6 weken post-OK: It doesn't matter how slowly you go as long as you do not stop

Morgen is het alweer zes weken geleden dat ik onder het mes ging. Time flies! Mijn fysiotherapiesessies zijn nu opgevoerd van twee naar drie keer per week. Dat geeft echt een boost aan mijn mentale welzijn. We gaan langzaam vooruit. Mijn slaap begint wat bij te trekken, van een uur of 3/4 uur per nacht naar gemiddeld zo'n 5/6 uur. Woohoo, vooruitgang! En verder zijn er nog de krukken waar ik langzaam afscheid van probeer te nemen. Er is weer een hoop om te vertellen. Enjoy.

Van 2 naar 3 keer per week naar de fysio

Feit is dat ik Eric de laatste tijd vaker zie dan mijn vriend(inn)en. Het is allemaal voor een goed doel en het is absoluut geen straf om te gaan. Integendeel, zoals ik al eens eerder aangaf kijk ik er iedere keer naar uit en heb ik er echt zin in. Ik wil gewoon stappen maken. In de eerste weken na de operatie ging ik 2x per week naar de fysio. Vanaf vorige week is dit opgevoerd naar 3x per week. Ik merk dat dit, nu er minder dagen tussen de sessies zitten, ook beter is voor mijn hoofd, dat met momenten behoorlijk onstuimig is. Ik denk veel na, heb de neiging om alles te (over)analyseren, houd mezelf graag langs de meetlat, vraag me af of wat ik allemaal voel normaal is, zeker na alle publicaties die ik lees, maak me zorgen om mijn knie die stijf is en mijn strekking die nog niet helemaal lekker gaat. Aan de andere kant brengen de succeservaringen die ik bij Eric opdoe mij positieve energie.

Mobilisaties zijn nuttig en fijn

Als ik naar de fysio ga start ik vóór de sessie eerst op de fiets. Een minuut of 10 losfietsen voordat Eric erbij komt. Fietsen is fijn, maar toch blijft die knie stijf, waardoor de strekking beperkt is. Ik loop met een licht gebogen knie, krijg 'm zonder mobilisatie met geen mogelijkheid gestrekt. Dat frustreert me. Er is al heel wat gevloekt.

Gelukkig lukt het Eric wel om m'n been gestrekt te krijgen. Steeds sneller ook. Mobilisaties zijn nuttig en fijn. Het voelt dan een stuk beter en ik loop dan zo goed als normaal, waardoor ik de oefeningen bij hem ook goed kan uitvoeren. Een verademing, zo fijn! Aan het einde van de sessie is m'n knie wel 'klaar' en fiets ik een minuut of 10 uit. 

Eenmaal thuis ga ik direct koelen en ben ik helaas binnen no-time (lees: 30 minuten tot in het beste geval 2 uur) weer terug bij af, verdwijnt de strekking en verstijft mijn knie. Doet het aan de voorzijde van mijn knie en in mijn knieholte pijn en loop ik wéér met een licht gebogen been. Dat geeft mij soms het gevoel geen steek verder te komen. Omdat mijn strekking pre-op ook al nooit optimaal was, begin ik me wel enigszins zorgen te maken. 

Homegym

Thuis wordt er dagelijks meerdere malen geoefend/getraind. De woonkamer heeft momenteel meer weg van een fitnessruimte, al gaan alle attributen straks een keer naar zolder, waar wij de ruimte hebben om een sportkamer in te richten. Op mijn verlanglijstje staan nog een loopband en een squatrek (psst, ik ben bijna jarig!). 

Anyway, het begint na het wakker worden al. 's Nachts verstijft de knie en ik kom in de ochtend strompelend m'n bed uit. Er is dan een flink verschil tussen links en rechts. Ik ga er direct mee aan de slag. Het kost wat tijd, maar het lukt me dan redelijk om in strekking te komen. Na een tijdje doorhangen en met de elastiek te werken kom ik er tamelijk oké. Niet zover als Eric, maar ver genoeg om mijn oefeningen thuis te doen. Die bestaan momenteel o.a. uit heel slides, leg raises, leg extensions (met BFR-band), terminal knee extensions, wall squats tot 45º met bal, hamstring en kuit rekken en fietsen. Veel en vaak fietsen. Als ik eenmaal even ga zitten is de strekking vlot verdwenen en verval ik in bewegingsbeperking en stijfheid. That sucks.

Ochtend: verschil strekking links/rechts

Leren voelen

"Hoe voelt dit?" - "Gaat dit?" - "Waar voel je het?" - "Hoeveel pijn doet het?" - "Als je het een cijfer moet geven..."

My god, stel niet zo'n moeilijke vragen. "Het zijn toch geen moeilijke vragen, ik vraag gewoon wat je voelt", zegt Eric lachend. Right. Eigenlijk zijn het ook hele simpele vragen. Alleen zelf vind ik ze wat lastig, omdat ik altijd door alle pijntjes heen ga / ben gegaan. Niet aanstellen. Geen flauwekul. Gewoon doorgaan. 👌

Tijdens deze revalidatie móet ik dus leren voelen. Als me dat eerder was gelukt, had ik deze blessure misschien nooit opgelopen. Want als ik die bewuste dag écht had gevoeld en eerlijk naar mezelf was geweest, was ik niet gaan voetballen. Als, als, als... Achteraf is het makkelijk praten. Dat doen we dus maar niet.

Enfin, ik moet uit het hoofd, voelen naar wat er in m'n lijf gebeurt. Soms zegt mijn gezicht iets heel anders dan wat ik tegen Eric zeg. "Ja hoor, het gaat wel", zeg ik wel eens, terwijl ik op m'n tanden bijt. "Nee dus", zegt Eric dan. Hij leert me kennen en ik kom er niet mee weg. Maar, ik maak stappen en durf steeds beter aan te geven wat ik écht voel. En dat mag, nee, móet zelfs. Eerlijk tegen mezelf en tegen Eric zijn, daarmee komen we op de lange termijn het verst. 

Krukken afbouwen

Als ik de krukken niet van iemand had geleend, waren ze binnenkort in de container beland of had ik ze ritueel verbrand. Niet echt natuurlijk, maar het laat wel duidelijk zien hoe klaar ik ermee ben. Binnenshuis heb ik ze al even verbannen, buitenshuis loop ik alleen de wat langere stukken met 1 kruk. Korte stukken mag ik van Eric zonder kruk lopen, mits mijn knie goed los is en in strekking komt. Laat dát nu net de uitdaging zijn. Aan de andere kant maakt het voor mijn strekking geen bal uit of ik met of zonder kruk loop. Dus.  

We gaan gewoon door...

We zijn bezig aan een marathon. Rustig aan, op het gemak. Niets overhaasten, op m'n eigen tempo. Ik blijf doorgaan, stap voor stap, intrinsiek súper gemotiveerd. Altijd met mijn ogen gericht op de finishlijn van volledig herstel. Iedere dag kom ik een stap dichterbij.

"It does not matter how slowly you go as long as you do not stop." - Confucius