... m'n BFR-band, gewichtzak (oeh, daar gaat 3 kg van m'n bagage) en elastieken.
Aanstaande zaterdagavond vertrekken we op vakantie. Even weg uit het grijze, koude Nederland, op weg naar de zon. Op weg naar ontspanning en afschakelen. Dat is namelijk hard nodig. Het opzoeken van ontspanning betekent echter niet dat ik 11 dagen op m'n strandbed ga liggen en er niet meer vanaf kom. Oké, de glijbanen sla ik dit jaar (noodgedwongen) over. Never say never. Nee hoor, grapje. 😉 Hoe graag ik ook van de glijbanen af zou willen sjezen, ik heb Job beloofd om het niet te doen en ook Eric, mijn fysio, zegt dat het belangrijk is dat mijn knie nu rustig blijft en er geen gekke dingen meer gebeuren in aanloop naar de operatie. Ik doe echt mijn best te gehoorzamen, beloofd. 🙏
Wél hebben we een goede gym in ons hotel. Een plek waar ik regelmatig te vinden zal zijn, zodat ik mijn trainingsschema dat ik in Nederland volg kan voortzetten. Met m'n BFR-band, gewichtzak en elastieken als aanvulling op de apparatuur daar. Ik heb mezelf voorgenomen om de dag te gaan trainen. Dat lijkt mij een prima balans tussen inzet en ontspanning.
Ik merk dat het trainen echt z'n vruchten begint af te werpen en mijn spiermassa toeneemt. Dat is precies de bedoeling! Tijdens m'n sessies bij de fysio train ik tot aan de operatie nu een uur per keer met een groepje andere (kruisband)patiënten. Ieder onze eigen oefeningen, onder begeleiding van Eric. Dit komt dus gewoon neer op personal training. Vorige week werden mijn oefeningen weer wat uitgebreid. Een tikkeltje uitdagender en zwaarder. I love it. Wat heb ik spierpijn gehad daags na de training. Het gaf me wel een heerlijk voldaan gevoel. Mijn knie reageerde achteraf minimaal, ik had alleen last van wat stijfheid. Dat wordt opgelost door iedere dag lekker een stuk te fietsen op de hometrainer en wat oefeningen te doen om de strekking erin te krijgen/houden. Dat laatste blijft nog altijd ietwat vervelend, maar het lukt gelukkig wel weer. Last heb ik vooral als ik belast van strekking naar buiging ga. Vaak knakt er dan iets en gaat er een forse pijnscheut door mijn knie. Een 'au, kut!' kan ik dan niet onderdrukken. Ik ben benieuwd wat er te zien zal zijn tijdens de operatie, want soms heb ik echt het gevoel dat er ergens wat in de weg zit / klemt / 'wegschiet'.
Vorige week heb ik het ziekenhuis maar weer eens gebeld, nieuwsgierig of er al een preciezere inschatting gegeven kan worden van de operatiedatum. Eerder werd er aangegeven dat de wachttijd 14 weken bedraagt en dat de operatiedatum ergens eind mei / begin juni zou worden. Op 27 februari ben ik direct door Job op de wachtlijst gezet. Ik was dus benieuwd of er nu al iets concreters met mij gedeeld kon worden. Een vriendelijke mevrouw kwam aan de lijn en pakte mijn gegevens erbij. "Ik zie dat je voor eind mei wordt ingepland. De definitieve datum ontvang je binnenkort per brief." - Yes, eind mei it is! Dat is eigenlijk niet eens meer zo ver weg. Sterker nog: Eind mei betekent dat ik enkele weken na mijn vakantie al aan de beurt ben. Als ik eraan denk begin ik het toch wel spannend te vinden. Aan de andere kant kan ik niet wachten tot het zover is.
Deze vakantie geeft me even de tijd om op adem te komen na alles wat er in de afgelopen tijd is gebeurd én me voor te bereiden op alles wat nog komen gaat. Een beetje zon, een beetje zee, af en toe een cocktail in mijn hand en vooral even geen dagelijkse verplichtingen gaan mij daar hopelijk bij helpen. Oh, en over die brace... Ik twijfel wat te doen. Aan de ene kant lijkt het een verstandige keuze om hem mee te nemen, just in case mijn knie besluit van koers te veranderen tijdens een wandeling buiten het hotel, omdat hij nog altijd niet stabiel en te vertrouwen is. Anderzijds wil ik gewoon even afstand nemen van alles, dus ook van dat ding. Ik kan toch ook gewoon voorzichtig zijn? Ach, misschien is het toch nog niet zo'n gek idee om buiten het trainen om 11 dagen lang op het strandbed door te brengen en te genieten van het uitzicht op de glijbanen... Wat zou jij doen?
 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten