De blogs over mijn traject zijn vaak medisch inhoudelijk. Ze gaan over al mijn ervaringen tijdens consulten, MRI's, echo's, injecties, operaties, trainingen, keuzes, doelen en alle gevoelens en emoties die daarbij komen kijken. De impact van een kruisbandblessure reikt veel verder dan alleen een knie. Dat hoor ik ook terug van lotgenoten. Het sijpelt door in alles: het dagelijks functioneren, het gezin, de sociale kring en werk. Dat is bij mij niet anders.
Soms voelt het alsof ik een dubbelleven leid. Aan de buitenkant ziet iedereen de sportieve doorzetter, de revalidant die dag in dag uit werkt aan herstel. Revalideren is voor mij prioriteit, maar het beïnvloedt ook hoe ik moeder ben, partner, collega en gewoon... mens. Mijn omgeving draait ongewild mee in deze achtbaan. Weet je, ik laat me niet definiëren door een blessure, maar ik zou liegen als ik zeg dat het geen tol eist, op welk vlak dan ook. Vandaag deel ik iets anders dan anders, iets persoonlijkers.
Aan de ontbijttafel
Vorige week zei mijn zoon out of the blue tijdens het ontbijt: "Mama, toen ik 7 was had je dit al. En nu ben ik al 9. Je kan nooit met mij spelen!" - Bam, steek in mijn hart. Die deed pijn, want ergens heeft hij een punt. Er zijn nu eenmaal dingen die niet gaan. Hij ziet ook wat het met me doet. Ik vertel hem eerlijk dat het soms moeilijk is. Toch probeer ik er dan snel weer een positieve wending aan te geven. Ik reageerde: "Geniet er nog maar even van, want zodra ik weer fit ben vliegen de panna's je om de oren!" We schoten allebei in de lach, maar hij is net als ik: bloedfanatiek, competitief en vol vuur. Hij is mijn spiegel. Oh, wat kijk ik uit naar 'gewoon' een kwartiertje panna’s uitdelen in de tuin en discussie voeren over of die laatste bal door de benen écht telde.
Hij legde zijn hand op mijn schouder, keek me aan en zei: "Mama, ik ben trots op hoe je zo je best doet en zo door blijft zetten. Als jij weer je eerste wedstrijd speelt maak ik een spandoek voor je." Slik. Soms denk ik dat hij vooral de beperkingen ziet, maar dan verrast hij me met dit soort woorden. Kinderen zien en voelen veel meer dan je denkt. Ook de strijd, de discipline, het telkens weer opstaan én doorgaan. Dat is wat ik hem zo graag wil meegeven: blijven doorzetten, ook al wordt het moeilijk. Val je? Dan sta je op en ga je door. Altijd alles geven om je doelen te bereiken.
De schoenen passen (straks) wel
Hij draagt tegenwoordig mijn oude voetbalschoenen als hij in de tuin gaat voetballen. Ze zijn nog veel te groot, maar als ik er iets van zeg, krijg ik steevast terug: "Dat maakt niet uit, hier zit 'magie' van jou in, daar kan ik extra hard mee schieten!" Hij behandelt ze zorgvuldig, als een trofee. Met een harde uithaal laat hij zien dat hij gelijk heeft. De schoenen zijn helemaal niet te groot. Symbolisch klopt dat precies. Zoals hij die (veel te grote) schoenen draagt met vertrouwen en overtuiging, vertrouw ik erop dat mijn tijd ook weer komt. Ook al voelt het soms nog ver weg. Het moment dat ik 'ze' kan aantrekken en het veld op stap wordt onbetaalbaar.
Vooruitblik
Het vertrouwen dat ik nu voel neem ik mee richting maandag 3 november. Operatie nummer vier. De afgelopen tijd heb ik fijne gesprekken met Eric, mijn fysio, gevoerd. We blikten terug op de 20 maanden revalidatie die achter me liggen en spraken over alles wat er is gebeurd. Hij beantwoordde mijn vragen, wist twijfels uit te leggen naar iets verklaarbaars en bood inzichten. Eric kent me inmiddels door en door, ziet mijn drive, maar heeft me ook van dichtbij zien struggelen. Naast het samen trainen, helpt hij me om alles op een rijtje te zetten. Dat is ook in deze fase weer gelukt en daar ben ik hem dankbaar voor. Ik voel nu meer rust en heb vertrouwen dat dit de operatie gaat worden die mij weer op de been gaat helpen richting mijn doelen. Nog maar een paar weken. Ik kan bijna niet meer wachten. Laat de tijd maar voorbij vliegen, zodat we aan de slag kunnen. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor die panna's in de tuin. En ja, uiteindelijk natúúrlijk voor het voetbalveld. Afgelopen weekend zat ik langs de lijn bij een voetbalwedstrijd en het kriebelde enorm. Dat gevoel gaf me weer de bevestiging waar ik het allemaal voor doe. En dat ik niets liever wil dan die voetbalschoenen aantrekken. Er komt een dag.
Prachtig verhaal, dank voor het delen!
BeantwoordenVerwijderen