Korte update: Botscan, röntgen en MRI in een stroomversnelling

Daags na de afspraak van vorige week bij Rob en Stijn werd ik in de ochtend gebeld met de afspraken voor de botscan, MRI en röntgen. Bloedprikken kan een keer tussendoor. De botscan werd gepland op donderdag 23 januari in Geldrop, gevolgd door een MRI + röntgenfoto op donderdag 20 februari in Eindhoven, met een vervolgafspraak bij Rob Bogie op 28 februari, wederom in Eindhoven. De uitdaging? Duidelijkheid krijgen over mijn klachten, zonder dat persoonlijke omstandigheden een vertekend beeld zouden geven. Ik leg het je zo uit. En het mooie is: Door wat extra initiatief te nemen, lijkt alles nu nét wat sneller te gaan dan eerder gepland. 

Tussenstop bij de huisarts

Laten we beginnen bij het begin. Afgelopen dinsdag ging ik even naar de huisarts. Sinds onze terugkeer uit Parijs op nieuwjaarsdag ben ik behoorlijk ziek geweest, bleef ik maar kwakkelen en knapte ik maar niet op. De huisarts prikte mijn ontstekingswaarden (CRP) en die waren wat verhoogd, waarop de huisarts adviseerde om even contact op te nemen met de poli Orthopedie om te checken of het niet beter is om een andere keer bloed te prikken in plaats van vóór de botscan. Zo hadden we het immers oorspronkelijk bedacht. Dan maar geen twee vliegen in een klap. Ik wil niet dat er een vertekend beeld ontstaat en dat de verhoogde waarde mogelijk onterecht in verband wordt gebracht met mijn knie. Er wordt namelijk onder andere geprikt op CRP. In overleg besloten wij daarom om te wachten tot ik weer wat fitter ben.

Botscan in Geldrop 

Gisteren ging ik naar het ziekenhuis in Geldrop voor mijn botscan. Natuurlijk had ik er weer van alles over gelezen. En natuurlijk was en ben ik hartstikke nieuwsgierig naar de bevindingen. Zenuwachtig óók. Ik kan niet goed tegen deze onzekerheid. Na de injectie met radioactieve vloeistof werd direct een korte eerste scan gemaakt. Ik raakte in gesprek met de medewerker bij de scan. Ze vroeg geïnteresseerd wat er speelt, welke sport ik (deed) doe en legde uit wat er onder andere op deze scan gezien kan worden. Ze vroeg of er nog meer onderzoeken volgen, waarop ik antwoordde dat er een röntgenfoto en MRI staan gepland op 20 februari. Daarna vroeg ik: "Hebben jullie misschien een lijst met patiënten die gebeld worden als er een uitvaller is?" Ik baalde namelijk een beetje van de wachttijd voor de MRI. Hoe sneller, hoe beter, dacht ik. De medewerker verwachtte dat zo'n lijst er wel zou zijn en adviseerde mij om het even na te vragen aan de balie. Dat ging ik dan ook maar meteen doen. Ik wil geen lastige patiënt zijn, maar hey, wie niet waagt...

Een onverwachte meevaller

Achter de balie zaten twee dames die al 30 jaar collega's zijn en veel werkplezier uitstraalden. Wat een gezelligheid! Ik stelde mijn vraag en ze kwamen meteen in actie. Enkele minuten later kwam een van de dames bij mij terug: "Hoe zit je komende maandag?" - Wat? Hoor ik dit goed? Dit is fantastisch! Inplannen maar! Dat betekent 3,5 week tijdwinst. Komende maandagmiddag krijg ik m'n röntgenfoto en MRI bij TopSupport in Eindhoven. Dit betekent wel dat ik van tevoren even moet gaan bloedprikken in Geldrop, omdat dat niet kan op het tijdstip dat ik in Eindhoven wordt verwacht. Geen probleem. Die afstand is prima te overbruggen.

Nadat ik heel fijn op weg was geholpen door de dames van de poli Radiologie (thanks Mariët en collega's!), liep ik meteen door naar de poli Orthopedie om een poging te wagen de afspraak met Rob, die op 28 februari gepland staat, te vervroegen. Dat bleek agenda-technisch nogal een uitdaging te zijn. Toch is het gelukt. Op maandag 10 februari om 16.30u gaan Rob en ik samen de resultaten van alle onderzoeken bespreken bij TopSupport én komt er hopelijk een nieuw plan. Iedereen zal begrijpen dat ik ontzettend blij mee ben met deze nieuwe planning.

