Terugblik op 20 maanden kruisbandperikelen - vol pieken, dalen en alles daartussen

De afgelopen tijd zijn er flink wat lezers bijgekomen. Voor iedereen die mijn blog recent heeft ontdekt, maar uiteraard ook voor alle vaste lezers, is het in aanloop naar de volgende stap een goed moment om even terug te blikken op alles wat er is gebeurd sinds het afscheuren van mijn voorste kruisband op 4 februari 2024. Want inmiddels zijn we 16 consulten, 8 belafspraken, 4 MRI-scans, 3 echo's, 2 röntgenfoto's, 1 SPECT-scan, 3 Kenacort-injecties, 3 operaties en >200 fysiobezoeken verder (ik hou van overzicht en cijfers - I know, structuurjunk). Een onwrikbaar einddoel blijft overeind: terug het veld op. Het aftellen naar operatie 4 is nu echt begonnen. 3 November is bijna daar. Wat is er in 20 maanden tijd allemaal gebeurd? De beknopte versie lees je in deze blog.

Het moment dat alles veranderde

4 Februari 2024. Het is een dag die ik nooit meer zal vergeten. Tijdens een voetbalwedstrijd was ik op snelheid met de bal aan mijn voet, op een meter of 20 van het doel parallel aan de zestien van de tegenstander. Ik zag in mijn linker ooghoek een verdediger naderen en haalde instinctief de bal met links onder mijn lichaam door, terwijl ik rechts om mijn as weg wilde draaien. In mijn hoofd legde ik de bal klaar om met links de trekker over te halen, maar mijn rechtervoet bleef in het kunstgras staan. Ik voelde een 'plop' en het was alsof mijn onderbeen even loskwam van mijn bovenbeen. Een felle pijn schoot door mijn knie. Schreeuwend ging ik naar de grond. Het werd zwart voor mijn ogen en ik werd misselijk. Het is kapot. Ik wist het. Godverdomme, het is kapot.

Daags erna ging ik naar de huisarts, maar die leek er niet zoveel van te vinden. "Ga maar een keer een echo maken in het ziekenhuis, je voorste kruisband zal het niet zijn. En bovendien kan ik niet iedereen met een distorsie van de knie insturen voor een MRI. Ik schrijf je wat pijnstillers voor om de komende dagen door te komen." Pardon? Achteraf gezien was dat mijn eerste les in je eigen gevoel serieus nemen. Ik omzeilde de wachttijd in het ziekenhuis, belde mijn fysio en liet meteen een echo maken. Op die echo was het beeld al troebel genoeg om te weten: dit is niet best. Eric, mijn fysio, regelde via de huisarts een verwijzing naar de orthopeed. De betreffende huisarts heb ik na mijn bezoek nooit meer gesproken en hij is inmiddels niet meer werkzaam in de praktijk, maar oh, wat was ik graag nog eens het gesprek met hem aangegaan. Niet om de aanval in te zetten, wél om bewustwording te creëren.

De diagnose

Pas enkele weken later, op 27 februari 2024, volgde de MRI met aansluitend een consult bij Anna TopSupport in Eindhoven. De diagnose werd bevestigd: een afgescheurde voorste kruisband. Ondanks dat ik het ergens al wist, kwam het nieuws hard binnen. Omdat ook mijn MCL en LCL wat schade hadden opgelopen, kreeg ik een brace voor een periode van 4 weken. Het was een periode waarin het besef langzaam daalde dat het herstel niet in weken of maanden, maar in minstens een jaar gemeten zou worden. De knop ging al snel om: challenge accepted. De keuze om me te laten opereren was snel gemaakt. "Zomer 2025", spraken PA Job Veldhuis en ik naar elkaar uit. Dat was het doel.

Eerste operatie: 28 mei 2024

Na een paar maanden prehab bij de fysio, waarin ik mijn extensie nooit haalde en mijn knie nooit rustig werd (en mij dat kopzorgen bezorgde), was het eindelijk zover: de voorste kruisbandreconstructie, uitgevoerd door Rob Bogie in het Anna Ziekenhuis in Geldrop. Daarnaast werd er een Lemaire-plastiek uitgevoerd om extra rotatoire stabiliteit te creëren. Ik ging de operatie in met gezonde spanning, maar vooral met veel vertrouwen. Eindelijk kon het echte herstel beginnen, dacht ik toen nog. 

Stroeve revalidatie

Vanaf enkele weken na de operatie voelde ik dat er iets niet lekker ging. Wat ik ook deed, ik haalde geen extensie. Na mobilisatie bij de fysio was die er wel, maar slechts van tijdelijke aard. Ik raakte 'm steeds snel weer kwijt. Waar ik verwachtte langzaam vooruit te gaan, voelde het juist alsof ik vastliep. Elke dag werkte ik keihard aan mijn herstel, maar de vooruitgang bleef uit.

Begin september, drie maanden na de operatie, werd er opnieuw een MRI gemaakt. Die kende een verrassende uitslag: uitgesproken botoedeem met insufficiëntiekenmerken in mijn mediale tibiaplateau, losse vezels in de ventrale bundel van de VKB-graft en een mogelijk ruptuurtje in de laterale meniscus. Geen overtuigende cyclops of artrofibrose. Na overleg werd er besloten om een arthroscopie te plannen.

Tweede operatie: 4 oktober 2024

Tijdens het inspecteren van mijn knie kwam Rob Bogie al direct het eerste obstakel tegen: een cyclops. Mijn knie werd schoongemaakt en het littekenweefsel werd verwijderd. Alles wat volgens hem kon zorgen voor bewegingsbeperking, werd nu aangepakt. De menisci waren gelukkig intact en de kruisband ook. De knie vertoonde wat gebruikerssporen, maar niet zorgelijk.

Stroeve revalidatie #2

Vol goede moed ging ik de tweede revalidatie in, vastbesloten om er deze keer alles uit te halen en rond de zomer weer op het voetbalveld te staan. Al snel bleek dat het traject zwaarder zou worden dan gehoopt. De knie bleef hardnekkig reageren. En het ergste: de extensie bleef een probleem. In november kreeg ik mijn eerste Kenacort-injectie, in de hoop het ontstekingsproces in het gewricht wat te dempen. Dit deed niets.

Eindeloze zoektocht naar antwoorden

De wintermaanden van 2024/2025 waren zwaar. Ik merkte dat het me mentaal begon op te breken. Het draaide vooral om overleven. Blijven geloven, blijven volhouden en blijven zoeken naar antwoorden en oplossingen. Mijn knie functioneerde gewoon niet, bleef reactief met warmte, zwelling en pijn. De extensiebeperking zorgde voor een aangepast looppatroon. Sinds het oplopen van mijn blessure had ik nooit meer een normale stap gezet. Er werd opnieuw een MRI gemaakt, gevolgd door een SPECT-scan, röntgenfoto’s en zelfs bloedonderzoek. Alles met hetzelfde doel: een verklaring vinden voor de niet functionerende knie. Die kwam er niet. Voor het eerst begon ik echt te twijfelen of het ooit nog goed zou komen. Vanaf dat moment heb ik ook vaker geroepen om 'de hele zooi' er maar uit te halen. Ik had er inmiddels zoveel energie, tijd en doorzettingsvermogen in gestoken, maar de resultaten bleven uit. De situatie kwam me de strot uit. Het voelde alsof ik aan het vechten was tegen iets wat niemand kon zien, laat staan begrijpen.

In overleg met Rob Bogie koos ik uiteindelijk voor een second opinion. Ik wilde iemand die opnieuw naar het geheel keek, met een frisse blik en zonder voorgeschiedenis.

April 2025: Second opinion

Nadat ik mezelf had verdiept in wie mij op weg zou kunnen helpen, kwam ik in het voorjaar van 2025 terecht bij Jacco Zijl van OrthoCareClinics. Vanaf het eerste moment had ik vertrouwen in zijn aanpak. Jacco was goed voorbereid, nam uitgebreid de tijd, stelde vragen, dacht mee en handelde doortastend. Hij concludeerde al snel dat het waarschijnlijk ging om een notch impingement - een te nauwe ruimte in de femorale notch die belemmerde dat de kruisband vrij kon bewegen en daarmee vastliep, met een extensiebeperking tot gevolg. "Met deze knie ga je de eindstreep niet halen", waren zijn woorden. Een notchplastiek zou mijn probleem kunnen oplossen. Het klonk logisch en het voelde alsof we eindelijk dichterbij de oplossing kwamen. Een operatie werd gepland. Ik fleurde op en kreeg weer energie, want er was eindelijk nieuw perspectief.

