Goed voorbereid op controle bij Job Veldhuis & Rob Bogie; de laatste voor de operatie!

Vandaag, 25 maart 2024, was het tijd voor weer een bezoek aan Anna TopSupport in Eindhoven. Tijdens mijn vorige bezoek op 27 februari jl. kreeg ik een mokerslag te verwerken. Na de MRI-scan kreeg ik die dag in de spreekkamer van Physician Assistant (PA) Job Veldhuis te horen dat mijn voorste kruisband is afgescheurd (met als direct gevolg ook een kissing bone bruise) én dat mijn MCL en LCL beschadigd zijn. Het verpestte mijn middag en het verpestte nog meer mijn voetbalseizoen én het volgende seizoen. 

Ik herpakte me snel en in de afgelopen weken ben ik fanatiek aan de slag gegaan met mijn oefeningen. Veel buig- en strekoefeningen met als doel die strekking terug te krijgen. Een must voor de operatie. Daarnaast doe ik 3x per week BFR-training, zit ik dagelijks op de hometrainer voor kilometerslange fietstochten door de woonkamer, waarbij ik mijn tijd gebruik om interessante podcasts te beluisteren. Mijn kennis over het afscheuren van een voorste kruisband, de gevolgen hiervan, behandelmethoden en revalidatietrajecten is inmiddels helemaal op peil. 😉

Met al die kennis op zak stapte ik vanmiddag de auto in richting Eindhoven. Ook op zak een spiekbriefje met aandachtspunten en vragen, zodat ik niets zou vergeten. Met een mix van spanning en nieuwsgierigheid nam ik plaats in de wachtkamer. Vandaag zou ik niet alleen door Job gezien worden, maar zou ik ook orthopeed Rob Bogie ontmoeten. Hij zal mij gaan opereren.

Anna TopSupport Eindhoven

Eenmaal binnen begroette Job mij met zijn vriendelijke glimlach. "Dit ziet er al stukken beter uit, hè!", doelde hij op mijn 'wandeling' naar de spreekkamer. Inderdaad, 4 weken geleden ging het een stuk moeizamer. Ik heb stappen gemaakt, létterlijk.

Hij vroeg hoe het met mij gaat, waarop ik antwoordde dat ik hoopte al wat verder te zijn in het proces. Vrij vertaald: ik heb weinig geduld en ik wil vooruit. Liever gisteren dan vandaag. Ik vertelde dat ik enkele weken geleden flink door mijn knie was gegaan, toen ik mijn brace even af deed om wat heel slides te doen. Dat was geen slimme zet. Ook één waarvan mijn binnenband waarschijnlijk weer een klap heeft opgelopen. Die binnenzijde van mijn knie is nog altijd behoorlijk gevoelig.

Ik nam plaats op de onderzoekstafel, waarna Job m'n kruisband testte. Wat een verschil tussen links en rechts. Links hartstikke stabiel, rechts total loss, met een flinke voorwaartse verschuiving van het onderbeen ten opzichte van het bovenbeen. Job pestte mij nog even door op de mediale zijde van mijn knie te duwen. Jep, gevoelig, duidelijk, stoppen maar. Qua strekking is het al véél beter dan 4 weken geleden. De ideale uitgangspositie voor de operatie is een strekking van 0 graden. Die is er nog niet, maar dat is op dit moment nog geen ramp. Ik sta op de wachtlijst voor een voorste kruisband reconstructie en het ziet er niet naar uit dat ik ergens in de komende weken een oproep voor de operatie ontvang. Er is dus nog tijd om aan die strekking te werken.

Nadat Job klaar was met zijn onderzoek was het tijd om Rob Bogie erbij te halen. Hij kwam de spreekkamer binnen en zijn ervaren uitstraling en rustige benadering stelden mij meteen op mijn gemak. Hij bekeek mijn knie, deed dezelfde testjes als Job. Ik vertelde over een knak die ik nog altijd voel bij iedere keer dat ik vanuit strekking naar buiging ga. Hij had 'm zelf ook al gevoeld. Rob vroeg zich hardop af of er iets over de laterale meniscus werd gezegd in het MRI-verslag. Dat niet, dus laten we er maar van uitgaan dat deze intact is. Een verklaring voor die knak zou kunnen zijn dat mijn knie niet lekker 'spoort' op het moment. Rob vroeg ook of ik met fysiotherapie was begonnen. Natuurlijk! Direct na het oplopen van mijn blessure al. "Bij welke fysio zit je?" - "Bij Van der Zanden in Weert" - "Ahh, daar zit je wel goed!". 

Daarna vroeg Rob of duidelijk is wat hij met de operatie gaat doen. Yes, helemaal. Ik heb me goed verdiept in de materie en weet precies wat mij te wachten staat. Op YouTube heb ik ook filmpjes van de operatie bekeken. Fascinerend! Hoewel ik het echt wel spannend vind om het straks zélf te ondergaan, wint mijn nieuwsgierigheid het om tijdens de operatie mee te kijken en uitleg te krijgen over wat er allemaal gebeurt. Súper interessant vind ik dat.

Verder kwam ter sprake wat mijn doel is na de operatie. 'Terug op het voetbalveld', zoals de URL van mijn blog luidt. Dat is het doel waarvoor ik ga. Rob houdt een beetje een slag om de arm met het geven van hoop op een terugkeer. Een groot deel keert wel terug, maar er is ook een kans dat het niet lukt. Bovendien is de kans op een re-ruptuur aanwezig, zéker als je weer gaat voetballen, een hoog risico sport waarin je veel pivoterende bewegingen maakt. "Er is een kans dat het niet lukt", dreunde door in mijn hoofd. Ik voelde dat mijn blik even veranderde. Wacht even, daar ga ik niet mee akkoord. "We kijken het na de operatie aan, stap voor stap. Bovendien krijg je een 9-maanden meting, waarin onderzocht wordt of de knie na revalidatie weer klaar is om volledig te gaan sporten en wedstrijden te gaan spelen." Mijn motivatie werd nog meer aangewakkerd. Ik moet en ik zal terugkeren naar het spelletje waar mijn liefde al ligt sinds ik 4 jaar ben. Daar zal ik álles aan doen en ik ben bereid keihard te werken. "Ik heb een doel nodig om naartoe te werken", zei ik tegen Rob. Hij glimlachte en zei: "yes, goedzo!". We namen afscheid van elkaar en zien elkaar over een tijdje op de operatiekamer. "Ik kijk ernaar uit", zei ik als laatste tegen Rob. Weer glimlachte hij en hij knikte goedkeurend. That's the spirit.

Ik bleef met Job achter in de spreekkamer, waar we nog even babbelden over mijn knie. Hij stelde dat hij met mijn drive echt wel hoopvol gestemd is op een terugkeer op het voetbalveld. Thank god, dat klinkt positief. Mijn spiekbriefje had ik inmiddels tevoorschijn getoverd, want ik had nog wel enkele vragen te stellen. Volgende maand ga ik met mijn gezin op vakantie. Lekker naar de zon, even afschakelen en tot rust komen voordat ik mijn echte operatie- en revalidatietraject in ga. We hebben een prachtig hotel geboekt met een glijbanenpark erbij. Iets waar ik als adrenalinejunk ontzettend naar uitkijk. Ik stelde een vraag, waarop ik het antwoord eigenlijk zelf wel kon invullen, maar waarvan ik hoopte toch een ander antwoord te ontvangen. "Job, mag ik van de glijbanen af op vakantie?" - Seriously, hij keek me licht verbaasd aan. Oké, domme vraag. Ik vul het antwoord zelf wel in. "Nah, beter van niet... als het fout gaat maak je nog meer kapot en dan ben je nóg verder van huis. Is je knie weer geïrriteerd en niet meer operatie-ready, kunnen we alles gaan uitstellen. Wees nou maar voorzichtig!" Lichte teleurstelling, maar ook begrip. Ik maak de foto's wel. Iemand moet het doen.

Nog enkele vragen passeerden de revue, alvorens ik mijn laatste brandende vraag op tafel wilde gooien. Een beetje spannend vond ik die vraag wel. Zoals velen van jullie weten had ik jaren geleden een blog over mijn kaakosteotomietraject. Ik heb er zelf heel veel aan gehad en ik heb er zóveel mensen mee op weg kunnen helpen. Redenen om ook dit kruisbandtraject weer te gaan delen. "Job, ik ga een blog bijhouden over al mijn ervaringen van dit traject, zo open en transparant mogelijk, met als doel andere patiënten op weg te helpen. Mag ik met je op de foto voor mijn blog van vandaag?" - het liefst was ik met Rob én Job op de foto gegaan, maar ik kreeg niet genoeg moed bij elkaar verzameld om het aan beiden te vragen. Job reageerde positief: "Natuurlijk! En wat goed dat je dit doet. Kom maar, dan maken we een foto". We maakten een selfie et voilá. Hieronder een foto met de goedlachse, vriendelijke en kundige Job. Een professional die kennis heeft van zaken én de kwaliteit heeft om zijn patiënten op hun gemak te laten voelen. Chapeau.

Met Physician Assistant (PA) Job Veldhuis

Ten slotte kwam de brace nog even ter sprake. Dat kolossale ding waarmee ik een haat-liefdeverhouding heb opgebouwd. Die brace geeft me veel stabiliteit. Ze zijn bij ons aan de weg aan het werk en ieder kuiltje of hobbeltje is momenteel een potentieel gevaar voor mij. Binnenshuis heb ik de brace soms even af, maar het is nadenken bij en bewust zijn van iedere stap. Mijn knie is instabiel, niet te vertrouwen. We spraken af dat ik de brace nog mee naar huis zou nemen tot aan de operatie. Thuis laat ik 'm vanaf nu af. Hopelijk ga ik vanaf nu ook weer wat beter slapen, want dat is de laatste 7 weken dramatisch. Voor buiten doe ik de brace wel nog om, om te voorkomen dat ik nog meer schade aanricht bij een misstap. 

De komende periode ga ik weer hard aan het werk om mijn knie operatie-ready te krijgen, want dat is de volgende stap. Het is nu wachten op een oproep voor de operatie. Zoals eerder gezegd zal dat ergens eind mei / begin juni zijn. Al zal ik tussentijds vast nog wel eens aan de telefoon hangen met de afdeling Planning, om te kijken of er al íets van duidelijkheid gegeven kan worden. Ik kan niet wachten...

Gedrevenheid vs. geduld: één groot leerproces

Als sportfanaat had ik gehoopt om deze reis nooit te hoeven maken. Maar in plaats van bij de pakken neer te zitten, heb ik ervoor gekozen om dit hoofdstuk van mijn leven te omarmen en te zien als een groot leerproces. Zowel fysiek als mentaal.

Want halleluja, dat is het nu al. Mentaal ben ik fris in mijn hoofd en zit ik iedere ochtend rond de klok van 6 uur op de hometrainer, om vervolgens mijn vaste programma aan oefeningen af te werken. In de avond doe ik dan nog een keer een circuitje. Consistentie = de sleutel tot vooruitgang. Iedere dag weer.

Fysiek is het momenteel een ander verhaal. Het is een voortdurende uitdaging om de juiste balans te vinden tussen vooruitgang boeken en niet te veel vragen van mijn knie. Leren doseren en niet té veel willen en verwachten. Challenging. Mensen die mij kennen weten dat ik bloedfanatiek ben. Het is alles of niets, waarbij niets eigenlijk geen optie is. Altijd volle bak, met 110% inzet.

Maar waar ligt mijn fysieke grens op dit moment? Wanneer doe ik te veel? Mijn verlangen om snel weer op de been te zijn, goed te kunnen strekken en buigen en mijn benen op te trainen voor de operatie wordt vaak getemperd door de realiteit van mijn knie, die snel reageert door te zwellen en pijn te doen. Het draait hierbij om een subtiele balans tussen ambitie en geduld, tussen willen en moeten luisteren naar mijn lichaam. Ik leer. Iedere dag.

We zijn inmiddels bijna 6 weken post injury. Een hele periode waarin het grootste trauma wel verwerkt moet zijn, toch? Ik merk zeker vooruitgang. Lopen in de brace gaat goed! Het geeft me een veilig en stabiel gevoel. Buigen gaat tot iets verder dan 90º, met strekken krijg ik m'n knieholte niet tegen de grond. Ontspannen strekken gaat niet. Juist dat strekken is zo belangrijk, dus daar wordt hard aan gewerkt. Als ik vanuit strekking terug naar buiging ga voel ik nog steeds een vervelende knak in het gewricht. Verder begin ik wel weer controle over mijn quadriceps terug te krijgen en kan ik deze zelfstandig zachtjes aanspannen. Super positief! 

Strekking knie 11-03-2024

Enfin, door naar het volgende. Vorige week kreeg ik bericht dat er een belafspraak voor een pre-operatieve screening vanuit de afdeling Anesthesiologie was gemaakt voor dinsdag 12 maart. Heuj, dat gaat ineens snel! Ik kreeg stiekem een beetje hoop dat de operatie wellicht ook wel vlot zou kunnen volgen. De wachttijden, die online zichtbaar zijn, liepen de laatste weken terug. Van 106 dagen, naar 67 dagen en naar 42 dagen. Nóg meer hoop!

Ik besloot contact op te nemen met de afdeling Zorgplanning van het Anna Ziekenhuis om eens te polsen hoe het met de wachttijd van mijn orthopeed, Rob Bogie, gesteld is. Stiekem hoopte ik dat ik in april nog geopereerd kon worden. Daar zou ik zelfs mijn vakantie, eind april, voor annuleren. Maar helaas, de wachttijd bij Rob is momenteel 14 weken vanaf het moment van aanvragen. Dit zou betekenen dat ik richting eind mei / begin juni geholpen kan worden.

Oké, even slikken, maar wel een iets gerichtere indicatie waardoor ik enigszins weet waar ik aan toe ben. Eigenlijk maakt het ook niet zoveel uit. Of ik nu in april of juni geopereerd word, mijn doel verandert niet: Aan de start van het voetbalseizoen 2025 - 2026 weer aansluiten bij mijn team in de voorbereiding op het nieuwe voetbalseizoen. Het klinkt als een reëel doel, waarbij ik na de operatie ruim een jaar de tijd heb om terug te komen. Tot die tijd, aan het werk.

Prehab: Dagroutine & Blood Flow Restriction Training (BFRT)

Iedere ochtend zet ik om 6.15u de wekker. Gedisciplineerd, vastberaden en met een positieve mindset stap ik dan, nog vóórdat mijn man en zoon wakker worden, de hometrainer op. Niemand die wakker wordt van die wekker trouwens, want ik breng de nachten al ruim 4 weken door op de bank. In bed kan ik mijn draai he-le-maal niet vinden. Op de bank gaat dat iets beter en pak ik zomaar een uur of 5 slaap per nacht. Slapen met brace is vervelend, maar slapen en íedere beweging voelen is nog vervelender. Dat is trouwens een understatement.

Afijn, terug naar mijn ochtendroutine. De wekker gaat, ik kleed me om, poets m'n tanden en reinig mijn gezicht. Om vervolgens vóór 6.30u op de fiets te zitten. In stilte tien minuten de pedalen rondtrappen. Eenmaal op gang gaat dat eigenlijk best heel goed. Heerlijk om zo wakker te worden. Na die 10 minuten werk ik de rest van mijn ochtendprogrammaatje af: wall sits, heel slides, calf raises en een paar oefeningen om mijn knie te strekken. Dat laatste, kunnen strekken, is een hele belangrijke om straks de operatie in te gaan. Wordt aan gewerkt.

Voor de heel slides doe ik mijn brace altijd even af, om zo min mogelijk bewegingsbeperking door dat kolossale ding te hebben. Zonder brace merk ik wel meteen hoe instabiel mijn knie is. Toen ik hem woensdag af deed, opstond en mij wilde omdraaien kreeg ik een hevige pijnscheut in mijn knie te verwerken. Alsof ik 'm weer verdraaide. Kak, dat voelde en voelt nog altijd niet goed. Daarnaast voel ik bij het strekken van mijn knie standaard een vervelende 'knak'. Alsof er iets in de weg zit. Ik vraag me af wat dat is; zal het eens bespreekbaar maken met de fysio.

Vandaag mag ik er weer naartoe: de fysio. Vorige week werd duidelijk dat wij 'lang aan elkaar vast zullen zitten'. Ik wil er vol voor gaan, ben getergd om terug te komen en hij, Eric, gaat me daarbij helpen.

Ik ben benieuwd wat we vandaag gaan doen. Vorige week maakte ik kennis met Blood Flow Restriction Training (BFRT). "We gaan vandaag even je been afknellen", zei Eric vorige week. Uhh, say what??

Nog nooit had ik van de term BFRT gehoord, maar na het één keer ervaren te hebben en onderzoek ernaar te hebben gedaan op internet, ben ik enthousiast. In aanloop naar de kruisbandoperatie is het belangrijk om mijn benen 'op te trainen'. Sterk de operatie in gaan betekent ook sterker eruit. Alleen zwaar trainen is er voor mij op dit moment niet bij, omdat ik daar fysiek gewoon niet toe in staat ben. BFRT is voor mij daarom een prima aanvulling op mijn dagelijkse home workout.

BFRT is een trainingsmethode die al sinds de jaren 60 bestaat, maar pas recentelijk meer aandacht krijgt. Het idee is als volgt: door het gebruik van een cuff (vergelijkbaar met zo'n band die je om je arm krijgt bij het meten van je bloeddruk), wordt de bloedtoevoer naar mijn been beperkt, terwijl ik train. Hierdoor ontstaat een lokaal zuurstofarm gebied in de spier, wat leidt tot metabole stress: dé manier om spiergroei te stimuleren. Met een minimale belasting boots je zo het effect van een zware training na. BFRT stelt mij in staat om zelfs met mijn knieblessure effectief te trainen. Zo kan ik mijn beenspieren op kracht houden en mezelf optimaal voorbereiden op de operatie. Win-win!

Het is zo fijn om bij een fysio te zitten die écht weet wat hij doet en in alles meedenkt om mij optimaal voor te bereiden op de operatie én die mij daarna gaat helpen naar het moment dat ik mijn voetbalschoenen weer onder het stof vandaag mag halen. The harder the battle, the sweeter the victory. I can't wait.

Mijn actie kreeg plots een andere wending: Pats. Einde voetbalseizoen.

Het was 4 februari. Een belangrijke wedstrijd in de strijd om het kampioenschap stond op het programma. 

Sinds afgelopen zomer train ik mee bij MMC. Vroeger bedreef ik topsport, speelde ik vanaf mijn 9e in diverse selecties bij de KNVB en mocht ik proeven aan het Nederlands jeugdelftal (-15), maar nu is het gewoon fijn om op een leuke manier fit te blijven. Met voetbal dus. Bloedfanatiek, dat wel. Het zou in eerste instantie alleen trainen zijn, maar je weet vast wel hoe het gaat. Inmiddels heb ik ook een aantal wedstrijden meegespeeld. Tsja, die voetbalkriebels. Ze zitten er al sinds ik 4 jaar ben. In de laatste 2 wedstrijden scoorde ik 3x en maakte ik zonder moeite de 90 minuten weer vol. Wat heerlijk om weer te doen wat mij zó gelukkig maakt. 😁

Maar het geluk was op deze 4e februari niet aan mijn zijde… ik voelde me niet helemaal fit, dacht dat het met een Alève en een pre-workout wel goed zou komen. Archel waarschuwde me nog: zou je wel gaan? Natuurlijk, ik laat me toch niet zomaar kennen. Hop, gas erop! 

