Als sportfanaat had ik gehoopt om deze reis nooit te hoeven maken. Maar in plaats van bij de pakken neer te zitten, heb ik ervoor gekozen om dit hoofdstuk van mijn leven te omarmen en te zien als een groot leerproces. Zowel fysiek als mentaal.
Want halleluja, dat is het nu al. Mentaal ben ik fris in mijn hoofd en zit ik iedere ochtend rond de klok van 6 uur op de hometrainer, om vervolgens mijn vaste programma aan oefeningen af te werken. In de avond doe ik dan nog een keer een circuitje. Consistentie = de sleutel tot vooruitgang. Iedere dag weer.
Fysiek is het momenteel een ander verhaal. Het is een voortdurende uitdaging om de juiste balans te vinden tussen vooruitgang boeken en niet te veel vragen van mijn knie. Leren doseren en niet té veel willen en verwachten. Challenging. Mensen die mij kennen weten dat ik bloedfanatiek ben. Het is alles of niets, waarbij niets eigenlijk geen optie is. Altijd volle bak, met 110% inzet.
Maar waar ligt mijn fysieke grens op dit moment? Wanneer doe ik te veel? Mijn verlangen om snel weer op de been te zijn, goed te kunnen strekken en buigen en mijn benen op te trainen voor de operatie wordt vaak getemperd door de realiteit van mijn knie, die snel reageert door te zwellen en pijn te doen. Het draait hierbij om een subtiele balans tussen ambitie en geduld, tussen willen en moeten luisteren naar mijn lichaam. Ik leer. Iedere dag.
We zijn inmiddels bijna 6 weken post injury. Een hele periode waarin het grootste trauma wel verwerkt moet zijn, toch? Ik merk zeker vooruitgang. Lopen in de brace gaat goed! Het geeft me een veilig en stabiel gevoel. Buigen gaat tot iets verder dan 90º, met strekken krijg ik m'n knieholte niet tegen de grond. Ontspannen strekken gaat niet. Juist dat strekken is zo belangrijk, dus daar wordt hard aan gewerkt. Als ik vanuit strekking terug naar buiging ga voel ik nog steeds een vervelende knak in het gewricht. Verder begin ik wel weer controle over mijn quadriceps terug te krijgen en kan ik deze zelfstandig zachtjes aanspannen. Super positief!
 |
| Strekking knie 11-03-2024 |
Enfin, door naar het volgende. Vorige week kreeg ik bericht dat er een belafspraak voor een pre-operatieve screening vanuit de afdeling Anesthesiologie was gemaakt voor dinsdag 12 maart. Heuj, dat gaat ineens snel! Ik kreeg stiekem een beetje hoop dat de operatie wellicht ook wel vlot zou kunnen volgen. De wachttijden, die online zichtbaar zijn, liepen de laatste weken terug. Van 106 dagen, naar 67 dagen en naar 42 dagen. Nóg meer hoop!
Ik besloot contact op te nemen met de afdeling Zorgplanning van het Anna Ziekenhuis om eens te polsen hoe het met de wachttijd van mijn orthopeed, Rob Bogie, gesteld is. Stiekem hoopte ik dat ik in april nog geopereerd kon worden. Daar zou ik zelfs mijn vakantie, eind april, voor annuleren. Maar helaas, de wachttijd bij Rob is momenteel 14 weken vanaf het moment van aanvragen. Dit zou betekenen dat ik richting eind mei / begin juni geholpen kan worden.
Oké, even slikken, maar wel een iets gerichtere indicatie waardoor ik enigszins weet waar ik aan toe ben. Eigenlijk maakt het ook niet zoveel uit. Of ik nu in april of juni geopereerd word, mijn doel verandert niet: Aan de start van het voetbalseizoen 2025 - 2026 weer aansluiten bij mijn team in de voorbereiding op het nieuwe voetbalseizoen. Het klinkt als een reëel doel, waarbij ik na de operatie ruim een jaar de tijd heb om terug te komen. Tot die tijd, aan het werk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten