Yeah, het is zover. De operatiedatum staat vast! Eergisteravond checkte ik voor de zoveelste keer de 'Mijn Anna'-app om te kijken of daar al iets te zien was. Het wachten op de brief duurde mij te lang (maar viel inmiddels in de brievenbus), dus vrijwel elke dag gluurde ik even in de app. Zonder verwachting, wel met een sprankje hoop. Hoop om een operatiedatum te zien. En yes, ein-de-lijk. Woensdagavond bleef het vakje bij 'te plannen afspraken' leeg. Huh? Dat betekent dat er iets gepland móet zijn. Ik tikte door naar 'opnames'. Et voilà, daar stond het... Op dinsdag 28 mei zal ik de weg naar herstel inzetten met een voorste kruisbandreconstructie in het Anna Ziekenhuis in Geldrop. Precies 115 dagen na het oplopen van mijn blessure.
Die dag, 4 februari 2024, staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Een moment van impact dat mijn leven even op z'n kop zette en me in een langdurig traject van herstel en revalidatie deed belanden. Maar nu, na enkele maanden fysiotherapie, dagelijks trainen, veel geduld, frustraties, bezorgdheid, hoop, vurige motivatie en af en toe een traan, komt het moment van verandering eindelijk dichterbij. Halleluja.
Tijdens de operatie, uitgevoerd door Rob Bogie, zal er een nieuwe kruisband worden geplaatst met behulp van een hamstring graft. Daarnaast wordt er een Lemaire-plastiek uitgevoerd. Hierbij wordt er een versteviging gemaakt aan de buitenzijde van mijn knie om meer rotatiestabiliteit te bieden. De hamstring graft en de Lemaire-plastiek worden vaak gecombineerd om de knie weer stabiel en functioneel te maken. Wel zo handig omdat ik weer wil gaan voetballen. Er bestaat een kans dat ik volgend seizoen nog wel een paar wedstrijden mee kan pikken. Een mooi doel om naartoe te werken.
Ik kijk enorm uit naar de operatie, maar tegelijkertijd beginnen de zenuwen te komen nu alles concreet wordt. Misschien verrassend, maar het meest zie ik op tegen die ruggenprik... Als die er eenmaal in zit en z'n werk doet, vind ik het prima en kijk ik héél graag mee op het scherm. Drie keer eerder kreeg ik zo'n ruggenprik, voor operaties aan mijn linkerknie. De laatste is inmiddels een jaar of 18 jaar geleden, maar toch. De eerste keer ging de ruggenprik goed. Bij de tweede keer kreeg ik het gevoel dat de verdoving uitbreidde naar mijn bovenlichaam en kreeg ik het benauwd (iehh, niet fijn!). En bij de derde keer voelde ik hevige pijn bij het maken van de incisies. De orthopeed stopte meteen en ik herinner me dat de anesthesist mij iets via het infuus gaf. Ik kwam in een roes, voelde geen pijn meer, maar heb wel alles gevoeld. Hopelijk verloopt het deze keer zonder problemen en kan ik een soort van ontspannen meekijken naar wat er in mijn knie gebeurt.
Ik ben klaar voor deze reis en kan niet wachten om al mijn ervaringen met jullie te delen. Maar eerst... tijd voor een andere reis: vakantie! Tot binnenkort!😁
Geen opmerkingen:
Een reactie posten