De voorbereidingen op mijn voorste kruisbandreconstructie zijn in volle gang. Onze vakantie komt in rap tempo dichterbij en daarmee óók de operatie, die waarschijnlijk enkele weken daarna zal plaatsvinden. Yeah! Waar ik eerst behoorlijk tegen de wachttijd aanhikte, gaat de tijd nu ineens best snel. Nog even geduld en dan kan ik weer écht gaan bouwen aan iets moois. Zoveel zin in!
Bouwen aan iets moois doe ik eigenlijk nú ook al, want zoals alle professionals om mij heen zeggen: "Sterker erin is sterker eruit." - en dus ben ik dagelijks druk bezig met trainen om mijn benen sterker te maken.
Afgelopen vrijdag heb ik bij de fysio voor het eerst weer gesquat. Wat een mijlpaal. Geen diepe squats, maar tot een graad of 60 en zonder belasting. Wél met BFR-band (180 mmHg), dus heerlijk de verzuring erin. De bedoeling bij BFR-training is om de volgende sets aan te houden: 30-15-15-15, met 30 seconden rust tussen iedere set. Omdat het mij goed af ging, gaf Eric aan dat ik de laatste set door mocht gaan tot failure. Totdat ik dus echt niet meer kon. Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Ik laat me toch niet kennen...
Ik vertelde Eric dat ik nauwelijks een rem heb en maar door blijf gaan (hey, daar is mijn valkuil weer!). En over ervaringen bij een vorige revalidatie bij TopSupport, waar ik zó diep ging dat ik alles onderkotste. Doorgaan tot failure was het toch? Dat nam ik behoorlijk letterlijk.
Terug naar die laatste set. De druk van de band werd steeds moeilijker te verdragen, de verzuring zat er flink in. Mijn knie reageerde wel wonderbaarlijk goed. Wat fijn om weer het gevoel te hebben écht iets van je lichaam te vragen. Bij herhaling 10 begon ik het zwaar te krijgen, maar kom op, nog even doorgaan. "Die 15 gaan we voorbij", dacht ik. En yes, het lukte. Pas bij de 25e herhaling kapte ik het af. Dat maakte een totaal van 85 squats. Niet slecht voor een eerste fysiek uitdagende oefening in bijna 8 weken. Lekker!
De goede sessie bij Eric bracht mij een dosis positieve energie. De kleine stappen vooruit motiveren enorm. Eindelijk heb ik het gevoel een beetje progressie te maken. Wel moet ik oppassen dat ik niet te hard van stapel loop (oh really?). Ik bedoel, geduld is zoals jullie weten niet mijn sterkste kant, dus mezelf even afremmen is soms nodig.
Want hey, ik denk al snel: Als het goed gaat, kan ik toch ook gewoon iets meer van mijn lichaam vragen? Allemaal leuk en aardig volgens Eric, maar zo werkt het niet helemaal. Het doel is op dit moment om mijn knie zo te belasten dat hij niet te heftig reageert. Want reactie = stijve knie = bewegingsbeperking = weer minder goed strekken. Zoals jullie weten is dat laatste de grootste uitdaging op dit moment. Rustig aan dus.
Zaterdagochtend stond ik gemotiveerd op. Sportbroek en -shirt aan, ontbijtje pakken en hup, de hometrainer op. Oortjes in, opzwepende workout-muziek erbij en trappen maar. Iedere dag weer. Consistent. Waar ik enkele weken geleden nog blij was om de trappers überhaupt rond te krijgen, daag ik mijzelf nu uit om steeds een grens te verleggen. Dit doe ik door de trainingsduur te verlengen of meer omwentelingen per minuut te maken. Of zelfs de weerstand een klein beetje te verhogen.
Nadat ik warm ben gedraaid op de fiets, is het tijd voor mijn circuit, waarbij o.a. de volgende oefeningen aan bod komen:
- Terminal leg extension.
- Heel slides.
- Quad contraction (het aanspannen van de bovenbeenspieren en hierbij de knieholte in de bank proberen te drukken).
- Leg extension met BFR-band op 180 mmHg.
- Squats (60°) met BFR-band op 180 mmHg.
- Knie heffen in stand, mede om controle over de knie terug te krijgen.
- Diverse buig- en strekoefeningen om mijn ROM te verbeteren.
Purpose. Patience. Persistence. Progress.
Naast alle oefeningen op weg naar sterke benen, wordt er ook hard aan mijn looppatroon gewerkt. Als ik goed nadenk en bewust op een rustig tempo loop, lukt dit bijna normaal. Zeker als ik een stuk gefietst heb voelt alles wat minder stijf aan. Wel ben ik blij dat ik buitenshuis goed voor mezelf zorg door de brace te dragen. Dat dit echt nog nodig is werd afgelopen zaterdag weer bewezen. Godsamme, die knie is instabiel. Toen ik over straat liep vroeg een voorbijganger hoe het met mijn knie gaat. Vol overtuiging zei ik in mijn positieve vibe dat het goed gaat. Zonder na te denken liep ik door (fout!), keek achterom en zei vol zelfvertrouwen: "best heel goed, kijk maar". Even verloor ik mijn focus en bam, ik verstapte mij in een kuiltje in de weg. Ik dacht dat ik mijn valkuilen tamelijk goed inzichtelijk en onder controle had, maar nu kwam ik er letterlijk een tegen. Direct daarna volgde een luide 'au' met een scheldkanonnade erachteraan. Een felle pijnscheut schoot door mijn knie. Gelukkig voorkwam mijn brace erger en bleef ik op de been. De pijnscheut was van korte duur en ik liep, zo normaal als ik kon, weer richting huis. Het gaat best heel goed hoor. 😁
Geen opmerkingen:
Een reactie posten