels kent. "Dat is geen goed teken, hè", zeiden we lachend tegen elkaar. Inderdaad, je kan er maar beter niet te vaak komen...

Een warm welkom en meteen een compliment

Nadat ik plaatsnam in de wachtkamer en de patiënt vóór mij bij Jacco naar buiten kwam, liep Martijn zijn kamer binnen. Ik wist wat er achter die deur gebeurde, wilde ook horen wat ze over mij te zeggen hadden. Na enkele minuten werd ik naar binnen geroepen en kreeg ik meteen een compliment dat ik er een stuk beter uitzag dan de vorige keer, 6 weken geleden. Jacco heeft me inmiddels een aantal keren gezien en tijdens onze laatste ontmoeting zat ik er echt niet lekker bij. Ik zei het ook eerlijk: “Ik zat toen helemaal stuk, ik voelde me zó teleurgesteld.”

Hij merkte op dat de vakantie me goed had gedaan en zei dat ik weer een energieke uitstraling heb. Dat deed me goed om te horen. "Nu de rest nog", zei ik terwijl ik naar mijn knie wees. "Ja, dat is complex", zei Jacco. Beide heren wilden eerst mijn knie checken, om vervolgens het gesprek aan te gaan over de mogelijke opties.

Lichamelijk onderzoek: zien, horen en voelen wat ik al zo lang beschrijf

Ik verruilde mijn jeans voor een sportbroekje en nam plaats op de behandeltafel. Terwijl Martijn toekeek checkte Jacco mijn knie. De testen laten een stabiele knie zien. Toen hij mijn knie van extensie naar flexie bewoog, gebeurde het: die harde, pijnlijke knoep waar ik het steeds over heb. Het was allesbehalve prettig (lees: pijnlijk), maar misschien wel eens goed dat beide heren het ook eens zagen, hoorden en voelden. "Oh, je hoofd wordt er rood van", zei Jacco. "Ja, sorry, dit doet echt veel zeer", zei ik, terwijl ik de pijn probeerde te verbijten. Het zweet brak me uit, een beetje bang dat die beweging nog eens gemaakt zou worden en er nóg een knoep zou volgen. Het werd eens te meer duidelijk dat er mechanisch iets niet klopt en ik hoefde me van Jacco ook echt niet te verontschuldigen. Hij zei er ook nog bij dat ik het mechanische disfunctioneren erg goed kan omschrijven op mijn blog. En ik heb ook gewoon gelijk, het functioneert niet goed.

Vóór het lichamelijk onderzoek heb ik eveneens aangegeven dat ik weer wat lastiger richting extensie kom. Direct na de operatie kon ik mijn been ontspannen en plat voor me uit laten liggen. Nu lukt dat niet goed meer. Ik haal m'n extensie wel nog, maar het gaat niet van harte en het voelt bovendien stugger dan voorheen. Jacco voelde dat ook. Voor mij geeft dat vertrouwen: mijn klachten worden gezien en erkend. Zelf denk ik dat er weer littekenweefsel in de weg zit.

Nadat Jacco mijn knie had gevoeld en getest, deed Martijn het nog dunnetjes over. Hij begon met zeggen dat ik niet bang hoefde te zijn voor eenzelfde beweging van extensie naar flexie als enkele minuten daarvoor. Thankgod, ik was er nog steeds van bij aan het komen. Als ik eenmaal door die 'knoep' heen ben, gaat de beweging wel vloeiend. Het gebeurt me vooral als ik vanuit volledige extensie naar flexie wil bewegen, in het eerste stuk van de buiging.

Alle opties op tafel

Na het lichamelijk onderzoek volgde een uitgebreid gesprek over de opties. We zetten samen alles op een rij. Mijn verhaal, het lichamelijk onderzoek, de video over het instabiliteitsmoment die ik doorstuurde. Daarvan denken ze dat het een moment van instabiliteit is ten gevolge van een pijnprikkel, waardoor de spieren rondom mijn knie er even mee stoppen en ik doorzak. En dus geen instabiliteit door een niet functionerende voorste kruisband. Het klinkt plausibel, echter kan ik door de snelheid waarmee dit gebeurt zelf niet voelen wat eerder is: de pijn of het doorzakmoment. In ieder geval komt het met enige regelmaat voor.

Enfin, er kwamen drie opties op tafel te liggen:

• Afwachten - die optie veegde ik direct van tafel, iets wat Jacco en Martijn met me eens waren. Maar ze wilden 'm wel even benoemen. In mijn situatie levert het simpelweg niets op.
• Injectie - werd ik niet meteen enthousiast van. De vorige gaf slechts twee dagen verlichting. Ik kwam niet naar het consult met het idee om voor een tweede injectie te gaan.
• Operatie - om het gewricht schoon te maken. Kan, maar wordt door beide heren niet als eerste optie gezien. Mijn voorkeur had het in eerste instantie wel.

