Voorbereid en verwachtingsvol: de operatiedatum is bekend

Yeah, het is zover. De operatiedatum staat vast! Eergisteravond checkte ik voor de zoveelste keer de 'Mijn Anna'-app om te kijken of daar al iets te zien was. Het wachten op de brief duurde mij te lang (maar viel inmiddels in de brievenbus), dus vrijwel elke dag gluurde ik even in de app. Zonder verwachting, wel met een sprankje hoop. Hoop om een operatiedatum te zien. En yes, ein-de-lijk. Woensdagavond bleef het vakje bij 'te plannen afspraken' leeg. Huh? Dat betekent dat er iets gepland móet zijn. Ik tikte door naar 'opnames'. Et voilà, daar stond het... Op dinsdag 28 mei zal ik de weg naar herstel inzetten met een voorste kruisbandreconstructie in het Anna Ziekenhuis in Geldrop. Precies 115 dagen na het oplopen van mijn blessure.

Die dag, 4 februari 2024, staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Een moment van impact dat mijn leven even op z'n kop zette en me in een langdurig traject van herstel en revalidatie deed belanden. Maar nu, na enkele maanden fysiotherapie, dagelijks trainen, veel geduld, frustraties, bezorgdheid, hoop, vurige motivatie en af en toe een traan, komt het moment van verandering eindelijk dichterbij. Halleluja.

Tijdens de operatie, uitgevoerd door Rob Bogie, zal er een nieuwe kruisband worden geplaatst met behulp van een hamstring graft. Daarnaast wordt er een Lemaire-plastiek uitgevoerd. Hierbij wordt er een versteviging gemaakt aan de buitenzijde van mijn knie om meer rotatiestabiliteit te bieden. De hamstring graft en de Lemaire-plastiek worden vaak gecombineerd om de knie weer stabiel en functioneel te maken. Wel zo handig omdat ik weer wil gaan voetballen. Er bestaat een kans dat ik volgend seizoen nog wel een paar wedstrijden mee kan pikken. Een mooi doel om naartoe te werken.

Ik kijk enorm uit naar de operatie, maar tegelijkertijd beginnen de zenuwen te komen nu alles concreet wordt. Misschien verrassend, maar het meest zie ik op tegen die ruggenprik... Als die er eenmaal in zit en z'n werk doet, vind ik het prima en kijk ik héél graag mee op het scherm. Drie keer eerder kreeg ik zo'n ruggenprik, voor operaties aan mijn linkerknie. De laatste is inmiddels een jaar of 18 jaar geleden, maar toch. De eerste keer ging de ruggenprik goed. Bij de tweede keer kreeg ik het gevoel dat de verdoving uitbreidde naar mijn bovenlichaam en kreeg ik het benauwd (iehh, niet fijn!). En bij de derde keer voelde ik hevige pijn bij het maken van de incisies. De orthopeed stopte meteen en ik herinner me dat de anesthesist mij iets via het infuus gaf. Ik kwam in een roes, voelde geen pijn meer, maar heb wel alles gevoeld. Hopelijk verloopt het deze keer zonder problemen en kan ik een soort van ontspannen meekijken naar wat er in mijn knie gebeurt.

Ik ben klaar voor deze reis en kan niet wachten om al mijn ervaringen met jullie te delen. Maar eerst... tijd voor een andere reis: vakantie! Tot binnenkort!😁

Ik ga op vakantie en ik neem mee...

 ... m'n BFR-band, gewichtzak (oeh, daar gaat 3 kg van m'n bagage) en elastieken.

Aanstaande zaterdagavond vertrekken we op vakantie. Even weg uit het grijze, koude Nederland, op weg naar de zon. Op weg naar ontspanning en afschakelen. Dat is namelijk hard nodig. Het opzoeken van ontspanning betekent echter niet dat ik 11 dagen op m'n strandbed ga liggen en er niet meer vanaf kom. Oké, de glijbanen sla ik dit jaar (noodgedwongen) over. Never say never. Nee hoor, grapje. 😉 Hoe graag ik ook van de glijbanen af zou willen sjezen, ik heb Job beloofd om het niet te doen en ook Eric, mijn fysio, zegt dat het belangrijk is dat mijn knie nu rustig blijft en er geen gekke dingen meer gebeuren in aanloop naar de operatie. Ik doe echt mijn best te gehoorzamen, beloofd. 🙏

Wél hebben we een goede gym in ons hotel. Een plek waar ik regelmatig te vinden zal zijn, zodat ik mijn trainingsschema dat ik in Nederland volg kan voortzetten. Met m'n BFR-band, gewichtzak en elastieken als aanvulling op de apparatuur daar. Ik heb mezelf voorgenomen om de dag te gaan trainen. Dat lijkt mij een prima balans tussen inzet en ontspanning. 

Ik merk dat het trainen echt z'n vruchten begint af te werpen en mijn spiermassa toeneemt. Dat is precies de bedoeling! Tijdens m'n sessies bij de fysio train ik tot aan de operatie nu een uur per keer met een groepje andere (kruisband)patiënten. Ieder onze eigen oefeningen, onder begeleiding van Eric. Dit komt dus gewoon neer op personal training. Vorige week werden mijn oefeningen weer wat uitgebreid. Een tikkeltje uitdagender en zwaarder. I love it. Wat heb ik spierpijn gehad daags na de training. Het gaf me wel een heerlijk voldaan gevoel. Mijn knie reageerde achteraf minimaal, ik had alleen last van wat stijfheid. Dat wordt opgelost door iedere dag lekker een stuk te fietsen op de hometrainer en wat oefeningen te doen om de strekking erin te krijgen/houden. Dat laatste blijft nog altijd ietwat vervelend, maar het lukt gelukkig wel weer. Last heb ik vooral als ik belast van strekking naar buiging ga. Vaak knakt er dan iets en gaat er een forse pijnscheut door mijn knie. Een 'au, kut!' kan ik dan niet onderdrukken. Ik ben benieuwd wat er te zien zal zijn tijdens de operatie, want soms heb ik echt het gevoel dat er ergens wat in de weg zit / klemt / 'wegschiet'. 

Vorige week heb ik het ziekenhuis maar weer eens gebeld, nieuwsgierig of er al een preciezere inschatting gegeven kan worden van de operatiedatum. Eerder werd er aangegeven dat de wachttijd 14 weken bedraagt en dat de operatiedatum ergens eind mei / begin juni zou worden. Op 27 februari ben ik direct door Job op de wachtlijst gezet. Ik was dus benieuwd of er nu al iets concreters met mij gedeeld kon worden. Een vriendelijke mevrouw kwam aan de lijn en pakte mijn gegevens erbij. "Ik zie dat je voor eind mei wordt ingepland. De definitieve datum ontvang je binnenkort per brief." - Yes, eind mei it is! Dat is eigenlijk niet eens meer zo ver weg. Sterker nog: Eind mei betekent dat ik enkele weken na mijn vakantie al aan de beurt ben. Als ik eraan denk begin ik het toch wel spannend te vinden. Aan de andere kant kan ik niet wachten tot het zover is.

Deze vakantie geeft me even de tijd om op adem te komen na alles wat er in de afgelopen tijd is gebeurd én me voor te bereiden op alles wat nog komen gaat. Een beetje zon, een beetje zee, af en toe een cocktail in mijn hand en vooral even geen dagelijkse verplichtingen gaan mij daar hopelijk bij helpen. Oh, en over die brace... Ik twijfel wat te doen. Aan de ene kant lijkt het een verstandige keuze om hem mee te nemen, just in case mijn knie besluit van koers te veranderen tijdens een wandeling buiten het hotel, omdat hij nog altijd niet stabiel en te vertrouwen is. Anderzijds wil ik gewoon even afstand nemen van alles, dus ook van dat ding. Ik kan toch ook gewoon voorzichtig zijn? Ach, misschien is het toch nog niet zo'n gek idee om buiten het trainen om 11 dagen lang op het strandbed door te brengen en te genieten van het uitzicht op de glijbanen... Wat zou jij doen?

