De eerste 10 dagen post-OK zitten erop. Tijdens de operatie gaf Rob al aan dat het zaak is het rustig aan te doen en veel aandacht te besteden aan de strekking. Ik heb braaf de adviezen van hem en Eric opgevolgd. Tijd om voor het eerst de balans op te maken.
Wat een verademing
Daags na de ingreep, op zaterdag 5 oktober, heb ik in de ochtend het drukverband verwijderd. Rob heeft de gaatjes van de vorige keer weer geopend, dus dat betekent geen extra littekens. Uiteraard is er sprake van zwelling en ongemak, maar het gevoel dat direct overheerste is dat er ruimte is ontstaan in de knie. Eerst voelde mijn knie 'vol', met name aan de voorzijde. Logisch, omdat daar de cyclops in de weg zat. Dat volle gevoel is verdwenen. De blokkade is weg en ik kan vrij eenvoudig richting strekking bewegen. De operatie is nog maar een dag geleden, maar het voelt nu al zóveel beter. Wel voel ik me intens moe. Het zal de ontlading wel zijn. Op de bank heb ik zelfs voor het eerst in 8 maanden enkele uren achter elkaar op mijn rug geslapen. Dat doet een mens goed. De hoop en het vertrouwen zijn terug.
 |
| 1 dag post-OK. Drukverband eraf. |
 |
| Ter vergelijking: Wát een verschil al! |
Rust gevonden
Afgelopen dinsdag, 4 dagen post-OK, ben ik weer bij Eric gestart. Ik keek ernaar uit. Tijd om vooruitgang te boeken, al zullen we het voorlopig heel rustig aan (moeten) doen. Ik heb Eric gevraagd om precies aan te geven wat ik (thuis) moet doen en wat vooral niet, dat ik die handvatten goed kan gebruiken. Als ik die duidelijkheid heb kan ik me er beter aan houden en voorkom ik dat ik te hard van stapel loop. Daarin schuilt het gevaar voor mij. Ik heb na deze operatie wel wat meer rust in mijn lijf om er ook aan toe te kunnen geven en het lukt me zelfs gewoon eens op de bank te blijven liggen, zonder het gevoel te hebben iets te moeten doen. Een persoonlijke overwinning of, zoals een vriend met een knipoog tegen me zei: "Wat krijgen we nou, ga je nog verstandig worden ook!" Het verschil met vóór de operatie is dat er nu perspectief is en dat helpt. Waar dat eerder ontbrak en het geen bal uitmaakte of ik rust nam of doorging met trainen (logisch achteraf, gezien wat er gevonden is) en ik daardoor in een modus van 'fuck it, het maakt toch allemaal geen zak uit' kwam, is mijn knie nu schoon en is het zaak om mezelf echt rustig te houden. Ik zal er alles aan doen (en laten) om herhaling te voorkomen.
 |
| Rust. |
Eerste week bij de fysio
Er stonden vorige week meteen 3 afspraken bij Eric gepland, op dinsdag, woensdag en vrijdag, waarbij de aandacht vooral uit ging naar de strekking. Eric was tevreden met wat hij zag en kon mijn knie gemakkelijk naar volledige strekking mobiliseren. Volgens hem is het vooral belangrijk om het gewricht eerst rustig te krijgen. Het vocht en de zwelling moeten er zo snel mogelijk uit en we moeten voorkomen dat die knie gaat reageren. Hoe we dat gaan doen? Het been veel hoog leggen, koelen en belasting beperken. De krukken blijven er nog even bij. Ik deed de kleine stukjes binnenshuis wel eens zonder, uit gemakzucht, maar dat is volgens Eric niet helpend. Zeker omdat er bij elke stap die ik zet een scheut door mijn knie gaat. Dat moet wel van het bot af komen. Het is de herkenbare pijn die ik vóór de operatie ook al had en toen overigens steeds heviger werd. Het is dus van belang het voorzichtig aan te pakken. Het bot heeft tijd nodig om te herstellen en moet niet steeds getriggerd worden. Ik merk aan mezelf dat ik dit proces wat spannend vind en ik ben misschien nog wel veel voorzichtiger dan na de eerste operatie. Het laatste wat ik wil is dat er littekenweefsel terugkomt of dat mijn bot niet goed herstelt. De cyclops en het littekenweefsel zijn dan wel verdwenen en Eric mobiliseert mijn knie daardoor met gemak naar strekking, echter dat bot is nog super gevoelig. Of zeg gerust pijnlijk. Dat heeft ook gevolgen voor het lopen, waarbij ik de strekking nog niet haal. Oh, wat kijk ík uit naar de dag dat ik weer normaal kan lopen. One day.
Eerste keer fietsen
Op woensdag ging ik voor de tweede keer deze week naar Eric. Nadat hij mijn knie had behandeld ging ik aan het einde van de sessie naar de trainingszaal, om voor het eerst de fiets op te stappen. Fietsen helpt o.a. om de doorbloeding van het gewricht te verbeteren en vocht af te drijven. Allereerst mocht ik de trappers beneden wat heen en weer bewegen, om vervolgens te kijken of ik zonder druk de trappers rond kreeg. Hmm, dat was niet meteen een groot succes. Het zadel werd wat hoger gezet en uiteindelijk werd ook de cranklengte van de rechtertrapper wat ingekort. Met succes! De trappers gingen rond zonder druk of pijn. Yes! Vijf minuten heb ik de trappers zonder weerstand rond laten gaan. Toch een kleine mijlpaal, 5 dagen post-OK.
Flink reactie
Nadat ik woensdag thuis kwam van Eric, begon mijn knie vrij vlot flink te reageren. Pijn, zwelling en vooral veel warmte. Van binnen, maar ook van buiten. Mijn knie stond in brand. Wat is dit nou weer? Ik heb 2 paracetamols genomen en ben met een coldpack op de bank gaan liggen, om er de rest van de dag niet meer vanaf te komen. Mijn knie werd stijf. Ik kreeg 'm niet meer plat. Hevig fysiek protest. De warmte bleef aanhouden en ondanks het koelen voelde mijn knie log aan. Daarnaast voelde ik niet alleen het bot, maar óók de herkenbare pijn aan de voorzijde van mijn knie. De onzekerheid sloeg meteen toe. Ik overtuigde mijzelf ervan dat het de zwelling en de pijn zijn die ervoor zorgen dat ik niet meer gestrekt kom. Morgen zou het vast weer beter gaan. Rustig maar, het komt goed.
Waar hebben we dat woord eerder gehoord?
Donderdag ging het iets beter dan de dag ervoor, maar het voelde nog steeds niet helemaal lekker. Ik deed braaf mijn oefeningen en wandelde twee keer een klein blokje om (+-5/10 min.). De bewegingsdrang begon weer op te komen, maar ik wist me in te houden en hield me netjes aan de afspraken.
Vrijdagochtend mocht ik weer naar Eric. Hij vroeg hoe het met me ging, waarop ik antwoordde dat ik woensdag een hele vervelende dag heb gehad. Het is ook gewoon een beetje lastig. Aan de ene kant willen we dat die knie zo snel mogelijk richting strekking wordt gemobiliseerd, aan de andere kant zorgt die strekking voor extra druk op mijn andere probleemgebied: Het tibiaplateau. Het is belangrijk dat we dat niet te veel irriteren, anders duurt het herstel nog langer. Op dit moment is het dus, nog meer dan normaal, een kwestie van balans vinden. Hey, waar hebben we dat woord eerder gehoord?😅
Vrijdag zochten we met beleid de grens op. Hoe ver kunnen we gaan zonder dat het echt vervelend wordt? Het ging er wat voorzichtiger aan toe. Als ik ontspannen lig, ligt mijn been bijna vanzelf plat. Eric hoeft slechts lichte druk uit te oefenen om volledige strekking te bereiken. Het is aan mij om het op tijd aan te geven wanneer het te veel wordt. Leren voelen en eerlijk zijn over wát je voelt – het blijft een leerproces. Overigens zit er met name boven mijn knie nog behoorlijk wat vocht, waardoor mijn knieschijf nauwelijks zichtbaar is. Dat vocht moet er zo snel mogelijk uit en het is echt zaak die knie rustig te krijgen.
Onzeker proces
Ik vertelde Eric dat dagen zoals woensdag me erg onzeker maken. Hoort dit erbij? Is het normaal wat ik voel? Gaat dit goed? Had die knie niet al rustiger moeten zijn? En dat ik eigenlijk had verwacht binnen korte tijd weer normaal te kunnen lopen, mede beïnvloed door ervaringsverhalen van fellow ACL'ers. Ik bedoel, ten opzichte van de kruisband was dit maar een kleine operatie, waarvan ik vlot zou moeten kunnen herstellen. Mensen om mij heen begrijpen mijn onzekerheid. Na de vorige operatie ging het tenslotte niet zoals het zou moeten gaan, ondanks al mijn inzet. Vóór de diagnose twijfelde ik veel aan mezelf, maar ik realiseer me dat de ontwikkeling van de cyclops en het littekenweefsel iets is waar ik zelf geen invloed op had kunnen uitoefenen.
Terug naar het fysieke proces. Het lukt me met lopen niet om mijn been te strekken, vooral niet in de zwaaifase naar voren. Als ik dan vervolgens mijn voet op de grond neerzet gaat er bij vrijwel iedere stap een scheut door mijn knie. Daarnaast is het gewrichtskapsel aan de achterzijde ook stram, omdat mijn been lange tijd in gebogen positie heeft gestaan. Eric stelde me gerust en zei dat dit echt tijd nodig heeft. De operatie is pas een week geleden, en het bot kan simpelweg niet zo snel herstellen. Oja, een week pas. Reality check. Rustig aan doen is en blijft het devies. De bewegingsdrang moet nog even onder controle worden gehouden.
Na de sessie van vrijdag reageerde mijn knie gelukkig minder heftig dan op woensdag, maar werd alsnog warm en dik. Ik plofte dus maar weer met een coldpack op de bank.
 |
De eerste tien dagen na de operatie zitten erop en wat een proces is het weer geweest. Aan de ene kant merk ik echt vooruitgang, aan de andere kant zijn er ook momenten waarop ik me behoorlijk onzeker voel. Mijn knie reageert snel met zwelling en warmte, voelt weer wat stijf. Vooral als ik even in een stoel heb gezeten en wil opstaan. Dan is het echt op gang komen. Wat me geruststelt, zijn die kleine stapjes vooruit. Mijn knie heeft gewoon nog tijd nodig, hoe graag ik ook sneller resultaat wil zien. Geduld...
Vandaag, morgen en vrijdag mag ik weer naar Eric en a.s. donderdag staat de controle in het Anna Ziekenhuis gepland. Ik ben benieuwd wat ze daar gaan zeggen.
Voor nu, stap voor stap – letterlijk en figuurlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten