Uitkijken naar operatie #2: Tweede reis naar herstel

Slow and steady wins the race

Sinds m'n gesprek met Rob heb ik het bijzonder rustig aan gedaan. Verplicht. Het gaspedaal werd (alweer) losgelaten, mijn knie heeft rust nodig. Ik ga wel gewoon 3x per week een uur naar Eric, waar ik dan start met een minuut of 10 op de fiets met een verkorte crank van de rechtertrapper. Zodat ik zo veel mogelijk klachtenvrij kan fietsen. Vervolgens ga ik aan de slag met wat kracht, waar vooral m'n core, glutes en hamstrings worden aangesproken. Zonder veel druk op mijn knie. Mijn quadriceps zijn nu vanwege bewegingsbeperking wat lastiger aan te spreken, hoewel ik wel een oefening met de BFR-band kan doen. De trainingen zijn qua opbouw en intensiteit totaal anders, toch voelt het wel goed om er te zijn en 'iets' te doen. Mijn knie is stijf en pijnlijk en ik krijg zelfs van mensen om me heen te horen dat ik slechter loop. Ik heb heel wat stappen gezet... alleen niet in de goede richting. Er zijn soms twijfels. Klachten nemen toe. Ik maak me zorgen om dat bot, heb het gevoel dat dat erger wordt. Maar het is oké. Het heeft de aandacht. Hoe dan ook, het gaat beter worden. Mijn belangrijkste taak is het bewaren van de rust. Fysiek én mentaal.

Een half jaar geleden: De woorden van Rob

We gaan heel even terug in de tijd. Morgen precies een half jaar geleden, op 25 maart, ging ik op controle bij Job en in aanloop naar mijn operatie mocht ik tijdens deze afspraak ook kennismaken met Rob Bogie. Hij vroeg me naar mijn doel. "Weer voetballen", was mijn antwoord toen kort maar krachtig. Een mooi en realistisch doel volgens Rob, maar hij vertelde ook dat het geen garantie is dat ik na mijn voorste kruisbandreconstructie terug zou keren op het voetbalveld. Een groot deel keert wel terug, maar er is ook een kans dat het niet lukt. Ondanks zijn realistische woorden weigerde ik me over te geven aan twijfels. Voetbal is mijn passie, mijn uitlaatklep. Al sinds ik 4 jaar ben is het een groot onderdeel van mijn leven. Het idee om het spelletje op te geven was (en is) voor mij ondenkbaar.

Fast forward naar nu

De laatste tijd heb ik regelmatig teruggedacht aan de woorden van Rob. Zoals het vaak gaat met grote uitdagingen, zijn er momenten waarop de weg niet zo rechtlijnig verloopt als je had gehoopt. Zoals nu het geval is. De frustraties, de pijn en het gebrek aan vooruitgang hebben mij af en toe aan het wankelen gebracht. Er zijn mensen in mijn omgeving die niet begrijpen dat ik weer wil voetballen. Maar elke dag herinner ik mezelf eraan waarom ik dit doe. Dan denk ik aan de vreugde en de vrijheid die ik voel als ik een bal aan mijn voet heb en visualiseer ik dat ik weer op het veld sta. Het vuur is dan weer aangewakkerd. Ook al zijn er wat meer hobbels en duurt het herstel wat langer, ik kom er wel. Wacht maar.

Tweede reis naar herstel

Met de volgende operatie voor de deur sta ik op het punt een nieuwe fase van mijn herstel in te luiden. Precies 8 maanden na het oplopen van mijn blessure word ik volgende week vrijdag, op 4 oktober, weer geopereerd. Leuk is anders, maar ik weet dat het noodzakelijk is om mijn herstel een nieuwe impuls te geven. Het wordt een ingreep waarvan ik voorzichtig hoop dat deze een groot verschil gaat maken. Zodat ik daarna allereerst weer eens normaal kan lopen, om vervolgens de trainingsintensiteit weer flink op te voeren en m'n benen ijzersterk te maken.  

Steeds als ik de URL van mijn blog zie (dagelijks dus!), word ik herinnerd aan mijn ultieme doel: 'Terug op het voetbalveld'. Zelfs zo'n kleinigheid helpt me om iedere dag weer door te gaan. Keep going, keep growing!