Had ik maar naar hem geluisterd, maar dat is achteraf praten. Al rond de 20e minuut ging het he-le-maal mis. Ik verdraaide mijn rechterknie, voelde iets knappen en kreeg een verschrikkelijke steek in het gewricht. Met héél veel pijn ging ik naar de grond. Zwart voor mijn ogen. Kotsmisselijk. Het is kapot. Ik wist het. Godverdomme, het is kapot. Strompelend ging ik naar de kant en zat ik zwaar gepikeerd op de bank. Het zal toch niet... We wonnen de wedstrijd met 2-0. Lichtpuntje van de dag.

Eenmaal thuis plofte ik op de bank en daar heb ik de hele middag gelegen. Balen als een stekker. Mijn knie werd héél snel dik. Dit is niet goed. Ik heb pijnstillers genomen, maar bleef continu misselijk van de pijn. Zou ik naar de HAP gaan? Nah, dat heeft toch geen zin. Het is zondagmiddag en ze zeggen toch: "Neem maar een pijnstiller en ga morgen maar naar je eigen huisarts." Tenminste, dat is onze ervaring van de laatste paar keer. Dan toch maar wachten tot maandagochtend. Nog even volhouden.

Na een slapeloze nacht op de bank, belde ik op maandagochtend meteen de huisarts. Ik kon vrijwel direct komen. Archel ging met me mee. De knie was dik, ik kon 'm bijna niet bewegen, dus onderzoek was heel moeilijk. Een klein testje voor de voorste kruisband (Lachman) liet volgens de huisarts zien dat mijn kruisband in orde zou zijn. "Dat is gunstig", waren zijn woorden. Maar een Lachman is helemaal niet betrouwbaar een dag na trauma! Ik kreeg tramadol voorgeschreven, dit zou wel wat verlichting geven. De huisarts stelde een echo voor. Dat de meniscus daar maar beperkt op is te zien en de kruisband helemaal niet, baarde mij wel wat zorgen. Dus Archel vroeg om een mri-scan. De huisarts reageerde defensief door te zeggen dat hij niet alle patiënten meteen voor een mri kan doorsturen. En dat in de meeste gevallen een distorsie van de knie geen schade oplevert. Geen idee hoe hij daarbij kwam, maar het letsel voelde bij mij echt heel serieus. We keerden huiswaarts en ik belde het ziekenhuis voor het inplannen van een echo. Dit kon pas 10 dagen later. Ja hallo, zo lang ga ik niet wachten!

Ik nam contact op met een fysio, waarvan ik wist dat zij in de praktijk ook echo's maken, om zo hopelijk het proces te bespoedigen. Twee dagen later kon ik al terecht. Op de echo was vooral véél vocht te zien, maar ook troebel vocht. Een teken van bloed in mijn knie. Onderzoek leerde mij dat bloed in de knie in 75% tot 80% van de gevallen een gescheurde (voorste) kruisband betekent. Oké, dat is veel, maar misschien hoor ik wel bij die 20-25%. De knie was nog steeds lastig te onderzoeken vanwege vocht, pijn en bewegingsbeperking, dus we spraken af dat ik op maandag 12 februari terug zou komen.

Die maandag ging ik met lood in mijn schoenen naar de fysio. Mijn knie voelde instabiel. Tijdens het lopen (lees: nog altijd strompelen) ga ik er ook wel eens doorheen. Dat is écht niet goed. Ook de fysio vertrouwde het niet en stelde voor om mijn huisarts te bellen voor een verwijzing naar de orthopeed. Na wat moeilijkheden aan de kant van de huisarts werd het dan toch geregeld. Ik koos voor het Anna Ziekenhuis in Geldrop, waar ik in 2004 ook al eens aan mijn (linker)knie ben geopereerd. Zij staan heel goed aangeschreven, vooral als het om het behandelen van (top)sporters gaat. Bij die specialisten zit ik helemaal op mijn plek. Wel moest ik nog even wachten: 27 februari kon ik terecht bij TopSupport in Eindhoven (onderdeel van Anna).

