Nooit meer naar huis, olé, olé. Of nee, toch maar wel... Helaas zit onze vakantie er alweer bijna op en vliegen we morgennacht terug naar Nederland. Maar wat hebben we genoten! We hebben afgeschakeld en losgelaten. Waar ik de eerste dagen nog iedere dag de gym binnenliep, lukte het mij dit vanaf halverwege de vakantie beter te doseren. Gas terug. Ik heb getraind op onderhoud en daarmee ben ik tevreden. Geen gekke dingen.
Trainen onder de palmbomen
De hotelgym heeft een vrij basic uitrusting met wat cardioapparatuur, een leg extension en leg curl machine, een Smith machine, bankjes, dumbells, matten, elastieken, enkele grote fitnessballen en zo'n multi station waar je meerdere spiergroepen kunt trainen. Plus mijn BFR-band, die ik zelf had meegenomen. Zo had ik meer dan genoeg om mijn ding te kunnen doen. Sowieso is het fijn om eens in een andere omgeving te trainen, in dit geval met uitzicht op de palmbomen.
Verleiding van de glijbanen
Relaxed op mijn ligbed verslond ik de biografieën van Epke Zonderland en Xavi Simons. Verstand boven impuls, dacht ik. Toch bleek de verleiding van de glijbanen al snel te groot. Ik zag hoeveel plezier iedereen had. Je voelt 'm al aankomen. Dat wilde ik ook. Hoewel ik het spannend vond, kon ik de verleiding niet meer weerstaan. Let's do it. Ik besloot te starten met een veilige - maar wel heel steile - glijbaan, zittend in een grote band, waarin de knieën als vanzelf gebogen werden. Je kwam ook niet in een zwembad uit. Hier kon echt niets misgaan. De 'zoef' naar beneden maakte me oprecht blij en smaakte naar meer. Dus op naar de volgende: Recht toe, recht aan. Als ik mijn benen over elkaar zou kruisen en klemmen, moest ook dit lukken. De impact in het water wist ik tamelijk goed op te vangen. Nah, viel niet tegen. Ik raakte wat overmoedig en besloot voor de draaikolk te gaan. Zo'n glijbaan waar je na de baan in een soort trechter komt, nog wat rondjes draait en daarna door een gat in het zwembad valt. De start was goed, de lancering in de kolk verliep minder vlekkeloos. Ik maakte snelheid en raakte de controle kwijt. Mijn benen vlogen alle kanten op, een luide 'au' galmde door de kolk en met een klap kwam ik ondersteboven in het water terecht, dat twee meter diep bleek te zijn. Ik kan de zwemslag met mijn rechterbeen niet maken, dus spartelde ik richting de rand. De life guard vroeg of alles goed ging. "Ja hoor, geen probleem!", zei ik zo overtuigend mogelijk - Pfoeh, dit voelde niet lekker... Tot zover het glijbanenavontuur voor die dag. Lessons learned. De rest van de vakantie hield ik het bij af en toe een 'veilige' glijbaan. Verstand boven impuls.
Terug naar de werkelijkheid
Tijdens mijn laatste afspraak bij Eric vóór de vakantie hadden we het over de aanstaande operatie, die al over 2,5 week gepland staat (whoop whoop, time flies!). Dat ik vurig hoop dat deze ingreep mijn klachten daadwerkelijk verhelpt, zodat ik de volgende stap in mijn revalidatie (richting het voetbalveld) kan zetten. Ook over het stukje onzekerheid dat soms de kop opsteekt. Er hangt voor mij zoveel af van deze operatie. We spraken voor de zoveelste keer over mijn klachten en het recente telefoongesprek met Rob Bogie. We kwamen tot de conclusie dat het misschien toch beter zou zijn om van tevoren zelf nog even een belafspraak met Jacco Zijl te plannen. Zijn overtuiging over de notchplastiek tijdens het consult bij hem heeft mij veel vertrouwen gegeven. Echter wat slechts kort ter sprake is gekomen, maar voor mij zeker ook van belang is, is de (druk)pijn/steken die ik nog altijd ervaar aan de mediale/anterieure zijde ter hoogte van het tibiaplateau, met afhankelijk van de hoeveelheid belasting uitstraling naar het scheenbeen. Eerder zat daar uitgesproken botoedeem, op de MRI van januari dit jaar was dit niet meer te zien. Toch blijft het een zeer vervelende plek. Bereiken we met de notchplastiek ook hier resultaat? Dit zit toch op een andere plek? Speelt er toch iets in de tibiale tunnel? Of is het wat anders? Reden genoeg om dit nog even voor te leggen aan Jacco. Het is vanaf mijn vakantieadres gelukt om een belafspraak te plannen: Donderdagmiddag spreek ik hem.
En nu...
Voor nu genieten we nog even van de zon, de rust en de laatste vrije momenten. Opladen voor wat gaat komen. Waar ik de laatste 11 dagen létterlijk afstand heb genomen, begint de spanning nu wel een beetje toe te nemen. Vanaf komende vrijdag train ik weer bij Eric en mijn agenda puilt de komende 2,5 week behoorlijk uit, dus 16 mei is zó daar... Ik kan (weer) niet wachten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten