Week 5 post-OK #3: Vertrouwen tanken op consult bij OrthoCare Clinics

We zitten op ruim 5 weken na de operatie. Het liefst zou ik vertellen over de hoop die ik voel, de dromen die voorzichtig vorm krijgen en over het vuur dat weer is opgelaaid. Als ik vandaag écht eerlijk ben - en dat ben ik in mijn blogs - dan gaat het de afgelopen twee weken ook weer over 'wankelen'. Over de schaduwzijde van herstel. Twijfels over waar ik sta en frustraties over mijn lijf. Omdat ik hier graag positief blijf, zeker na mijn laatste blog, heb ik vorige week even niets gedeeld. Ik was aan het zoeken naar balans tussen accepteren waar ik nu sta, en blijven geloven in waar ik wil komen. 

Ik ben me bewust van hoeveel dit proces, hoe goed ik ook op weg lijk te zijn, van me vergt. Ja, ik loop 'normaal', maar nog altijd niet pijnvrij. De pijn aan de voorzijde is er nog steeds, met name de wissel van extensie naar flexie blijft heel pijnlijk. Ik moet vaak door een knak heen forceren. Het voelt stug. Had ik verkeerde verwachtingen? Heb ik het verkeerd ingeschat? Of is dit gewoon hoe het hoort te gaan en moet ik geduld opbrengen? "Het kost tijd", hoor ik steeds van mensen om me heen. Ik overtuig mezelf daar ook van, omdat ik dondersgoed weet dat mijn knie 16 maanden lang niet in deze strekking is geweest en in een andere biomechanische positie heeft gestaan. Ik weet heus wel dat alle structuren zich nu aan moeten passen. Weten is één. Voelen is iets anders. Het komt me de strot uit. Hoog tijd voor een bezoek aan Jacco Zijl, gisteren, voor de controle na mijn operatie. Dat contactmoment kwam als geroepen, want soms heb je gewoon iemand nodig die je bevestiging, richting en vertrouwen geeft.

Me-time

Maar eerst... me-time. Soms is het nodig om even afstand te nemen. Daarom besloot ik zondagmiddag alvast richting Amersfoort te rijden en een nacht in het Van der Valk hotel te verblijven, op enkele minuten loopafstand van OrthoCare. Ik werkte wat, trainde in de gym en ik gaf mezelf even een adempauze. Dat is helpend, zeker als je nog steeds iedere dag geconfronteerd wordt met een lijf dat het nog niet doet zoals je het graag wilt. Het was fijn om even weg te zijn, in stilte, de focus op mezelf te hebben en te doen waar ik zin in had.

Consult bij Jacco Zijl

Natuurlijk ging ik op maandagochtend niet met lege handen richting OrthoCare. Vanuit Limburg had ik vlaai meegenomen voor het hele team, als kleine blijk van waardering voor de zorg en betrokkenheid. Jacco pikte me op uit de wachtkamer en we liepen zijn behandelkamer binnen. Hij waardeerde de traktatie en zou er met het hele team van gaan smullen. 

"We hebben wel wat te bespreken hoor", zei ik tegen hem, terwijl ik mijn lange trainingsbroek uittrok. Ik legde hem alles voor wat me dwarszit. Dat de beweging vanuit extensie naar flexie nog steeds - ik citeer letterlijk - f*cking kut is. Dat dit voorin veel pijn doet en ik vaak door een knak heen moet forceren. Dat mijn been soms op slot schiet. Dat ik nog steeds niet pijnvrij loop. En dat de pijnlijke plek anteromediaal, waar ik al lange tijd mee zit, ook niet weg is. Daar bovenop volgde mijn échte vraag: is mijn verwachtingspatroon misschien onrealistisch of hoort dit er 'gewoon' bij?

Jacco had liever beter nieuws gehoord, maar het verbaasde hem niet. Hij heeft meerdere casussen zoals die van mij gehad. Dat stelt mij gerust. "Vergeet niet dat je héél lang niet meer in deze positie bent geweest. Alles moet zich weer aanpassen en settelen. Jouw patella is steeds zoekende naar de trochlea, het gootje in de femur waar de patella in moet glijden. Dat kost tijd." Op het moment dat hij dat zei realiseerde hij zich direct tegen wie hij het had. "Ik heb al ruim 16 maanden geduld." Jacco weet hoe lastig het voor me is.

Op de behandeltafel onderzocht Jacco mijn knie. Er zit nog een klein spoortje vocht. Hij testte mijn extensie. Passief kom ik eenvoudig tot hyperextensie. Actief bij het aanspannen van mijn quadriceps komt mijn hak niet los, maar dit heeft zeker ook te maken met het feit dat ik nog behoorlijk wat spiermassa mis. Hij checkte ook de beweging van extensie naar flexie, zowel liggend als staand, belast dus. Jacco verwacht dat de patellofemorale problemen minder worden zodra ik aan spierkracht in mijn quadriceps win. En die pijnlijke plek anteromediaal hopelijk ook. Het probleem is dat die felle pijn, waar ik bijna niet doorheen kan bewegen, de opbouw belemmert. Want pijn = terughoudend bewegen = minder krachtopbouw. En zonder kracht geen goede aansturing. En zonder aansturing... blijven we waar we nu zijn. Een vicieuze cirkel dus, en daar moeten we uit. Om dat te doorbreken stelde Jacco voor om opnieuw aan de pijnstillers te gaan. Er is daarom weer een recept Naproxen richting de apotheek gegaan. Ik ga het slikken in combinatie met paracetamol, zodat het elkaar versterkt. Alles voor het ultieme doel. Ik wil zó graag vooruit.

Jacco legde zijn arm over mijn schouder en zei: "keep the faith, ik geloof erin dat dit goedkomt." Toen hij daarna aan mij vroeg hoe ik me erbij voelde, antwoordde ik: "Ik merk dat ik me qua vertrouwen even aan jou moet optrekken." Hij begrijpt dat en zegt dat het niet erg is. Het is oké. Hij beaamt dat ik van ver moet komen en snapt echt dat ik had gehoopt alweer wat verder te zijn. Jacco ziet ook dat ik het serieus neem, gedisciplineerd train, alles op alles zet voor dat ene doel. Met een oké gevoel liep ik de deur bij OrthoCare uit, terug richting Van der Valk, waar ik die middag nog zou verblijven.

Een afgesloten hoofdstuk

Twee weken geleden sprak ik ook nog met Rob Bogie, die uit eigen initiatief een belafspraak plande om te horen hoe het op dit moment met mij gaat. Het was goed dat dit gesprek nog plaatsvond. Ik voelde dat ik nog iets moest afronden. Dat ik nog vragen had. Dingen wilde zeggen. En bovenal: ruimte wilde maken voor de toekomst. Het gesprek was open, eerlijk, en respectvol. De manier waarop Rob op mijn woorden reageerde getuigt van zelfreflectie. Dat waardeer ik. 

Rob zei ook dat hij ziet dat ik er keihard voor werk. Dat hij me een gemakkelijkere weg had gegund. Dat ik nog een lange weg heb te gaan, maar oprecht hoopt dat ik terugkeer op het veld. Ook vindt hij dat ik goede keuzes heb gemaakt, omdat ik de regie heb gehouden over mijn eigen proces. Kijk, zo wil je een hoofdstuk afsluiten. Dat lucht op. Het is goed zo. Rob volgt me nog via LinkedIn, maar ons contact via het Anna is afgesloten. Zodra ik er klaar voor ben ga ik wel nog een Biodex-meting doen in het Anna. 

Mijn focus ligt op het nu. En op wat komt. 
Want hoe moeizaam het soms ook gaat, ik blijf kiezen voor vooruit.
Altijd vooruit.
Soms twijfelend.
Altijd met vuur.
Nooit met tegenzin.  

We just keep smiling...