We praatten uitgebreid over optie twee en optie drie. Belangrijk punt hierbij: ze willen niet zomaar aan het vetlichaam van Hoffa opereren, mede omdat wetenschappelijk onderzoek laat zien dat resultaten vaak niet zaligmakend zijn. Bovendien lijkt die pijnlijke knoep niet eens dáár vandaan te komen. Daarnaast zou weer een operatie nattevingerwerk zijn. Een operatie zonder dat er een concreet doel of duidelijke verklaring is, voelt als gokken. Na drie operaties weet ik inmiddels: elke ingreep heeft impact, zowel fysiek als mentaal, en ik wil alleen nog een stap zetten als de kans op verbetering reëel en onderbouwd is. Nog een teleurstelling kan ik echt niet aan. Eigenlijk willen we dus eerst weten waar die knoep vandaan komt. Wat klemt daar? 

Het plan - gericht zoeken naar de oorzaak

Na uitgebreid overleg hebben we samen besloten dat ik een dynamische echo laat maken. Dat is een echo waarbij mijn knie in beweging wordt onderzocht. Het doel is om tijdens dat onderzoek de knoep te reproduceren en zo hopelijk eindelijk te zien wat er precies misgaat in die knie. Ik ben tamelijk overtuigd dat het reproduceren van die knoep gaat lukken, want het is een dagelijks issue. De echo zal in ieder geval ander beeld opleveren dan de 'statische' beelden van bijvoorbeeld een MRI-scan.

Tegelijkertijd wordt er tijdens de dynamische echo gekeken naar het vetlichaam van Hoffa en zet de radioloog toch nog een Kenacort-injectie in het gebied met neovascularisatie. Ik ben niet heel enthousiast over nog een injectie, maar begrijp wel de voorkeur van Jacco en Martijn hierin. Meer benieuwd ben ik naar de oorzaak van de knoep, waarvan ik hoop dat we 'm gaan vinden, zodat er wellicht met een kijkoperatie gericht gehandeld kan worden. 

Voor de dynamische echo en de echogeleide injectie ga ik op aanraden van Jacco naar een Musculoskeletaal (MSK) Radioloog bij Sports Valley (het sportmedisch centrum van Ziekenhuis Gelderse Vallei) in Ede. Dat betekent wederom een stuk rijden, maar ik ga graag naar een echte specialist wat verder weg die precies weet waar hij naar moet kijken. Ik heb er veel voor over om dit complexe probleem opgelost te krijgen. Jacco heeft de radioloog zelf alvast een bericht gestuurd en zodra er een reactie is, kan ik een afspraak maken. Hopelijk op korte termijn.

De vaart erin houden

In eerste instantie werd voorgesteld om 6 tot 8 weken na de injectie follow-up te doen. Ai, die kwam niet lekker binnen. "Eerlijk gezegd vind ik dat erg moeilijk", zei ik tegen Jacco. "Ik ben vandaag precies 15 maanden na de voorste kruisbandreconstructie en ik sta nog steeds nergens. Straks zijn we wéér twee maanden verder. Ik ben bang dat de accu dan weer leegloopt."

Omdat het vertrouwd voelt durf ik open te zijn richting Jacco. Hij begreep me ook helemaal. Hopelijk doet deze injectie wel iets, maar we spraken af dat ik meteen contact opneem zodra ik merk dat de injectie onvoldoende helpt. Ik kan dat goed zelf monitoren. Zo houden we de vaart erin en voorkomen we dat ik weer in dezelfde dip beland als vóór de zomervakantie. Deze pro-activiteit geeft me wel wat rust.

Moed houden en stap voor stap vooruit

Aan het eind van het gesprek nam Jacco nog even de tijd om me moed in te spreken. Hij zei: “Het is niet makkelijk, maar probeer de energie die je nu hebt vast te houden. Blijf moed houden.” Dat vond ik fijn om te horen. Het voelt goed dat hij ziet dat ik er nu anders bij zit dan 6 weken geleden, en dat hij erkent hoe zwaar dit traject soms is.

Die energie voel ik zelf ook. Ik heb mezelf herpakt. Er ligt weer een plan en dat geeft houvast. Tegelijkertijd moet ik ook voorzichtig zijn met die energie. Vooruitdenken over mogelijke scenario's grijpt me soms letterlijk bij de keel. Dus kies ik er heel bewust voor om dat niet te doen. Ik probeer klein te denken: dag voor dag, stap voor stap. Gisteren het consult bij Jacco en Martijn. Op korte termijn de echo. Daarna kijken we verder. Niet drie stappen vooruit, maar telkens één. Dat maakt het voor mij behapbaar. En zo sluit ik dit consult af met weer een stukje vertrouwen. En héél veel lof voor beide heren die alles uit de kast halen om deze moeilijke puzzel te leggen. Dank, Jacco en Martijn!

Met Martijn Brinkman en Jacco Zijl

Imagineren

Na een terugreis vol met files en slecht weer, waardoor ik bijna 3 uur onderweg was, parkeerde ik de auto op de oprit en liep via de achterdeur naar binnen. Mijn oog viel direct op het schoenenrek, waar mijn nieuwe voetbalschoenen nog altijd in het vizier staan. Het is een stil maar duidelijk symbool van wat er nog te overwinnen valt. Ze wachten op me. Ooit gaan ze aan. Zoals Louis van Gaal zegt: je moet het eerst imagineren voordat je het kunt bereiken. Dat doe ik, iedere dag.

Quitting is never an option; persistence is the warrior’s way.