Vandaag, 25 maart 2024, was het tijd voor weer een bezoek aan Anna TopSupport in Eindhoven. Tijdens mijn vorige bezoek op 27 februari jl. kreeg ik een mokerslag te verwerken. Na de MRI-scan kreeg ik die dag in de spreekkamer van Physician Assistant (PA) Job Veldhuis te horen dat mijn voorste kruisband is afgescheurd (met als direct gevolg ook een kissing bone bruise) én dat mijn MCL en LCL beschadigd zijn. Het verpestte mijn middag en het verpestte nog meer mijn voetbalseizoen én het volgende seizoen.
Ik herpakte me snel en in de afgelopen weken ben ik fanatiek aan de slag gegaan met mijn oefeningen. Veel buig- en strekoefeningen met als doel die strekking terug te krijgen. Een must voor de operatie. Daarnaast doe ik 3x per week BFR-training, zit ik dagelijks op de hometrainer voor kilometerslange fietstochten door de woonkamer, waarbij ik mijn tijd gebruik om interessante podcasts te beluisteren. Mijn kennis over het afscheuren van een voorste kruisband, de gevolgen hiervan, behandelmethoden en revalidatietrajecten is inmiddels helemaal op peil. 😉
Met al die kennis op zak stapte ik vanmiddag de auto in richting Eindhoven. Ook op zak een spiekbriefje met aandachtspunten en vragen, zodat ik niets zou vergeten. Met een mix van spanning en nieuwsgierigheid nam ik plaats in de wachtkamer. Vandaag zou ik niet alleen door Job gezien worden, maar zou ik ook orthopeed Rob Bogie ontmoeten. Hij zal mij gaan opereren.
 |
| Anna TopSupport Eindhoven |
Eenmaal binnen begroette Job mij met zijn vriendelijke glimlach. "Dit ziet er al stukken beter uit, hè!", doelde hij op mijn 'wandeling' naar de spreekkamer. Inderdaad, 4 weken geleden ging het een stuk moeizamer. Ik heb stappen gemaakt, létterlijk.
Hij vroeg hoe het met mij gaat, waarop ik antwoordde dat ik hoopte al wat verder te zijn in het proces. Vrij vertaald: ik heb weinig geduld en ik wil vooruit. Liever gisteren dan vandaag. Ik vertelde dat ik enkele weken geleden flink door mijn knie was gegaan, toen ik mijn brace even af deed om wat heel slides te doen. Dat was geen slimme zet. Ook één waarvan mijn binnenband waarschijnlijk weer een klap heeft opgelopen. Die binnenzijde van mijn knie is nog altijd behoorlijk gevoelig.
Ik nam plaats op de onderzoekstafel, waarna Job m'n kruisband testte. Wat een verschil tussen links en rechts. Links hartstikke stabiel, rechts total loss, met een flinke voorwaartse verschuiving van het onderbeen ten opzichte van het bovenbeen. Job pestte mij nog even door op de mediale zijde van mijn knie te duwen. Jep, gevoelig, duidelijk, stoppen maar. Qua strekking is het al véél beter dan 4 weken geleden. De ideale uitgangspositie voor de operatie is een strekking van 0 graden. Die is er nog niet, maar dat is op dit moment nog geen ramp. Ik sta op de wachtlijst voor een voorste kruisband reconstructie en het ziet er niet naar uit dat ik ergens in de komende weken een oproep voor de operatie ontvang. Er is dus nog tijd om aan die strekking te werken.
Nadat Job klaar was met zijn onderzoek was het tijd om Rob Bogie erbij te halen. Hij kwam de spreekkamer binnen en zijn ervaren uitstraling en rustige benadering stelden mij meteen op mijn gemak. Hij bekeek mijn knie, deed dezelfde testjes als Job. Ik vertelde over een knak die ik nog altijd voel bij iedere keer dat ik vanuit strekking naar buiging ga. Hij had 'm zelf ook al gevoeld. Rob vroeg zich hardop af of er iets over de laterale meniscus werd gezegd in het MRI-verslag. Dat niet, dus laten we er maar van uitgaan dat deze intact is. Een verklaring voor die knak zou kunnen zijn dat mijn knie niet lekker 'spoort' op het moment. Rob vroeg ook of ik met fysiotherapie was begonnen. Natuurlijk! Direct na het oplopen van mijn blessure al. "Bij welke fysio zit je?" - "Bij Van der Zanden in Weert" - "Ahh, daar zit je wel goed!".
Daarna vroeg Rob of duidelijk is wat hij met de operatie gaat doen. Yes, helemaal. Ik heb me goed verdiept in de materie en weet precies wat mij te wachten staat. Op YouTube heb ik ook filmpjes van de operatie bekeken. Fascinerend! Hoewel ik het echt wel spannend vind om het straks zélf te ondergaan, wint mijn nieuwsgierigheid het om tijdens de operatie mee te kijken en uitleg te krijgen over wat er allemaal gebeurt. Súper interessant vind ik dat.
