Uitkijken naar operatie #2: Tweede reis naar herstel

Slow and steady wins the race

Sinds m'n gesprek met Rob heb ik het bijzonder rustig aan gedaan. Verplicht. Het gaspedaal werd (alweer) losgelaten, mijn knie heeft rust nodig. Ik ga wel gewoon 3x per week een uur naar Eric, waar ik dan start met een minuut of 10 op de fiets met een verkorte crank van de rechtertrapper. Zodat ik zo veel mogelijk klachtenvrij kan fietsen. Vervolgens ga ik aan de slag met wat kracht, waar vooral m'n core, glutes en hamstrings worden aangesproken. Zonder veel druk op mijn knie. Mijn quadriceps zijn nu vanwege bewegingsbeperking wat lastiger aan te spreken, hoewel ik wel een oefening met de BFR-band kan doen. De trainingen zijn qua opbouw en intensiteit totaal anders, toch voelt het wel goed om er te zijn en 'iets' te doen. Mijn knie is stijf en pijnlijk en ik krijg zelfs van mensen om me heen te horen dat ik slechter loop. Ik heb heel wat stappen gezet... alleen niet in de goede richting. Er zijn soms twijfels. Klachten nemen toe. Ik maak me zorgen om dat bot, heb het gevoel dat dat erger wordt. Maar het is oké. Het heeft de aandacht. Hoe dan ook, het gaat beter worden. Mijn belangrijkste taak is het bewaren van de rust. Fysiek én mentaal.

Een half jaar geleden: De woorden van Rob

We gaan heel even terug in de tijd. Morgen precies een half jaar geleden, op 25 maart, ging ik op controle bij Job en in aanloop naar mijn operatie mocht ik tijdens deze afspraak ook kennismaken met Rob Bogie. Hij vroeg me naar mijn doel. "Weer voetballen", was mijn antwoord toen kort maar krachtig. Een mooi en realistisch doel volgens Rob, maar hij vertelde ook dat het geen garantie is dat ik na mijn voorste kruisbandreconstructie terug zou keren op het voetbalveld. Een groot deel keert wel terug, maar er is ook een kans dat het niet lukt. Ondanks zijn realistische woorden weigerde ik me over te geven aan twijfels. Voetbal is mijn passie, mijn uitlaatklep. Al sinds ik 4 jaar ben is het een groot onderdeel van mijn leven. Het idee om het spelletje op te geven was (en is) voor mij ondenkbaar.

Fast forward naar nu

De laatste tijd heb ik regelmatig teruggedacht aan de woorden van Rob. Zoals het vaak gaat met grote uitdagingen, zijn er momenten waarop de weg niet zo rechtlijnig verloopt als je had gehoopt. Zoals nu het geval is. De frustraties, de pijn en het gebrek aan vooruitgang hebben mij af en toe aan het wankelen gebracht. Er zijn mensen in mijn omgeving die niet begrijpen dat ik weer wil voetballen. Maar elke dag herinner ik mezelf eraan waarom ik dit doe. Dan denk ik aan de vreugde en de vrijheid die ik voel als ik een bal aan mijn voet heb en visualiseer ik dat ik weer op het veld sta. Het vuur is dan weer aangewakkerd. Ook al zijn er wat meer hobbels en duurt het herstel wat langer, ik kom er wel. Wacht maar.

Tweede reis naar herstel

Met de volgende operatie voor de deur sta ik op het punt een nieuwe fase van mijn herstel in te luiden. Precies 8 maanden na het oplopen van mijn blessure word ik volgende week vrijdag, op 4 oktober, weer geopereerd. Leuk is anders, maar ik weet dat het noodzakelijk is om mijn herstel een nieuwe impuls te geven. Het wordt een ingreep waarvan ik voorzichtig hoop dat deze een groot verschil gaat maken. Zodat ik daarna allereerst weer eens normaal kan lopen, om vervolgens de trainingsintensiteit weer flink op te voeren en m'n benen ijzersterk te maken.  

Steeds als ik de URL van mijn blog zie (dagelijks dus!), word ik herinnerd aan mijn ultieme doel: 'Terug op het voetbalveld'. Zelfs zo'n kleinigheid helpt me om iedere dag weer door te gaan. Keep going, keep growing!

Zicht op beterschap: Operatie #2 is gepland

Zo zit je tot afgelopen woensdag in onzekerheid en weet je even totaal niet meer waar je aan toe bent en waar in het proces je staat, wordt er vervolgens aan de handrem getrokken en heb je het gevoel weer helemaal opnieuw te kunnen beginnen en daarna gaat alles ineens heel snel. Heel veel emoties zijn de afgelopen week de revue gepasseerd: Van teleurstelling, angst, onzekerheid en frustraties tot opluchting, hoop, dankbaarheid en blijdschap. En alles daar tussenin en rond omheen. Pfoeh!

Wie niet waagt...

Nadat Rob Bogie me woensdagavond belde met het nieuws dat er een operatie ingepland gaat worden, besloot ik donderdagochtend het ziekenhuis te bellen met de vraag of er al een iets gerichtere indicatie qua wachttijd gegeven kon worden. Fijn voor mezelf om te weten, maar ook voor het werk. Ik houd van duidelijkheid, maar daar waren jullie vast al een hele tijd achter. 😉

Ik kreeg een aardige mevrouw van Bureau Opname aan de lijn. Ze snapte mijn vraag helemaal en ging voor me kijken. "De planning loopt een maand vooruit en daar sta je nog niet in, dus het lijkt erop dat je in ieder geval niet vóór de tweede helft van oktober aan de beurt bent." Prima, is dat in ieder geval duidelijk.

We praatten kort met elkaar en blijkbaar ving zij een signaal op: "Maar ik hoor aan jou dat je het niet erg zou vinden om snel aan de beurt te zijn", zei de aardige mevrouw aan de telefoon. "Ik kan je een 'label' geven dat je gebeld wordt mocht er iemand uitvallen." Dat liet ik me geen twee keer zeggen. "Liever gisteren dan vandaag, graag dus!" Wie weet zou het helpen.

Een dubbele vragenlijst

Afgelopen vrijdag iets na het middaguur ontving ik een vragenlijst van de anesthesie in mijn mailbox. Huh? Die heb ik onlangs ook al ingevuld, toen Rob me een paar weken geleden alvast op de wachtlijst zette. Ik checkte de Mijn Anna app en zag dat er onder het tabblad 'Te plannen afspraken' twee keer een aanvraag voor een arthroscopie stond. Dat kan niet kloppen. Het leek erop dat er op de achtergrond ergens aan werd gewerkt. Zelf vatte ik dat in positieve zin op als 'oh, ze zijn misschien bezig toch iets te plannen, misschien heb ik snel duidelijkheid'. 

De telefoon gaat

Een half uur na de mail met de vragenlijst ging mijn telefoon. Een privé-nummer belde. Tot mijn verbazing kreeg ik iemand van Bureau Opname aan de lijn. Ik stond direct op scherp. Haar eerste vraag was of dokter Bogie mij al had gebeld. "Uhh, nee, hij heeft me alleen afgelopen woensdagavond gebeld en verteld wat we gaan doen", zei ik. "Oké", zei de mevrouw, "dokter Bogie heeft vanochtend contact met ons gezocht en aangegeven dat hij je graag vlot zou willen plannen, dus we hebben een plekje voor je." Mijn hart maakte een sprongetje. Hoor ik dit goed? "Je operatie staat gepland op 4 oktober." Woohoo, dat is al over 3 weken! De afspraak voor de preoperatieve screening is vervroegd naar 24 september a.s. Blijkbaar waren ze dus inderdaad bezig iets te plannen, op het moment dat ik een half uur eerder de vragenlijst nogmaals in mijn mailbox ontving.

Aftellen

En zo kan ineens het aftellen alweer beginnen. Ik kan niet wachten tot het zover is. Na mijn kruisbandoperatie op 28 mei jl. is het herstel tot nu toe verre van vlekkeloos verlopen. Op 4 oktober hoop ik weer een grote stap te kunnen zetten. Het idee dat er eindelijk een concreet zicht is op beterschap geeft me een beetje rust en opluchting, al blijf ik voorzichtig hoopvol. Ik kijk ontzettend uit naar de dag dat ik weer aan de bak mag en echt kan beginnen met herstellen, maar nog meer naar de dag dat ik weer normaal kan lopen. Dat gaan we vieren...

Tot 4 oktober probeer ik goed mijn rust te pakken en te bewegen binnen de grenzen, zodat ook het bot de tijd krijgt om te herstellen. Meer kan ik op dit moment niet doen.

15 weken post-OK: een verrassende MRI-uitslag en een nieuw plan van aanpak

Laten we maar eens beginnen met vertellen dat het twee onstuimige weken waren. Waar ik ruim twee weken geleden blij en opgelucht het ziekenhuis verliet omdat m'n klachtenpatroon wel héél veel weg heeft van een cyclops/littekenweefsel en er op korte termijn een MRI gepland zou worden om dit te bevestigen, sloegen kort daarna toch wat twijfels toe. Stel je voor dat er toch niks uit de MRI komt. Onmogelijk, volgens een aantal mensen om me heen. En dan nog, een MRI is ook niet alleszeggend. De uitslag kwam en leek slechts gedeeltelijk op wat verwacht werd. Mijn afspraak met Rob Bogie liet na het lezen van de uitslag nog een aantal dagen op zich wachten. Het waren 5 lange dagen, maar inmiddels ben ik maandagmiddag bij hem op consult geweest en ligt er sinds vandaag een nieuw plan van aanpak. In deze blog neem ik je mee in de afgelopen twee weken. 

Wachten tot de MRI

Toen ik op 26 augustus optimistisch en blij het ziekenhuis verliet na een goed gesprek met Rob Bogie, zat ik vol energie. Er was verandering op komst. Actie in de tent. Vanaf binnenkort zou ik de weg omhoog weer in kunnen slaan. Ik heb deze week met een positief gevoel kunnen trainen bij Eric. Wat wel opvalt is dat mijn knie tijdens het trainen ook niet meer in volledige strekking komt, in tegenstelling tot een aantal weken daarvoor. Ik heb veel last. Zelfs fietsen gaat niet klachtenvrij. Met Eric heb ik het vaak genoeg gehad over de mogelijke uitkomsten van de MRI en de vervolgstappen. Zowel Rob, Eric én ikzelf waren tamelijk overtuigd van wat er speelt. Toch kon ik de innerlijke rust niet helemaal vinden, die zou ik immers pas krijgen als ik de uitslag zwart op wit had. 

De dag van de MRI

Op dinsdag 3 september werd ik om 9.00 uur verwacht bij Anna TopSupport in Eindhoven. Vanwege de spits zat ik al vroeg in de auto, zodat ik genoeg speling zou hebben qua tijd. Om 8.45 uur meldde ik me bij de balie, waarna ik kon doorlopen naar de afdeling Radiologie. Het was er rustig en ik werd meteen binnen geroepen. Twintig minuten later stond ik alweer buiten en stapte ik de auto in richting kantoor. Ik voelde me opgewekt, had vertrouwen in de uitslag en kon niet wachten om 'm te zien in de Mijn Anna app. Die dag heb ik zeker 3x per uur in de app gespiekt om te kijken of er al iets stond, maar helaas. Mijn geduld werd nog even op de proef gesteld.

De uitslag is er!

De volgende ochtend was ik al heel vroeg wakker. Ik realiseerde me heus wel dat er nog geen uitslag in de app zou staan, maar toch keek ik. Niks, natuurlijk. Ik probeerde het maar even los te laten en deze dag 'gewoon m'n ding te doen' en wat afleiding te zoeken. Dat was lastig, want ik ontving inmiddels veel berichten: "En, weet je al iets?" - Het geeft een fijn gevoel dat er zoveel mensen zijn die met je meeleven. 's Middags was ik even op bezoek bij een vriendin en toen ze richting de keuken liep, besloot ik toch nog maar eens te kijken. "Holy shit! Er staat een uitslag!", riep ik. Nieuwsgierig én zenuwachtig tegelijk opende ik 'm. Ik scande het verslag en zag diverse termen voorbij komen, maar er zou géén sprake zijn van een overtuigende cyclops laesie. Lieve help, en nu? 

De highlights uit het verslag van de radioloog:
- Hydrops.
- Overwegend intact aspect van de graft. Weefsel ventraal van de graft, suggestief voor partieel letsel van deel ventrale bundel. 
- Postoperatieve veranderingen Hoffa.
- Mogelijke ruptuur laterale meniscus corpus.
- Uitgesproken botoedeem mediale tibiaplateau met insufficiëntie kenmerken.
- Geen overtuigende fibrose kenmerken en cyclops laesie.

Toen ik thuiskwam heb ik het verslag meermaals goed doorgelezen. Hoewel ik, met een klein beetje hulp, precies begreep wat er stond, zat ik ineens met veel vragen. Hoe kan dit in godsnaam? Wat heeft deze uitslag te betekenen en wat gaan in dit geval de vervolgstappen zijn? En wat betekent dit voor mijn revalidatie? Ik ga écht niet meer aanmodderen, ben er he-le-maal klaar mee. Er móet iets gebeuren. Mijn hoofd zat vol. Job berichtte me dat ik niet te veel zelf moest gaan interpreteren en dat Rob de beelden zelf ook moet bekijken om zijn eigen conclusies te trekken.

