Het begin van een nieuwe fase: De verwijzing is geregeld, op naar het Erasmus MC

Laat ik deze blog beginnen met een woord van dank aan alle lezers. Na mijn laatste blog heb ik veel hartverwarmende reacties mogen ontvangen. Van medisch specialisten tot fysio's en van lotgenoten tot mensen die ik niet eens ken. Dat doet zo ontzettend goed! Het laat de kracht van delen zien. Het doet me ook beseffen dat er veel mensen zijn die meelezen en meeleven, wat maakt dat ik het soms toch een soort van spannend vind om mijn kwetsbaarheden te delen. Hoewel ik had gehoopt in deze fase wat beelden vanaf het trainingsveld te kunnen delen en niemand had verwacht dat het traject (en daarmee ook de blog) zo'n wending zou nemen, ben ik toch blij dat ik er een jaar geleden mee begonnen ben. Het helpt me om alles van me af te schrijven en het feit dat er inmiddels zoveel mensen zijn die volgen, voelt bijzonder. Dank, dank, dank.

Wachten op de verwijzing

Nadat ik vorige week de keuze voor een second opinion bij Duncan Meuffels in het Erasmus MC had gemaakt, was het alleen nog wachten op de verwijzing, voordat er een afspraak in Rotterdam ingepland kon worden. Omdat de verwijzing even op zich liet wachten, heb ik afgelopen dinsdag telefonisch contact opgenomen met het Anna Ziekenhuis. De secretaresse zag in de agenda van Rob dat hij hier nog actie op moest ondernemen en stelde uiteindelijk voor om een belafspraak met hem in te plannen, zodat we persoonlijk nog even zouden kunnen overleggen. Hij zou dan woensdag (gisteren) even contact met me opnemen.

Belafspraak met Rob

De belafspraak kwam als geroepen, want aan de fysieke afspraak van vorige week had ik een bittere nasmaak overgehouden. Ik was er goed ziek van en het bezorgde mij slapeloze nachten. Een oneindige stroom aan gedachten. De afspraak met Rob speelde zich minstens 100 keer opnieuw af in mijn hoofd. Alles wat er in het afgelopen jaar is gebeurd, bleef ik analyseren. Ook piekerde ik over de toekomst. Wanneer zou ik naar Rotterdam kunnen? Wat gaat daar het vervolg zijn? En er waren twijfels. Aan mezelf ("Ligt het aan mij?"). Mijn hoofd maakte overuren en als iemand vroeg hoe het met me ging, barstte ik regelmatig in tranen uit. 

Gisteren rond het middaguur belde Rob me. We zaten op dat moment allebei in de auto. Ik parkeerde mijn auto even langs de kant, om me volledig op het gesprek te kunnen focussen. Ik wist precies wat ik wilde zeggen en vragen en had me goed voorbereid om alles rustig onder woorden te brengen. 

Rob begon direct over de verwijzing naar Duncan Meuffels. Ik legde uit hoe belangrijk het voor mij is dat dit zo snel mogelijk wordt geregeld, zodat ik verder kan. Een spoedplek in het Erasmus MC was mij inmiddels aangereikt, maar zonder verwijzing kon er niets ingepland worden. Daar baalde ik van. Rob beloofde het dossier uiterlijk donderdagochtend door te sturen. 

Behoefte aan reflectie

Ik maakte direct van de gelegenheid gebruik om samen met hem te reflecteren op de afspraak van vorige week. Er zaten mij wat dingen dwars, ik had behoefte aan opheldering en bevestiging. De lucht moest geklaard worden. Ik vertelde Rob dat ik vorige week hoog in emoties zat, zoals hij ook heeft kunnen zien. Dat mijn emmer overloopt en ik graag een nadere toelichting zou willen krijgen op een aantal zaken die besproken werden. Zonder al te veel in detail te treden kan ik zeggen dat ik een zeer prettig, openhartig en constructief gesprek met Rob heb gevoerd. Hij stond open voor mijn feedback, luisterde oprecht en reageerde begripvol en uitgebreid. Ook híj baalt dat zijn ingrepen niet het gewenste resultaat hebben opgeleverd. Dat mijn knie een mechanisch probleem met een strekbeperking heeft en reactief blijft. Dat dát absoluut duidelijk is en daar geen enkele twijfel over mag bestaan. En ik dus ook niet aan mezelf moet twijfelen. Hij baalt er nóg meer van dat dit gebeurt bij iemand die zo gemotiveerd is, een sporter met een helder doel voor ogen, en die er echt álles aan doet. Rob hoopt dat Duncan Meuffels van betekenis kan zijn voor mij, op welke manier dan ook. Dit moet opgelost worden. Hij is dan ook heel benieuwd welke kant het op gaat en wil graag contact houden. Wij spraken daarom af om te bellen zodra de conclusie en acties vanuit Duncan Meuffels bij hem binnen zijn. 

Omdat ik zeker wilde weten dat de verwijzing echt op korte termijn geregeld zou worden, vroeg ik aan het einde van het gesprek nogmaals wanneer hij dit in orde zou maken. Hij beloofde wederom dat het dossier uiterlijk donderdagochtend verzonden zou worden. Mét daarbij een extra verzoek aan Duncan Meuffels om mij op korte termijn te zien. Hè, wat fijn. Met dit gesprek werd de lucht geklaard. De bittere nasmaak van vorige week maakte plaats voor wat verlichting en de overtuiging dat perspectief niet meer ver weg is.

Ik ben trots op mezelf dat ik mijn gevoel goed en rustig onder woorden kon brengen, zonder door te schieten in emoties. Want die hebben mij in de afgelopen week behoorlijk in de weg gezeten.

Op naar Rotterdam

Vanmiddag heb ik contact gehad met de poli van het Anna Ziekenhuis en de bevestiging gekregen dat de verwijzing is doorgezet naar Rotterdam. Van 040 naar 010, de transfer is rond. 😉 Eindelijk kan ik door. Hopelijk volgt er nu vlot een oproep, zodat ik me mag gaan melden in het Erasmus MC. Ik kan bijna niet wachten...

"It's all about accepting the challenges along the way, choosing to keep moving forward, and savoring the journey."

Ten slotte, voor degenen die zich afvragen wat ik momenteel allemaal bij Eric doe, naast dat hij me fysiek en mentaal (letterlijk) op de been houdt: We proberen te bouwen voor zover het kan, op geleide van de klachten. Mocht er door Duncan Meuffels ingegrepen worden, is het sowieso beter om van tevoren zo sterk mogelijk te zijn in mijn benen. Hier wordt aan gewerkt door een combinatie van BFR-oefeningen (let it burn!), kracht (ik squat bijv. weer 60 kg, waarbij ik wel een stuk verwijderd blijf van extensie), coördinatie, balans, wat kleine oefeningen met de bal (geluksmomentjes!), dual task oefeningen etc. Als ik in lichte flexie blijf zijn veel van die oefeningen prima te doen. De druk in het gewricht bouwt zich wel behoorlijk op naarmate de training vordert en na de training staat het doorgaans in de fik, echter zolang het klachtenpatroon binnen 24 uur weer 'op basisniveau' is, kunnen we er een volgende training gewoon weer tegenaan. Dat is overigens niet altijd het geval. Gelukkig kan ik rekenen op de juiste begeleiding en blijf ik, ondanks de ups en downs, gemotiveerd om te blijven bouwen. Op naar Rotterdam!

Op consult bij Anna TopSupport: Tijd om een nieuwe route uit te stippelen

Dag 382 na het afscheuren van mijn voorste kruisband en inmiddels bijna 9 maanden sinds de reconstructie. Struggles. Iedere dag weer. De afgelopen weken stonden in het teken van diverse onderzoeken en gisteren was het moment daar: De afspraak met Rob om alle uitslagen te bespreken. Een stip op de horizon. Snakkend naar een nieuw plan, naar perspectief. Het kon eigenlijk maar twee kanten op gaan. Óf hij grijpt zelf in, óf hij stuurt me door. Eén van die twee is het geworden. Dit is het verslag.

Zoektocht zonder antwoorden

Iets na half vijf werd ik door Rob naar binnen geroepen. Ik mocht alvast plaatsnemen en hij zou er zo aan komen. De beelden van de scans stonden al klaar op zijn computerscherm. Toen hij binnen kwam vroeg hij of ik al iets had kunnen zien. "Je zal ook wel de radiologieverslagen hebben gelezen." - "Natuurlijk. En ik heb ook alle beelden opgevraagd, software gedownload en zélf de röntgen- en MRI-beelden van september en nu naast elkaar gelegd." Ik vertelde dat ik wel wat dingen zag waarover ik wat vragen had, maar dat ik eerst zíjn kant van het verhaal zou willen horen.

Rob peilde eerst nog hoe het met me ging en vroeg of er nog vooruitgang in zit. Bij binnenkomst merkte ik al dat ik hoog in emoties zat en dat ik mijn best moest doen om ze de baas te blijven. Ik vertelde over mijn klachten, die onveranderd zijn. De strekking die te wensen over laat. Dat ik niet eens normaal een trap af kan lopen. Dat ik altijd een bepaalde druk in mijn knie voel. Mijn looppatroon dat nog altijd niet goed is, waarbij de zwaaifase naar voren de meeste klachten oproept. Dat ik, toen ik op de MRI-scan zag dat het botoedeem verdwenen was, Eric heb gevraagd om nog eens te mobiliseren, zodat ik nog eens kon voelen hoe het is om in strekking te komen. Dat dát nog steeds gevoelig is en dat er vanuit de beweging van strekking naar buiging een druk in mijn knie opbouwt, gevolgd door een behoorlijk pijnlijke knak. Dat ik mijn strekking na mobilisatie ook snel weer kwijt ben. Dat het trainen voor geen meter opschiet. Dat er nul progressie is. Dat gecontroleerde bewegingen in lichte flexie best oké gaan, maar dat er bij onverwachte bewegingen een fikse steek door mijn gewricht gaat en ik er dan doorheen ga. Niet door instabiliteit, maar door de pijnscheut. Er zit gewoon echt iets niet lekker. "Het functioneert niet."

We namen samen alle beelden uitgebreid door en kwamen uiteindelijk tot de conclusie dat de onderzoeken niet echt iets hebben opgeleverd. Ja, er zit een beetje littekenweefsel en ja, het vetlichaam van Hoffa laat wat fibrosekenmerken zien, maar dit kan nóóit een verklaring zijn voor de klachten die ik heb. Maar wat is het dan wél? Ik had gehoopt op een duidelijke oorzaak, zodat we een volgende stap konden zetten.

Rob wilde mijn knie nog eens inspecteren en vroeg me plaats te nemen op de behandeltafel. Hij bewoog van flexie naar extensie heen en weer en probeerde mijn knie rustig richting extensie te duwen. Ook liet hij mijn been uithangen, door me bij mijn hak vast te pakken. "Het is stug, hè?", zei hij. No shit, struggle is real. "Er is een mechanisch probleem. Door de bewegingsbeperking is jouw kapsel waarschijnlijk ook stijf geworden, dat speelt ook mee." Hij had het snel gezien. Aankleden en 'terug naar de tekentafel'.

Nieuwe route uitstippelen

En nu? Rob zuchtte. "Ik weet het ook niet meer zo goed. We hebben alle mogelijke onderzoeken gedaan. Een kijkoperatie kan, maar wat levert het op? Het is ook niet de button waar je last van hebt, anders hadden we die eruit kunnen halen. Ik heb de vorige keer dat je hier was ook al eens een collega mee laten kijken. Misschien moeten we toch eens een specialist van een ander ziekenhuis raadplegen. Iemand met een frisse, neutrale blik."

Waar ik al bang voor was werd geopperd. Het is niet dat ik er niet voor open sta; het is onder andere de wachttijd waar ik écht tegenaan hik. "Ik heb niet voor niets voor het Anna gekozen en wil hier eigenlijk helemaal niet weg. Rob, ik trek dit niet meer." Het lukte me niet meer om ze tegen te houden. Tranen. "Ik loop al een jaar zo rond, volgende week is de operatie negen maanden geleden. Ik werk er al die tijd al zó hard voor en doe alles wat van mij verwacht wordt en meer dan dat, maar het lukt niet." - Snik. - "Het functioneert niet. Ik kan niet wéér een paar maanden wachten. De koek is echt op. Deze uitzichtloze situatie begint mij te nekken. Volgens mij heb ik al genoeg geduld opgebracht." Rob luisterde empathisch, begreep mijn gevoel. Zei ook dat hij weet dat ik er alles voor doe. Hij kent me inmiddels. "Waarom beginnen we niet gewoon opnieuw?", vroeg ik. Zo ver ben ik zelf al. Mijn vertrouwen is weg. Op mijn vraag kreeg ik niet direct een antwoord. Wel vroeg Rob of ik al eens had nagedacht over een andere orthopeed bij wie ik een second opinion zou willen doen. Hij ziet me het liefst naar een orthopeed gaan die gespecialiseerd is in complex knieletsel en revisies. "Jou kennende heb je daar vast al over nagedacht." Of course. 

"Dan zou bijvoorbeeld Duncan Meuffels in het Erasmus MC een optie voor me kunnen zijn, maar ik zag dat de toegangstijd tot de poli al minstens 75 dagen bedraagt. Zo lang kan ik echt niet meer wachten." - Snik. - "Dat begrijp ik", zei Rob. "Zal ik anders eens rondbellen in mijn netwerk? Ik heb wel wat namen in gedachten. Op de wachttijd heb ik zelf geen invloed, maar ik ga eens voor je rondvragen. Laten we over een week of twee even bellen, dan ga ik in de tussentijd aan de slag en schrijf ik alvast een brief."

It is what it is

Mijn gemoedstoestand was inmiddels tot onder het vriespunt gezakt. We praatten nog wat na, en ik stelde Rob enkele vragen over mijn eigen bevindingen op de radiologiebeelden. Bijvoorbeeld wat op MRI de lange grijze streep door mijn kruisband betekent. Volgens hem kan een van de bundels wat meer vocht bevatten. Verder vroeg ik hem of er wellicht sprake is van tunnel widening in de tibiale tunnel. Hij pakte de CT erbij en mat mijn tibiale tunnel, die uitkwam op 12 mm. Hetzelfde wat ik had gemeten. Mijn graft is 9 mm. Volgens hem is het normaal dat een tunnel na een kruisbandoperatie iets wijder wordt. Bovendien zou het volgens Rob niet het extensieprobleem kunnen verklaren. Maar klemt er dan iets? Is er sprake van impingement? Dat zou hij dan tijdens de laatste OK gezien moeten hebben. Zoveel vragen, zoveel onduidelijkheid. Het gesprek kwam ten einde. "Tsja, als dit is wat het is...", meer kon ik niet meer uitbrengen. We gaven elkaar een hand, hij klopte me een keer op mijn schouder en pepte me op: "Houd vol, hè!" Bij de secretaresse werd er een belafspraak ingepland voor maandag 10 maart. Dat is over 2,5 week.

Edit: Inmiddels heb ik vanochtend zelf de beslissing genomen om niet meer af te wachten en voor Duncan Meuffels te kiezen. Hij is via via al op de hoogte gebracht van mijn casus en kijkt graag mee, mogelijk op kortere termijn. De verwijzing wordt door Rob in orde gemaakt en daarna is het wachten op een oproep.

Wekenlang had ik naar deze afspraak uitgekeken. Ik was ervan overtuigd dat er een nieuw plan zou komen. Perspectief vooral. Ik ben teleurgesteld dat dat er nog steeds niet is. Het voelt zo uitzichtloos en juist dat maakt dat alles momenteel zwaar voelt. Ik zei het eerder al: De rek is eruit. En dat is niets minder dan de waarheid. Maar we moeten door... Gelukkig ga ik wel met plezier naar de fysio en geeft het veel voldoening om, binnen de grenzen, toch iets te kunnen doen.

Bij thuiskomst trok ik me even terug, met veel stof tot nadenken. Gisteravond schreef ik deze blog. Het kostte me veel tijd. Emoties zaten me in de weg. Woorden werden stuk voor stuk zorgvuldig gewogen en vonden maar moeilijk hun weg naar het scherm. Bang om iets verkeerds of te veel te zeggen. Ik wil mijn frustraties niet op anderen projecteren, ga niet met modder gooien. Iedereen doet z'n best. De uitkomst is alleen nog niet zoals gehoopt. En weet je, soms, heel soms, zijn de juiste woorden gewoon niet zo goed te vinden. En ook dat is oké. To be continued.

4 februari 2024: De dag dat alles veranderde...

Precies een jaar geleden stapte ik ietwat vermoeid en niet fit het veld op. We zaten nog midden in de race om het kampioenschap, dus ik wilde deze wedstrijd per se spelen. Pijnstillers erin, een pre-workout achterover en hup, gas erop. Rond de twintigste minuut ging het helemaal mis, toen ik op snelheid de bal met links onder mijn lichaam terughaalde en met rechts om mijn as weg wilde draaien van mijn tegenstander. Een beweging die ik al ontelbaar vaak had gemaakt. Deze keer met grote gevolgen. Mijn noppen bleven in het gras staan en mijn lichaam draaide weg. Ik ging naar de grond, bleef liggen en schreeuwde het uit. Meteen wist ik: Foute boel. Wie mijn blog heeft gevolgd, weet dat er in een jaar tijd veel is gebeurd. En dat ik nog lang niet ben waar ik wil zijn.

Diagnose & prehab

Na een periode van onzekerheid volgde de diagnose: Een afgescheurde voorste kruisband. Geen verrassing, want ik had mezelf al voorbereid op dat nieuws. Alsnog voelde het als een klap. Het is een van de ergste dingen die je als voetballer kunt horen. Het betekende een lang traject van operatie en herstel. Na even flink balen ging al snel de knop om: Challenge accepted.

Vol motivatie ging ik bij Eric aan de slag met m'n prehab, om sterk de operatie in te gaan. Dat lukte vrij aardig. Op 28 mei 2024 kreeg ik eindelijk een nieuwe voorste kruisband en werd er een Lemaire-plastiek uitgevoerd, die voor extra rotatiestabiliteit zou zorgen. Vanaf dat moment kon het alleen maar beter gaan, toch?

Obstakels op weg naar herstel

Ware het niet dat er al snel obstakels op mijn pad kwamen, waarvan de strekbeperking met behoorlijk wat pijn het meest prominent aanwezig was (en is). Maar, overtuigde ik mezelf, een revalidatie verloopt nooit lineair. Ik las het ook overal. Ups en downs horen erbij. Gewoon doorgaan en hard werken. Dan komt alles goed, sprak ik mezelf steeds moed in. Toch voelde dat diep van binnen niet zo. Ik ken mijn lijf. Er klopte iets niet. De weken tot mijn 3-maanden controle sleepten zich voort. Het trainen bij Eric ging moeizaam, ondanks mijn discipline en inzet. Ik gaf alles wat ik had, maar de vooruitgang bleef uit. Er kwamen twijfels en ik voelde me regelmatig somber. Had ik iets anders kunnen doen? Heb ik te veel gedaan? Te weinig zeker niet. Wat doe ik fout? Of is het gewoon pech? Waarom doet mijn lijf niet wat het moet doen? Wat speelt er? Komt dit ooit goed? Kan ik nog wel voetballen? Had ik die wedstrijd maar nooit gespeeld. Ik was boos. Op mezelf, op de situatie. Onmacht, onzekerheid, frustraties, angst, teleurstelling. Ik was in strijd met mezelf. Zoveel vragen, zoekend naar antwoorden.

Op weg naar beter?

Tijdens de 3-maanden controle bevestigde Rob mijn gevoel dat er iets niet lekker zat. De daaropvolgende MRI-scan liet een verrassende uitslag zien. Er werd een kijkoperatie ingepland. Mijn hoop was weer terug. Zicht op beterschap en eindelijk écht revalideren. Na deze laatste operatie op 4 oktober jl. hervatte ik met een positieve mindset mijn revalidatie. I'm on my way back. Vanwege het aanwezige botoedeem in mijn tibiaplateau moest de belasting wel beperkt worden. Trainen met de rem erop, wat een combinatie. Die rem is er tot op heden nog steeds niet vanaf. Mijn knie functioneert gewoon niet.

Een jaar later

Nu is het begin februari. Eén jaar later en bijna 9 maanden post-OK. En waar sta ik? Vul het zelf maar in. Ondanks de onderzoeken die er lopen voelt het inmiddels soms als een uitzichtloze situatie. Er zit 0 progressie in. Als mijn revalidatie 'volgens het boekje' was gegaan, had ik mijn veldtraining alweer kunnen hervatten. "Kom op, met jouw drive sta je na de winterstop weer op het veld", zeiden mensen een jaar geleden tegen me. Ik geloofde daar ook in. Maar weet je? Weer voetballen is op dit moment helemaal geen prioriteit. Natuurlijk, het blijft een einddoel. Ja, nog steeds. Maar het belangrijkste nu is dat ik weer normaal kan functioneren. Dat ik 's ochtends normaal de trap af kom. Mijn dagelijkse dingen kan doen zonder pijn en beperkingen. Dat mijn knie doet wat 'ie moet doen en mijn leven niet meer 24/7 beheerst, want bij elke stap die ik zet is daar de confrontatie.

Het afgelopen jaar was een achtbaan van emoties. Ik ging van de highest high naar de lowest low en alles daartussenin. Het is ook een soort rouwproces over wat was, wat (nog) niet is of misschien nooit meer zal zijn. Zo realistisch ben ik inmiddels ook. Ik heb echt geen oogkleppen op. Er zijn heus wel eens twijfels. Meer dan eens. Maar als je met de bal in de wieg bent geboren en de liefde zo diepgeworteld zit, is opgeven niet zomaar een optie. 

Het is een levensstijl

Voetbal heeft me zoveel gegeven. Onvergetelijke herinneringen. Als kleine meid trainen met de jongens en gezien worden als one of the guys, steeds stapjes omhoog maken, dromen najagen en daar alles voor opzij zetten. Alle teams waarin ik heb mogen spelen, kampioenschappen vieren, ontmoetingen met en trainingen van grote voetbalhelden, de trainingskampen met de diverse KNVB-selecties, mijn eerste keer een Oranje-shirt mogen dragen in de onder 15, vriendschappen voor het leven sluiten, mee mogen trainen op de IMG Academy in Florida. En tot nog niet zo lang geleden training geven aan de jongste jeugd en op de pleintjes voetballen met kinderen uit de wijk. Zal ik nog even doorgaan? Ik ben nog niet klaar. En daarom blijft mijn motto: 'It ain't over 'til it's over'. 

Afspraak bij TopSupport vertraagd

Aanstaande maandag stond er eigenlijk een afspraak met Rob gepland bij TopSupport. Stond, ja. Vorige week plaatste PSV zich voor de tussenronde van de Champions League, die volgende week wordt gespeeld. Fantastisch voor PSV en het Nederlandse voetbal, maar ik voelde al aankomen dat mijn afspraak daarmee op losse schroeven kwam te staan, aangezien Rob er meestal bij is bij wedstrijden van PSV. Gisteren ontving ik, zoals verwacht, een telefoontje van de poli. De 'schade' werd nog redelijk beperkt en met een vertraging van 9 dagen werd er een nieuwe afspraak gepland op woensdagmiddag 19 februari. Daar gaat mijn tijdwinst die ik eerder boekte. Tijdens de afspraak met Rob gaan we alle uitslagen en hopelijk een nieuw plan bespreken. De bloeduitslag en de verslagen van de röntgenfoto en SPECT-CT waren snel binnen. De uitslag van de MRI is pas gisteren laat in de middag in mijn dossier verschenen. Ik heb zelf ook alle beelden opgevraagd, bekeken en uitgebreid vergeleken met de vorige scans. Het is afwachten hoe Rob de beelden interpreteert. Nog even geduld opbrengen. Dat is uitdagend, als in: Mijn lontje is door dit alles soms kort en ik irriteer me daardoor regelmatig aan mezelf en mensen om me heen. Dat voelt niet fijn, al krijg ik veel begrip en support vanuit mijn omgeving. Ik hunker gewoon naar een nieuwe weg... De rek is er compleet uit. Dat de komende twee weken maar snel voorbij mogen vliegen, zodat ik me weer mag melden bij TopSupport. Zoals ik altijd zeg: We just keep going.