We zitten weer in een tussenfase: Het plan ligt er, maar de uitvoering op 16 mei laat nog even op zich wachten. De opluchting van de duidelijkheid is er nog steeds, maar het wachten op de operatie maakt me ook wat onrustig. Of nee, onzeker, dat is het juiste woord. Het speelt natuurlijk ook mee dat mijn knie gewoon niet goed voelt. Ik wil simpelweg weten of dit het is. Of de notchplastiek dé oplossing gaat zijn. Het móet. En natuurlijk weet ik dat niemand me dat met zekerheid kan beloven, maar ik wil zo graag verder. Laat het daarom nu maar gewoon gebeuren. Liever gisteren dan vandaag, dan weet ik waar ik aan toe ben. Want ergens diep van binnen ben ik ook een beetje bang. Bang dat het straks niet genoeg zal zijn. En dan? Dat gevoel sluimert. Ik weet dat ik bij Jacco in goede handen ben. De overtuiging die hij uitstraalde neem ik nog steeds mee. En als ik die overtuiging dan zelf even mis en de twijfels de kop opsteken, lees ik mijn eigen blog terug. Dat schept vertrouwen.
Een waardevol gesprek met Rob
Gisteren richting het einde van de middag stond de belafspraak met Rob Bogie gepland. We hadden heel wat om bij te praten, dus ik keek ernaar uit en was benieuwd naar zijn reactie op het nieuwe plan van Jacco. Omstreeks half 11 in de ochtend ging mijn telefoon. Een privénummer verscheen op mijn scherm. Zou dat Rob al zijn? Ja! Aan het begin van ons gesprek vertelde hij meteen dat hij mijn blog had gelezen. Hij was dus al op de hoogte van het een en ander. Het voelde oprecht dat hij vóór ons gesprek de moeite heeft genomen om zich in te lezen in mijn situatie. Toch wilde hij alles nog eens van mijzelf horen. We 'kennen' elkaar inmiddels al een hele tijd en gesprekken verlopen mede daardoor vrij informeel. Daar ga ik wel goed op.
Rob gaf aan dat hij eerder nog contact met Duncan Meuffels had gehad om mijn casus te bespreken, maar dat hij nu had gezien dat ik toch de keuze voor Jacco Zijl heb gemaakt. Ik vertelde dat er geen uitzicht was op een afspraak in Rotterdam en dat de uitzichtloosheid mij begon op te breken. Dat ik daarom mijn lijstje er maar weer bij had gepakt en besloot het Orthocare Clinics van Jacco Zijl te bellen. En vervolgens dat ik daar binnen een week terecht kon. "Zo, dat is snel!", reageerde Rob. "Heeft Jacco dan ook de verwijsbrief gehad?" - Of course, via de poli van het Anna is de verwijzing omgezet naar Orthocare. Ik vertelde Rob dat ik zelf mijn hele dossier heb doorgestuurd, dus dat Jacco over alle informatie over mij beschikt.
Het nieuwe plan
We praatten over het bezoek aan Jacco, zijn bevindingen en het plan. Rob snapt de keuze van Jacco om een notchplastiek te doen. Hij vertelde dat mijn knie na de laatste operatie die hij zelf uitvoerde, waarbij de cyclops en het littekenweefsel zijn verwijderd, op de OK wél in strekking kwam. En dat er op dat moment geen aanwijzingen waren voor notch impingement. Toch is het daarna helaas snel weer ergens mis gegaan. Rob kan zich op basis van alle informatie wel vinden in de mening van Jacco dat de nieuwe kruisband mogelijk vastloopt in de femorale notch en hij daarom een notchplastiek gaat doen. Bovendien vindt Rob het sowieso een goed plan dat iemand anders, Jacco in dit geval, de knie van binnen gaat bekijken.
