Prehab: iedere kleine stap voorwaarts leren waarderen

Afgelopen week had ik een baalweek. Ik geef het niet graag toe, maar zo, dat is eruit. Voor het eerst sinds de diagnose bekroop mij een bepaald gevoel. Zo'n gevoel van: "Oké, dit proces gaat echt een eeuwigheid duren. Uitzichtloos." Ik zit pas op 10 weken post-injury en bevind me momenteel in een tussenfase. Een fase van spieropbouw en wachten op de operatie. Ook een fase waarop onderstaande afbeelding 100% van toepassing is.

Bron: https://www.instagram.com/theinjurypsychologist/

Mijn gevoel van afgelopen week werd getriggerd omdat ik het idee had dat ik al enkele weken nauwelijks vooruitgang boek. Dat is eigenlijk helemaal niet zo, want als ik filmpjes terugkijk van een aantal weken geleden is mijn looppatroon écht verbeterd en worden ook mijn quads weer meer zichtbaar. Lang leve de krachttraining. Dus ja, ik boek wel vooruitgang, maar het gaat langzaam. Zeker als het om mijn strekking gaat. Sinds een aantal dagen laat ik m'n been enkele keren per dag lekker 'door' hangen met een gewichtzak van 3kg erop. Dat maakt een enorm verschil. In het begin is het echt niet fijn, maar na een enkele keren 1 minuut 'hangen' raakt mijn been steeds meer ontspannen en komt de strekking erin. Dat helpt ook bij het lopen en voelt als vooruitgang.

Afgelopen vrijdag was ik weer bij Eric, mijn fysio. Iets waar ik iedere keer naar uitkijk. Nadat hij mijn knie mobiliseert gaan we aan de slag in de gym. Mijn repertoire van oefeningen wordt wekelijks uitgebreid en dit zorgt voor meer uitdaging en een fijne afwisseling. Tijdens mijn sessie bij Eric mocht ik voor het eerst met gewicht squatten tot 60°. Twintig kilogram op de stang, met BFR-band met een druk van 180 mmHg om mijn been. Voor degenen die nog niet eerder over BFR-training hebben gelezen: deze training wordt doorgaans met een relatief licht gewicht uitgevoerd, met bijvoorbeeld 20 procent van je maximaal te tillen gewicht (1RM). Twinig kilo squatten met een BFR-band is dus behoorlijk pittig. Ik werd uitgedaagd en haalde sets van 30 - 15 - 15 - 25 (tot failure!). He-le-maal verzuurd, trillen op mijn benen, maar ó wat was dat fijn. Na nog een aantal andere oefeningen, van coördinatie tot kracht, ging ik met een positief gevoel naar huis. Ik had weer lekker gewerkt en het gaf me brandstof voor m'n workouts thuis. Die ik overigens nog altijd dagelijks gemotiveerd doe, óók in mijn 'baalweek'. Alle oefeningen die ik bij Eric doe kan ik thuis ook uitvoeren, dankzij alle attributen die ik heb aangeschaft. Alles voor een goed herstel... Er staat een hometrainer in de woonkamer, ik heb dumbbells tot 24kg, BFR-bands met pompje, gewichtzakken, elastieken in alle soorten en maten etc. Zo kan ik thuis goed vooruit.

Daags na mijn goede sessie bij Eric sprak ik iemand die dezelfde blessure heeft doorgemaakt. Zo fijn om een 'gelijkgestemde' te spreken. Hij begreep precies mijn struggles. Het draait op dit moment om niets anders meer dan die knie. Die knie die 24 uur per dag onaangenaam 'aanwezig' is en waarbij ik bij iedere stap die ik zet moet nadenken en opletten. Dat is mentaal vermoeiend. Als ik niet oplet gaat het mis. Zoals vorige week achter in de tuin. Geen brace om, lekker in de buitenlucht, genieten van het zonnetje. Gedachten die met me aan de haal gaan, een moment van onoplettendheid en bam, een klein kuiltje in het gras en ik zak er wéér doorheen. Gelukkig wederom zonder gevolgen. Ik zal blij zijn als mijn nieuwe kruisband erin zit, mijn stabiliteit terug is en ik straks weer een 'normale' knie heb, die normaal voelt. 

Want wat een impact heeft deze blessure. Het duurde slechts +-45 milliseconden om mij 10 weken geleden neer te halen. Om die fractie te duiden: een voorste kruisband scheurt in +- 0,045 seconden. Op het moment van trauma was er niets wat het kon voorkomen. Jezelf corrigeren is er op zo'n moment niet bij. Het gebeurde gewoon. Zonder contact met een tegenstander in een actie die ik al ontelbaar vaak maakte. Als een soort automatisme. Ik wilde mezelf vrijspelen voor de goal, haalde met mijn linkervoet de bal naar achteren onder mijn lichaam door en wilde rechts om mijn as draaien, om vervolgens met links de trekker over te halen. In mijn hoofd zat die 2-0 er al in. Zover kwam het niet.

Het terughalen van de bal met links ging goed, ik landde op mijn rechterbeen, wilde rechtsom draaien en voordat ik het wist ging ik met een luide gil naar de grond. Ik voelde iets knappen, het leek alsof mijn onderbeen los kwam van mijn bovenbeen en er schoot een felle steek door mijn knie. Alsof er iemand vanaf de zijkant een mes in stak. Het deed héél veel pijn aan de zijkant en achterzijde van mijn knie. Het werd zwart voor mijn ogen, ik werd super misselijk en ik hoorde mijn teamgenoten ver weg zeggen dat ik rustig moest worden. Blijkbaar heb ik zelfs geroepen dat ik moest overgeven. Ik heb werkelijk geen idee, was er niet helemaal bij. Enfin, het is gebeurd...

Die 45 milliseconden hebben ervoor gezorgd dat ik in een proces terecht ben gekomen waarin ik ontzettend veel leer. Fysiek en mentaal. Ondanks de ups & downs van deze week, begin ik langzaam maar zeker de kleine vooruitgang te waarderen. Ik ben geneigd om (te) snel vooruit te willen gaan, maar als ik echt even stop en kijk waar ik vandaan kom, besef ik dat elke stap voorwaarts, hoe klein ook, een overwinning is. En zo gaan we met motivatie de nieuwe week in.