"Ik kan het bijna niet meer opbrengen", zei ik gisterochtend tegen Eric. De krukken. Ik ben er zó klaar mee en verlang naar het moment waarop ik ze in een hoek kan gooien en weer pijnvrij kan bewegen, net zoals voorheen. Het heeft ook te maken met het feit dat er geen tijdsbestek aan mijn probleem te hangen is. Natuurlijk, er is uitzicht – het wordt beter, dat weet ik. Maar wanneer? Zou het nog vier weken duren? Of zes? Of acht? Als ik maar wist hoe lang, kon ik me erop instellen. Dan kon ik die tijd prima uitzitten. Maar dat perspectief ontbreekt nu en daar heb ik het moeilijk mee. Net als met het idee om naar mijn voetbalteam te gaan kijken, waar ik al een tijd niet meer ben geweest. Aan de zijlijn staan is gewoon ontzettend frustrerend.
"Kunnen we niet al wat kracht gaan doen? Misschien moeten we er maar gewoon doorheen", vroeg ik hoopvol aan Eric, die als geen ander begrijpt dat het een vervelende situatie is, waarbij mijn geduld behoorlijk uitgedaagd wordt. Maar toegeven aan mijn bewegings-/trainingsdrang, ho maar. Ach, ik snap het wel, maar het was te proberen. Voorlopig 'vermaak' ik me nog wel even met m'n basic stuff.
Wel spraken we af dat ik ga proberen om de krukken buitenshuis af te bouwen. "Probeer dan eerst eens met één kruk te lopen en daarna zonder. Wissel dat af en kijk hoe je knie reageert. Zwelling? Warmte? Stijfheid? Toename van pijn? Dan pak je ze er weer bij." Ha, onderhandeling gelukt. Ik liet het me geen twee keer zeggen. Zonder krukken liep ik de praktijk uit. Aangezien de afstand naar huis slechts 5 minuten te voet bedraagt, leek mij dit een goede eerste oefening. De komende dagen ga ik het verder ervaren, heel benieuwd hoe het zal gaan.
Meer dan focus
Wat 9 maanden geleden begon met een sterke motivatie om te revalideren, is inmiddels uitgemond in een haast obsessieve focus op herstel. Wat door mijn omgeving wel eens onderschat wordt, is hoe snel het herstelproces de kern van je leven kan worden. Revalideren van een voorste kruisbandreconstructie is een intens proces, zeker als daar nog onvoorziene zaken bij komen. Zoals in mijn geval de cyclops, het littekenweefsel en het botoedeem. Het draait om niets anders dan oefeningen, behandelingen en het zoeken naar iedere vorm van progressie - groot of klein en iedere dag weer.
Het meten van deze progressie is een dagelijkse taak geworden. Hoe voelt de knie vandaag? Kom ik makkelijker m’n bed uit? En de trap af? Kom ik in strekking? Hoe voelt het lopen? Reageert mijn knie? Worden de steken minder? Is er zwelling? Warmte? Pijn? Stijfheid? Maar ook: Ik móet en ik zál mijn oefeningen doen. Komt dat voetbalveld echt weer dichterbij? Oh, ik kan niet wachten om mezelf nieuwe voetbalschoenen cadeau te doen. Mijn verwachtingen heb ik wat bijgesteld om de druk iets te verlagen. Aan het begin van het nieuwe seizoen wil ik er staan. Is dat haalbaar? Normaal gesproken wel, echter niets in dit proces heeft tot nu toe een normaal verloop gehad. Naarmate de tijd vordert, merk ik dat de voortdurende focus niet altijd in balans is. Ik bijt me er zó in vast, dat loslaten moeilijk is. Nog steeds. Alsof ik door harder te werken en meer te focussen mijn lichaam zou kunnen dwingen sneller te herstellen.
Wat een onzin. Ik kan zelf heus wel bedenken dat het lichaam niet zo werkt. Er zijn dagen dat de twijfels het overnemen en de verleiding groot is om mezelf nog verder te pushen. Mede veroorzaakt door bewegingsdrang. Ik wil zó graag het gaspedaal intrappen en gaan bouwen. Maar mijn lichaam vraagt juist om ruimte om te helen op een tempo dat niet te forceren is. Dat is lastig te verkroppen. Er is een dunne lijn tussen 'genoeg' en 'te veel'. Ik ben me ervan bewust dat ik die grens soms overschrijdt. Ik blijf leren, groeien en vertrouwen - in mijn lichaam, in mijn geduld en in mijn vermogen om deze revalidatie te laten slagen. Ik heb het al vaker op deze blog benoemd: Het blijft een keihard, maar anderzijds ook een mooi leerproces.
Meetmoment bij Rob
Aanstaande maandag mag ik ein-de-lijk weer naar Rob Bogie. We zitten dan op 6 weken post-OK. Het voelt weer als een soort meetmoment waar ik ontzettend naar uitkijk. Ik ben ook nieuwsgierig naar zijn bevindingen. Hoewel ik weet dat ook hij mij qua tijdsspanne geen perspectief kan geven, hoop ik toch dat hij me iets van richting kan geven. Gaan we het proces in mijn knie nog verder evalueren? Hoe lang geven we het de tijd? Wat zijn de scenario's? Enige duidelijkheid zou mijn gemoedstoestand een flinke boost geven... We gaan het zien. Volgende week een uitgebreid verslag van mijn bezoek aan TopSupport. Tot dan!✌
Geen opmerkingen:
Een reactie posten