Embrace the struggle: 'Ik ben nog lang niet waar ik wil zijn...'

Hij doet het niet. Het functioneert gewoon niet en het zit niet lekker. Het vervelende gevoel aan de voorzijde en ín mijn knie is weer prominent aanwezig. De strekking is verdwenen. Laat ik m'n been ontspannen 'uithangen', zakt-ie niet. Als ik probeer wat door te duwen, gaat er een hevige steek door mijn hele knie. Lopen doe ik met een lichte buiging. Hij komt niet vanzelf recht en is bovendien reactief. Met mobilisatie komen we er wel. Het knakt ook weer af en toe vervelend. De wissel van strekking naar buiging? Au! Het voelt weer bijna net als vóór de tweede OK. Vallen we in herhaling? De cortisone injectie van ruim twee weken geleden leek veelbelovend, maar bracht niets. Geen verschil. Ik snap het niet. Waarom doet mijn lijf niet gewoon wat het moet doen? En belangrijker nog: Wat kan ik zelf nog doen om dit proces eindelijk de goede kant op te laten gaan? Voor mijn gevoel doe ik al alles wat binnen mijn macht ligt. Ik doe gedisciplineerd mijn oefeningen, ben bewust bezig met mijn voeding en leefstijl, ga op tijd naar bed etc. En dan nog, als ik er zelf geen invloed op heb, wat helpt dan wel? Waar ik zó had gehoopt de road to recovery écht in te zetten na de laatste operatie van 4 oktober jl., is de struggle nog steeds real. En dat is moeilijk slikken. 

Beeldvorming

Het is nu tweeëneenhalve week geleden dat Rob Bogie mij een cortisoneshot gaf in mijn knie. Misschien zou dát mijn knie tot rust brengen. Het gaf me weer wat goede moed, maar het effect bleef uit. Jammer, het was het proberen waard. Eric stelde vorige week voor om het vetlichaam van Hoffa, dat mogelijk (ook?) voor problemen zorgt, te beoordelen via een echo. Dat kan een collega van hem doen, is laagdrempelig en dan hoeven we wat dát stukje betreft niet te wachten op een MRI, die potentieel pas ergens begin januari gepland gaat worden, als Rob Bogie het proces radiologisch verder wil volgen.

Gistermiddag ging ik eerst naar Eric, om vervolgens even later bij Guus op de behandeltafel plaats te nemen voor het maken van de echo. Zou er iets te zien zijn? Van tevoren had ik wat echobeelden van het vetlichaam van Hoffa opgezocht op internet, zodat ik misschien zelf wat zou herkennen tijdens mijn eigen echo. Ik had wat uitleg van Guus nodig om te begrijpen wat ik zag. Er zit nog wat vocht in het gewricht, maar dit lijkt mee te vallen. Terwijl Guus mijn knie verder inspecteerde, vertelde ik dat Rob het vetlichaam van Hoffa tijdens de laatste operatie ook heeft schoongemaakt. Guus constateerde dat er op dit moment sprake is van vocht en verdikking in het vetlichaam. Het wijst op irritatie. Ook zag Guus dat mijn lichaam nieuwe bloedvaatjes in het vetlichaam had aangelegd. Dit is een natuurlijke reactie. Nieuwe bloedvaten leveren extra zuurstof en voedingsstoffen die nodig zijn voor herstel. Dit kan echter ook bijdragen aan een verhoogde gevoeligheid en pijn, doordat nieuw gevormde bloedvaten vaak gepaard gaan met zenuwgroei en dus gevoeligheid.

Oké, duidelijk verhaal. Maar wat nu? We zitten op ruim 2 maanden post-OK en ik kom nog steeds geen steek verder. Eigenlijk wil ik gewoon weten of er op dit moment nog iets anders speelt. Hoe gaat het met het botoedeem? Zorgt het bot (nog steeds) voor steken door mijn gewricht, met af en toe uitstraling richting het bovenste deel van mijn scheenbeen? Of is dat al beter? Waar komt het dan vandaan? Zit er nieuw littekenweefsel in de weg? Guus is benieuwd of een eventuele nieuwe MRI zijn bevindingen op de echo bevestigt.

Maandag over een week, op 16 december, spreek ik Rob. Gevoelsmatig duurt dat nog lang. Ik wil vooruit. De behoefte aan duidelijkheid en perspectief is wederom groot. Ik vermoed en hoop dat hij dan gaat voorstellen om een nieuwe MRI in te plannen, zoals hij tijdens mijn laatste bezoek al ter sprake bracht. Dat zal voor de Kerst wel niks meer worden, vrees ik. Het liefst had ik dat wel gehad, zodat ik vóór onze trip naar Parijs weet waar ik aan toe ben. En zodat ik weet of ik iets kapot kan lopen, of niet. Deze trip boekten wij al een hele tijd geleden, in de veronderstelling dat ik tegen die tijd wel weer normaal en pijnvrij zou kunnen lopen. Niets is minder waar. Het was een mooi doel. Ach, het maakt niet uit. De pijnstillers gaan mee in de koffer, we gaan lekker weg en maken er het beste van.

De sleur doorbreken

Het wordt steeds uitdagender om elke dag maar weer de hometrainer op te stappen en mijn oefeningen te doen. Mijn zelfdiscipline houdt me op de been, dus het lukt wel en ik doe het ook 'gewoon', alleen het plezier is er inmiddels wel vanaf. Met wat opzwepende Spotify-playlists sleur ik me er doorheen. Dít zijn de momenten waar ik andere (top)sporters met zware blessures over heb horen praten. Het voor lange tijd alleen trainen, op mindere dagen de motivatie uit je tenen moeten halen, terwijl de rest met de bal op het veld staat. Maar opgeven is geen optie. Nooit. Alles geven voor dat ene doel. Wat vooruitgang daarentegen is inmiddels wel meer dan welkom. 

Bij Eric bestaan de sessies uit niet veel meer dan wat mobiliseren en enkele eenvoudige oefeningen. Wel sluiten we iedere sessie af met de bal. Om even te voelen hoe dat ook alweer is. Met rechts in lichte buiging stabiel staan, mijzelf vasthoudend aan een muurtje en met links de bal door de lucht terugpassen. Het is slechts van korte duur, maar het doet wonderen voor mijn humeur.

Vorige week gaf ik bij Eric aan dat ik even behoefte heb aan een deload week. Ik merk namelijk dat ik soms in de 'fuck it, het maakt toch allemaal niks uit, dus ik ga gewoon door de pijn heen'-modus kom. De dagen rondom Kerst zijn bij uitstek een moment om mentaal tot rust en op adem te komen. Even geen fysio, even de sleur doorbreken en even opnieuw fris worden in het hoofd. Eric snapt het wel. Sinds het oplopen van mijn blessure, 10 maanden geleden, heb ik nog nooit een sessie geskipt. Nu lassen we over een paar weken een korte rustpauze in. Letterlijk even afstand nemen, het zal me hopelijk goed doen.

Embrace the struggle, because it's part of the process to success.✌