Ik sprak met Rob over mijn onzekerheid, die mijn vertrouwen soms wat naar de achtergrond drukt. "Weet je Rob, vóór de tweede operatie was ik ook zo hoopvol, dacht ik 'dít moet het zijn', dat dachten we allebei... terwijl het achteraf toch niet voldoende bleek te zijn. Ik heb ook nog steeds die drukpijn aan de binnenkant iets richting de voorzijde. Soms straalt het nog uit richting mijn scheenbeen. Volgens mij moet dat wat anders zijn dan wat er ín de knie speelt." Rob begrijpt mijn gevoel goed en dacht met me mee. Misschien dat de button toch voor wat irritatie zorgt? Volgens mij zit die wat lager. Enfin, het zou een kleine moeite zijn om die eruit te halen. Rob gaat Jacco zelf even een bericht sturen over dit issue. Hij wil checken of Jacco er tijdens de operatie aandacht aan besteedt en eventueel ook direct de button kan verwijderen. We zijn inmiddels bijna een jaar verder sinds de kruisbandreconstructie, dus in principe kan dat. En áls het klachten veroorzaakt - al zou het maar een klein deel van mijn probleem zijn - dan liever nu dan later. "Dit is echt de laatste keer dat ik onder het mes ga. Het móet nu opgelost worden, dus liever een extra handeling dan spijt achteraf." Rob is het met me eens: Deze problematiek moet opgelost worden. Hoe dan ook.
We vervolgden het gesprek. "Nadat ik bij Jacco was geweest en de fysio vertelde over de plannen, heb ik meteen gevraagd waar ik rekening mee moet houden qua revalideren en wanneer ik weer kan voetballen. Als we het gewenste resultaat behalen, zou de winterstop volgens de fysio haalbaar moeten zijn", zei ik optimistisch tegen Rob. De gedrevenheid spatte er vanaf. Rob moest een beetje lachen, goedbedoeld hoor. "Ja zeker, als jij straks de strekking weer haalt kun je weer gaan bouwen. Dan komt het voetbalveld echt wel weer dichterbij. Laten we alleen eerst focussen op je dagelijkse functioneren, dat dát weer normaal kan. Daarna komt de rest vanzelf." Oja, stap voor stap. Reality check.
Blijvende betrokkenheid
Rob stelde voor om ook na de operatie contact te houden. Hij wil dit proces van dichtbij actief blijven volgen. Dat hij zelf met dit initiatief komt en de vinger aan de pols wil houden, betekent veel voor me. Zijn betrokkenheid doet me ontzettend goed. Die waardering heb ik gisteren ook zo naar hem uitgesproken. Het zorgt er ook voor dat ik alles open met hem kan en durf te bespreken. Ook dingen die niet goed gaan. Ik vind het veelzeggend dat hij, ondanks dat hij nu niet mijn behandelend arts is, toch betrokken wil blijven. Alsof hij een stukje verantwoordelijkheid blijft voelen. Het geeft me een prettig gevoel dat ik niet zomaar ‘overgedragen’ ben én dat er iemand mee blijft kijken en denken die me al het hele traject kent. Juist in een periode waarin alles spannend en onzeker is, geeft mij dit een beetje houvast. Chapeau.
Tijd om te ontspannen
Zaterdagnacht vliegen we richting de zon. Tijd om alles los te laten, te ontspannen en op te laden. Even een andere omgeving en een ander ritme. Geen wekker, geen dagelijkse verplichtingen en geen afspraken. Ik heb met mezelf afgesproken om de dag te gaan trainen. Een beetje in beweging blijven, maar niet doordraven. Balans. Leren dat vertragen óók een vorm van vooruitgang is. Ik blijf oefenen.
En dan zijn er nog de glijbanen. Het is al vaker een thema geweest op deze blog. Vorig jaar heb ik veilig vanaf mijn ligbed gezien hoe menig hotelgast het water in werd gelanceerd. Dit jaar zou ik er zélf graag weer eens vanaf gaan. In theorie zou het moeten kunnen als ik m’n benen goed over elkaar kruis. Alleen zie ik op tegen de impact in het water, ongecontroleerde bewegingen die forse pijnscheuten veroorzaken. Eerlijk gezegd moet ik er niet aan denken. Dus misschien skip ik ze dit jaar toch weer, blijf ik braaf op mijn ligbed liggen en vermaak ik me met de biografie van Epke Zonderland...
Nog 29 nachtjes...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten