Een nieuwe wending, maar wel een met perspectief

Als mensen vragen hoe het met me gaat zeg ik standaard: “Het gaat wel oké…” vaak gevolgd door een: “Ja, die knie is echt klote, maar ach, het komt wel goed.” Of “Gelukkig is het ‘maar’ een knie, andere mensen zouden wíllen dat het ‘maar’ een knie was!” Of: “We gaan gewoon door, hè!” Ik lach het altijd maar wat weg. Daar ben ik goed in. Prima copingmechanisme. Vaak krijg ik van mensen terug dat ze vinden dat ik zo positief ben, er alles aan blijf doen, gedisciplineerd doorga. "Knap hoe je het volhoudt en de moed erin houdt." Heel mooi, maar een andere optie is er niet, toch?

Mogelijk heb ik het op de blog al een beetje laten doorschemeren, maar misschien moet ik het nu toch maar hardop uitspreken. Deze uitzichtloze situatie haalt me onderuit. Het gaat niet zo oké. Het is mentaal zwaar. Mijn uitstraling naar de buitenwereld laat iets anders zien dan wat er van binnen gebeurt. Ik voel me moe, zit laag in energie, de tranen en frustraties zitten vaak hoog en ik ben die knie meer dan kotsbeu. Toch probeer ik me op te trekken aan kleine geluksmomentjes. Die zijn er gelukkig ook. Natuurlijk, ik blijf gaan en 'we gaan gewoon door', maar het is wel hoog tijd voor perspectief. Zonder die stip op de horizon wordt het alleen maar zwaarder. Ik trek dat niet meer. De koek is nu écht op.

Een drastisch besluit

Na een aantal dagen wikken en wegen nam ik deze week een drastisch besluit. Ik heb veel nagedacht. Eerst voor mezelf alles op een rijtje gezet, daarna gesprekken gevoerd met mensen om me heen. Dichtbij, maar ook wat verder weg. Een neutrale blik helpt vaak verhelderen. Het resultaat: Ik heb besloten voor mezelf te kiezen. Lang(er) wachten is geen optie meer. Ik wil staande blijven, heb lang genoeg gewacht. Het is tijd voor actie.

Omdat er nog geen enkel uitzicht is op een oproep vanuit Rotterdam, heb ik mijn shortlist er maar weer eens bij gepakt. Toen ik me ben gaan oriënteren op een second opinion heb ik een lijstje met orthopeden opgesteld van wie ik denk dat ze me op weg kunnen helpen met mijn probleem. Daar is, jullie kennen mij, grondig onderzoek aan vooraf gegaan. Op dat lijstje staat ook de naam van Jacco Zijl. Maandagochtend besloot ik Orthocare Clinics in Amersfoort te bellen om eens te informeren naar de wachttijd voor een eerste consult bij hem. Ik legde mijn situatie beknopt uit, waarna de medewerker direct in de agenda van Jacco keek. Een consult zou volgende week al kunnen. Holy shit, ineens werd perspectief op een presenteerblaadje aangeboden. Ik bedankte de medewerker voor de moeite en gaf aan er even over na te gaan denken.

Kiezen voor mezelf

Dat nadenken heeft nog geen 24 uur geduurd. Iedereen om me heen zei 'doen!' en 'kies voor jezelf!'. Zelf had ik eerst nog een paar twijfels, maar dat was meer een loyaliteitskwestie. Ik wil niemand passeren en al helemaal geen vervelende patiënt zijn. Anderzijds móet ik nu voor mijn eigen welzijn kiezen. Dinsdagmiddag heb ik daarom het Anna gebeld om de verwijzing voor de second opinion om te zetten naar Orthocare Clinics. Om te voorkomen dat er weer gedoe komt met een toestemmingsverklaring en er vertraging oploopt bij het opvragen van mijn dossier, heb ik het heft in eigen handen genomen en alles diezelfde dag nog doorgestuurd naar Orthocare. Alles betekent dus alle beelden (2x röntgen, 3x MRI, 1x SPECT-CT), alle brieven, verslagen en uitslagen van de radioloog. 'Gelukkig' heb ik steeds na ieder onderzoek zelf alle beelden opgevraagd. Dat komt nu goed van pas. 

Gisterochtend werd ik gebeld door het Anna, met de update dat de verwijzing in orde is gemaakt en op de post zou gaan, omdat ze geen e-mailadres van Orthocare Clinics hebben. Direct daarna heb ik Orthocare gebeld. Zij hebben alle gegevens uit mijn dossier in goede orde ontvangen. Aangezien de verwijzing toch al op de post is gegaan, kon er ook alvast een afspraak worden gepland. Ik kreeg donderdag 3 april aangeboden als mogelijke optie. Die kans greep ik meteen met beide handen aan. Een golf van opluchting ging door mijn lijf. Toen ik de telefoon ophing kwam de ontlading. Er is perspectief en ook nog op korte termijn. Daarna heb ik meteen een paar mensen gebeld om het goede nieuws te vertellen. Ik zag dat de verwijsbrief inmiddels ook in mijn dossier bij het Anna stond, dus ik heb ‘m zelf direct naar Orthocare Clinics gemaild. Nu is alles compleet.

Het is héél fijn dat de afspraak bij Jacco Zijl zo snel gepland kon worden. Ik wilde zo graag nog voor onze vakantie gezien worden, zodat ik hopelijk met duidelijkheid en enige gemoedsrust het vliegtuig in stap. Nu is het tijd om mijn rug weer te rechten, mezelf optimaal voor te bereiden en volgende week een goed gesprek met Jacco te voeren. Deze afspraak geeft me eindelijk wat perspectief en zicht op beterschap in deze uitzichtloze situatie na mijn voorste kruisbandreconstructie, 10 maanden geleden. Ik heb er al mijn hoop op gevestigd. Fingers crossed.

Niets is oneindig, het komt met de tijd. En tot dan? Blijven gaan. Altijd blijven gaan.

Weet je nog dat ik vorige week schreef dat ik wat gemoedsrust had gevonden? Ach, heel even voelde het ook echt zo. Het waren 3 mooie dagen. Ik bevind me momenteel in een tussenfase, wachtend op een oproep vanuit Rotterdam en ik probeer energie te sparen voor wat komen gaat. Maar toen gebeurde er iets wat mij weer uit balans bracht. 

Wat is dit nou weer?

Gisteren een week geleden was ik aan het trainen bij Eric. Hoewel de druk in het gewricht zich gedurende de training opbouwde, kon ik best wel wat doen. Het went, ofzoiets. En ik mag best een 3 of 4 op 10 voelen van Eric. Oké, ik ga er wel eens overheen, maar hey, ik wil toch ook fatsoenlijk trainen. Als laatste oefening die dag mocht ik gaan squatten. One of my favourites. Ik wil zo graag weer bouwen richting mijn pre injury level, waar ik 100 kg squatte. Daar zijn we nog lang niet, maar dat is oké. De eerste set van 8 reps deed ik met 50 kg in mijn nek. Zoals altijd zorgde ik ervoor dat ik ver weg bleef uit extensie en hield ik de beweging klein, om te voorkomen dat er een steek door mijn gewricht zou schieten. Ik voelde de druk opbouwen, maar het ging. De tweede set drukte ik 60 kg weg, iets wat ik al vaker had gedaan. Deze keer voelde het niet heel lekker, waarbij de pijn in mijn knie snel toenam. Het ging moeizaam, maar ik moest en zou m'n set afmaken. Toen ik bij de vierde herhaling naar beneden zakte, knakte er iets in die knie, ik voelde iets verschieten van binnen en het deed flink pijn. Eric hoorde die knak ook, hij was hard. K*t, wat is dít nou weer? Ik verbeet de pijn en na even bijkomen probeerde ik verder te gaan, maar het lukte niet. Het gewicht kon ik niet meer verdragen en mijn knie deed zeer. Stoppen was de enige optie. Gevloek. Ik hield me in. Eric checkte mijn knie op de behandeltafel, ik hield 'm licht gebogen en kon mijn been niet meer ontspannen voor me laten liggen. Wat is er gebeurd? Squatten is toch een veilige gesloten keten oefening? Een gecontroleerde beweging? Waarom doet het zo’n zeer? Wat speelt er? Mijn knie knakt vaker pijnlijk, maar deze voelde écht anders. Het gaf me weer veel stof tot nadenken. De gemoedsrust en de overgave aan de situatie waren in één klap verdwenen. Het is gewoon lastig, want ik wil vooruit, ik wil meer, ik wil progressie zien. En hoewel ik inmiddels overtuigd ben dat mijn probleem zich niet gaat oplossen zonder interventie, voelde dit als een serieuze tegenslag.

Oorzaak, gevolg, reactie

Naarmate de dag vorderde werd mijn knie steeds stijver, waarbij hij ook wat dikker werd en rood/paars verkleurde. Lopen ging weer een stuk moeizamer. Een hevige confrontatie bij iedere stap die ik zette. Het gewricht leek een flinke 'optater' te hebben gehad. In overleg met Eric heb ik 's avonds nog 10 minuten de trappers langzaam rond laten gaan op de hometrainer, om te kijken of het wat los zou komen. Dat was niet het geval. Maar ach, dacht ik positief, na een nachtje goed slapen zou het vast weer beter gaan. Dat was echter ook niet het geval. Het weekend was vervelend, niet alleen fysiek, maar óók en vooral mentaal. Onzekerheid, twijfels, boosheid, verdriet, frustraties, het gebrek aan perspectief. Wanneer kan ik eindelijk verder en is deze struggle voorbij? Maak ik wel de goede keuzes? Wéér zoekend naar antwoorden en hoop. Uiteindelijk dan tóch weer een stukje positiviteit proberen te vinden. En energie om door te gaan. Dat lukt, steeds weer. Al komt het soms uit mijn tenen, doorgaan is mijn enige optie.

Rust...

De dagen erna deed ik het rustig aan. De eerste twee dagen heb ik alleen iedere dag 10 minuten gefietst op de hometrainer. Rustig de trappers rond laten gaan. Meer niet. Op zondag zakten de zwelling en de kleur wat. Het voelde alleen nog steeds niet lekker. Op maandag ben ik een stuk gaan wandelen; ik was de straat nog niet uit of mijn knie begon te protesteren.

Dinsdagavond mocht ik weer naar Eric. Ik zag er tegenop, voelde me gefrustreerd en was liever 'gewoon' aan de slag gegaan, maar mijn knie was daar echt niet klaar voor. En dus moest ik Eric vertellen dat het nog niet zo lekker zat. Daar heb ik een absolute hekel aan. We gingen qua oefeningen helemaal back to basics. Jezus man, setback. Daags erna ging ik 's middags weer naar Eric en toen hij binnenkwam was het eerste wat ik zei: "Gaan we asjeblieft vandaag wél iets fatsoenlijks doen, want ik word doodongelukkig van die oefeningen van gisteren." Waarop Eric met een knipoog, maar wel met een serieuze noot reageerde: "Maar jouw knie werd ook doodongelukkig van afgelopen vrijdag." Touché. We bouwden de belasting heel voorzichtig op, waarbij Eric steeds checkte hoe het ging. Ik ben nog niet terug op het niveau van vóór vorige week vrijdag, maar het gaat wel weer vooruit. Het komt wel weer goed.

Opstaan en doorgaan

Eergisteren sprak ik met iemand die ik hoog heb zitten kort over mijn proces. Ik stak mijn frustraties niet onder stoelen of banken. Hij zei nog tegen me: "Je kan zoveel positiviteit uitstralen op je blog, mooie reacties krijgen, volgestopt worden met veren en dat is allemaal heel mooi en goedbedoeld, maar op een gegeven moment is het gewoon klaar. Dit duurt te lang. Ik voel helemaal wat je zegt." Echt, het is fijn om medeleven te krijgen, maar iedereen zal het met me eens zijn dat het al langere tijd, tijd is voor actie. We zijn inmiddels 413 dagen post injury, 299 dagen post surgery en 170 dagen post surgery 2. Kom op, zeg.

Als ik íets heb geleerd in de afgelopen 413 dagen, is het dat ik altijd weer opsta. Misschien is dat wel het enige wat nu telt. Het was weer een uitdagende week. Maar het wordt weer beter. Het komt weer goed. En al is het niet vandaag of volgende week. Niets is oneindig, het komt met de tijd. En tot dan? Blijven gaan. Altijd blijven gaan. Opstaan en doorgaan.

PS Onderstaand liedje ontdekte ik een paar dagen geleden op Spotify en staat sindsdien op repeat. 

Vertrouw dat de wolken, ook weer meegaan in wind
Dat jij ook, je plekje weer vindt
En al is het niet vandaag of volgende week
Vertrouw dat de wolken, ook weer meegaan in wind
Dat jij ook, je plekje weer vindt
Al voelt het, als een eeuwige strijd
Niets is oneindig, het komt met de tijd
Vertrouwen is het allermoeilijkste en tegelijkertijd ook het meest belangrijk
Daarin zijn emoties eigenlijk een soort seizoenen die komen en gaan
Vertrouwen op de zon, die je niet kan zien wanneer de lucht vol hangt met regen
Weten dat hij er altijd gewoon nog is.

~ Daisz - Het komt met de tijd

Loslaten, focus verleggen en... aftellen!

Na mijn laatste blog lijkt er in mijzelf een subtiele verandering te hebben plaatsgevonden. Waar ik eerst nog muurvast zat in een wirwar van twijfels en onzekerheden, merk ik nu dat er langzaam meer berusting komt. Het gesprek met Rob van twee weken geleden heeft me goed gedaan. Mijn onzekerheden en de twijfels aan mezelf zijn iets meer getemperd. Ik weet dat ik alles heb gedaan wat in mijn macht ligt en Rob gaf mij de bevestiging dat er duidelijk iets mis is. Dat besef en die bevestiging brengen een beetje rust. Het betekent niet dat ik de situatie accepteer of dat het me niets meer doet, maar wel dat ik het iets beter kan laten zijn zoals het is.

Focus op andere zaken

Waar ik eerder nog alles wilde lezen over het onderwerp waar ik zelf het ‘lijdend’ voorwerp van ben, probeer ik dat nu wat minder te doen. Ik heb me er genoeg in verdiept en ik realiseer me dat meer lezen of nóg beter begrijpen mij niet verder op weg gaat helpen. De situatie verandert er niet door en ik ben er alleen maar veel tijd mee kwijt. Soms is een klein stukje loslaten dan de beste optie, hoe moeilijk dat ook is.

Ik probeer me ook meer te focussen op andere dingen, afleiding te zoeken, zodat het niet altijd alleen maar over die knie gaat. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want bij elke stap word ik eraan herinnerd. Maar ik doe mijn best.

Training zonder dwang

Mijn trainingen bij Eric geven me nog steeds energie. Soms vind ik het jammer dat ik 'maar' drie keer per week mag gaan. Ik kijk er iedere keer weer naar uit en zoek graag de grenzen van mijn fysiek op. Thuis probeer ik de lat iets lager te leggen. Iets minder streng voor mezelf te zijn. Ik dwing mezelf niet meer om iedere dag op de hometrainer te stappen. De ene dag kies ik voor een wandeling, de andere dag stap ik er wél op. Alles is goed. Ik probeer wat meer te vertrouwen op het proces, zonder mezelf continu te pushen tot het uiterste. Mijn lichaam geeft vanzelf aan wat wel en niet gaat. Daar probeer ik naar te luisteren.

Rotterdam

Gisteren had ik nog contact met het Erasmus MC. Het overzetten van mijn dossier liep niet helemaal soepel – er was wat gedoe met een toestemmingsverklaring die eerst per post moest, maar uiteindelijk tóch digitaal afgehandeld kon worden. Gelukkig is alles nu compleet en ligt mijn dossier volledig in Rotterdam, ter beoordeling van Duncan Meuffels. Nu is het wachten op een oproep. Hopelijk komt die snel, in ieder geval nog vóór onze vakantie.

Tijd om af te schakelen

Want yes, over zes weken is het zover: VAKANTIE. Even weg, tijd om af te schakelen. Geen werk, geen fysio, geen verplichtingen, niet continu op de klok hoeven leven. Alleen maar rust, ontspanning en – natuurlijk, of hopelijk – zon. Wél trainen, want bewegen is áltijd onderdeel van mijn dagroutine. We hebben daarom een hotel met een mooie fitness uitgezocht, iets waar we toch altijd op selecteren. Dus ook daar gaan we lekker aan de slag. Al is het maar om het lekkere eten een beetje te compenseren. 😉