Prehab: iedere kleine stap voorwaarts leren waarderen

Afgelopen week had ik een baalweek. Ik geef het niet graag toe, maar zo, dat is eruit. Voor het eerst sinds de diagnose bekroop mij een bepaald gevoel. Zo'n gevoel van: "Oké, dit proces gaat echt een eeuwigheid duren. Uitzichtloos." Ik zit pas op 10 weken post-injury en bevind me momenteel in een tussenfase. Een fase van spieropbouw en wachten op de operatie. Ook een fase waarop onderstaande afbeelding 100% van toepassing is.

Bron: https://www.instagram.com/theinjurypsychologist/

Mijn gevoel van afgelopen week werd getriggerd omdat ik het idee had dat ik al enkele weken nauwelijks vooruitgang boek. Dat is eigenlijk helemaal niet zo, want als ik filmpjes terugkijk van een aantal weken geleden is mijn looppatroon écht verbeterd en worden ook mijn quads weer meer zichtbaar. Lang leve de krachttraining. Dus ja, ik boek wel vooruitgang, maar het gaat langzaam. Zeker als het om mijn strekking gaat. Sinds een aantal dagen laat ik m'n been enkele keren per dag lekker 'door' hangen met een gewichtzak van 3kg erop. Dat maakt een enorm verschil. In het begin is het echt niet fijn, maar na een enkele keren 1 minuut 'hangen' raakt mijn been steeds meer ontspannen en komt de strekking erin. Dat helpt ook bij het lopen en voelt als vooruitgang.

Afgelopen vrijdag was ik weer bij Eric, mijn fysio. Iets waar ik iedere keer naar uitkijk. Nadat hij mijn knie mobiliseert gaan we aan de slag in de gym. Mijn repertoire van oefeningen wordt wekelijks uitgebreid en dit zorgt voor meer uitdaging en een fijne afwisseling. Tijdens mijn sessie bij Eric mocht ik voor het eerst met gewicht squatten tot 60°. Twintig kilogram op de stang, met BFR-band met een druk van 180 mmHg om mijn been. Voor degenen die nog niet eerder over BFR-training hebben gelezen: deze training wordt doorgaans met een relatief licht gewicht uitgevoerd, met bijvoorbeeld 20 procent van je maximaal te tillen gewicht (1RM). Twinig kilo squatten met een BFR-band is dus behoorlijk pittig. Ik werd uitgedaagd en haalde sets van 30 - 15 - 15 - 25 (tot failure!). He-le-maal verzuurd, trillen op mijn benen, maar ó wat was dat fijn. Na nog een aantal andere oefeningen, van coördinatie tot kracht, ging ik met een positief gevoel naar huis. Ik had weer lekker gewerkt en het gaf me brandstof voor m'n workouts thuis. Die ik overigens nog altijd dagelijks gemotiveerd doe, óók in mijn 'baalweek'. Alle oefeningen die ik bij Eric doe kan ik thuis ook uitvoeren, dankzij alle attributen die ik heb aangeschaft. Alles voor een goed herstel... Er staat een hometrainer in de woonkamer, ik heb dumbbells tot 24kg, BFR-bands met pompje, gewichtzakken, elastieken in alle soorten en maten etc. Zo kan ik thuis goed vooruit.

Daags na mijn goede sessie bij Eric sprak ik iemand die dezelfde blessure heeft doorgemaakt. Zo fijn om een 'gelijkgestemde' te spreken. Hij begreep precies mijn struggles. Het draait op dit moment om niets anders meer dan die knie. Die knie die 24 uur per dag onaangenaam 'aanwezig' is en waarbij ik bij iedere stap die ik zet moet nadenken en opletten. Dat is mentaal vermoeiend. Als ik niet oplet gaat het mis. Zoals vorige week achter in de tuin. Geen brace om, lekker in de buitenlucht, genieten van het zonnetje. Gedachten die met me aan de haal gaan, een moment van onoplettendheid en bam, een klein kuiltje in het gras en ik zak er wéér doorheen. Gelukkig wederom zonder gevolgen. Ik zal blij zijn als mijn nieuwe kruisband erin zit, mijn stabiliteit terug is en ik straks weer een 'normale' knie heb, die normaal voelt. 

Want wat een impact heeft deze blessure. Het duurde slechts +-45 milliseconden om mij 10 weken geleden neer te halen. Om die fractie te duiden: een voorste kruisband scheurt in +- 0,045 seconden. Op het moment van trauma was er niets wat het kon voorkomen. Jezelf corrigeren is er op zo'n moment niet bij. Het gebeurde gewoon. Zonder contact met een tegenstander in een actie die ik al ontelbaar vaak maakte. Als een soort automatisme. Ik wilde mezelf vrijspelen voor de goal, haalde met mijn linkervoet de bal naar achteren onder mijn lichaam door en wilde rechts om mijn as draaien, om vervolgens met links de trekker over te halen. In mijn hoofd zat die 2-0 er al in. Zover kwam het niet.

Het terughalen van de bal met links ging goed, ik landde op mijn rechterbeen, wilde rechtsom draaien en voordat ik het wist ging ik met een luide gil naar de grond. Ik voelde iets knappen, het leek alsof mijn onderbeen los kwam van mijn bovenbeen en er schoot een felle steek door mijn knie. Alsof er iemand vanaf de zijkant een mes in stak. Het deed héél veel pijn aan de zijkant en achterzijde van mijn knie. Het werd zwart voor mijn ogen, ik werd super misselijk en ik hoorde mijn teamgenoten ver weg zeggen dat ik rustig moest worden. Blijkbaar heb ik zelfs geroepen dat ik moest overgeven. Ik heb werkelijk geen idee, was er niet helemaal bij. Enfin, het is gebeurd...

Die 45 milliseconden hebben ervoor gezorgd dat ik in een proces terecht ben gekomen waarin ik ontzettend veel leer. Fysiek en mentaal. Ondanks de ups & downs van deze week, begin ik langzaam maar zeker de kleine vooruitgang te waarderen. Ik ben geneigd om (te) snel vooruit te willen gaan, maar als ik echt even stop en kijk waar ik vandaan kom, besef ik dat elke stap voorwaarts, hoe klein ook, een overwinning is. En zo gaan we met motivatie de nieuwe week in. 

Sterker erin, sterker eruit: kracht opbouwen en valkuilen vermijden

De voorbereidingen op mijn voorste kruisbandreconstructie zijn in volle gang. Onze vakantie komt in rap tempo dichterbij en daarmee óók de operatie, die waarschijnlijk enkele weken daarna zal plaatsvinden. Yeah! Waar ik eerst behoorlijk tegen de wachttijd aanhikte, gaat de tijd nu ineens best snel. Nog even geduld en dan kan ik weer écht gaan bouwen aan iets moois. Zoveel zin in!

Bouwen aan iets moois doe ik eigenlijk nú ook al, want zoals alle professionals om mij heen zeggen: "Sterker erin is sterker eruit." - en dus ben ik dagelijks druk bezig met trainen om mijn benen sterker te maken.

Afgelopen vrijdag heb ik bij de fysio voor het eerst weer gesquat. Wat een mijlpaal. Geen diepe squats, maar tot een graad of 60 en zonder belasting. Wél met BFR-band (180 mmHg), dus heerlijk de verzuring erin. De bedoeling bij BFR-training is om de volgende sets aan te houden: 30-15-15-15, met 30 seconden rust tussen iedere set. Omdat het mij goed af ging, gaf Eric aan dat ik de laatste set door mocht gaan tot failure. Totdat ik dus echt niet meer kon. Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Ik laat me toch niet kennen...

Ik vertelde Eric dat ik nauwelijks een rem heb en maar door blijf gaan (hey, daar is mijn valkuil weer!). En over ervaringen bij een vorige revalidatie bij TopSupport, waar ik zó diep ging dat ik alles onderkotste. Doorgaan tot failure was het toch? Dat nam ik behoorlijk letterlijk.

Terug naar die laatste set. De druk van de band werd steeds moeilijker te verdragen, de verzuring zat er flink in. Mijn knie reageerde wel wonderbaarlijk goed. Wat fijn om weer het gevoel te hebben écht iets van je lichaam te vragen. Bij herhaling 10 begon ik het zwaar te krijgen, maar kom op, nog even doorgaan. "Die 15 gaan we voorbij", dacht ik. En yes, het lukte. Pas bij de 25e herhaling kapte ik het af. Dat maakte een totaal van 85 squats. Niet slecht voor een eerste fysiek uitdagende oefening in bijna 8 weken. Lekker! 

De goede sessie bij Eric bracht mij een dosis positieve energie. De kleine stappen vooruit motiveren enorm. Eindelijk heb ik het gevoel een beetje progressie te maken. Wel moet ik oppassen dat ik niet te hard van stapel loop (oh really?). Ik bedoel, geduld is zoals jullie weten niet mijn sterkste kant, dus mezelf even afremmen is soms nodig.

Want hey, ik denk al snel: Als het goed gaat, kan ik toch ook gewoon iets meer van mijn lichaam vragen? Allemaal leuk en aardig volgens Eric, maar zo werkt het niet helemaal. Het doel is op dit moment om mijn knie zo te belasten dat hij niet te heftig reageert. Want reactie = stijve knie = bewegingsbeperking = weer minder goed strekken. Zoals jullie weten is dat laatste de grootste uitdaging op dit moment. Rustig aan dus.

Zaterdagochtend stond ik gemotiveerd op. Sportbroek en -shirt aan, ontbijtje pakken en hup, de hometrainer op. Oortjes in, opzwepende workout-muziek erbij en trappen maar. Iedere dag weer. Consistent. Waar ik enkele weken geleden nog blij was om de trappers überhaupt rond te krijgen, daag ik mijzelf nu uit om steeds een grens te verleggen. Dit doe ik door de trainingsduur te verlengen of meer omwentelingen per minuut te maken. Of zelfs de weerstand een klein beetje te verhogen.

Nadat ik warm ben gedraaid op de fiets, is het tijd voor mijn circuit, waarbij o.a. de volgende oefeningen aan bod komen:
- Terminal leg extension.
- Heel slides.
- Quad contraction (het aanspannen van de bovenbeenspieren en hierbij de knieholte in de bank proberen te drukken).
- Leg extension met BFR-band op 180 mmHg.
- Squats (60°) met BFR-band op 180 mmHg.
- Knie heffen in stand, mede om controle over de knie terug te krijgen.
- Diverse buig- en strekoefeningen om mijn ROM te verbeteren.

Purpose. Patience. Persistence. Progress.

Naast alle oefeningen op weg naar sterke benen, wordt er ook hard aan mijn looppatroon gewerkt. Als ik goed nadenk en bewust op een rustig tempo loop, lukt dit bijna normaal. Zeker als ik een stuk gefietst heb voelt alles wat minder stijf aan. Wel ben ik blij dat ik buitenshuis goed voor mezelf zorg door de brace te dragen. Dat dit echt nog nodig is werd afgelopen zaterdag weer bewezen. Godsamme, die knie is instabiel. Toen ik over straat liep vroeg een voorbijganger hoe het met mijn knie gaat. Vol overtuiging zei ik in mijn positieve vibe dat het goed gaat. Zonder na te denken liep ik door (fout!), keek achterom en zei vol zelfvertrouwen: "best heel goed, kijk maar". Even verloor ik mijn focus en bam, ik verstapte mij in een kuiltje in de weg. Ik dacht dat ik mijn valkuilen tamelijk goed inzichtelijk en onder controle had, maar nu kwam ik er letterlijk een tegen. Direct daarna volgde een luide 'au' met een scheldkanonnade erachteraan. Een felle pijnscheut schoot door mijn knie. Gelukkig voorkwam mijn brace erger en bleef ik op de been. De pijnscheut was van korte duur en ik liep, zo normaal als ik kon, weer richting huis. Het gaat best heel goed hoor. 😁