Fast forward naar deze dag. ▶

Na een paar onzekere weken kon ik deze dag terecht voor een mri-scan en direct daaropvolgend een bezoek aan Job Veldhuis (PA) bij Topsupport in Eindhoven. Toen ik na de mri-scan in de wachtkamer zat, heb ik wel 20x mijn patiëntpagina ‘gerefresht’, in de hoop een uitslag te zien. Die kwam er niet. De spanning liep hoog op. Mijn stresslevel was sky-high. Diep van binnen voelde ik het nieuws misschien wel aankomen.

Na een half uur werd ik binnen geroepen. “Het is goed fout gegaan bij je, hè?” Onee hè, zeg me nú wat er is, dacht ik. “Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen en ik vind het héél erg voor je, maar je voorste kruisband is afgescheurd.” Ik wist het wel. Ik voelde het. Het kwam niet eens als een verrassing, maar toch kwam het hard binnen. We bekeken samen de beelden van de mri. Mijn kruisband was weggevaagd. Niet alleen mijn kruisband is stuk. Ook mijn binnenband en buitenband zijn beschadigd. En ik heb een botkneuzing. De realiteit is nog erger dan ik dacht. Ik kreeg een brace die ik 4 weken lang dag én nacht moet dragen. De brace geeft mijn kniegewricht rust, maar daarnaast ook veel stabiliteit. Heel fijn!

De wachttijd voor een operatie is een maand of 4. Dat is lang, maar ik word dan wel geholpen door een van dé kruisbandspecialisten van Nederland: Rob Bogie, tevens teamarts bij PSV. Ik krijg een voorste kruisbandreconstructie met een hamstring graft en een Lemaire plastiek, waarbij de zijkant van mijn knie ook wordt verstevigd. De kans op re-ruptuur wordt hierdoor fors verkleind.

De komende periode ga ik gebruiken om, onder begeleiding van een goede sportfysio, mijn knie te mobiliseren en kracht op te bouwen. Over 3,5 week moet ik terug naar het ziekenhuis voor controle bij Job Veldhuis en Rob Bogie. Hopelijk kan ik dan weer wat beter strekken en buigen. Een goede strekfunctie is noodzakelijk om de OK in te gaan.

Eén dag heb ik flink gebaald, maar nu ben ik vastberaden en gemotiveerd om naar mijn doel toe te werken: weer op het veld staan. 

De knop is om. Zomer 2025, I'll be back. ⚽️❤️

Van kaak tot kruisband: mijn tweede reis naar herstel

Na het succes van mijn eerdere blog over mijn kaakoperatie, waarin ik mijn persoonlijke ervaringen deelde en anderen informeerde, heb ik besloten om opnieuw mijn verhaal te delen. Dit keer over mijn kruisbandruptuur, die ik 3,5 week geleden tijdens een voetbalwedstrijd opliep.

Mijn vorige blog over mijn kaakoperatie heeft mij héél veel opgeleverd. Nog altijd voel ik mij vereerd dat ik zoveel lotgenoten op weg heb mogen helpen. Aan de andere kant was die blog voor mij ook een platform om mijn emoties te uiten.

Nu, geconfronteerd met een nieuwe uitdaging in de vorm van een kruisbandruptuur, voel ik de drang om opnieuw te delen. Mijn ervaringen, inzichten en zelfs mijn kwetsbaarheid delen, voelt als een natuurlijke stap. Schrijven doe ik heel graag. Uit het hoofd, op 'papier', digitaal dan.

Dus, met dezelfde passie en toewijding als voorheen, wil ik mijn nieuwe reis met jullie delen. Mijn blog zal dienen als een bron van informatie, niet alleen over de medische aspecten van een kruisbandruptuur, maar ook over de emotionele en psychologische impact ervan. Ik wil mijn lezers voorzien van inzichten, tips en advies die ik zelf ga opdoen tijdens mijn herstelproces.

Het wordt een pittig traject, maar ik ga ervoor. Challenge accepted.

In de volgende blog zal ik meer vertellen over het 'hoe' en 'wat' van die 4e februari, de dag dat het he-le-maal mis ging.

Liefs, Cindy