Het moet even landen

Die avond lag ik om 21.00 uur al in bed. Ik had het helemaal gehad voor die dag, maar slapen lukte niet. Er spookten te veel vragen door mijn hoofd, die ik allemaal in mijn notities op mijn telefoon verwerkte. De volgende ochtend besloot ik meteen de poli Orthopedie te bellen. Er stond namelijk een belafspraak met Rob Bogie gepland voor maandag 9 september, maar het leek mij in dit geval beter om er een fysieke afspraak van te maken. Zodat we samen de beelden konden bekijken en op basis van de bevindingen van Rob een plan van aanpak konden maken. Gelukkig was dit geen probleem.

Dezelfde dag mocht ik ook weer naar Eric. Voor de eerste keer in 7 maanden had ik er weinig zin in. Dat is niks voor mij. Het kwam mede door vermoeidheid, een vol hoofd en alle vraagtekens die er op dat moment waren. Tóch ben ik gegaan, ik heb nog nooit een training overgeslagen. Dat is geen optie. Ik durf hardop te zeggen dat, als er íemand is die therapietrouw is, ik dat zelf ben. Wel merk ik nu dat ik behoefte heb aan duidelijkheid, perspectief, een stappenplan, een stip op de horizon. De dagen tussen het lezen van de uitslag en het consult bij Rob waren daardoor mentaal uitdagend voor me. Ik had even geen idee meer waar in het proces ik stond.

Normaal gesproken train ik met enkele andere kruisbandpatiënten, maar deze dag was ik alleen. Dat kwam eigenlijk niet zo slecht uit. We deden het rustig aan en hebben veel gepraat. "Ik heb het voetbal maar even uit mijn hoofd gezet. In die 7 maanden heb ik niet één normale stap meer kunnen zetten zonder klachten. En ook slapen vormt nog steeds een issue, omdat ik vaak wakker word van mijn knie", zei ik tegen Eric. "Nou", reageerde hij, "laten we er eerst maar eens voor zorgen dat je weer normaal kan functioneren en daarna kijken we stap voor stap verder." - Sounds like a plan. 

Deze training deden we geen zware krachtinspanningen, wel een oefening met de BFR-band, mobilisatie en wat balans-/coördinatie oefeningen met de bal. Als je me ergens blij mee maakt... Eric weet precies wat ik nodig heb en wist ervoor te zorgen dat ik een uur later met een bescheiden glimlach weer naar huis ging. 

Eindelijk naar TopSupport

In het weekend heb ik veel afleiding gezocht. De tijd ging gelukkig vlug voorbij en voordat ik het wist was het maandag 9 september. Nadat ik in de ochtend trainde bij Eric, kon ik in de namiddag het gaspedaal intrappen richting Eindhoven. Ik stond op scherp, was helemaal voorbereid en klaar voor de afspraak bij Rob. Vandaag móest die stip op de horizon er komen. Met minder nam ik geen genoegen.

Consult bij Rob Bogie

Eenmaal bij TopSupport nam ik plaats in een lege wachtkamer. Rob pikte me op en we liepen samen naar zijn kamer. "Goed dat je even hier naartoe bent gekomen, het is toch fijner om samen de beelden te bekijken. Je hebt de uitslag zelf zeker ook al gelezen, hè?" - Jazeker. Ik vertelde dat er na het lezen van de uitslag héél veel vragen bij me opkwamen. Dat begreep hij en hij vroeg welke vragen ik had. Uit mijn hoofd somde ik een hele waslijst op, om vervolgens te zeggen: "Maar eigenlijk wil ik gewoon weten wat jij ervan vindt." Hij pakte de beelden erbij en vertelde wat hij zag. Er zit inderdaad weefsel aan de voorzijde van de kruisband. De graft zelf is intact. Volgens Rob zit er wel wat littekenweefsel. Het zou kunnen dat dit de extensie blokkeert. Waar hij zich op dit moment echter meer zorgen over maakt is het botoedeem in het mediale tibiaplateau, dat vrij uitgebreid aanwezig is en kenmerken van insufficiëntie vertoont. Het bot is verzwakt en niet sterk genoeg om de krachten op te vangen die het normaal zou kunnen dragen. Dit verklaart ook de pijn die ik nog iedere dag heb. Een verklaring voor het ontstaan hiervan kon hij niet geven, maar het is duidelijk dat er íets speelt en daar moeten we waakzaam op zijn. Ten slotte zit er volgens de MRI een klein scheurtje in mijn buitenmeniscus, maar dat is absoluut niet waar mijn klachten die ik nu ervaar vandaan kunnen komen. Niet spannend dus.

"Ik wil wel nog even naar je knie kijken, dus neem maar even plaats", zei Rob. Ik ging op de behandeltafel liggen. De beperkte strekking viel, net als de vorige keer, direct op. Voorzichtig bracht hij wat beweging in mijn knie. "Het is duidelijk dat we hier iets mee moeten." 

"Maar, wat nu?", vroeg ik. "Wat betekent dit?" Rob gaf aan een beetje in dubio te zitten. Dat bot heeft nu vooral rust nodig. Ik moet m'n been ook uit de strekking houden, niks provoceren, de druk eraf. Hij kan een operatie plannen om het littekenweefsel weg te halen en het gewricht schoon te maken, maar met een operatie komt er ook weer reactie in de knie, terwijl die al zo onrustig is. Aan de andere kant moet het er misschien toch van komen, want hij gunt me dat ik verder kom in mijn revalidatie, zeker omdat ik al zo lang aan het sukkelen ben. Daarbij, in geval van een cyclops is een knie ook vaak onrustig en dat wordt ook geopereerd. "Dit duurt nu al 7 maanden", zei ik tegen Rob. "Ik slaap slecht, word iedere nacht wakker van mijn knie, elke stap die ik zet voel ik, ik kom niet vooruit en ben inmiddels ook echt niet meer fris in mijn hoofd", vervolgde ik. Rob nam die signalen serieus. 

Voordat hij een beslissing neemt over 'hoe nu verder' wil hij mijn casus bespreken met zijn collega's, met wie hij diezelfde avond maatschapsoverleg had. Ik vind het prettig dat hij voor de besluitvorming ook de mening van anderen raadpleegt. We spraken af dat hij me woensdag 11 september terugbelt. Met dan écht een plan van aanpak. 

"Het zal wel uitdraaien op een operatie", zei hij toen we naar buiten liepen. "Plan het maar in, ik ben er klaar mee", reageerde ik vastbesloten. We schudden elkaar de hand. "Tot de volgende..." - Dit traject is nog lang niet klaar. Zucht.

Belafspraak met Rob

Rob gaf tijdens ons gesprek aan dat hij mij op woensdag of vóór zijn middagpoli zou bellen of erna. De hele dag heb ik mijn telefoon in de aanslag gehad. Ik voelde me zenuwachtig, onrustig, had geen eetlust, niet goed wetende wat er zou komen. De telefoon bleef stil en ik begon lichtelijk te balen. Toen ik rond de klok van 18.30 uur de hoop had opgegeven, ging ineens de telefoon. Het was Rob. Halleluja!

Hij had overleg gehad met collega Stijn Geraets, die mijn casus heeft aangehoord en ook de MRI-beelden heeft bekeken. Volgens hem zit er toch wat meer littekenweefsel in mijn knie die mijn strekking beperkt, waardoor daar echt iets aan gedaan moet worden. Er wordt een operatie gepland. Misschien klinkt het vreemd, maar hier had ik op gehoopt. Ik kan zo niet langer meer aanmodderen. Het is niet alleen een fysieke strijd, maar ook mentaal eist het zijn tol. Gelukkig sta ik al 2 weken op de wachtlijst voor die operatie, dus ik heb stiekem de hoop dat ik binnen een week of 4 tot 6 word geholpen. Hopelijk volgt er snel een definitieve datum. "Dan kun je weer meekijken en laat ik je alles zien", zei Rob. Mooi!

Het botoedeem mediaal in het tibiaplateau moet met rust overgaan. Er zit ook een stressfractuurtje in dat bot. De belasting moet daarom per direct flink worden teruggeschroefd en ik moet echt mijn rust gaan nemen. Dat betekent: Fietsen op de hometrainer mag, een stukje wandelen ook en verder gaan we terug naar de eerste versnelling. Geen piekbelasting meer. Eric is op de hoogte, dus de sessies bij hem worden erop aangepast. Ik heb hem gevraagd om mij echt op weg te helpen en de rem voor mij in te trappen. Verder baal ik wel een beetje dat ik wat van mijn spiermassa zal gaan verliezen en heb ik het gevoel weer 'van voren af aan' te moeten beginnen. Al zal ik na de komende operatie wel veel sneller kunnen opbouwen dan na de kruisbandoperatie. En krijg ik dus ook sneller mijn spiermassa weer terug.

Op 2 oktober heb ik m'n preoperatieve screening en ik hoop daarna heel snel op de operatietafel te liggen, zodat ik voor de tweede keer de weg naar herstel kan inslaan. 

Er is in ieder geval weer perspectief. Ik voel me opgelucht. Let's do this!

There's always gonna be another mountain
I'm always gonna wanna make it move
Always gonna be an uphill battle
Sometimes I'm gonna have to lose
Ain't about how fast I get there
Ain't about what's waiting on the other side
It's the climb...

Keep on moving, keep climbing, keep the faith.