Week 2 post-OK #3: Als men vraagt waar ik in geloof

Als men vraagt
Waar ik in geloof
Dan zeg ik:
Dat het goedkomt.

We zijn ruim twee weken post-OK en eindelijk begin ik de lijn omhoog goed in te zetten. Met name de eerste anderhalve week was stroef. De nabloeding, hemarthros en de daardoor ontstane hevige druk in mijn knie die ook bewegingsvrijheid beperkte, brachten me een beetje uit balans. Het frustreerde me en het maakte me onzeker. Ik heb echt een aantal off days gehad en dat hebben de mensen om me heen geweten. Inmiddels durf ik hardop te zeggen dat het fysiek goed gaat. In de afgelopen 5 dagen heb ik flinke progressie kunnen boeken. De druk in mijn knie neemt af. Ik heb nog een voorraad Naproxen gekregen, met als doel de reactiviteit in de knie te reduceren en grenzen op te kunnen zoeken, zodat we stappen kunnen maken. We boeken vooruitgang. Iedere dag een beetje. De motivatieknop staat aan. Dat betekent voor mij niet alleen fysiek alles geven, maar ook alle randvoorwaarden scheppen om het beste resultaat te behalen en de fitste versie van mezelf te worden. Zo ga ik bijvoorbeeld nog strikter zijn op mijn voeding met behulp van een voedingsschema en probeer ik ervoor te zorgen dat ik voldoende slaap pak. Al is dat laatste op dit moment een uitdaging door het dragen van de extensiespalk.

Korte lijntjes

Ik ben ontzettend blij met de korte lijntjes met OrthoCare, die zeer betrokken zijn bij het proces. Het voelt als houvast, iets wat ontzettend helpend is in dit traject, waar vertrouwen (yeah, we gaan bouwen!) en onzekerheid (onee, is het oké wat ik voel?) af en toe met elkaar in de clinch liggen, zeker in die eerste anderhalve week. Jacco heeft afgelopen week ook contact gehad met Eric. We gaan de bewegingsvrijheid wel weer halen. De druk moet van de knie af en het kapsel aan de achterzijde van mijn knie moet op rek komen, dat kost tijd. Overigens is het slapen in de extensiespalk zeer helpend hierbij. Niet comfortabel, wel efficiënt. Qua flexie kom ik steeds een beetje verder. Ik zit een keer of 4 á 5 per dag op de hometrainer en zet het zadel in kleine stapjes lager om meer flexie te bereiken. Het helpt me niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Het gevoel weer in beweging te komen. Elke dag actief werken aan herstel. Dat voelt goed. Daarnaast lig en zit ik zo veel mogelijk gestrekt. Kussens onder mijn hak en doorhangen. Ik zal en móet die eindstandige strekking blijven halen én behouden. 

Balans zoeken

Volgens Jacco zou mijn flexie uiterlijk eind deze week nagenoeg genormaliseerd moeten zijn. Dat klinkt als een duidelijke opdracht. In mijn hoofd vertaalt zich dat naar: Aan de bak. Grenzen opzoeken, of gewoon eroverheen. Want ik wíl vooruit. Ik wíl resultaat. Tegelijkertijd weet ik dat dit ook precies mijn valkuil is. Het is uitdagend. En ja, dit is wat herstel soms ook is. Het vergt nu eenmaal wat geduld terwijl alles in me wil versnellen. Het gaat echter niet alleen om progressie in graden of centimeters, maar ook om balanceren. Ik wil zó graag en dat is vaak mijn kracht, maar soms dus ook mijn uitdaging. Gelukkig weet ik dat inmiddels. Dat bewustzijn maakt ook deel uit van mijn revalidatie.

Een grote mijlpaal

Afgelopen woensdag was het precies een jaar geleden dat ik mijn voorste kruisbandreconstructie onderging. Het was dat ik een herinnering op mijn socials kreeg, anders had ik het niet eens in de gaten gehad. Zo gefocust ben ik op het herstel van mijn laatste operatie. Hoe bijzonder is het dan, dat ik juist deze dag - exact één jaar later - na wat voorbereidend werk (vooral uithangen en goed in strekking komen) mijn eerste paar stappen buiten zette. Zonder krukken. Met een dynamisch looppatroon, voor het eerst in 480 dagen. Was het pijnvrij? Nee, maar ik haalde mijn strekking en het lukte me om normaal te lopen. Iets wat voor de meeste mensen vanzelfsprekend is, werd deze dag voor mij een grote mijlpaal om te vieren. Ik huilde tranen van geluk. Midden op straat. En ook thuis in de opvolgende dagen. Hevige emoties. Nog steeds. Omdat het eindelijk lukt. Maar ook omdat onder die opluchting een diepere laag van frustratie en boosheid schuilt die ik al die tijd met me heb meegedragen. 

Enfin, sinds woensdag loop ik dagelijks mijn blokjes om en geniet ik van de vrijheid die terugkeert. Het gaat steeds beter. Ik hoef niet meer na te denken bij iedere stap die ik zet en er zijn geen onverwachte pijnscheuten door het gewricht meer. Het is het begin van een manier van bewegen die weer vertrouwd voelt.

Mentale impact

Ik heb getwijfeld of ik deze alinea wel moest schrijven. Het ligt gevoelig en eigenlijk wil ik dit stuk liever voor mezelf houden. Maar ook dít is onderdeel van het proces waarin veel lotgenoten zich zullen herkennen, dus alleen al daarom verdient het een plek. Een orthopeed die mij al vanaf het begin van het traject volgt, zei laatst heel direct: "Er komt nog een mentale strijd aan." Ik dacht echt: "Ja hoor, dat heb ik allemaal al gehad. Als ik straks weer op de been ben, laat ik alle ellende achter me en ga ik als een speer." Niets is minder waar. Want nu het fysiek eindelijk de goede kant op gaat en het vertrouwen er weer is, volgt toch die mentale klap. En die hakt erin. Naast de blijdschap, opluchting, dankbaarheid en het herwonnen perspectief, speelt er zóveel meer. Alles wat ik al die maanden heb weggeduwd om maar door te kunnen gaan – boosheid dat het zo lang heeft geduurd, teleurstelling, onzekerheid, frustratie, machteloosheid, angst, eenzaamheid, het gevoel te falen en rouw om alles wat (nog niet) was of misschien nooit meer zou zijn – komt er nu met volle kracht uit. Een stortvloed aan tranen en emoties. Ik probeer het toe te laten en ruimte te geven. Tranen komen zomaar, op momenten dat ik ze niet verwacht. Ik kan het niet meer wegstoppen. Het móet eruit. Het loslaten van pijn doet soms meer pijn dan het dragen ervan. En misschien is herstellen in dit opzicht ook niet iets wat je doet, maar iets wat je durft toe te laten. Stap voor stap, met vallen en opstaan.

Elke kleine overwinning telt

Iedere dag probeer ik stil te staan bij wat goed gaat. Er is zoveel om positief over te zijn. Die dingen noteer ik, zodat ik ze terug kan lezen en mijn positieve mindset kan behouden als ik eens een mindere dag heb. Een paar graden extra buiging, minder reactie en stijfheid in die knie, makkelijker m'n bed uit en de trap af, het lopen dat steeds beter voelt, het fietszadel dat steeds lager kan. Het zijn allemaal kleine dingen, maar samen vormen ze een belangrijk signaal: Ik ben op de goede weg. Daarbij staat mijn missie nog steeds duidelijk op mijn vizier: Terug naar het veld. 

Perspectief geeft richting

Want ja, iedereen weet mijn ultieme einddoel. Voetballen. Het voelt sinds kort weer als een realistisch doel. Ik werk er naartoe. En om daar te komen heb ik subdoelen nodig. Concrete tussenstations die ik stap voor stap kan afvinken. M'n flexie terug (oh, heel to butt blijft een droom!). M'n posterieure kapsel en hamstrings op rek. Pijnvrij lopen. Pijnvrij fietsen. Op 23 juni de controle bij Jacco, die ik omver wil blazen met mijn progressie. Straks voor het eerst weer rennen. Voor het eerst springen. Balcontact. Het klinkt als kleine mijlpalen, maar voor mij voelen ze groot. Want ze brengen me dichter bij wie ik ben en waar ik naartoe wil. Elk subdoel is daarbij een soort belofte aan mezelf om keihard te werken. Ze geven me focus en houden me gemotiveerd. Iedere keer op de fiets, iedere oefening, iedere keer de strekking opzoeken. Het gebeurt allemaal bewust en met een achterliggend plan, als een investering in het grotere doel. Als ik dit nu zo schrijf, voel ik de motivatie branden en wil ik gáán. Na de winterstop wil ik, nee, zal ik weer aan de aftrap staan. Volgens Jacco en Eric is het mogelijk.

Vertrouwen als kompas

In deze periode leer ik wéér dat herstel, zeker zo kort na een operatie, geen rechtlijnige, maar een hobbelige route is met veel emoties die loskomen. Het allerbelangrijkste is dat ik vertrouwen heb. In mijn knie, in mijn lichaam, in het proces en in de professionals om me heen. Voor iedereen die ook middenin een revalidatie zit: Vier de kleine overwinningen. Noteer je progressie. Lees het terug. Vooruitgang zit in iedere kleine stap. Elke dag opnieuw. 

En als men vraagt waar ik in geloof? Dan zeg ik: dat het goedkomt.