Zicht op beterschap: Operatie #2 is gepland

Zo zit je tot afgelopen woensdag in onzekerheid en weet je even totaal niet meer waar je aan toe bent en waar in het proces je staat, wordt er vervolgens aan de handrem getrokken en heb je het gevoel weer helemaal opnieuw te kunnen beginnen en daarna gaat alles ineens heel snel. Heel veel emoties zijn de afgelopen week de revue gepasseerd: Van teleurstelling, angst, onzekerheid en frustraties tot opluchting, hoop, dankbaarheid en blijdschap. En alles daar tussenin en rond omheen. Pfoeh!

Wie niet waagt...

Nadat Rob Bogie me woensdagavond belde met het nieuws dat er een operatie ingepland gaat worden, besloot ik donderdagochtend het ziekenhuis te bellen met de vraag of er al een iets gerichtere indicatie qua wachttijd gegeven kon worden. Fijn voor mezelf om te weten, maar ook voor het werk. Ik houd van duidelijkheid, maar daar waren jullie vast al een hele tijd achter. 😉

Ik kreeg een aardige mevrouw van Bureau Opname aan de lijn. Ze snapte mijn vraag helemaal en ging voor me kijken. "De planning loopt een maand vooruit en daar sta je nog niet in, dus het lijkt erop dat je in ieder geval niet vóór de tweede helft van oktober aan de beurt bent." Prima, is dat in ieder geval duidelijk.

We praatten kort met elkaar en blijkbaar ving zij een signaal op: "Maar ik hoor aan jou dat je het niet erg zou vinden om snel aan de beurt te zijn", zei de aardige mevrouw aan de telefoon. "Ik kan je een 'label' geven dat je gebeld wordt mocht er iemand uitvallen." Dat liet ik me geen twee keer zeggen. "Liever gisteren dan vandaag, graag dus!" Wie weet zou het helpen.

Een dubbele vragenlijst

Afgelopen vrijdag iets na het middaguur ontving ik een vragenlijst van de anesthesie in mijn mailbox. Huh? Die heb ik onlangs ook al ingevuld, toen Rob me een paar weken geleden alvast op de wachtlijst zette. Ik checkte de Mijn Anna app en zag dat er onder het tabblad 'Te plannen afspraken' twee keer een aanvraag voor een arthroscopie stond. Dat kan niet kloppen. Het leek erop dat er op de achtergrond ergens aan werd gewerkt. Zelf vatte ik dat in positieve zin op als 'oh, ze zijn misschien bezig toch iets te plannen, misschien heb ik snel duidelijkheid'. 

De telefoon gaat

Een half uur na de mail met de vragenlijst ging mijn telefoon. Een privé-nummer belde. Tot mijn verbazing kreeg ik iemand van Bureau Opname aan de lijn. Ik stond direct op scherp. Haar eerste vraag was of dokter Bogie mij al had gebeld. "Uhh, nee, hij heeft me alleen afgelopen woensdagavond gebeld en verteld wat we gaan doen", zei ik. "Oké", zei de mevrouw, "dokter Bogie heeft vanochtend contact met ons gezocht en aangegeven dat hij je graag vlot zou willen plannen, dus we hebben een plekje voor je." Mijn hart maakte een sprongetje. Hoor ik dit goed? "Je operatie staat gepland op 4 oktober." Woohoo, dat is al over 3 weken! De afspraak voor de preoperatieve screening is vervroegd naar 24 september a.s. Blijkbaar waren ze dus inderdaad bezig iets te plannen, op het moment dat ik een half uur eerder de vragenlijst nogmaals in mijn mailbox ontving.

Aftellen

En zo kan ineens het aftellen alweer beginnen. Ik kan niet wachten tot het zover is. Na mijn kruisbandoperatie op 28 mei jl. is het herstel tot nu toe verre van vlekkeloos verlopen. Op 4 oktober hoop ik weer een grote stap te kunnen zetten. Het idee dat er eindelijk een concreet zicht is op beterschap geeft me een beetje rust en opluchting, al blijf ik voorzichtig hoopvol. Ik kijk ontzettend uit naar de dag dat ik weer aan de bak mag en echt kan beginnen met herstellen, maar nog meer naar de dag dat ik weer normaal kan lopen. Dat gaan we vieren...

Tot 4 oktober probeer ik goed mijn rust te pakken en te bewegen binnen de grenzen, zodat ook het bot de tijd krijgt om te herstellen. Meer kan ik op dit moment niet doen.