De grootste straf voor een sporter is als bewegingsvrijheid wordt afgenomen. De grootste zegen als bewegingsvrijheid weer binnen handbereik lijkt te zijn.
Het lukt! Niet normaal, maar het lukt. Strekking. Extensie. Het woord dat mij onderhand de strot uit kwam, omdat het zoveel betekende en tegelijkertijd zo onhaalbaar leek. Maar ik kom er weer. Ik kan mijn been weer recht. Het lukte direct na de operatie al, vandaag 8 dagen geleden. Voor het eerst in ruim 15 maanden. Wat is dít weer een emotionele rollercoaster. Intens geluksgevoel gemengd met veel uiteenlopende emoties. Een gevoel van: 'Yes, er is bewegingsvrijheid, binnenkort kan ik weer normaal lopen en als die knie rustig is kunnen we eindelijk gaan bouwen'! De onzekerheid die ik lange tijd voelde is zeker niet in een week tijd weggevaagd, maar het voelt wel alsof er licht aan het einde van de tunnel is. Dat perspectief is onbeschrijflijk. We doen het met beleid. Rustig aan en stap voor stap. Niks forceren. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar ik bewandel 'm nu met vertrouwen en strijdlust.
Het eerste weekend
Vorige week zaterdagavond, een dag na de operatie, merkte ik op dat er bloed door het drukverband kwam. Ik liet het maar netjes zitten, wetende dat het drukverband er op zondagochtend af mocht. Die ochtend haalde ik het eraf en zag ik vers bloed uit het wondje komen. Het leek wel mee te vallen, maar toen ik van de slaapkamer naar de badkamer liep zag ik dat ik een spoor van druppels op de vloer had achtergelaten. Het was toch wat meer dan ik dacht.
Vanuit OrthoCareClinics werd mij geadviseerd het wondje af te dekken met gaasjes en er compressie op uit te oefenen. Het wondje zou dan vanzelf 'dicht vallen'. Gelukkig had ik wat gaas op voorraad en had ik de Tubigrip van de vorige keer bewaard. Zo kon ik het goed oplossen. Die middag heb ik braaf op de bank vertoefd en gezien hoe PSV de kampioensschaal mee naar Eindhoven nam.
Eerste keer fysio
Afgelopen maandagochtend mocht ik voor het eerst weer naar Eric. Ik zat in een volle wachtkamer, waar ik me groot probeerde te houden, ondanks dat ik de emoties wéér hoog voelde zitten. Er kwam een bekende de wachtkamer in gelopen. Ze zag me zitten en vroeg hoe het met me ging. Het was een oprechte, hele lieve vraag, maar hij kwam even op het verkeerde moment. Ik verontschuldigde me voor mijn tranen, waarop ik een welgemeende knuffel ontving.
Even later kwam Eric de wachtkamer binnen om me op te pikken. Ik pakte mijn krukken en liep met hem mee richting zijn behandelkamer. Ook Eric vroeg hoe het met me ging. Mijn tranen waren amper opgedroogd of ze rolden alweer over mijn wangen. "Ik heb alleen maar gehuild dit weekend. Pure ontlading. Het is echt heftig", zei ik. "En ik blijf ook maar bloeden, joh."
Toen eenmaal binnen mijn Tubigrip naar beneden ging en ik het doordrenkte gaas eraf haalde, liep het bloed alweer uit mijn wondje en druppelde op de behandeltafel. Wat een bende was dat. "Nou, ook dit nog. Ik schaam me dood", zei ik tegen Eric. "Daar kun je toch helemaal niks aan doen. Ik plak het even goed af en dan ruimen we de boel gewoon op." Zo gezegd, zo gedaan.
"Kijk", zei ik tegen Eric terwijl ik mijn quadriceps aanspande, "mijn hak komt weer los van de grond." Op eigen kracht. Hij was onder de indruk. "Zo, dit heb je héél lang niet gehaald!" Sinds het oplopen van mijn blessure nooit meer. Terwijl Eric mijn knie mobiliseerde praatten we na over de operatie bij Jacco, hoe alles was verlopen. Ik liet hem foto's zien van de notch impingement en hoe het er na de notchplastiek van binnen uitziet. Het verschil in strekking met vóór de operatie is nu al enorm. En dan te bedenken dat er in de komende tijd nog veel meer winst te behalen valt. Mijn hele structuur in de knie moet weer wennen aan de positie in deze stand. Het aanspannen van mijn quadriceps doet, in tegenstelling tot vóór de operatie, geen pijn meer ín mijn knie.
"Hey", zei Eric, "die bloeding is vervelend en onpraktisch, maar verder is dit wat ik zie echt al super goed hoor. Je operatie is pas 3 dagen geleden! Wat maakt dat je je zo voelt?" Wéér snikkend: "Weet je, Eric, het is gewoon de ontlading. Het is zó'n lange weg, meer dan 15 maanden strijd en gedoe. Ik heb al die tijd keihard gewerkt, maar het lukte niet. Na zo'n lange tijd ga je ook aan jezelf twijfelen. Keer op keer het gevoel hebben dat je faalt. Dat is misschien nog wel het ergste. Terwijl nu blijkt dat ik er niks aan kon doen. Als je dan meteen na de operatie al verschil voelt, dan is dat een grote overwinning. Dat maakt veel in me los." Eric knikte en reageerde begripvol. Hij wist het. Iedereen in mijn omgeving zag dat ik altijd alles gaf. Het lag nooit aan mijn inzet. Ik kon trainen wat ik wilde, ik was er nooit gekomen. Het heeft helaas allemaal erg lang geduurd. Gelukkig is alles sinds het eerste contact met OrthoCareClinics in een stroomversnelling terechtgekomen. De keuze voor Jacco Zijl als orthopeed voelt helemaal als de juiste.
De bloeding neemt toe
Naarmate de maandag vorderde, moest ik de gaasjes steeds vaker verwisselen. Het was geen nabloeding van slechts een paar druppels meer, het nam in hevigheid toe. Niet alleen als er druk op het been kwam, maar ook als ik gewoon rustig op de bank lag. Het liep er gewoon uit. Later die middag zag ik het bloed door de Tubigrip heen komen. Toen ik 'm naar beneden trok, schrok ik een beetje van de hoeveelheid bloed. Na even wikken en wegen (want ja, ik wil ook niet zomaar contact opnemen) besloot ik OrthoCareClinics toch maar even te contacten. Dit kon niet de bedoeling zijn.
Naar het ziekenhuis
Ineens ging alles in sneltreinvaart. Zo'n bloeding komt niet vaak voor na een arthroscopie, maar shit happens. De bloeding zou mogelijk ook vanuit het beenmerg kunnen komen van het bot waaraan is gewerkt. In overleg met Jacco besloot ik dat ik hier in Weert even naar de SEH zou gaan om het wondje goed te laten hechten. Zo zat ik maandag tegen de avond weer in het ziekenhuis. Inmiddels zat alles onder het bloed. De verpleegkundige die me opving hoorde mijn verhaal aan en vroeg, nog voordat ze aan de slag ging: "Maar loop jij niet gewoon te hard van stapel?" Pardon? Ik moest er wel om lachen, maar waarom denkt ze dat? Het is mijn derde knieoperatie in een jaar tijd. Denk je dat ik dit niet serieus neem? Wat straal ik uit? Kan iemand mij dat vertellen? Juíst deze keer ben ik extra voorzichtig, omdat ik geen reactie in die knie wil uitlokken en de progressie graag wil behouden. Verifieer het gerust bij mijn naasten, ze zullen het beamen.
De arts kwam erbij en vroeg wat er was gebeurd. Ik vertelde over de operatie van de vrijdag ervoor, welke ingreep ik had ondergaan en hoe lyrisch ik er nu al over ben. Hij haalde zijn schouders op en reageerde zakelijk, maar toch vriendelijk: "Oké, dat ken ik niet, nog nooit van gehoord. Dan zullen we het maar even hechten." Ik kreeg twee verdovingsprikken erin en binnen een mum van tijd was het wondje gesloten. Er werd een drukverband aangelegd om compressie uit te oefenen. Zo moest het goed zijn.
Gratis training zelfbeheersing
Sindsdien doe ik het nóg rustiger aan. Mijn knie is reactief, heet en er staat veel druk op het gewricht. Ik heb al de hele week wat verhoging. Volgens Jacco zit er mogelijk wat bloed in mijn knie, een hemarthros. Dat moet mijn lichaam zelf oplossen. En heel belangrijk: blijven strekken en bewegen. Die flexie komt vanzelf wel in de loop van de dagen. Het is op dit moment even aanpassen aan de situatie. Niet te veel verwachten. Toegeven aan rust en mijn lichaam het werk laten doen. Moeilijk als je van tevoren had gedacht binnen een paar dagen van de krukken af te zijn en alweer op de hometrainer te zitten. Het daagt me uit en mijn zelfbeheersing wordt getest. Maar het komt. De basis is gelegd. De weg is hobbelig, maar het pad is eindelijk duidelijk. Nog even geduld. En vertrouwen dat dit het begin is van iets moois. Het is tijd om mezelf terug te vechten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten