Drie keer is scheepsrecht. Alles of niets.

"En, heb je er vertrouwen in?"

Een vraag die momenteel dagelijks door iemand uit mijn omgeving wordt gesteld. Eerlijk? Ja, ik heb vertrouwen, maar ik ben ook voorzichtig. Nadat mijn hoop vóór de tweede operatie niet werd beloond, kan ik gewoonweg niet meer volledig overtuigd zijn. Ik wil het resultaat eerst zien en voelen, dan pas écht geloven. 

Tegelijkertijd móet het deze keer goed gaan. Deze operatie voelt als 'alles of niets'. Er zit druk op. Jacco weet dat. Mede daarom vind ik het fijn dat hij vrijdag vóór de operatie nog even de tijd neemt om mijn knie te beoordelen. Ik wil nog één keer alles op tafel leggen. Geen losse eindjes, geen onduidelijkheden. Alles wat opgelost moet worden kan nog een keer benoemd en bekeken worden. Dat geeft rust.

Dagen vol spanning

Het is dinsdag. Nog drie dagen te gaan tot mijn operatie. De derde in een jaar. Mijn dagen zijn intens, de spanning is om te snijden en m’n hoofd staat áltijd aan. Want hoe rustig ik ook lijk aan de buitenkant, van binnen gaat er ontzettend veel door mij heen. Ik voel me prikkelbaar en realiseer me dat dit niet altijd fijn is voor de mensen om me heen. Gedachten gaan van het ene uiterste naar het andere en alles ertussenin. Het gaat dan niet alleen over de operatie zelf, maar vooral over wat erna komt. Want dáár zit 'm de echte uitdaging. De periode na aanstaande vrijdag. 

Sinds we terug zijn van vakantie is de tijd voorbijgevlogen. De dagen waren gevuld en ergens was dat fijn. Ze stonden vol met afspraken, trainingen, werkdingen, etentjes en mensen om me heen. Mijn agenda hielp me daardoor om niet te veel te voelen, maar nu, met vrijdag in zicht, lijkt de ruimte er langzaam te komen. En met die ruimte komt ook meer onrust. Ik kan niet anders dan mij overgeven aan wat komen gaat en hopen op het beste.

Ik voel alles tegelijk. Hoop, verwachting en positiviteit, maar ook onzekerheid, angst en ongeduld. Het gaat werkelijk alle kanten op. Natuurlijk kies ik ervoor om te blijven geloven in herstel. Ik ben overwegend positief gestemd. Anderzijds zou ik mezelf tekortdoen als ik niet ook benoem wat er op de achtergrond meespeelt: twijfels en angst. 'Wat als'-vragen die blijven fluisteren, ook al wíl ik er niet eens over nadenken. Die gedachten mogen er zijn. Ze zijn verklaarbaar en maken me mens. En zolang ze me niet leiden, is het oké.

Niet de operatie, maar wat daarna komt 

Over de operatie zelf maak ik me het minst druk. Been there, done that. Wat het voor mij uitdagend maakt, is wat ná vrijdag komt. De periode van herstel. Hoe gaat het zijn? Wanneer merk ik verschil? Wat doet mijn knie? Kan ik eindelijk weer normaal lopen? Gek is dat, ik weet niet eens meer hoe dat is. Wat ik wel weet is dat ik geduldig moet zijn. Mijn lijf wéér (leren) lezen. Geduld hebben als ik vooruit wil en terug naar kleine stapjes. Ook terug naar vertrouwen op iets dat ik nog niet kan zien of voelen. 

Inmiddels weet ik: Revalideren is topsport. Ik kan doelen stellen, plannen maken en heel veel willen, maar mijn lijf bepaalt het tempo. Dat betekent soms bijsturen, soms stilstaan en soms juist onverwacht versnellen. Het is wéér leren meebewegen. En dat is mentaal minstens zo uitdagend als fysiek.

Wat ik hoop is eigenlijk heel simpel. Dat weet iedereen die al langere tijd meeleest. Ik hoop op herstel, in de meest letterlijke zin van het woord. Normaal kunnen lopen, als een automatisme, zonder me bewust te moeten zijn van iedere stap die ik zet. Geen pijn meer voelen. Normaal kunnen functioneren zonder beperkingen. Dat ik eindelijk vooruit kan. Richting bewegingsvrijheid. En uiteindelijk het voetbalveld. Ja, dat is waar ik op hoop.

Trots

Naast alle gedachten die er spelen, probeer ik mijzelf er ook aan te blijven herinneren hoeveel ik al heb gedaan in de afgelopen 15 maanden en van hoe ver ik ben gekomen. Die hele film, van 4 februari vorig jaar toen 'het' gebeurde tot de dag van vandaag, heb ik de laatste tijd weer vaak afgespeeld. Ik heb in het hele proces veel over mezelf geleerd. De discipline, het doorzetten, nooit een training overslaan, het altijd weer opstaan na een tegenslag, relativeren, initiatief nemen en verdieping zoeken in 'de materie' omdat ik alles wil begrijpen. Hoe ik sterker en een beetje zachter voor mezelf ben geworden, niet ondanks alles, maar misschien wel dankzij. Als ik terugdenk aan de laatste 15 maanden en wel eens wat blogs terug lees, ben ik stiekem ook wel een beetje trots op mezelf.

Vrijdag 16 mei, het is bijna zover. Dan mag ik weer een bladzijde omslaan in dit boek dat kruisbandrevalidatie heet. Het is wederom geen makkelijk hoofdstuk, maar ik geloof wél dat het een belangrijk hoofdstuk is. Hopelijk zelfs eentje die ik later teruglees en dan denk: Daar kwam het kantelpunt. Vandaag en morgen train ik nog bij de fysio, donderdagavond rijden we alvast naar Utrecht. We hebben een hotel geboekt, zodat ik mij op vrijdagochtend om 9.00 uur uitgerust kan melden bij Flexclinics. Ik blijf hopen, met alles wat in me zit, dat dit de stap is die het verschil gaat maken. 

In mijn laatste blog vóór de tweede operatie deelde ik de woorden: I'm ready for this. You may see me struggle, but never see me quit. Die uitspraak houd ik graag overeind. Drie keer is scheepsrecht. Het is alles of niets.

Wish me luck.