Verder kwam ter sprake wat mijn doel is na de operatie. 'Terug op het voetbalveld', zoals de URL van mijn blog luidt. Dat is het doel waarvoor ik ga. Rob houdt een beetje een slag om de arm met het geven van hoop op een terugkeer. Een groot deel keert wel terug, maar er is ook een kans dat het niet lukt. Bovendien is de kans op een re-ruptuur aanwezig, zéker als je weer gaat voetballen, een hoog risico sport waarin je veel pivoterende bewegingen maakt. "Er is een kans dat het niet lukt", dreunde door in mijn hoofd. Ik voelde dat mijn blik even veranderde. Wacht even, daar ga ik niet mee akkoord. "We kijken het na de operatie aan, stap voor stap. Bovendien krijg je een 9-maanden meting, waarin onderzocht wordt of de knie na revalidatie weer klaar is om volledig te gaan sporten en wedstrijden te gaan spelen." Mijn motivatie werd nog meer aangewakkerd. Ik moet en ik zal terugkeren naar het spelletje waar mijn liefde al ligt sinds ik 4 jaar ben. Daar zal ik álles aan doen en ik ben bereid keihard te werken. "Ik heb een doel nodig om naartoe te werken", zei ik tegen Rob. Hij glimlachte en zei: "yes, goedzo!". We namen afscheid van elkaar en zien elkaar over een tijdje op de operatiekamer. "Ik kijk ernaar uit", zei ik als laatste tegen Rob. Weer glimlachte hij en hij knikte goedkeurend. That's the spirit.
Ik bleef met Job achter in de spreekkamer, waar we nog even babbelden over mijn knie. Hij stelde dat hij met mijn drive echt wel hoopvol gestemd is op een terugkeer op het voetbalveld. Thank god, dat klinkt positief. Mijn spiekbriefje had ik inmiddels tevoorschijn getoverd, want ik had nog wel enkele vragen te stellen. Volgende maand ga ik met mijn gezin op vakantie. Lekker naar de zon, even afschakelen en tot rust komen voordat ik mijn echte operatie- en revalidatietraject in ga. We hebben een prachtig hotel geboekt met een glijbanenpark erbij. Iets waar ik als adrenalinejunk ontzettend naar uitkijk. Ik stelde een vraag, waarop ik het antwoord eigenlijk zelf wel kon invullen, maar waarvan ik hoopte toch een ander antwoord te ontvangen. "Job, mag ik van de glijbanen af op vakantie?" - Seriously, hij keek me licht verbaasd aan. Oké, domme vraag. Ik vul het antwoord zelf wel in. "Nah, beter van niet... als het fout gaat maak je nog meer kapot en dan ben je nóg verder van huis. Is je knie weer geïrriteerd en niet meer operatie-ready, kunnen we alles gaan uitstellen. Wees nou maar voorzichtig!" Lichte teleurstelling, maar ook begrip. Ik maak de foto's wel. Iemand moet het doen.
Nog enkele vragen passeerden de revue, alvorens ik mijn laatste brandende vraag op tafel wilde gooien. Een beetje spannend vond ik die vraag wel. Zoals velen van jullie weten had ik jaren geleden een blog over mijn kaakosteotomietraject. Ik heb er zelf heel veel aan gehad en ik heb er zóveel mensen mee op weg kunnen helpen. Redenen om ook dit kruisbandtraject weer te gaan delen. "Job, ik ga een blog bijhouden over al mijn ervaringen van dit traject, zo open en transparant mogelijk, met als doel andere patiënten op weg te helpen. Mag ik met je op de foto voor mijn blog van vandaag?" - het liefst was ik met Rob én Job op de foto gegaan, maar ik kreeg niet genoeg moed bij elkaar verzameld om het aan beiden te vragen. Job reageerde positief: "Natuurlijk! En wat goed dat je dit doet. Kom maar, dan maken we een foto". We maakten een selfie et voilá. Hieronder een foto met de goedlachse, vriendelijke en kundige Job. Een professional die kennis heeft van zaken én de kwaliteit heeft om zijn patiënten op hun gemak te laten voelen. Chapeau.
 |
| Met Physician Assistant (PA) Job Veldhuis |
Ten slotte kwam de brace nog even ter sprake. Dat kolossale ding waarmee ik een haat-liefdeverhouding heb opgebouwd. Die brace geeft me veel stabiliteit. Ze zijn bij ons aan de weg aan het werk en ieder kuiltje of hobbeltje is momenteel een potentieel gevaar voor mij. Binnenshuis heb ik de brace soms even af, maar het is nadenken bij en bewust zijn van iedere stap. Mijn knie is instabiel, niet te vertrouwen. We spraken af dat ik de brace nog mee naar huis zou nemen tot aan de operatie. Thuis laat ik 'm vanaf nu af. Hopelijk ga ik vanaf nu ook weer wat beter slapen, want dat is de laatste 7 weken dramatisch. Voor buiten doe ik de brace wel nog om, om te voorkomen dat ik nog meer schade aanricht bij een misstap.
De komende periode ga ik weer hard aan het werk om mijn knie operatie-ready te krijgen, want dat is de volgende stap. Het is nu wachten op een oproep voor de operatie. Zoals eerder gezegd zal dat ergens eind mei / begin juni zijn. Al zal ik tussentijds vast nog wel eens aan de telefoon hangen met de afdeling Planning, om te kijken of er al íets van duidelijkheid gegeven kan worden. Ik kan niet wachten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten