Jacco: "We halen álles uit de kast" - Waarom die zin zoveel voor mij betekent

"We halen álles uit de kast." Het waren de woorden van Jacco toen ik hem afgelopen donderdag vertelde hoe belangrijk de aanstaande operatie voor mij is. Operatie nummer drie in een jaar tijd staat voor de deur. In het gesprek voelde hij me feilloos aan en met die ene zin bracht hij wat rust. Jacco gaat de tijd nemen en alles doen wat nodig is om mijn knie weer functioneel te krijgen. 

In gesprek met Jacco

Op de dag dat we terugkwamen van vakantie, eergisteren, stond de belafspraak met Jacco gepland. Ik wist niet exact hoe laat hij zou bellen, dus had ik vanaf het middaguur continu mijn telefoon in de aanslag. Rond de klok van twee uur ging de telefoon. Een nummer uit Amersfoort. Ha, dat moest Jacco zijn. Het gesprek begon met de vraag hoe onze vakantie was geweest. Vervolgens vertelde hij dat hij al een mail van Rob Bogie had ontvangen, nog vóórdat ik had gemaild met het verzoek om een belafspraak te plannen.

Jacco vertelde dat Rob had geopperd om mogelijk de button uit de tibia te verwijderen. "Ik doe dat eigenlijk zelden tot nooit", vertelde Jacco, "maar als het ook maar een klein aandeel heeft in jouw klachten, haal ik 'm er gewoon uit. Je kruisband is goed ingegroeid, dus het kan geen kwaad 'm weg te halen. Dat was ook jouw vraag, toch?" - "Nou, niet helemaal," antwoordde ik. "Die button zit volgens mij een stukje lager dan de plek waar ik, naast de klachten ín de knie, óók klachten ervaar." Ik probeerde visueel uit te leggen waar de probleemzone zit. "Ik vraag me dus af of we met de notchplastiek op die plek resultaat gaan behalen. Voor mijn gevoel gaat de notchplastiek meer doen voor de problemen ín die knie en niet ter hoogte van de (druk)pijnlijke plek mediaal/anterieur die soms uitstraalt naar mijn scheenbeen. De plek waar eerst ook het botoedeem zat." Jacco luisterde aandachtig. "Ik heb 'as we speak' de beelden van je laatste MRI erbij gepakt. Daarop zie ik wel wat adhesies (=verklevingen/littekenweefsel), ook achter het vetlichaam van Hoffa. Naast de notchplastiek ga ik dat natuurlijk ook opruimen. Ik kan me zomaar voorstellen dat we daarmee resultaat gaan boeken op de plek waar je klachten ervaart." 

Geen routine, maar maatwerk

Er volgde een korte stilte. Er werd nagedacht. "Jacco, er hangt voor mij zoveel van deze operatie af. Dit is de derde keer in een jaar. Ik wil zó graag dat het nu goed gaat, daarom wilde ik hier nog even met je over sparren, zodat ik zeker weet dat er niets over het hoofd wordt gezien." - "Dat begrijp ik heel goed. We gaan echt alles uit de kast halen om je weer pijnvrij richting die strekking te krijgen, zodat je verder kunt met bouwen." Die woorden raakten me. Het gaf mij het gevoel dat Jacco deze operatie niet ziet als een routinematige ingreep, de zoveelste patiënt in een overvolle agenda. Hij ziet de mens achter het dossier en het verhaal achter de knie. Zijn aanpak is er een op maat, gericht op specifieke klachten. "Weet je wat we afspreken?", ging hij verder. "Laten we op de operatiedag nog even rustig de tijd nemen om van tevoren nog naar je knie te kijken. Ik zal je knie onderzoeken. Jij vertelt me precies wat je waar voelt en ik zal ook even naar die button voelen. Als de button voor jou geen herkenbare klachten oplevert, laat ik 'm gewoon zitten. We gaan het samen eerst uitgebreid bekijken. Het wordt sowieso de notchplastiek en het verwijderen van het littekenweefsel. De rest bekijken we ter plekke. Zullen we het zo doen?" - Dit was precies wat ik nodig had. Ik wil dat alles duidelijk is, er geen twijfels bestaan. Dit moet de laatste keer zijn dat ik onder het mes ga. "Yes, laten we het zo doen", antwoordde ik opgelucht.

Drie keer is scheepsrecht

Op vrijdag 16 mei is het eindelijk zover. Dat is nog minder dan twee weken. Drie keer is scheepsrecht, zou je zeggen. Ik vind deze operatie een stuk spannender dan de tweede, maar sta ook te popelen. Mensen begrijpen mij als ik zeg dat ik er ontzettend veel zin in heb. Natuurlijk, het vraagt in de periode erna weer even wat van me. Geduld vooral. De rust bewaren. Niets overhaasten. De aanstaande operatie is in ieder geval weer een stap in de goede richting.

Ondanks alles wat ik in de afgelopen 15 maanden heb meegemaakt – de tegenslagen, frustraties, tranen, pijn, het eindeloze revalideren en de uitzichtloosheid die mij opbrak – is mijn vuur niet gedoofd. Integendeel. Met het perspectief dat ik nu heb brandt het sterker dan ooit. Ik wil terug naar het veld. Naar mijn sport. Naar bewegingsvrijheid. Met het plan dat er nu ligt geloof ik écht dat het kan. Op een dag zal ik niet meer de complexe casus of een revalidatieobject zijn, maar gewoon weer sporter. Time to build!