"Doe jij niet te veel?", vroeg Job Veldhuis, PA Orthopedie bij TopSupport / Anna Ziekenhuis voorzichtig. Met een knipoog zei hij al zijn moed verzameld te hebben om deze vraag te stellen. Omdat hij mij inmiddels kent en dondersgoed weet aan wie hij deze vraag stelt. Namelijk aan iemand bij wie het woord 'rust' niet bovenaan in haar vocabulaire staat. Het woord 'onrust' inmiddels wel, want het fysieke herstel verloopt verre van vlekkeloos en het frustratielevel loopt op. Afgelopen dinsdag ging ik daarom op een tussentijdse controle bij Anna TopSupport in Eindhoven.
Strekbeperking, zwelling en warmte
Aanleiding was mijn knie die nog altijd snel verstijft en zonder mobilisatie niet plat ligt. Ik mis een stukje strekking. Iedere stap die ik zet voel ik. Tijdens de fysiosessies bij Eric starten we altijd met mobiliseren. Hoewel ik me van tevoren schrap zet omdat het in het begin écht niet fijn is, voelt het na mobilisatie als vanouds. Ik mag dan weer even voelen hoe het is om normaal te kunnen lopen. Totdat ik thuis kom en terugval in stijfheid en een afwijkend looppatroon, mijn knie warm en vaak ook dikker wordt, maar dat is een bekend verhaal.
"Wat denk je er zelf van?", vroeg Eric vorige week maandag. "Het voelt gewoon niet oké", zei ik. We kwamen samen tot de conclusie dat de knie wel in strekking komt, maar dat die daar op deze termijn eigenlijk ook hoort te blijven. En dat doet-ie niet. Eric zou een behandelverslag naar Rob Bogie sturen en hij adviseerde mij een afspraak in het ziekenhuis in te plannen.
Op maandag had ik daarom in de namiddag even telefonisch contact met Job Veldhuis. Als ik bij hem op consult wilde komen, kon hij mij een plekje aanbieden op dinsdagmiddag. Als ik liever door Rob Bogie gezien wilde worden, moest ik iets langer wachten. Aangezien mijn contact met Job erg prettig is en ik het volste vertrouwen in zijn kennis en kunde heb, besloot ik te kiezen voor de dinsdagmiddag. Hoe sneller, hoe beter, want de frustratiemeter loopt van oranje richting rood. Het voetbalveld voelt momenteel nog zó ver weg.
Tussentijds consult bij TopSupport
Dinsdagochtend heb ik eerst routinematig mijn oefeningen afgewerkt. Ik fietste twintig minuten met de zoveelste podcast over kruisbandrevalidatie in m'n oren. Vervolgens stretchen, strekken, buigen, squats met BFR, leg extensions etc. We kennen het schema inmiddels wel.
Iets na het middaguur vertrok ik richting Eindhoven, op weg naar Job. Mijn knie voelde vandaag best redelijk, misschien wel iets beter dan andere dagen. Gestrekt kreeg ik 'm niet, maar de strekbeperking leek iets minder dan andere dagen.
Eenmaal in Eindhoven aangekomen meldde ik me aan de balie en nam ik plaats in een lege wachtkamer, waar Job mij al na een paar minuten oppikte. Zó fijn dat ik zo snel terecht kon. Ik mocht meteen plaatsnemen op de behandeltafel en binnen een paar seconden zei Job: "Ik snap precies wat je bedoelt...". Mooi. Alleen 7 weken post-OK is het nog wat vroeg om een nieuwe MRI te maken en er een oordeel over te vellen, maar feit is dat ik een stukje strekking mis en mijn knie snel reageert met zwelling en warmte. Het in strekking duwen van mijn knie is behoorlijk gevoelig aan de voorzijde van en binnen in mijn knie. Lopen ook. Dat gaat met een licht gebogen knie. Job kan nu ook nog niet uitsluiten of er een cyclops of wat littekenweefsel in de weg zit. Daarvoor is het gewoonweg te vroeg. Het is in ieder geval positief dat mijn been met mobilisatie wel in strekking kán komen.
"Ik kom gewoon niet goed vooruit, Job", zei ik. Ik vreet mezelf op. Hij begrijpt dat dit ontzettend vervelend is, zeker voor iemand die zó graag vooruit wil en er ook alles aan doet. Hè, fijn om van hem te horen.
"Doe jij niet te veel?", vroeg Job vervolgens voorzichtig. "Ik ken je inmiddels, weet hoe je bent en lees natuurlijk ook je blog, die super waardevol is, ook voor ons als professionals." Kak, ik had niet meteen een antwoord paraat. Ik? Te veel? Ja, ik doe er inderdaad veel voor. Ontzettend veel. 7 Dagen per week. "Volgens mij doe ik gewoon wat ik mag doen. Maar wat ís te veel? En wat is te weinig? Wanneer is het goed? Waar ligt de balans?", vroeg ik aan Job. "Eric kan dat ook niet aangeven, er is geen handleiding voor." - "Dat is ook heel lastig", zei Job. "En ik kan het je ook niet zeggen, maar feit is dat jouw knie niet volledig strekt en nog snel reageert met zwelling en warmte. Dus er speelt iets. Weet je, ik denk dat je misschien wel te veel doet." - Crap, ik voelde dat er een boodschap aan zat te komen.
Tijd om gas terug te nemen
"Ik weet dat ik het tegen de verkeerde zeg, maar we gaan nu even gas terugnemen. De komende week geen oefeningen met kracht en weerstand meer, maar alleen focus op mobiliteit. Fietsen mag wel gewoon. Krijg je reactie bij 10 kilometer? Dan probeer je er 5. Gaat dat goed? Dan fiets je er 6. Kijk wat je kan doen zonder dat je knie reageert. Je gaat echt geen achterstand oplopen door een week minder te doen, maar ik wil monitoren of vermindering van belasting een positief effect heeft." Hij zei het heel aardig hoor en ik begrijp zijn denkwijze helemaal, maar halleluja. Het lijkt wel verspringen in z'n achteruit. Blijkbaar is het nodig om straks weer stappen voorwaarts te kunnen maken.
Daarnaast schreef hij mij voor een week ontstekingsremmers voor die ik als kuurtje mag nemen, in de hoop dat dit, in combinatie met vermindering van belasting, gaat helpen om mijn knie rustig te krijgen. Job zou nog even contact opnemen met Eric om hem te updaten over de afspraken die we maakten.
Aangezien Job het verder van dichtbij wil volgen, werd er een belafspraak voor vrijdag ingepland. We namen afscheid van elkaar, waarbij ik hem beloofde om te gehoorzamen en hij mij nog een hart onder de riem stak: "Linksom of rechtsom, het komt écht goed." Als patiënt is het zó waardevol om gezien, gehoord en begrepen te worden. Dat gevoel heb ik niet alleen bij TopSupport, maar óók bij de fysio. Het zijn de opbeurende woorden, een schouderklop of een ferme handdruk die het doen. Die je helpen het geloof erin te houden als het niet helemaal loopt als gehoopt en verwacht. In zo'n ellenlange revalidatie is dat goud waard (én pure noodzaak).
Met een oké gevoel ging ik huiswaarts, waar ik tijdens de terugreis alles nog eens overdacht. En ook dacht aan dingen die ik vergeten was aan te geven. Zal je altijd zien. Ach, die komen vast nog eens ter sprake als het nodig is. Mijn knie stond inmiddels weer in lichterlaaie (🔥) en eenmaal thuis is er meteen een coldpack op gegaan. Tijd voor rust. Die nacht droomde ik dat ik weer volledig doorgezakt op mijn knieën kon zitten met mijn billen rustend op mijn hakken en dat ik mijn volledige flexie en (hyper)extensie terug had. One day...
 |
Mobiliseren bij de fysio
Woensdagmiddag ging ik weer naar Eric, die zich, nadat ik een kwartier had gefietst, meldde in de trainingszaal. Hij vertelde direct dat Job hem op de hoogte had gebracht en dus verlieten we, nadat ik de fiets af was gestapt, de zaal en verplaatste ik me naar de behandeltafel. M'n knie werd weer gemobiliseerd. Met kracht duwt Eric mijn knie steeds verder in de tafel. De wissel van strekking naar buiging voelt echt k-u-t, maar wordt iets beter zodra die knie wat meer in beweging komt. We kletsten wat over voetbal en met name de blessuregevallen bij de Oranjeleeuwinnen, waar de kruisband helaas ook een hot item is. Mooi dat Vivianne Miedema weer terug is en de gelijkmaker tegen Noorwegen scoorde, waardoor Nederland direct is geplaatst voor het EK in Zwitserland volgend jaar.
We praatten ook over m'n eigen doel om terug te keren naar het voetbalveld. Waar ik eerder zo gefixeerd was op die 9 maanden, waar ik eind februari op zit, heb ik dat nu helemaal losgelaten. Een verstandig idee, dacht ook Eric. Op zich zou het misschien wel haalbaar zijn, maar je ziet dat het risico op re-ruptuur bij terugkeer binnen 12 maanden significant groter is. Dat risico ga ik niet nemen. Ik heb dus voor mezelf besloten om qua wedstrijden op z'n vroegst volgend jaar zomer pas weer aan te sluiten tijdens de voorbereiding op het nieuwe seizoen. Meetrainen met de groep zit er hopelijk wel nog in komend seizoen.
Terug naar de behandeltafel. Na enige tijd voelde m'n knie weer soepel en liep ik een paar keer heen en weer in de zaal. Zoals iedere keer voelde het weer even bijna als vanouds. Ik fietste nog een minuut of 10 uit en liep op m'n gemak naar huis. De fysio ligt hier om de hoek, op +-300 meter loopafstand, dus dat is echt een voordeel. Zeker omdat ik er 3x per week te vinden ben.
Toen ik thuiskwam ben ik even op de bank geploft. M'n knie reageerde met flink wat hitte en zwelling onder en boven mijn knieschijf. Meestal check ik bij mijn man of wat ik voel en zie klopt en ook hij beaamde dat het weer goed heet was. Op fietsen en een korte wandeling na heb ik qua fysieke belasting werkelijk niks gedaan deze dag. Wat een struggle is dit zeg.
Belafspraak met Job
Vanochtend mocht ik me weer melden bij Eric. Het bezoek zag er hetzelfde uit als eergisteren: eerst losfietsen om vervolgens te mobiliseren. Verder niets. Passief komt mijn knie dan mooi in strekking. Als dát maar eens bleef...
In de middag belde Job mij om te checken hoe het de afgelopen dagen is gegaan. "Hoe gaat het met je?", vroeg hij. "Tsja, rustig aan, hè...", zei ik. "Dat betekent dat je je in ieder geval aan onze afspraak hebt gehouden", reageerde hij met een vriendelijke lach. Of course, aan elk plan met een kans van slagen werk ik mee, óók als dat betekent dat we even stilstaan. Ik vertelde over de afgelopen dagen, dat mijn knie reageert met hitte en in rust snel stijver wordt, wat weer resulteert in bewegingsbeperking. Dat ik nog weinig verschil merk. Job had stiekem gehoopt op enige verbetering en adviseerde om 'ons plan' de komende dagen gewoon door te trekken. Dat betekent: intensiteit laag, alleen fietsen en mobiliseren en netjes m'n medicatie nemen. Aanstaande dinsdag ziet hij Rob Bogie en gaat hij de situatie eens met hem bespreken. Job neemt dan weer even contact met me op. Wordt dus heel spoedig vervolgd.
Keep up the spirit. ✌
