Mijn actie kreeg plots een andere wending: Pats. Einde voetbalseizoen.

Het was 4 februari. Een belangrijke wedstrijd in de strijd om het kampioenschap stond op het programma. 

Sinds afgelopen zomer train ik mee bij MMC. Vroeger bedreef ik topsport, speelde ik vanaf mijn 9e in diverse selecties bij de KNVB en mocht ik proeven aan het Nederlands jeugdelftal (-15), maar nu is het gewoon fijn om op een leuke manier fit te blijven. Met voetbal dus. Bloedfanatiek, dat wel. Het zou in eerste instantie alleen trainen zijn, maar je weet vast wel hoe het gaat. Inmiddels heb ik ook een aantal wedstrijden meegespeeld. Tsja, die voetbalkriebels. Ze zitten er al sinds ik 4 jaar ben. In de laatste 2 wedstrijden scoorde ik 3x en maakte ik zonder moeite de 90 minuten weer vol. Wat heerlijk om weer te doen wat mij zó gelukkig maakt. 😁

Maar het geluk was op deze 4e februari niet aan mijn zijde… ik voelde me niet helemaal fit, dacht dat het met een Alève en een pre-workout wel goed zou komen. Archel waarschuwde me nog: zou je wel gaan? Natuurlijk, ik laat me toch niet zomaar kennen. Hop, gas erop! 

Had ik maar naar hem geluisterd, maar dat is achteraf praten. Al rond de 20e minuut ging het he-le-maal mis. Ik verdraaide mijn rechterknie, voelde iets knappen en kreeg een verschrikkelijke steek in het gewricht. Met héél veel pijn ging ik naar de grond. Zwart voor mijn ogen. Kotsmisselijk. Het is kapot. Ik wist het. Godverdomme, het is kapot. Strompelend ging ik naar de kant en zat ik zwaar gepikeerd op de bank. Het zal toch niet... We wonnen de wedstrijd met 2-0. Lichtpuntje van de dag.

Eenmaal thuis plofte ik op de bank en daar heb ik de hele middag gelegen. Balen als een stekker. Mijn knie werd héél snel dik. Dit is niet goed. Ik heb pijnstillers genomen, maar bleef continu misselijk van de pijn. Zou ik naar de HAP gaan? Nah, dat heeft toch geen zin. Het is zondagmiddag en ze zeggen toch: "Neem maar een pijnstiller en ga morgen maar naar je eigen huisarts." Tenminste, dat is onze ervaring van de laatste paar keer. Dan toch maar wachten tot maandagochtend. Nog even volhouden.

Na een slapeloze nacht op de bank, belde ik op maandagochtend meteen de huisarts. Ik kon vrijwel direct komen. Archel ging met me mee. De knie was dik, ik kon 'm bijna niet bewegen, dus onderzoek was heel moeilijk. Een klein testje voor de voorste kruisband (Lachman) liet volgens de huisarts zien dat mijn kruisband in orde zou zijn. "Dat is gunstig", waren zijn woorden. Maar een Lachman is helemaal niet betrouwbaar een dag na trauma! Ik kreeg tramadol voorgeschreven, dit zou wel wat verlichting geven. De huisarts stelde een echo voor. Dat de meniscus daar maar beperkt op is te zien en de kruisband helemaal niet, baarde mij wel wat zorgen. Dus Archel vroeg om een mri-scan. De huisarts reageerde defensief door te zeggen dat hij niet alle patiënten meteen voor een mri kan doorsturen. En dat in de meeste gevallen een distorsie van de knie geen schade oplevert. Geen idee hoe hij daarbij kwam, maar het letsel voelde bij mij echt heel serieus. We keerden huiswaarts en ik belde het ziekenhuis voor het inplannen van een echo. Dit kon pas 10 dagen later. Ja hallo, zo lang ga ik niet wachten!

Ik nam contact op met een fysio, waarvan ik wist dat zij in de praktijk ook echo's maken, om zo hopelijk het proces te bespoedigen. Twee dagen later kon ik al terecht. Op de echo was vooral véél vocht te zien, maar ook troebel vocht. Een teken van bloed in mijn knie. Onderzoek leerde mij dat bloed in de knie in 75% tot 80% van de gevallen een gescheurde (voorste) kruisband betekent. Oké, dat is veel, maar misschien hoor ik wel bij die 20-25%. De knie was nog steeds lastig te onderzoeken vanwege vocht, pijn en bewegingsbeperking, dus we spraken af dat ik op maandag 12 februari terug zou komen.

Die maandag ging ik met lood in mijn schoenen naar de fysio. Mijn knie voelde instabiel. Tijdens het lopen (lees: nog altijd strompelen) ga ik er ook wel eens doorheen. Dat is écht niet goed. Ook de fysio vertrouwde het niet en stelde voor om mijn huisarts te bellen voor een verwijzing naar de orthopeed. Na wat moeilijkheden aan de kant van de huisarts werd het dan toch geregeld. Ik koos voor het Anna Ziekenhuis in Geldrop, waar ik in 2004 ook al eens aan mijn (linker)knie ben geopereerd. Zij staan heel goed aangeschreven, vooral als het om het behandelen van (top)sporters gaat. Bij die specialisten zit ik helemaal op mijn plek. Wel moest ik nog even wachten: 27 februari kon ik terecht bij TopSupport in Eindhoven (onderdeel van Anna).

Fast forward naar deze dag. ▶

Na een paar onzekere weken kon ik deze dag terecht voor een mri-scan en direct daaropvolgend een bezoek aan Job Veldhuis (PA) bij Topsupport in Eindhoven. Toen ik na de mri-scan in de wachtkamer zat, heb ik wel 20x mijn patiëntpagina ‘gerefresht’, in de hoop een uitslag te zien. Die kwam er niet. De spanning liep hoog op. Mijn stresslevel was sky-high. Diep van binnen voelde ik het nieuws misschien wel aankomen.

Na een half uur werd ik binnen geroepen. “Het is goed fout gegaan bij je, hè?” Onee hè, zeg me nú wat er is, dacht ik. “Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen en ik vind het héél erg voor je, maar je voorste kruisband is afgescheurd.” Ik wist het wel. Ik voelde het. Het kwam niet eens als een verrassing, maar toch kwam het hard binnen. We bekeken samen de beelden van de mri. Mijn kruisband was weggevaagd. Niet alleen mijn kruisband is stuk. Ook mijn binnenband en buitenband zijn beschadigd. En ik heb een botkneuzing. De realiteit is nog erger dan ik dacht. Ik kreeg een brace die ik 4 weken lang dag én nacht moet dragen. De brace geeft mijn kniegewricht rust, maar daarnaast ook veel stabiliteit. Heel fijn!

De wachttijd voor een operatie is een maand of 4. Dat is lang, maar ik word dan wel geholpen door een van dé kruisbandspecialisten van Nederland: Rob Bogie, tevens teamarts bij PSV. Ik krijg een voorste kruisbandreconstructie met een hamstring graft en een Lemaire plastiek, waarbij de zijkant van mijn knie ook wordt verstevigd. De kans op re-ruptuur wordt hierdoor fors verkleind.

De komende periode ga ik gebruiken om, onder begeleiding van een goede sportfysio, mijn knie te mobiliseren en kracht op te bouwen. Over 3,5 week moet ik terug naar het ziekenhuis voor controle bij Job Veldhuis en Rob Bogie. Hopelijk kan ik dan weer wat beter strekken en buigen. Een goede strekfunctie is noodzakelijk om de OK in te gaan.

Eén dag heb ik flink gebaald, maar nu ben ik vastberaden en gemotiveerd om naar mijn doel toe te werken: weer op het veld staan. 

De knop is om. Zomer 2025, I'll be back. ⚽️❤️