Derde operatie: 16 mei 2025

Op deze dag voerde Jacco Zijl een uitgebreide nochplastiek uit. Hij noemde mijn 'notch' een 'notchje'. Die kruisband paste er niet in. Op de operatietafel werd er na de notchplastiek een foto gemaakt van de hyperextensie die ik haalde. Ik was zo blij als een klein kind. Dít moet het zijn. Na een wat moeizame start met een forse nabloeding ging ik goed vooruit. Twee weken na de operatie liep ik zelfs voor het eerst een klein blokje buiten met een normaal dynamisch looppatroon. Niet pijnvrij, maar dat deed er op dat moment niet toe. Ik huilde tranen van geluk. De winterstop? Dat moest mogelijk zijn!

Notch impingement

Hyperextensie na notchplastiek

Stroeve revalidatie #3

Helaas, de knie begon toch weer tegen te werken. Toen ik na 5 weken op controle ging bij Jacco, uitte ik mijn zorgen en vertelde ik hem dat ik vooral voortbouwde op zijn vertrouwen. Tijdens dat consult gaf ik aan dat de beweging van extensie naar flexie - ik citeer letterlijk - f*cking kut is. Dat dit voorin veel pijn doet en ik vaak door een knak heen moet forceren. Dat mijn been soms op slot schiet. Dat ik nog steeds niet pijnvrij loop. En dat de pijnlijke plek anteromediaal, waar ik al lange tijd mee zit, ook niet weg is.

De lijntjes waren gelukkig kort en uiteindelijk werd bij een volgend consult ook collega Martijn Brinkman betrokken. In juli volgde een MRI-scan, waarop wel weer wat littekenweefsel ventraal te zien was. Daarbij oogde Hoffa onrustig. Zou dit het kunnen verklaren? Er werd Kenacort recht in het vetlichaam van Hoffa geïnjecteerd. Helaas zonder resultaat. Het was een bittere pil om te slikken. Als je al je hoop vestigt op een derde operatie en die hoop wordt geen werkelijkheid, is dat een grote teleurstelling.

Nieuwe stappen

Jacco bleef zich inzetten om de oorzaak van mijn aanhoudende klachten te achterhalen. Mijn extensie was ik inmiddels weer kwijtgeraakt. Half september volgde er een dynamische echo bij Sports Valley in Ede. De bekende en pijnlijke knoep in de beweging van extensie naar flexie kon gereproduceerd worden, maar helaas werd niet exact gezien waar die knoep gelokaliseerd zit. Volgens de radioloog is het aannemelijk dat de knoep vanuit het littekenweefsel komt. Er zit een streng ventraal en daarnaast plaatvormig littekenweefsel om het femur heen. Die dag werd er tevens een echogeleide infiltratie met Kenacort gedaan. Tot op heden ook nog zonder resultaat.

Samen met Jacco besloot ik daarom voor een laatste nieuwe kans te kiezen. Een nieuwe arthroscopie, uitgevoerd door Jacco en Martijn Brinkman samen. Die operatie volgt binnenkort. Het littekenweefsel wordt hierbij verwijderd, het vetlichaam van Hoffa wordt getrimd en de button in mijn scheenbeen wordt verwijderd. En mochten ze nog andere zaken tegenkomen, wordt dat opgelost. Alles wat nodig geacht wordt om de knie weer te laten functioneren, wordt gedaan. Wat kijk ik uit naar de dag dat ik weer normaal en pijnvrij kan lopen. Om vervolgens op te bouwen naar rennen, springen, wenden en keren en ga zo maar door. Ik ben bereid en kan niet wachten om nóg een keer alles te geven wat ik in me heb. Gedoseerd en met beleid.  

Uitkijken naar de vierde operatie: 3 november 2025

Gisteren trainde ik voorlopig voor het laatst bij Eric. Om het met een goed gevoel af te sluiten, deden we alleen maar oefeningen met de bal. Het zal waarschijnlijk de laatste keer van dit jaar zijn geweest dat ik een bal raakte, maar dat is helemaal oké. Het voelt wel wat onwennig om volgende week niet meer te hoeven trainen. Het zit al lange tijd zo verweven in mijn weekschema. 

De komende twee weken staan in het teken van mijn knie tot rust laten komen en mentaal voorbereiden op wat komen gaat. De reactie moet uit mijn knie, zodat ik zo goed mogelijk de operatie in ga. Ik voel spanning, natuurlijk, dat hoort erbij. De weg tot nu toe was lang en met momenten zwaar en wanhopig. Maar ik voel ook vertrouwen. Ik zie kansen. We hebben een plan, een duidelijk doel en een specialist die alles op alles zet. Het is bijna zover. Het aftellen naar 3 november is nu echt begonnen...