Belafspraak met Rob: "We krijgen er geen grip op..." - maar we komen er samen wel uit.

16 december 2024: De volgende datum in de reeks die groot omcirkeld in mijn agenda stond. Exact vier weken na de cortisone injectie stond gisteren de belafspraak met Rob Bogie gepland. Wéér keek ik uit naar dit contactmoment. Verlangend naar een nieuw plan, naar antwoorden en duidelijkheid. Iets wat me het gevoel geeft dat er beweging in zit. Want ondanks al mijn inspanningen voelt het alsof ik tegen een muur aanloop. Het gaat niet vooruit.

Dat Rob die duidelijkheid telefonisch niet kon bieden, realiseerde ik me maar al te goed. Maar weer een nieuw stappenplan zou al veel waard zijn. Mijn lijstje met vragen en punten om te bespreken lag klaar.

Belafspraak

De belafspraak stond om 16.40u gepland. De assistente die de afspraak plande toen ik vorige keer bij TopSupport was, zei dat Rob diezelfde dag alle telefoontjes al vroeg had afgehandeld. Dus dat de kans bestond dat ik ook eerder gebeld kon worden. Mooi! Met de telefoon in de aanslag en m'n blaadje met aantekeningen in de buurt ging ik gisteren aan het werk. Zo vloog de dag voorbij. De afspraak leek uit te lopen, maar ik wist zeker dat Rob nog zou bellen. Een vorige keer belde hij tenslotte tegen 18.30 uur nog.

Rond de klok van 17.45u ging de telefoon. 'Anna TopSupport' lichtte op in mijn scherm. Yes! Ik stond inmiddels buiten op straat, uiteraard met mijn 'spiekbriefje' op zak. Na een korte intro vroeg Rob of de injectie van 4 weken geleden enig effect heeft gehad. "Nee", reageerde ik, "helaas niet. En daarbij ben ik mijn strekking echt kwijt. Ik kom er niet meer. Als ik mijn been laat doorhangen om tot strekking proberen te komen doet het echt zeer. Ik loop nog steeds niet goed. Helemaal kut. Dus." - Zo, dat was eruit. Het toegankelijke en laagdrempelige contact met Rob zorgt ervoor dat ik alles durf te delen. "Ahh, nee toch, zo kom je niet vooruit", reageerde hij meelevend. Hij vroeg waar de pijn precies zit en waar de zwelling zich het meest manifesteert.

Ik vervolgde mijn verhaal. Dat er onlangs bij de fysio een echo is gemaakt, die in ieder geval laat zien dat het vetlichaam van Hoffa is aangedaan. Maar is dat het enige wat er speelt? Wat is er aan de hand? Waarom voelt het weer als voor de tweede operatie? Waarom is die strekking weg? Waarom doet het weer pijn aan de voorzijde en ín mijn knie? Niet alleen bij doorhangen, maar ook bij het actief aanspannen van mijn quadriceps.

Rob had verwacht dat de injectie wel íets gedaan zou moeten hebben als alleen het vetlichaam van Hoffa aangedaan zou zijn. "We krijgen er gewoon niet zo goed grip op. De voorwaarden zijn goed, maar wat is het dan? Is het botoedeem mogelijk weer verergerd?" Hij dacht hardop na over mogelijke oorzaken. Ik gaf aan dat ik bang ben dat mijn knie weer littekenweefsel aanmaakt, als gevolg van het feit dat mijn knie steeds onrustig blijft. Dat kan volgens Rob, maar zou nu nog wel erg vroeg zijn. Hij neigt naar het maken van een nieuwe MRI-scan, maar wil na het aanhoren van mijn verhaal mijn knie eerst zelf weer beoordelen. Mogelijk samen met een collega die dan even meekijkt en -beoordeelt. Dat kan helaas niet meer deze week, dus spraken we af dat ik begin januari een afspraak zou krijgen. Ik vertelde Rob dat ik weer ontzettend had toegeleefd naar dit gesprek. Naar een stip op de horizon. Hij kon zich dat goed voorstellen en denkt overal in mee, maar gaf ook aan telefonisch geen nieuw plan te kunnen presenteren. Snap ik. In de afgelopen week heb ik nog getwijfeld om de belafspraak om te zetten in een fysieke afspraak. Net als een vorige keer. Dan had hij meteen m'n knie kunnen checken en had er misschien weer iets meer schot in de zaak gezeten. Toch niet gedaan, helaas.

Vooruitkijken

"Volgende week gaan we naar Parijs", vertelde ik Rob. "We boekten die trip een hele tijd geleden in de veronderstelling dat ik wel weer normaal en pijnvrij zou kunnen lopen. Het is al over anderhalve week. Normaal lopen we veel kilometers tijdens zo'n citytrip, maar ik vraag me af hoe ik dat nu moet gaan doen. Kan ik iets kapot lopen?" - Rob stelde gerust en zei dat dat wel mee zou vallen, maar dat het wel raadzaam is niet te ver over mijn fysieke grenzen te gaan, omdat dat zijn tol zal gaan eisen. Hij raadde me ook aan om wat pijnstilling en ontstekingsremmers mee te nemen. Die stonden al op mijn inpaklijst. "Weet je, Rob, dit hele jaar is al gecanceld. Ik heb echt behoefte om even weg te gaan en alles los te laten", zei ik. Hij gaf me groot gelijk, begreep het maar al te goed en zei dat ik ook lekker moet gaan genieten. We wensten elkaar fijne feestdagen en rondden het gesprek af. Ik had alles gezegd en gevraagd wat ik wilde. Het was prima zo.

De afspraak is binnen

Vanochtend keek ik in de 'mijn Anna'-app om te checken of er al een afspraak was ingeschoten. Tot mijn verbazing zag ik dat er een consult is gepland op maandag 10 februari. Say what? Dan zijn we wéér 2 maanden verder. We spraken gisteren toch nog af dat we elkaar begin januari zouden zien? Ik voelde weerstand opkomen. Ik besloot even te bellen en de situatie uit te leggen. Volgens de medewerker aan de lijn heeft het te maken met het feit dat er een combi-afspraak met Rob en Wart van Zoest is gepland. 10 Februari is de eerstvolgende optie dat beide heren tegelijk beschikbaar zijn. Halleluja. De medewerker aan de lijn toonde begrip en heeft nog naar allerlei mogelijkheden gezocht, echter zonder resultaat. Ze pakt het op mijn verzoek nu verder op met Rob zelf en belt me terug als ze terugkoppeling van hem heeft. Hopelijk komt er een eerdere optie, want wéér 2 maanden wachten tot het volgende contactmoment zie ik écht niet zitten.

Update: Inmiddels is er overleg geweest en is de afspraak vervroegd naar woensdag 15 januari. Toch een maand tijdwinst. Fijn!

Het jaar afsluiten

Morgen heb ik mijn laatste afspraak van dit jaar bij Eric. Daarna is het na 97 fysiosessies en 17 ziekenhuisafspraken klaar voor dit jaar. Even vakantie, tijd om afstand te nemen en uit te rusten. Al is helemaal stilzitten niet aan mij besteed en zal ik thuis gewoon de hometrainer op stappen en m'n (BFR-)oefeningen doen. Op donderdag 2 januari 2025 start ik het nieuwe jaar bij Eric. Hopelijk met frisse energie en nieuwe motivatie om van 2025 het jaar te maken waarin ik weer fit ga worden. Mijn hoop en mijn vizier blijven gericht op die ene dag waarop ik terugkijk en kan zeggen: Dit was het allemaal waard.🙏

Goedbedoelde adviezen

Ik krijg via allerlei bronnen goedbedoelde adviezen en suggesties aangereikt. Mensen die willen helpen, ook mensen die een uitgesproken mening hebben over dit proces. In plaats van dat het me uitdaagt of aan het wankelen brengt, helpt het mij juist om dicht bij mezelf te blijven. Ik pik alleen de dingen eruit die ik de moeite waard vind en bespreek het dan zo nodig met Rob of Eric. Die beide heren vertrouw ik 100%. Eric kent mij en mijn knie inmiddels door en door, weet precies wat ik voel, hoe ik me voel en waar ik sta. Hij blijft me met veel kennis, geduld en zorg door dit proces begeleiden. Oké, er is één irritatiepunt dat groeit. Tijdens ons afsluitende ‘spel’ lobt hij de bal de laatste paar keer met één poging in de houten bak, terwijl ik meerdere pogingen nodig heb. Hij lijkt het wat beter 'onder de knie' te hebben. Wacht maar...😉

Bij Rob voel ik diezelfde betrokkenheid. Tijdens mijn laatste bezoek, waarin hij ruim de tijd voor me nam, sprak hij het zelf uit: "Wij denken hier in alles met je mee, zoeken samen naar de oplossing. We gaan ervoor!" Dat gevoel gaf hij me gisteren aan de telefoon ook weer. Altijd betrokken en meewerkend aan het bepalen van de beste stappen richting herstel. Iemand die niet alleen oog heeft voor het fysieke, maar juist ook voor het menselijke aspect. En dat laatste is in dit revalidatietraject een niet te onderschatten onderdeel. Bedankt, Rob en Eric. Op naar 2025.

Embrace the struggle: 'Ik ben nog lang niet waar ik wil zijn...'

Hij doet het niet. Het functioneert gewoon niet en het zit niet lekker. Het vervelende gevoel aan de voorzijde en ín mijn knie is weer prominent aanwezig. De strekking is verdwenen. Laat ik m'n been ontspannen 'uithangen', zakt-ie niet. Als ik probeer wat door te duwen, gaat er een hevige steek door mijn hele knie. Lopen doe ik met een lichte buiging. Hij komt niet vanzelf recht en is bovendien reactief. Met mobilisatie komen we er wel. Het knakt ook weer af en toe vervelend. De wissel van strekking naar buiging? Au! Het voelt weer bijna net als vóór de tweede OK. Vallen we in herhaling? De cortisone injectie van ruim twee weken geleden leek veelbelovend, maar bracht niets. Geen verschil. Ik snap het niet. Waarom doet mijn lijf niet gewoon wat het moet doen? En belangrijker nog: Wat kan ik zelf nog doen om dit proces eindelijk de goede kant op te laten gaan? Voor mijn gevoel doe ik al alles wat binnen mijn macht ligt. Ik doe gedisciplineerd mijn oefeningen, ben bewust bezig met mijn voeding en leefstijl, ga op tijd naar bed etc. En dan nog, als ik er zelf geen invloed op heb, wat helpt dan wel? Waar ik zó had gehoopt de road to recovery écht in te zetten na de laatste operatie van 4 oktober jl., is de struggle nog steeds real. En dat is moeilijk slikken. 

Beeldvorming

Het is nu tweeëneenhalve week geleden dat Rob Bogie mij een cortisoneshot gaf in mijn knie. Misschien zou dát mijn knie tot rust brengen. Het gaf me weer wat goede moed, maar het effect bleef uit. Jammer, het was het proberen waard. Eric stelde vorige week voor om het vetlichaam van Hoffa, dat mogelijk (ook?) voor problemen zorgt, te beoordelen via een echo. Dat kan een collega van hem doen, is laagdrempelig en dan hoeven we wat dát stukje betreft niet te wachten op een MRI, die potentieel pas ergens begin januari gepland gaat worden, als Rob Bogie het proces radiologisch verder wil volgen.

Gistermiddag ging ik eerst naar Eric, om vervolgens even later bij Guus op de behandeltafel plaats te nemen voor het maken van de echo. Zou er iets te zien zijn? Van tevoren had ik wat echobeelden van het vetlichaam van Hoffa opgezocht op internet, zodat ik misschien zelf wat zou herkennen tijdens mijn eigen echo. Ik had wat uitleg van Guus nodig om te begrijpen wat ik zag. Er zit nog wat vocht in het gewricht, maar dit lijkt mee te vallen. Terwijl Guus mijn knie verder inspecteerde, vertelde ik dat Rob het vetlichaam van Hoffa tijdens de laatste operatie ook heeft schoongemaakt. Guus constateerde dat er op dit moment sprake is van vocht en verdikking in het vetlichaam. Het wijst op irritatie. Ook zag Guus dat mijn lichaam nieuwe bloedvaatjes in het vetlichaam had aangelegd. Dit is een natuurlijke reactie. Nieuwe bloedvaten leveren extra zuurstof en voedingsstoffen die nodig zijn voor herstel. Dit kan echter ook bijdragen aan een verhoogde gevoeligheid en pijn, doordat nieuw gevormde bloedvaten vaak gepaard gaan met zenuwgroei en dus gevoeligheid.

Oké, duidelijk verhaal. Maar wat nu? We zitten op ruim 2 maanden post-OK en ik kom nog steeds geen steek verder. Eigenlijk wil ik gewoon weten of er op dit moment nog iets anders speelt. Hoe gaat het met het botoedeem? Zorgt het bot (nog steeds) voor steken door mijn gewricht, met af en toe uitstraling richting het bovenste deel van mijn scheenbeen? Of is dat al beter? Waar komt het dan vandaan? Zit er nieuw littekenweefsel in de weg? Guus is benieuwd of een eventuele nieuwe MRI zijn bevindingen op de echo bevestigt.

Maandag over een week, op 16 december, spreek ik Rob. Gevoelsmatig duurt dat nog lang. Ik wil vooruit. De behoefte aan duidelijkheid en perspectief is wederom groot. Ik vermoed en hoop dat hij dan gaat voorstellen om een nieuwe MRI in te plannen, zoals hij tijdens mijn laatste bezoek al ter sprake bracht. Dat zal voor de Kerst wel niks meer worden, vrees ik. Het liefst had ik dat wel gehad, zodat ik vóór onze trip naar Parijs weet waar ik aan toe ben. En zodat ik weet of ik iets kapot kan lopen, of niet. Deze trip boekten wij al een hele tijd geleden, in de veronderstelling dat ik tegen die tijd wel weer normaal en pijnvrij zou kunnen lopen. Niets is minder waar. Het was een mooi doel. Ach, het maakt niet uit. De pijnstillers gaan mee in de koffer, we gaan lekker weg en maken er het beste van.

De sleur doorbreken

Het wordt steeds uitdagender om elke dag maar weer de hometrainer op te stappen en mijn oefeningen te doen. Mijn zelfdiscipline houdt me op de been, dus het lukt wel en ik doe het ook 'gewoon', alleen het plezier is er inmiddels wel vanaf. Met wat opzwepende Spotify-playlists sleur ik me er doorheen. Dít zijn de momenten waar ik andere (top)sporters met zware blessures over heb horen praten. Het voor lange tijd alleen trainen, op mindere dagen de motivatie uit je tenen moeten halen, terwijl de rest met de bal op het veld staat. Maar opgeven is geen optie. Nooit. Alles geven voor dat ene doel. Wat vooruitgang daarentegen is inmiddels wel meer dan welkom. 

Bij Eric bestaan de sessies uit niet veel meer dan wat mobiliseren en enkele eenvoudige oefeningen. Wel sluiten we iedere sessie af met de bal. Om even te voelen hoe dat ook alweer is. Met rechts in lichte buiging stabiel staan, mijzelf vasthoudend aan een muurtje en met links de bal door de lucht terugpassen. Het is slechts van korte duur, maar het doet wonderen voor mijn humeur.

Vorige week gaf ik bij Eric aan dat ik even behoefte heb aan een deload week. Ik merk namelijk dat ik soms in de 'fuck it, het maakt toch allemaal niks uit, dus ik ga gewoon door de pijn heen'-modus kom. De dagen rondom Kerst zijn bij uitstek een moment om mentaal tot rust en op adem te komen. Even geen fysio, even de sleur doorbreken en even opnieuw fris worden in het hoofd. Eric snapt het wel. Sinds het oplopen van mijn blessure, 10 maanden geleden, heb ik nog nooit een sessie geskipt. Nu lassen we over een paar weken een korte rustpauze in. Letterlijk even afstand nemen, het zal me hopelijk goed doen.

Embrace the struggle, because it's part of the process to success.✌