Tijd overbruggen en werken vanuit het ziekenhuis

Na het geregel ben ik op zoek gegaan naar een plek waar ik even kon gaan werken. Mijn werk laat het toe om volledig remote te werken. Dat is in het afgelopen jaar vol fysieke uitdagingen heel nuttig gebleken. Tussen het inspuiten van de vloeistof en de volgende scan moest ik bijna drie uur zien te overbruggen. Drie uur waarin ik af en toe een rondje moest gaan lopen, en ook minimaal 1 liter moest drinken, zodat de radioactieve vloeistof zich goed kon verspreiden door mijn lichaam. Ik nam plaats in de hal, waar ik wat kleine dingen qua werk heb kunnen aftikken. 

De tijd vloog werkelijk voorbij. Toen zowel mijn telefoon als mijn laptop bijna leeg waren, besloot ik om alvast terug te lopen naar de afdeling. Ik moest nog een klein half uur wachten. Nadat ik voor de zoveelste keer het toilet bezocht (tsja, wat wil je na 1,2 liter vochtinname in 2,5 uur), mocht ik doorlopen naar de wachtkamer bij de scan. Hier werd ik al snel naar binnen geroepen. Het was tijd voor de skeletscintigrafie en een SPECT-CT-scan. De skeletscintigrafie was binnen enkele minuten gepiept. De SPECT-CT nam in totaal ongeveer 20 minuten in beslag. Ik moest goed stil blijven liggen voor het maken van de beelden, want de computer legt de SPECT-beelden en CT-beelden over elkaar heen. 

Het was me een dag

Na bijna een halve dag in het ziekenhuis was het tijd om naar huis te gaan, er moest thuis ook nog wat werk verzet worden. Natuurlijk kon ik het niet laten om regelmatig de Mijn Anna-app te checken, maar zoals verwacht stonden de uitslagen er nog niet in. Wordt op korte termijn vervolgd...

Extra ogen, extra expertise bij TopSupport: Op zoek naar een nieuw plan

Slapeloze nachten had ik ervan. De afspraak met Rob kwam steeds dichterbij en mijn hoofd draaide overuren. Allerlei vragen en mogelijke scenario’s flitsten door mijn gedachten. Hoe zou het gesprek verlopen? Welk plan zou eruit voortkomen? Ik had wat zorgen en zag er een beetje tegenop. Tegelijkertijd keek ik er ook enorm naar uit. Rob weet dat het niet lekker gaat, dat ik zo niet langer kan aanmodderen. Er móest dus wel een nieuw plan komen. Maar wat? Met Eric sprak ik de afgelopen tijd regelmatig over deze afspraak, die voelde als 'D-day'. Het is fijn om een klankbord te hebben en zo met iemand te kunnen sparren. Het hielp me om goed voorbereid op pad te gaan. 

Gisterochtend ging ik eerst nog naar Eric. Met mijn hoofd was ik al bij TopSupport later die middag; toch was het fijn om even te trainen. De hele dag had ik geen eetlust, ik kreeg geen hap door mijn keel. Ik was ook bang dat de tranen me zouden overvallen als ik eenmaal het gesprek met Rob aan moest gaan. Mijn grens is bereikt, dat voel ik aan alles. Iets na 15.30u stapte ik, fris gedoucht, in de auto naar Eindhoven. Met een lekkere Spotify-playlist ter afleiding was ik er zo, waar ik om 16.30u een afspraak met Rob had.

Bij aankomst meldde ik me bij de balie, waar bleek dat niet alleen Rob maar ook Stijn Geraets zou aanschuiven. Oorspronkelijk had ik gedacht dat Wart van Zoest erbij zou zijn, maar blijkbaar was dat gewijzigd toen de afspraak werd vervroegd. Ook helemaal prima natuurlijk, fijn dat er iemand meekijkt en zijn mening geeft over deze casus. Extra ogen en extra expertise.

Ik nam plaats in een lege wachtkamer. De polikliniekassistente was al bezig de wachtruimte op te ruimen en zei tegen mij: "Zo, jij bent écht de laatste!" - "Heel fijn, dat betekent dat ze waarschijnlijk ook alle tijd voor me hebben", reageerde ik. Het wachten duurde even, maar het gaf me de mogelijkheid om alles wat ik met Rob wilde bespreken nog eens in mijn hoofd door te nemen. Job kwam ook nog even voorbij geflitst in de wachtkamer en vroeg hoe het met mij ging. Aan mijn gezicht kon hij waarschijnlijk al genoeg aflezen. "Ik zie jou lachen, maar ik kan echt niet meer lachen", zei ik.

Rond de klok van 16.50u werd ik naar binnen geroepen. Toen ik Rob zag viel er meteen een last van mijn schouders. Het is oké, ik ben op de juiste plek. Hij ontving me vriendelijk en goedlachs. "Ohh, eindelijk zie ik je weer", zei ik tegen hem. Dit is de dag waar ik zó ontzettend naar uitkeek. Rob vroeg hoe het ging, waarop ik eerst even terugblikte op onze stedentrip naar Parijs, het onderwerp waar ons vorige contact eindigde. Ik vertelde dat mijn knie behoorlijk flink had gereageerd met zwelling, warmte en nu ook verkleuring/roodheid. Tot bijna een week na Parijs stond m'n knie dag en nacht in de fik. Rob vroeg waar de roodheid zich bevond. Ik liet hem onderstaande foto van mijn knie zien, zodat hij een beeld had. 

We deden nog wat smalltalk en hij vroeg me plaats te nemen op de behandeltafel. Voordat ik dat deed, liet ik hem in zittende en staande positie nog mijn extensiebeperking zien. Die is op die manier duidelijker zichtbaar. Rob vroeg me even te wachten en verliet de kamer om Stijn Geraets erbij te halen, zodat ze samen mijn knie konden beoordelen. Een second opinion. Terwijl ik wachtte, liep ik in mijn hoofd opnieuw mijn punten door. Het duurde even, maar toen ze terugkwamen hadden ze mijn casus al besproken en de (oude) MRI-beelden bekeken.

Rob nam plaats aan de zijlijn en liet Stijn even z'n ding doen. Hij stelde me wat vragen over het traject tot nu toe. En vervolgens: "Wanneer ben je nu het meest beperkt?" Over het antwoord hoefde ik niet lang na te denken. "Het is gewoon de hele dag, altijd, aanwezig en het begint al als ik opsta en de trap af moet. Dat is het eerste grote obstakel." De trap aflopen is problematisch en lukt niet zonder me aan de leuning vast te houden. Ik haal geen extensie en doorstappen doet pijn aan de voorzijde en ín de knie. Oké, duidelijk. Stijn deed wat testjes en checkte mijn mobiliteit. Ik heb drukpijn die zich toch rondom dat bot lijkt te manifesteren. Mijn flexie komt nog niet in de buurt van heel to butt (ohh, wat een droom!), mijn extensie laat nog veel meer te wensen over. 

Mijn frustraties barstten eruit: "Ik ben hier zó klaar mee, ik kan dit niet meer. Het functioneert gewoon niet. Ik ben nu op een punt aangekomen dat ik denk: Haal de hele zooi er maar uit, laat mijn knie rustig worden en laten we dan maar opnieuw beginnen." Het is aan. Beide heren begrepen mijn standpunt, gevoed door onmacht en frustraties, echter is dat niet the way to go.

"Oké, het is heel duidelijk dat er íets moet gebeuren. Dit is wat we gaan doen", begon Rob vastberaden. Hij had al een plan gesmeed met Stijn. "Je hebt een complex probleem en we weten niet precies wat het is. We moeten daarom onderzoeken waar het vandaan komt. Daarvoor gaan we alle middelen die we hebben inzetten. We gaan all-in. De MRI die we hebben is 4 maanden oud en daarmee niet meer actueel. We gaan een nieuwe röntgenfoto en MRI maken, maar daarnaast ook een botscan met contrastvloeistof en we vragen een bloedonderzoek aan. Zo krijgen we een uitgebreid beeld van je knie en kunnen we erachter komen wat er ín je knie speelt, of er toch een fractuur in je tibiaplateau zit, of er een infectie in het bot zit die blijft sluimeren, of de button mogelijk irritatie veroorzaakt enzovoorts. We willen zaken uitsluiten. Dan kunnen we verder." 

Ik kreeg uitleg over allerlei mogelijke oorzaken. Er zijn momenteel nog te veel vraagtekens. Was dit wat ik ervan had verwacht? Hmm, niet helemaal. Of misschien wist ik het ook niet zo goed. In mijn hoofd had ik wel al een beeld geschetst, misschien zelfs conclusies getrokken, diverse scenario's bedacht, maar dit was er geen van. Hoewel ik begrijp dat ik tijdens deze afspraak geen oplossing op een presenteerblaadje aangeboden zou krijgen en beeldvorming een belangrijke factor is om duidelijkheid te creëren, vind ik dit wel lastig. Ik wil gewoon weten wat er speelt. En nog belangrijker: Weten hoe het opgelost kan worden. En nóg veel belangrijker: Dat het opgelost wordt. Zo. Snel. Mogelijk. Zodat ik weer normaal kan functioneren. Deze situatie vreet aan me.

Stijn nam afscheid en verliet de kamer. Ik bleef achter met Rob, die de aanvragen voor de scans in orde ging maken. "Weet je, Rob, ik ga gewoon 3 keer per week naar de fysio en ik heb daar weer plezier in. Mijn fysio zorgt ervoor dat het leuk blijft, maar het voelt alsof het allemaal geen zin heeft", zei ik tegen Rob. "De vraag is of het nu ook wel veel zin heeft. Ga in ieder geval niet provoceren en te veel grenzen opzoeken, maar ik snap best dat je in beweging en een beetje fit wilt blijven." - "Ik had alweer op het veld kunnen staan, joh!" - "Nou, dat is niet helemaal waar", reageerde Rob. - "Veldtrainingen hadden normaal gesproken toch al gekund nu?" Dat beaamde hij. De werkelijkheid is helaas anders.

Rob tikte verder op zijn computer. Er lag nog een brandende vraag op mijn lippen, die ik heel moeilijk vond om te stellen. Na enige weifeling lukte het me toch. "Ik heb natuurlijk ook m'n onderzoek gedaan, veel gelezen, met mensen gepraat. Kan het niet gewoon zijn dat die kruisband te strak is geplaatst en dat door de trekkracht er steeds microtrauma's in dat bot komen?" Pfoeh, gewaagde vraag, vond ik zelf. Een vraag waarmee ik al langer zat. Rob vertelde dat een kruisband strak geplaatst móet worden en dat een correcte positie van de boortunnels veel belangrijker is. Het zou wel kunnen hoor, dat de kruisband aan het bot trekt, maar het is niet het eerste waar hij aan denkt bij mijn problemen. Laten we eerst de onderzoeken maar eens afwachten.

"Is er een lange wachttijd voor de onderzoeken?", vroeg ik aan Rob. "Zou jij er iets in kunnen betekenen?" Rob gaf aan het niet precies te weten en dat er met de afdeling Radiologie geschakeld moest worden. Vanwege het tijdstip was die poli al gesloten. Toen Rob alles in het aanvraagsysteem had gezet liepen we samen naar de polikliniekassistente. Zij gaf aan dat ik nog gebeld zou worden met de afspraken. "Regel je dan ook dat de datums even met mij gedeeld worden?", vroeg Rob aan de assistente. Oh wat fijn, mogelijk dat hij dan nog invloed kan uitoefenen. "Laat me asjeblieft niet te lang wachten", gaf ik nog mee. Aan alles voel ik dat ze hun best voor me doen. Ze halen alles uit de kast en gaan door het vuur. Dat geeft een fijn gevoel. 

We namen afscheid van elkaar, spraken af de moed erin te houden en om 17.30u liep ik naar buiten. Het was inmiddels al donker. Toen ik in de auto stapte, reed ik niet meteen weg, maar nam ik even de tijd om alles te laten bezinken. Het was een intense dag met veel emoties. Snakkend naar een nieuw plan. Hoop. Vooruitgang. Hopelijk worden de onderzoeken vlot gepland, zodat er duidelijkheid komt. 's Avonds plofte ik uitgeblust op de bank en schreef ik alles van me af in deze blog.

Binnenkort is het acht maanden geleden sinds de kruisbandoperatie en bijna een jaar sinds de blessure. Dat zijn confronterende cijfers als je ziet waar ik nu sta. Ik volg een aantal ACL-warriors die rond dezelfde periode als mij zijn geopereerd en die de veldtraining nu weer aan het hervatten zijn of reeds hebben hervat. Vergelijken helpt niet, maar toch... it f*cking hurts. 

Knee Year, New Chances: La Vie Est Belle in Parijs

𝘚𝘮𝘢𝘭𝘭 𝘮𝘰𝘮𝘦𝘯𝘵𝘴 𝘪𝘯 𝘵𝘪𝘮𝘦 𝘊𝘳𝘦𝘢𝘵𝘪𝘯𝘨 𝘮𝘦𝘮𝘰𝘳𝘪𝘦𝘴 𝘛𝘩𝘢𝘵 𝘭𝘢𝘴𝘵 𝘢 𝘭𝘪𝘧𝘦𝘵𝘪𝘮𝘦

Wát een magische dagen hebben wij mogen beleven in Parijs.

Van meerdere bezoeken aan de iconische Eiffeltoren tot een boottocht over de Seine. Van de Mona Lisa bewonderen in het Louvre tot een wandeltocht door de schilderachtige wijk Montmartre en een beklimming van de Sacre Coeur. Van de sfeervolle kerstmarkten tot de indrukwekkende Notre Dame en het stadion van Paris Saint Germain. Om op de laatste avond als klap op de vuurpijl het nieuwe jaar in te luiden bij de Arc de Triomphe. Wat was dit een adembenemend mooi avontuur.

Was het fysiek uitdagend? Ja! Vond mijn knie het leuk? Nee! Heeft het me mentaal goed gedaan? Hell yeah! Missie geslaagd. Soms maak je een keuze, overschrijd je fysieke grenzen en neem je de gevolgen voor lief. Dit uitstapje was nodig om af te schakelen, om afstand te nemen en even niet met alle dagelijkse rompslomp bezig te zijn. Even niemand die, hoe goedbedoeld ook, vraagt hoe het met je gaat. Even geen fysiobezoeken. Even niks, maar gewoon 'zijn'. Genieten met een hoofdletter 'G'.

Op pad: Kilometers 'vreten'

Voordat we op reis gingen maakten we een planning met activiteiten die we graag zouden willen doen. We bleven 5 dagen, dus we hoefden niet iedere dag vol te plannen. Rustmomenten werden ingepland, evenals een afwisseling tussen wandelen en vervoer per bus, metro of boot. Dit moest te doen zijn.

Op dag één zijn we in de avond naar de 'lichtjesshow' bij de Eiffeltoren gegaan, om ons de ochtend erna weer vroeg bij de Eiffeltoren te melden voor 'de tocht naar de tweede verdieping'. Het was ons last minute nog gelukt om kaartjes voor de lift te bemachtigen. Maar goed ook, want de trap was achteraf gezien geen optie geweest. Op de tweede etage kun je nog een trap nemen naar een iets hoger uitkijkpunt. Trap oplopen ging me prima af, de afdaling was een ander verhaal. We waren daarom maar wát blij dat we toch nog tickets voor de lift konden fixen.

We genoten ontzettend van alles wat Parijs ons te bieden had. Het lopen ging me op dag één en twee redelijk goed af. We hebben best wel wat kilometers afgelegd. De trappen in het Louvre en bij de Sacre Coeur daagden me erg uit. Bij terugkomst in onze accommodatie ging ik iedere keer even op bed liggen, met mijn been omhoog. Zoals verwacht reageerde mijn knie met toename van pijn, zwelling, warmte en nu ook roodheid. Geen probleem, ik was erop voorbereid en liet dit de pret niet bederven. Parijs in deze tijd van het jaar is echt betoverend. We sloten het jaar 2024 af met een vuurwerkshow bij de Arc de Triomphe. Dat was magisch... La vie est belle!

Nieuw jaar, nieuwe kansen

Gisterochtend reisden we met frisse tegenzin terug naar Nederland, met een rugzak gevuld met kostbare herinneringen. Vandaag stonden immers de eerste verplichtingen alweer op de planning, waaronder de eerste afspraak van het jaar bij Eric. Het heeft me goed gedaan om even te ontspannen en ik heb zin om weer aan de slag te gaan.

Mijn knie heeft wel een klap opgelopen tijdens deze trip. Dat verbaasde Eric niet, maar ook hij benadrukte nogmaals het belang van kunnen genieten en daarmee mentaal op te laden. Ik heb er absoluut geen spijt van. Het is iedere stap waard geweest. Mijn knie staat in brand, protesteert ook in rust hevig en is al sinds dag 1 in Parijs behoorlijk reactief. De oefeningen bij Eric gingen vandaag redelijk oké. Ga ik te ver richting strekking, volgt er een hevige steek door het gewricht. Komend weekend doe ik het rustig aan, in de hoop dat mijn knie weer wat tot rust gaat komen. Veel meer dan fietsen op de hometrainer ga ik daarom ook niet doen.

Vanaf maandag ga ik weer drie keer per week naar Eric. En op woensdag 15 januari mag ik naar TopSupport, waar Rob Bogie en Wart van Zoest samen naar mijn knie gaan kijken. Ik kijk er naar uit… Het is wéér een stip op de horizon. Voor nu ga ik lekker achterover leunen en nog even verder met nagenieten van onze onvergetelijke trip.

Happy 'Knee' Year!