The wait is over... morgen is het weer D-day. Precies 243 dagen na het oplopen van mijn blessure en 130 dagen na mijn voorste kruisbandreconstructie ga ik weer onder het mes. En óf ik heb uitgekeken naar deze dag. Ofja, meer naar de periode erna, waarin ik hoop grote stappen voorwaarts te gaan zetten. Die paar weken wachttijd waren mentaal prima te overbruggen. Het idee dat beterschap nu echt dichtbij is, voelt zó goed. Maar toch, ik zei het al eerder, blijf ik voorzichtig hoopvol. Enerzijds heb ik al mijn hoop gevestigd op deze ingreep, anderzijds probeer ik mijn verwachtingspatroon ietwat te temperen.
Gesprek met een screeningsmedewerker
Ter voorbereiding op de operatie ontving ik vorige week een telefoontje van een screeningsmedewerker van de afdeling Anesthesie. Waar er voor de eerste operatie wat uitgebreider werd gepraat, was dit telefoontje binnen enkele minuten gepiept. Er is immers niets veranderd in mijn situatie en ik ga wederom voor een ruggenprik. Kan ik tijdens de operatie fijn meekijken op het scherm, weet ik meteen wat er aan de hand is en kan ik mijn vragen aan Rob stellen. Dat geeft toch een gevoel van controle, voor zover dat kan.
Als eerste aan de beurt
Gisteren werd ik gebeld door het ziekenhuis voor het doorgeven van het tijdstip waarop ik morgen verwacht word in Geldrop. "Je bent wederom als eerste aan de beurt", zei de mevrouw aan de telefoon. Yes, dit is precies waar ik op had gehoopt. Lekker vroeg daar zijn betekent als het goed is ook op tijd weer naar huis. Perfect. Ik mag me om 7 uur melden op de tweede etage, route 90. Dat is bekend terrein en voelt een soort van vertrouwd. Als in: Ik weet exact wat me te wachten staat en weet ook dat er goed gezorgd wordt. Dat is een geruststellende gedachte.
Laatste keer fysio
Gistermiddag ben ik voor het laatst voor de operatie bij Eric geweest. Het is goed geweest. De voorbije weken waren niet geweldig qua trainen. Dit heeft overigens niets te maken met Eric, die er echt het beste van probeerde te maken, maar wel met de belasting die flink werd teruggeschroefd. Mijn knie is er qua klachten slechter aan toe dan voor mijn voorste kruisbandreconstructie. Ik heb niet alleen ingeleverd op mobiliteit, maar ook op spiermassa. Dit punt zorgde soms voor wat innerlijke onrust en ik heb me op bepaalde momenten echt moeten inhouden, omdat ik mezelf het liefst weer zou pushen om te trainen. Maar hey, het is me wel gelukt. Ik heb echt gas teruggenomen en zo goed mogelijk naar mijn lijf geluisterd. Daar heb ik in dit traject al flink stappen in gemaakt.
Een beetje spanning, maar vooral nieuwsgierig
Tot gisteren kon ik de rust erg goed bewaren. Ik was ook veel te druk met mijn dagelijkse dingen. Nu merk ik dat ik het toch wel wat spannend begin te vinden. Niet de ingreep zelf, dat fixen we wel, maar meer wat er gezien wordt tijdens de operatie. Wat gaat Rob tegenkomen? Is het weinig of juist veel littekenweefsel? Komen de klachten die ik ervaar vooral daar vandaan? Of wordt er nog meer gezien? Is het makkelijk op te lossen? En wat moet toch met dat bot? Gaat dat echt over met alleen maar rust? Is meer rust raadzaam en moet er misschien toch meer druk van die knie af? Uit de strekking blijven? Maar na de operatie is het toch zaak juist weer snel ín die strekking te komen? Ik merk dat ik er een beetje mee in mijn maag zit, omdat ik het idee heb dat er ook veel klachten van dat bot af komen én dat het bovendien erger wordt. De pijn zit namelijk niet alleen meer ín mijn knie, maar straalt inmiddels ook uit naar beneden. Het is vrijwel continu aanwezig. Wat heeft dat te betekenen? Ik heb het dan qua trainen wel heel rustig aan gedaan, mijn dagelijks leven met alle verplichtingen gaat gewoon verder, waardoor er gedurende de dag toch wel wat druk op mijn knie komt en écht rust nemen geen vanzelfsprekendheid is, hoeveel rekening ik er ook mee probeer te houden.
Ik ga nu voor de tweede keer in iets meer dan 4 maanden tijd onder het mes en ik ben absoluut niet van plan hierna nog een keer terug te komen. Het is hoog tijd voor progressie, vooruitgang. Dus zou ik het erg waarderen als er goed gekeken wordt en zo nodig direct actie ondernomen wordt. Ik hoop dat Rob daar de tijd voor neemt, maar daar ga ik wel vanuit. Als het goed is zie ik hem nog vóórdat ik richting OK ga, dus ik zal bovenstaande vragen en onzekerheden zeker nog met hem bespreken.
Op naar beterschap
Daar sta ik dan, aan de vooravond van een nieuwe stap in mijn revalidatie. Hoewel ik weet dat de weg naar volledig herstel nog lang zal zijn, kijk ik uit naar wat de toekomst brengt. Dit is mijn kans om weer te groeien en vooruitgang te boeken. Zoals ik in een van mijn vorige blogs zei: "Ik kijk ontzettend uit naar de dag dat ik weer aan de bak mag en echt kan beginnen met herstellen, maar nog meer naar de dag dat ik weer normaal kan lopen. Dat gaan we vieren. Om vervolgens de trainingsintensiteit flink op te voeren en mijn benen ijzersterk te maken." En dan? Dan komt die bal toch steeds dichterbij...
I'm ready for this. You may see me struggle, but never see me quit.
 |
| Doel: Zomer 2025 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten