De vorige blog eindigde met de belafspraak met Job op vrijdag 19 juli, waar we afspraken dat ik het nog een aantal dagen rustig aan zou doen om te kijken of rust in combinatie met ontstekingsremmers mij zouden helpen. Job zou dan nog even met Rob Bogie overleggen en zijn reactie aan mij terugkoppelen. Het universum heeft mij een handje geholpen bij het nemen van rust, want nog op dezelfde dag kreeg ik van het ene op het andere moment koorts, begon ik te hoesten en te snotteren en voelde ik me echt niet fit. Eén dag heb ik zelfs helemaal niets gedaan. Uniek, want dit was nog niet eerder in mijn revalidatie voorgekomen... Soms word je even geholpen. 😉 De rust in combinatie met de medicatie heeft helaas geen effect gehad.
Een aantal dagen later, op dinsdag 23 juli, had ik weer even contact met Job, die overleg had gehad met Rob Bogie. Besloten werd dat het echt nog te vroeg is voor eventuele vervolgacties, dus wachten we af tot de volgende controle op maandag 26 augustus. In de hoop dat er vóór die tijd een ommezwaai komt en dat de strekking er tegen die tijd wél goed in zit. Tot aan die afspraak ga ik weer lekker aan de slag bij Eric. "Wel rustig aan, hè", zei Job.
We mogen weer aan de bak
Daags na het telefoontje met Job ging ik naar Eric. Ik gaf hem een update over het contact met Job en gaf aan dat we het rustig aan kunnen opbouwen. In mijn achterhoofd dacht ik nog: "Rustig aan, ammehoela, ik heb lang genoeg rustig aan gedaan. Tijd om er tegenaan te gaan. Met beleid."
Ik startte eerst met een kwartiertje fietsen, om vervolgens een kwartier te mobiliseren. Toen mijn knie los en in strekking kwam, konden we aan de slag met oefeningen. Die dan trouwens ook echt wel goed gaan. "Ik wil de komende maand wel flink aan de bak", zei ik tegen Eric. "Zodat Rob straks ziet dat ik hard gewerkt heb." Eric lachte en zei: "Oh, maar dát komt wel goed."
Drie keer per week ben ik bij de fysio te vinden, gemiddeld bijna anderhalf uur per keer: een kwartier fietsen, een uur trainen, met 1 of 2 andere kruisbandpatiënten en ten slotte 10 minuten uit fietsen. Het is een heerlijk gevoel om écht weer iets van mijn lichaam te vragen. Dat voelt immers al zo lang geleden. Aanstaande zondag is het precies een half jaar geleden dat ik mijn kruisband afscheurde. Time flies. Nog een half jaar erbij en ik sta er alweer heel anders voor.
Terug naar het trainen bij de fysio. Balans-, coördinatie-, stabiliteits- en krachtoefeningen met eigen lichaamsgewicht, maar ook met de aquabag, BOSU ball, weerstandsband, fitnessbal, medicijnbal en de kettlebel. Tussendoor soms wat rustige oefeningen zoals mijn been uit laten hangen of heel slides om de strekking te behouden. "Kom, we gaan weer wat doen", zei ik enkele sessies geleden tegen Eric bij de heel slides. "Je doet nu toch ook al iets? Niet álles hoeft zwaar te zijn."- Oké, oké. Hij vervolgde ditmaal met een oefening voor m'n hamstrings: Hamstring curls met m'n hakken in de fitnessbal, de beweging wel klein houdend (d.w.z. buigen tot max. 90º). "Is het nu goed?", vroeg Eric toen hij me even moeilijk zag kijken. Ja, perfect, heerlijk de verzuring in! 😁
Ik heb zélfs al een voetbal aan mijn (linker)voet gehad. Hoe dan? Nou, onder andere zo: Een step up met mijn rechterbeen op zo'n aerobic step, balanceren en vervolgens de bal die Eric gooit terug passen met links. Of met behulp van een weerstandsgordel om m'n middel spanning op m'n rechterbeen brengen door de elastiek uit te rekken en de bal, die door de lucht wordt aangespeeld, terug te passen met links. Of de terminal knee extensions (TKE) met een bal aan m'n linkervoet, meebewegend van voren naar achteren, waarbij mijn rechterbeen van buiging naar strekking gaat en vice versa. Of nog een leukere oefening met wat meer uitdaging: Met rechts balanceren op een omgedraaide BOSU ball en met m'n linkervoet in de lucht de bal dood op m'n voet laten liggen en naar voren en achteren bewegen. Ha, uitdaging, vind ik leuk. "Sta je nu nog steeds voor je eerste ronde?", vroeg Eric toen hij even later weer kwam kijken. Ik stond nog steeds in dezelfde houding met de bal dood op m'n voet. "Uhhh ja, is het lang genoeg?", vroeg ik terwijl mijn rechterbeen wat meer begon te trillen. - I love it. Eric weet precies wat ik nodig heb. Hoewel het natuurlijk nog niet veel voorstelt, geeft het met de bal bezig zijn meteen het gevoel sportspecifiek bezig te zijn. Het geeft me bovendien de bevestiging dat het met m'n balgevoel echt wel goed zit. Niet dat ik daar veel twijfels over had, want het is m'n tweede natuur. Het scheelt trouwens dat ik linksbenig ben en alle oefeningen die ik nu met de bal doe met links moet uitvoeren, zodat ik met m'n rechterbeen kan werken aan balans, coördinatie en stabiliteit.
