Niets is oneindig, het komt met de tijd. En tot dan? Blijven gaan. Altijd blijven gaan.

Weet je nog dat ik vorige week schreef dat ik wat gemoedsrust had gevonden? Ach, heel even voelde het ook echt zo. Het waren 3 mooie dagen. Ik bevind me momenteel in een tussenfase, wachtend op een oproep vanuit Rotterdam en ik probeer energie te sparen voor wat komen gaat. Maar toen gebeurde er iets wat mij weer uit balans bracht. 

Wat is dit nou weer?

Gisteren een week geleden was ik aan het trainen bij Eric. Hoewel de druk in het gewricht zich gedurende de training opbouwde, kon ik best wel wat doen. Het went, ofzoiets. En ik mag best een 3 of 4 op 10 voelen van Eric. Oké, ik ga er wel eens overheen, maar hey, ik wil toch ook fatsoenlijk trainen. Als laatste oefening die dag mocht ik gaan squatten. One of my favourites. Ik wil zo graag weer bouwen richting mijn pre injury level, waar ik 100 kg squatte. Daar zijn we nog lang niet, maar dat is oké. De eerste set van 8 reps deed ik met 50 kg in mijn nek. Zoals altijd zorgde ik ervoor dat ik ver weg bleef uit extensie en hield ik de beweging klein, om te voorkomen dat er een steek door mijn gewricht zou schieten. Ik voelde de druk opbouwen, maar het ging. De tweede set drukte ik 60 kg weg, iets wat ik al vaker had gedaan. Deze keer voelde het niet heel lekker, waarbij de pijn in mijn knie snel toenam. Het ging moeizaam, maar ik moest en zou m'n set afmaken. Toen ik bij de vierde herhaling naar beneden zakte, knakte er iets in die knie, ik voelde iets verschieten van binnen en het deed flink pijn. Eric hoorde die knak ook, hij was hard. K*t, wat is dít nou weer? Ik verbeet de pijn en na even bijkomen probeerde ik verder te gaan, maar het lukte niet. Het gewicht kon ik niet meer verdragen en mijn knie deed zeer. Stoppen was de enige optie. Gevloek. Ik hield me in. Eric checkte mijn knie op de behandeltafel, ik hield 'm licht gebogen en kon mijn been niet meer ontspannen voor me laten liggen. Wat is er gebeurd? Squatten is toch een veilige gesloten keten oefening? Een gecontroleerde beweging? Waarom doet het zo’n zeer? Wat speelt er? Mijn knie knakt vaker pijnlijk, maar deze voelde écht anders. Het gaf me weer veel stof tot nadenken. De gemoedsrust en de overgave aan de situatie waren in één klap verdwenen. Het is gewoon lastig, want ik wil vooruit, ik wil meer, ik wil progressie zien. En hoewel ik inmiddels overtuigd ben dat mijn probleem zich niet gaat oplossen zonder interventie, voelde dit als een serieuze tegenslag.

Oorzaak, gevolg, reactie

Naarmate de dag vorderde werd mijn knie steeds stijver, waarbij hij ook wat dikker werd en rood/paars verkleurde. Lopen ging weer een stuk moeizamer. Een hevige confrontatie bij iedere stap die ik zette. Het gewricht leek een flinke 'optater' te hebben gehad. In overleg met Eric heb ik 's avonds nog 10 minuten de trappers langzaam rond laten gaan op de hometrainer, om te kijken of het wat los zou komen. Dat was niet het geval. Maar ach, dacht ik positief, na een nachtje goed slapen zou het vast weer beter gaan. Dat was echter ook niet het geval. Het weekend was vervelend, niet alleen fysiek, maar óók en vooral mentaal. Onzekerheid, twijfels, boosheid, verdriet, frustraties, het gebrek aan perspectief. Wanneer kan ik eindelijk verder en is deze struggle voorbij? Maak ik wel de goede keuzes? Wéér zoekend naar antwoorden en hoop. Uiteindelijk dan tóch weer een stukje positiviteit proberen te vinden. En energie om door te gaan. Dat lukt, steeds weer. Al komt het soms uit mijn tenen, doorgaan is mijn enige optie.

Rust...

De dagen erna deed ik het rustig aan. De eerste twee dagen heb ik alleen iedere dag 10 minuten gefietst op de hometrainer. Rustig de trappers rond laten gaan. Meer niet. Op zondag zakten de zwelling en de kleur wat. Het voelde alleen nog steeds niet lekker. Op maandag ben ik een stuk gaan wandelen; ik was de straat nog niet uit of mijn knie begon te protesteren.

Dinsdagavond mocht ik weer naar Eric. Ik zag er tegenop, voelde me gefrustreerd en was liever 'gewoon' aan de slag gegaan, maar mijn knie was daar echt niet klaar voor. En dus moest ik Eric vertellen dat het nog niet zo lekker zat. Daar heb ik een absolute hekel aan. We gingen qua oefeningen helemaal back to basics. Jezus man, setback. Daags erna ging ik 's middags weer naar Eric en toen hij binnenkwam was het eerste wat ik zei: "Gaan we asjeblieft vandaag wél iets fatsoenlijks doen, want ik word doodongelukkig van die oefeningen van gisteren." Waarop Eric met een knipoog, maar wel met een serieuze noot reageerde: "Maar jouw knie werd ook doodongelukkig van afgelopen vrijdag." Touché. We bouwden de belasting heel voorzichtig op, waarbij Eric steeds checkte hoe het ging. Ik ben nog niet terug op het niveau van vóór vorige week vrijdag, maar het gaat wel weer vooruit. Het komt wel weer goed.

Opstaan en doorgaan

Eergisteren sprak ik met iemand die ik hoog heb zitten kort over mijn proces. Ik stak mijn frustraties niet onder stoelen of banken. Hij zei nog tegen me: "Je kan zoveel positiviteit uitstralen op je blog, mooie reacties krijgen, volgestopt worden met veren en dat is allemaal heel mooi en goedbedoeld, maar op een gegeven moment is het gewoon klaar. Dit duurt te lang. Ik voel helemaal wat je zegt." Echt, het is fijn om medeleven te krijgen, maar iedereen zal het met me eens zijn dat het al langere tijd, tijd is voor actie. We zijn inmiddels 413 dagen post injury, 299 dagen post surgery en 170 dagen post surgery 2. Kom op, zeg.

Als ik íets heb geleerd in de afgelopen 413 dagen, is het dat ik altijd weer opsta. Misschien is dat wel het enige wat nu telt. Het was weer een uitdagende week. Maar het wordt weer beter. Het komt weer goed. En al is het niet vandaag of volgende week. Niets is oneindig, het komt met de tijd. En tot dan? Blijven gaan. Altijd blijven gaan. Opstaan en doorgaan.

PS Onderstaand liedje ontdekte ik een paar dagen geleden op Spotify en staat sindsdien op repeat. 

Vertrouw dat de wolken, ook weer meegaan in wind
Dat jij ook, je plekje weer vindt
En al is het niet vandaag of volgende week
Vertrouw dat de wolken, ook weer meegaan in wind
Dat jij ook, je plekje weer vindt
Al voelt het, als een eeuwige strijd
Niets is oneindig, het komt met de tijd
Vertrouwen is het allermoeilijkste en tegelijkertijd ook het meest belangrijk
Daarin zijn emoties eigenlijk een soort seizoenen die komen en gaan
Vertrouwen op de zon, die je niet kan zien wanneer de lucht vol hangt met regen
Weten dat hij er altijd gewoon nog is.

~ Daisz - Het komt met de tijd