Dinsdag is het zover: mijn voorste kruisband operatie

Het is even stil geweest op deze blog, maar dat wil niet zeggen dat ik stil heb gezeten. Sterker nog, in de afgelopen weken heb ik keihard gewerkt om mezelf helemaal klaar te stomen voor de operatie die aanstaande dinsdag gepland staat. Better in, better out! Ik overtuigde mijzelf ervan dat ik qua trainen een eindsprint moest inzetten richting de operatie. Vól ervoor gaan. Nóg een beetje fitter worden. Het slaat nergens op. Wat een mindfuck. Alsof ik nog niet genoeg heb getraind de laatste tijd...  Les 1: een kruisbandrevalidatie is een marathon, geen sprint. Die zin moet nog even ingeprent worden.

Terug naar enkele weken geleden. Na de terugvlucht van onze vakantie heb ik qua trainen eerst een paar dagen rust genomen, omdat mijn knie erg heftig reageerde op deze reis. Net als na de heenreis had ik na de terugreis een flinke zwelling, bewegingsbeperking, stijfheid en behoorlijk wat pijnklachten. Het voelde alsof ik weer een aantal stappen terug had gezet. Eén keer heb ik zelfs naar de tramadol gegrepen en ben ik op bed gaan liggen, iets wat ik normaliter echt niet snel zou doen. In die eerste dagen was ik gefrustreerd. Ik wilde zo graag verder in mijn goede trainingsflow, maar werd teruggeworpen. Mijn been kreeg ik ook niet meer gestrekt en ik bleef hangen op een graad of 15. Gevloek en getier van binnen. De pijn aan de buitenzijde van mijn knie en knieholte was bij iedere beweging aanwezig. Na een dag of 3 begonnen de klachten wat af te nemen en kon ik langzaamaan weer iets doen. Back to basics. Ik begon met een kwartier fietsen op de hometrainer met een lage weerstand en lage RPM, wat heel slides en m'n been 'uit laten hangen'. De strekking kwam er weer wat beter in. De oefeningen probeerde ik in de daaropvolgende dagen steeds wat verder uit te bouwen. De klachten van de reis verdwenen en ik kon er weer volle bak tegenaan.

Tot ik weer naar Eric, mijn fysio, mocht. "Snap je dat ik écht uitkijk naar die afspraken bij Eric?", vroeg ik aan Archel, mijn man. "Nee, dat snap ik eigenlijk niet, je wordt daar toch afgemat?" - "Ah, dat valt wel mee, maar ik heb een doel en dan voelt het toch fijn om er samen met iemand aan te werken die er écht verstand van heeft...?"

Ik heb plezier in de oefeningen die ik bij Eric doe, hij houdt goed rekening met mijn fysieke toestand en past de belasting aan waar nodig. Ik voel me altijd zó voldaan als ik ben geweest, dus ook deze keer ging ik weer gemotiveerd naar hem toe. Nadat ik 10 minuten had 'los gefietst' kwam Eric de zaal binnen. We praatten kort over de vakantie én hoe mijn knie zich tijdens de vakantie had gehouden. Over mijn ongelukje op de trap in het hotel, waar ik struikelde doordat ik mijn rechtervoet niet goed optilde en de lange reisdagen met fikse klachten tot gevolg. Iedere keer doen we weer iets andere oefeningen. Oók oefeningen met de bal, iets waar ik helemaal blij van word! De diversiteit houdt de trainingen leuk en uitdagend. Het (belast) strekken blijft wat problematisch. Eric heeft tijdens de sessie nog wat mobilisatie gedaan. Hoewel het allesbehalve prettig voelt, doet het op zich wel goed. Hij gaf ook aan dat die buitenband eigenlijk wel hersteld zou moeten zijn en dat ik niet meer zoveel last zou moeten hebben. In ieder geval niet daarvan... Mogelijk zit er wat littekenweefsel in de weg of is er toch iets met mijn buitenmeniscus. Gezien het klachtenpatroon is dat niet geheel ondenkbaar. Bij iedere stap die ik zet en beweging die ik maak voel ik het. Het is aanwezig. Super irritant. Zeer binnenkort zullen we het weten. Ik ben zó benieuwd wat er wordt aangetroffen.

Anyway, vandaag ben ik voor het laatst vóór de operatie een uur bij Eric geweest. Ik heb er echt alles aan gedaan om zo sterk mogelijk voor de dag te komen. Ik voel me fit. En nu, nu is het bijna zover. Ein-de-lijk. Ik ben er zó aan toe. Na enkele maanden voorbereiding en intensieve prehab word ik komende dinsdag, precies 115 dagen na het oplopen van mijn blessure, om 7.00u verwacht in het Anna Ziekenhuis in Geldrop. Deze dag onderga ik een voorste kruisband reconstructie gecombineerd met een Lemaire plastiek. Orthopeed Rob Bogie zal deze klus gaan klaren. Ik vertrouw volledig op zijn expertise en hij is één van de belangrijkste redenen dat ik niet voor een ander ziekenhuis met een kortere wachttijd heb gekozen. De verwachtingen zijn dus hooggespannen. Het is een operatie waar ik al héél lang naar uitkijk en ik kan bijna niet wachten tot het zover is. Aan de andere kant gieren de zenuwen al een week of twee door mijn lijf... Ik ben niet helemaal mezelf. Mijn emoties gaan alle kanten op.

Na de operatie zal ik een lange periode van intensieve revalidatie in gaan. Dit zal ongetwijfeld een uitdaging worden, maar ik ben die knie op dit moment zó kotsbeu, dat ik méér dan klaar en uiterst gemotiveerd ben voor mijn revalidatie. Twee dagen post-OK staat mijn eerste afspraak bij Eric gepland. Laat het maar komen. Ik heb er zin in. Mijn discipline gaat mij helpen om het herstelproces zo goed mogelijk te doorlopen, zodat ik op termijn weer terug kan naar mijn actieve leven. Eerst het normale functioneren en over een maand of 9 (of iets langer, ik zal geduldig (proberen te) zijn...😉) ook weer naar het voetbalveld.

Ik ga jullie hier op de hoogte houden van mijn voortgang. Dit was de laatste post vóór de operatie... hopelijk tot heel snel, dan volgt een verslag van de operatiedag. Wish me luck!

Fysio 24-05-2024: ready!

Zon, zee en een knie die dwarsligt

Vorige week vertrokken wij op vakantie. Mét brace (alleen voor de reisdagen), zoals niet alleen de fysio, maar ook jullie hadden geadviseerd. We waren nog maar net op pad, toen mijn knie op het vliegveld van Keulen al begon te protesteren. Dit wordt een lange reis... Het lange staan, wachten, slenteren en lopen naar de gate had z'n weerslag. Met een dikke, pijnlijke knie stapte ik het vliegtuig in, waar ik probeerde het mijzelf zo comfortabel mogelijk te maken. Na een prima vlucht en snelle transfer naar het hotel, waar wij gelukkig direct een kamer kregen, was ik blij dat ik op bed kon ploffen. Het lopen ging moeizaam, de beweeglijkheid was ver te zoeken en ik had flink last. Kak, da's niet best... tijd om uit te rusten. Later die dag ben ik voor het eerst naar de gym gegaan om de knie even 'te smeren' op de fiets. Dat voelde meteen iets beter.

Zwelling bij aankomst in het hotel

Het oorspronkelijke plan was om de dag te gaan trainen als voorbereiding op mijn kruisbandoperatie. Dat plan werd direct aangepast, want na ieder bezoekje aan de gym voelt mijn knie een stuk beter. Om de dag trainen werd dus dagelijks trainen, iedere ochtend na het ontbijt. Vaak ook twee keer per dag, als ik voor het avondeten nog een half uur de hometrainer op stap, om die knie zo soepel mogelijk te houden. Ik zet de gewoonte van het trainen in Nederland voort, met dezelfde motivatie en vastberadenheid. We hebben tenslotte een doel. 😁 

Trainen met de allerbeste supporter!

Mijn workouts start ik met een warming-up op de fiets, om vervolgens mijn krachtprogramma af te werken. Met BFR-band. Dat zorgt voor enerzijds verbaasde, maar ook geïnteresseerde blikken. Gelukkig is de gym goed uitgerust en kan ik best wel wat oefeningen doen. Met ook veel aandacht voor mijn strekoefeningen. Die doe ik meerdere malen per dag, ook tussendoor op m'n ligbedje, want dát is nodig. Vaste lezers weten dat strekken nog altijd een uitdaging vormt. Uiteindelijk lukt het wel, maar om tot dat punt te komen is wel wat mobilisatie nodig. De gewichtzak en de elastiek komen hierbij ook goed van pas. In de loop van de dag wordt mijn knie minder mobiel, stijver en merk ik dat mijn looppatroon weer verandert. Belast strekken is dan echt vervelend. Van strekken naar buigen gaat niet zo soepel en gaat vaak gepaard met een 'schurend', knakkend gevoel, lastig te omschrijven. Redenen genoeg om aan het einde van de dag dus nog even de fiets op te stappen.

Het voelt gewoon nog niet oké. Niet gek, gezien de schade, maar het is verdomme ook al 3 maanden geleden dat 'het' gebeurde. Hoewel ik er wel op voorbereid was, vind ik het heel irritant dat die knie zo prominent aanwezig is deze vakantie. Íedere beweging en íedere stap die ik zet voel ik. Zwemmen lukt niet, dus als ik al het water in ga dobber ik maar wat achter de opblaasdino van mijn zoontje (7) aan. Die het overigens wel jammer vindt dat we dit jaar geen glijbanenrace kunnen doen en geen balletje kunnen trappen op het voetbalveld. 

Ons hotel heeft een mooi voetbalveld waar altijd kinderen zijn. Voetbal verbindt, waar ook ter wereld. Normaal gesproken ben ik op vakantie altijd met de kids en een bal bezig, maar dit jaar blijft mijn trukendoos grotendeels gesloten. Wat wél lukt is met links hooghouden met de bal laag en dicht bij mijn voet (gelukkig ben ik linksbenig😁), terwijl ik met mijn aangedane rechterbeen stevig op de grond sta. Zelfs een voorzichtige 'around the world' zit er dan nog in. Maar daar is dan ook alles mee gezegd en na een paar keer is mijn grens ook wel weer bereikt.

Enfin, ik geniet echt wel binnen de mogelijkheden die er zijn en ik probeer wat rust te creëren in mijn hoofd, maar het is anders. Ik ben dankbaar en het is fijn om hier te zijn. Ontspannen met de zon op m'n snoet, iets waar menig Nederlander inmiddels wel naar hunkert, toch? Na m'n workout op een ligbed ploffen met een leuk tijdschrift is zo verkeerd nog niet. En met de datum van mijn operatie in zicht, koester ik voor nu de rust en bereid ik me voor op alles wat komen gaat. Na terugkomst in Nederland is het nog maar 2,5 week... Eén ding weet ik zeker: ik ga goed voorbereid en fit de operatie in.

Groeten vanuit een zonnig oord!