Telefonisch consult met Jacco Zijl: De beslissing is genomen

Dinsdag stond de langverwachte belafspraak met Jacco gepland. Hoewel de Kenacort-injectie pas twee weken geleden is gezet, kon ik niet wachten op de volgende stap. Omdat de injectie tot nu toe 0,0 effect heeft, wist ik eigenlijk al welke richting het op zou gaan. Wel had ik behoefte aan een verhelderend gesprek. Ik zat met vragen en wil alles uitgesproken en duidelijk hebben voordat we de volgende stap daadwerkelijk zetten. Met het spiekbriefje op mijn bureau naast mij wachtte ik geduldig op het belletje van Jacco. Mijn geduld werd op de proef gesteld, maar aan het einde van een lange werkdag ging dan toch de telefoon. 

Duidelijkheid

Jacco begon vrijwel direct met de conclusie die ik zelf ook al had getrokken: We gaan opnieuw voor een operatie. Er is gewoonweg geen andere keuze. Het kon maar beter meteen duidelijk zijn, voor het geval het dat nog niet was. Daarmee voelde ik direct een soort opluchting, waarna er ruimte kwam om te bespreken wat er tijdens de operatie gaat gebeuren en welke doelen we nastreven. We smeedden samen een duidelijk plan.

Jacco had vooraf nog gespard met Martijn Brinkman, die op verzoek van Jacco tijdens eerdere consulten ook betrokken was. Ook Martijn is nieuwsgierig naar wat zich nu daadwerkelijk ín die knie afspeelt. Het verslag van de radioloog van Sports Valley laat zien dat het aannemelijk is dat de pijnlijke 'knoep' in de beweging van extensie naar flexie vanuit het littekenweefsel komt. Fingers crossed dat dit ook echt zo is. De mogelijkheid tot een revisie-operatie kwam nog kort ter sprake. De resultaten zijn echter matig voorspelbaar en daardoor is het eigenlijk geen reële optie.   

Ik vertelde Jacco dat mijn knie alleen maar achteruit lijkt te gaan en dat hij er slechter bij staat dan een maand of twee geleden. Mijn extensie ben ik kwijt, de belastbaarheid is laag, mijn knie is hartstikke reactief en na een uur fysio helemaal klaar. Ik gaf aan dat we tijdens de consulten de laatste tijd vooral op de knoep hebben gefocust, terwijl de pijnlijke plek anteromediaal ter hoogte van de tibiale tunnel er óók nog zit. Bij impact en draaibewegingen gaat er een forse steek doorheen, vaak doorstralend richting mijn scheenbeen. Met de achterliggende gedachte dat de komende operatie mijn 'laatste kans' is, vond ik het belangrijk genoeg om dit bespreekbaar te maken. Omdat we het echt niet over het hoofd mogen zien, ook vanwege het feit dat op die plek drie maanden na de voorste kruisbandreconstructie uitgesproken botoedeem te zien was op MRI. Rob Bogie, de vorige orthopeed, kon dat toen al niet verklaren en eigenlijk is er nooit een verklaring voor gekomen. Hoewel de pijn niet echt ter hoogte van de endobutton in mijn scheenbeen zit, gaat Jacco 'm wel verwijderen. Uit voorzorg. De kruisband zit toch goed vast, dus ik heb 'm niet meer nodig. Eruit met dat ding.

Jacco gaat tijdens de operatie ook proberen de knoep op te wekken, al gaf hij aan dat het verdoofd, met ruggenprik uiteraard en een knie die gespoeld wordt, mogelijk lastiger zal zijn. Hij ging er trouwens meteen vanuit dat ik daar weer voor kies. Of course, ik ga écht niet onder zeil. Het betekent dat Jacco me opnieuw overal in mee kan nemen en uitleg kan geven terwijl hij bezig is. Dat vind ik super interessant. Ik wil alles begrijpen.

Over het opwekken van die knoep... Ik heb het idee dat dát toch niet heel moeilijk kan zijn en wel gaat lukken. Hopelijk zien we dan met de camera in de knie direct wat er gebeurt en kan er naar gehandeld worden. Dat zou me veel rust geven, wetende dat de oorzaak eindelijk aangepakt wordt.

Jacco gaat het littekenweefsel dat er zit weghalen. Op mijn vraag of hij niet alleen ‘de streng’, maar ook het plaatvormige littekenweefsel – dat volgens de radioloog verkleefd zit aan het kapsel en als een dun tapijt over mijn femur ligt – kan verwijderen, antwoordde hij dat dit waarschijnlijk ook lukt. Alles wat hij ín de knie tegenkomt kan hij aanpakken en alles wat nodig geacht wordt om verbetering te realiseren, gaat hij doen. Zo zal hij ook het vetlichaam van Hoffa trimmen en élk hoekje van mijn knie grondig bekijken. Deze keer gaat hij de wondjes hechten in plaats van hechtpleisters gebruiken, om de kans op een nabloeding te minimaliseren. Er wordt niets aan het toeval overgelaten. Overigens gaat Jacco het niet alleen doen. Hij en Martijn besloten dat zij de operatie samen uitvoeren, als het planning-technisch op een redelijke termijn te realiseren zou zijn. Dat is gelukt. Ze nemen het serieus en halen werkelijk alles uit de kast om die knie weer functioneel te krijgen. Dat voelt goed. 

Geen garanties, wel vertrouwen

Tijdens het telefoongesprek was Jacco eerlijk en draaide hij er niet omheen. Hij kan me geen zekerheid geven dat het goedkomt. Hij kan ook niet beloven dat ik ooit weer mijn voetbalschoenen zal aantrekken en weer op het veld zal staan. Toch voelde ik kracht in zijn houding en in zijn woorden. Hij ziet mogelijkheden, hij deinst nergens voor terug en gaat er samen met mij vol in. Ik zou bijna zeggen: met gestrekt been. Maarja, dat is weer een doel op zich.

Na de vorige operatie heb ik even mogen voelen hoe het is om volledige extensie te hebben en normaal te kunnen lopen. Het ging nooit pijnvrij, maar wel veel vrijer in beweeglijkheid dan ik in lange tijd ben geweest. Die momenten waren goud waard (tranen van geluk, weet je nog?) en geven me vertrouwen dat er potentie is. Daarom durf ik te geloven in een goede afloop.

Anderzijds heb ik ook mijn zorgen geuit. De operatie zelf vind ik niet spannend (been there, done that), de uitkomst des te meer. Het is ook een 'laatste kans'. Die woorden moet ik de komende weken echt zien te skippen uit mijn vocabulaire, want ze voelen te zwaar. Jacco begreep overigens meteen dat ik het spannend vind. Hij gaf zelfs toe dat hij het zelf ook zo voelt, maar hij gaat het gevecht met mij aan. Samen. Met hoop, overtuiging en een strijdplan. 

Voorbereiden op wat komt

De komende periode draait voor mij om voorbereiding op wat komen gaat. Klaarstomen voor de grote dag. De datum staat inmiddels vast. Gisteren kreeg ik te horen dat ik op maandag 3 november bij FlexClinics in Utrecht wordt geopereerd. Ik was positief verrast dat het op korte termijn geregeld kon worden, omdat ik niet had verwacht dat ze Jacco en Martijn zo snel samen op de OK konden plannen. Het is nog maar 4,5 week. De tijd zal voorbij vliegen, want mijn agenda is gevuld. Dat is maar goed ook.

Jacco wil graag dat ik met een rustige knie de operatie in ga, dus ik stop enige tijd van tevoren bij de fysio met trainen. Met Eric ben ik de onderhandeling aangegaan en we hebben samen besloten om twee weken van tevoren te stoppen. Ik wil niet te veel inleveren qua kracht, maar ook niet te veel hinder ervaren van bewegingsdrang. Met het vooruitzicht dat de eerste weken na de operatie met name gericht zullen zijn op mobiliteit en vooral het behoud ervan, en dús niet op kracht, is het voor mij tamelijk acceptabel om twee weken van tevoren het trainen te pauzeren. Vrijdag 17 oktober ga ik voor het laatst naar Eric. Mijn knie is behoorlijk reactief, dus op wat fietsen op de hometrainer na ga ik mijn knie in de twee weken voor de operatie wat rust proberen te gunnen. Voor ná de operatie heb ik voor 3 weken ontstekingsremmers voorgeschreven gekregen om reactie postoperatief te remmen en zo de kans op nieuw littekenweefsel te verkleinen. Alles is erop gericht om deze poging te laten slagen.

Na de operatie ga ik proberen mijn enthousiasme wat te temperen, ook als het straks in de eerste weken goed gaat. Ondanks een stroeve start haalde ik na de vorige operatie direct volledige extensie en binnen drie weken heel-to-butt. Dat was me sinds het oplopen van mijn blessure nóóit meer gelukt. Helaas hield dat niet lang stand en de teleurstelling die volgde was groot. Noem het zelfbescherming, maar ik wil nu eerst zien dat het op langere termijn goed blijft gaan. Dat vraagt om geduld en zelfbeheersing.

Volle bak vooruit

Dit wordt operatie nummer 4 in 17 maanden tijd. Alleen dat zegt eigenlijk al genoeg: ik heb al zoveel strijd geleverd met deze knie. Waar een ander misschien zou afhaken, voel ik juist de drang om er nóg een keer alles aan te doen. En zo lang Jacco erin gelooft, doe ik dat ook. Ik zei het dinsdagavond nog tegen een mede-revalidant: "Hoe groter de struggle, hoe meer drang ik voel om het te laten slagen. F*ck it, het wordt bijna een principekwestie. Het zal me lukken." 

Nu sta ik aan de vooravond van een volgende operatie. Het voelt als een (laatste) nieuwe kans, we hebben een doordacht plan en één einddoel dat overeind blijft: terug dat veld op. Soms weet ik niet of ik moet lachen of moet huilen. Ik voel me hyper om wat komen gaat, maar ben ook gespannen, blij, vol vertrouwen, moe, vastberaden, hoopvol, ongeduldig, gemotiveerd, bang en alles tegelijk. Een soort ongeleid projectiel. Dat zal de komende tijd wel zo blijven. Maar jeetje, wat een strijdlust en vastberadenheid komt er weer naar boven met dit nieuwe perspectief. Ik ga alles geven. Whatever it takes. ⚽ 

                                                                            🎯🎯🎯