De oefeningen verzuren mijn spieren en dat is zó lekker. Daarbij besef ik dat iedere herhaling die ik maak bijdraagt aan het sterker worden van mijn lichaam. Mijn knie houdt zich tijdens het trainen tamelijk goed. Klachtenvrij? Nee, zeker niet. Die voorzijde / van binnen blijft irriteren, met name bij de bewegingen vanuit strekking naar buiging. Maar aangezien ik een 3 of een 4 mag scoren op een schaal van 10, is dat volgens mij gewoon prima. Het is voor mij dus altijd maximaal een 3 of een 4. 😋
Reactie na het trainen
Eenmaal thuis is het altijd maar even afwachten hoe mijn knie reageert op de training. Wat hetzelfde blijft is de stijfheid/bewegingsbeperking die vrij vlot na het trainen alweer optreedt. Binnen +- een uur krijg ik m'n been niet zomaar meer recht en kost het weer moeite om in strekking te komen. Zover als Eric kom ik thuis sowieso niet. Dat is écht irritant en beperkt me. Verder reageert m'n knie met warmte, die ik te lijf ga met een coldpack. Zwelling treedt nog op, de ene keer wat meer dan de andere keer. Als de reactie binnen 24 uur verdwijnt is het volgens Eric prima en kunnen we er de volgende training weer tegenaan. Dat is altijd het geval.
Voelen dat je leeft
De afgelopen tijd heeft alleen maar in het teken gestaan van mijn knie. Eerst de operatie eind mei en vervolgens een revalidatie die moeizaam op gang komt en nog altijd z'n struggles kent. Dat vergt mentaal ook wel wat. Hoewel de trainingen bij Eric echt top zijn en goed zijn voor mijn gemoedstoestand, stelt de huidige belasting natuurlijk niets voor in vergelijking met het sporten dat ik vóór m'n blessure deed. En juist dát heb ik nodig om fris in m'n kop te blijven.
Het werd tijd om even een paar dagen 'uit de sleur' te gaan en wat ruimte in mijn hoofd te creëren. We zijn er 3 dagen op uit geweest, waarbij ik op de laatste dag op tijd terug wilde zijn voor m'n fysiobezoek. Want ik weiger er een over te slaan. Laatst ontving ik via LinkedIn een bericht van een fysio die zei: "Het hoofd is de belangrijkste schakel in het proces en die heb je soms te voeden met wat 'genieten'. Verantwoord 'spelen' met de elementen."
En dat deden we... Op dag 1 brachten we een bezoek aan de Apenheul. Een aantal uren hebben we rondgeslenterd, met regelmatig even een pauze tussendoor. De afleiding was fijn en we genoten van een heerlijke dag.
Mijn oefeningen kon ik toch niet helemaal loslaten. De BFR-band ging mee naar het hotel en 's avonds heb ik me daar nog een uurtje uitgeleefd in de gym. Wel op lage intensiteit en vooral gericht op mobiliteit, omdat m'n knie die dag genoeg te verduren had gehad. Ik kreeg 'm ook niet in volledige strekking. Wel motiveerde het om weer eens in een andere omgeving te trainen.
Dag 2 bleek het hoogtepunt van ons minitripje te zijn. We gingen naar het Aviodrome, waar onze zoon (7), wiens droom het is om piloot te worden, zijn ogen uitkeek en álles wilde weten over vliegtuigen. Om onze honger naar adrenaline toch wat te stillen, boekten we last-minute een rondvlucht in een Cessna. We gingen de lucht in en hadden het geluk dat onze piloot ook vlieginstructeur bij een vliegschool is. Hij gaf onze zoon de mogelijkheid om het vliegtuig even zélf te besturen. Dít is toch waar het om draait? Voelen dat je leeft. Genieten in het moment. Het gaf mij een boost. Magisch. Uiteindelijk sloot ik ook deze dag af in de gym: Ik fietste een half uur en liet m'n been een tijdje uithangen, in de hoop de strekking erin te krijgen.
 |
Op dag 3 bezochten we een klimpark en genoot ik mee vanaf het terras onder het genot van een lekker drankje. Volgend jaar klim ik weer mee... Daarna raceten we huiswaarts, zodat ik op tijd zou zijn voor mijn afspraak bij Eric. Iets waar ik nog altijd echt naar uit kan kijken. Sommige mensen begrijpen dat niet.
Balans vinden in het trainen
Drie keer in de week ben ik dus bij Eric te vinden. Die trainingen worden steeds wat intensiever en vragen meer van mijn fysiek. Waar ik eerst ook thuis allerlei krachtoefeningen deed, doe ik dat nu veel minder tot niet, zodat mijn lichaam kan herstellen. Op rustdagen stap ik wel de fiets op en werk ik aan m'n mobiliteit. Het kan geen kwaad om die knie te smeren. Ik probeer dan wel door te trappen, zodat ik ook wat aan mijn conditie werk. Misschien dat die basisconditie me dan een klein beetje op weg helpt als ik over een 'x' aantal weken weer mag gaan rennen. Al voelt die mijlpaal momenteel nog ver weg.
 |
👉 "An injury is not just a process of recovery, it's a process of discovery." 👈
Geen opmerkingen:
Een reactie posten