We zitten vandaag op 11 weken post-OK en heel eerlijk? Het gaat niet zoals gehoopt en verwacht. Ondanks het feit dat ik er veel voor doe (en laat), wil het momenteel niet vlotten. Dat vraagt mentaal veel van mij. De frustraties zijn soms moeilijk te verkroppen en ik voel me wel eens down, maar ik probeer mijn focus te verleggen naar de dingen waar ik wél controle over heb. Het is zoals het is. Even slikken. Accepteren maar, focus op de dingen die wél goed gaan. En weer door. Ik probeer te werken aan een stoïcijnse mindset, zoals Mark Tuitert omschrijft in zijn boek 'Drive'. Thanks voor de boekentip, Olaf!
Realiteit
Om jullie een beeld te geven: Mijn knie is stijf/stram, reageert snel met warmte, zwelt, geeft pijnklachten aan de voorzijde / binnenin en de strekking blijft 'een behoorlijk ding'. Bij het buigen ontstaat er pijn rechtsachterin de knie. Niet oppervlakkig, maar van binnen. In praktische zin betekenen de klachten dat ik tegen beperkingen aanloop in mijn dagelijkse functioneren. Ik heb nog steeds geen goed looppatroon. Ik kan best oké lopen, maar er zit áltijd een kleine buiging in m'n rechterbeen. Ik krijg 'm gewoon níet gestrekt. Een trap op lopen gaat tamelijk goed, maar zeker niet klachtenvrij. Trap af moet ik de leuning vasthouden. Ik kan niet vrij bewegen. 's Nachts word ik er regelmatig wakker van. Archel vroeg me een paar dagen geleden wat ik nu het liefste zou willen. Is dat voetballen? Is dat rennen? Wat is het? Het antwoord is nog veel simpeler dan dat: Het liefst zou ik weer normaal functioneren zonder klachten. Onder normaal functioneren versta ik op dit moment niet meer dan een stuk kunnen lopen zonder (pijn)klachten en een strekking zoals die hoort te zijn. En vooral een knie die niet continu aanwezig is en zeurt, bij iedere beweging die ik maak, maar vaak ook in rust. Daarmee vraag ik niet veel, vind ik.
 |
| Na het 'los' fietsen. 😖 |
In strijd met mezelf
Eric is op vakantie en daarom train ik nu tijdelijk bij Maud. Ook met haar ga ik 3x per week aan de slag. Mijn knie komt momenteel niet zo goed los zoals ik het zou willen en dit heeft ook effect op de oefeningen die ik doe. Die ik dan niet optimaal kan uitvoeren omdat ik niet vrij kan bewegen en werkelijk iedere beweging voel. Als in: alles tussen 'niet prettig, maar te doen' en soms 'pijnlijk'. Gisteren was ik er even helemaal klaar mee. De hele training was ik in strijd met mezelf. Ik probeerde er doorheen te bijten, maar het ging niet. Maud had het wel in de gaten. Bij een laatste oefening met de bal raakte ik werkelijk niks fatsoenlijk. Ik begon wat te vloeken en zei tegen Maud: "Het lúkt gewoon niet, ik ben boos en gefrustreerd." Ze begreep het maar al te goed en sprak me moed in dat de afspraak bij Rob Bogie echt niet meer zover weg is. Het lukte nog net om mijn tranen in de trainingszaal te bedwingen, maar eenmaal buiten liet ik het tijdens de wandeling naar huis maar even gaan. So be it. Het moest eruit. Ik ben ook maar een mens en ben al hard genoeg voor mezelf. Toen ik thuis kwam kroop ik achter m'n laptop en ging ik aan het werk. De rest van de dag stond ik mezelf toe om te balen (soms mag dat), schreef ik 's avonds deze blog en ging ik vroeg naar bed. De volgende dag zou weer nieuwe kansen brengen. In ieder geval een kans om mezelf te herpakken.
Protocollen en richtlijnen
Ik begrijp dat medische professionals zich houden aan bepaalde richtlijnen en protocollen. Toch kan het als patiënt behoorlijk frustrerend zijn, vooral wanneer je het gevoel hebt dat je herstel stagneert en er geen vooruitgang wordt geboekt. Mijn knie lijkt al weken stil te staan en ik vóel gewoon dat er iets niet goed zit. Wachten duurt in zo'n geval lang. Dan kun je nóg zo positief zijn, maar dit proces brengt mij op dit moment wel aan het wankelen. Gelukkig heb ik binnenkort, op 26 augustus, een afspraak en ik ben heel benieuwd wat er besproken gaat worden. Hopelijk krijg ik dan wat meer duidelijkheid en kan ik eindelijk stappen zetten richting verder herstel.
Revalidatie is geen rechtlijnig proces
Het herstel van een kruisbandoperatie verloopt zeker niet lineair. Het is geen rechtlijnig proces waarin je elke dag vooruitgang boekt en steeds dichter bij het einddoel komt. Soms lijkt het eerder een slingerpad vol hobbels en tegenslagen en dat kan keihard zijn. Het is geen mooi sprookje waarin alles vanzelf goedkomt; het vraagt veel geduld, doorzettingsvermogen en soms pure wilskracht. Ook deze realiteit, met alle frustraties, twijfels en moeilijkheden, verdient een plek in deze blog. Want juist deze kant van het herstelproces is belangrijk om te laten zien, zodat anderen weten dat ze niet alleen zijn in hun strijd. 🙏
It's not what happens to you, but how you react to it that matters. ~ Epictetus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten