6 weken post-OK: Op controle bij Anna TopSupport; directe interventie

18 november 2024, het volgende 'meetmoment' in mijn revalidatie. We zitten op 6 weken post-OK en gistermiddag stond mijn controle bij Rob Bogie gepland. Lang had ik er weer naar uitgekeken, benieuwd naar wat híj over mijn knie te zeggen had en hunkerend naar een nieuwe stip op de horizon. Ik liep naar buiten met wat nieuw perspectief. Er is weer iets in gang gezet, ik voel me gehoord en gezien, en er zijn zaken waar ik naar uit kan kijken. De belangrijkste winst voor vandaag. 

Een onverwachte ontmoeting

Na een tiental minuten in de wachtkamer werd mijn naam geroepen door een vrouw. Huh? Die had ik niet verwacht. Het bleek een sportarts in opleiding te zijn, die graag alvast even naar mijn knie wilde kijken. "Hoe gaat het met je?", vroeg ze. "Langzaam.....", antwoordde ik. Die ochtend had ik het er met Eric nog over gehad. Ik had hem gevraagd wat ik moest zeggen als aan mij gevraagd werd hoe het gaat. En dit was het antwoord. "Langzaam...". Het is een traag proces. Ze vroeg me op de behandeltafel plaats te nemen, zodat ze mijn knie kon beoordelen. Ze bekeek mijn strekking, vroeg me hoever ik kon buigen en deed o.a. de Lachman-test. 

"Je bent al een tijdje bezig met je revalidatie, zag ik in je dossier. Ik kan me voorstellen dat je er ondertussen wel klaar mee bent. Blijf liggen, ik ga Rob er even bij halen, hij zal ook wel benieuwd zijn hoe het met je gaat." Ik bleef alleen achter in de behandelkamer en nam in mijn hoofd nog eens de vragen door die ik aan Rob wilde stellen. 

Zorgzaam en meedenkend

Na een aantal minuten kwam Rob de kamer binnen, vriendelijk als altijd. Heel fijn om hem weer te zien. "En, hoe gaat het met je?", vroeg ook hij. "Langzaam. Heel langzaam", reageerde ik. Hij zag me liggen op de behandeltafel en zijn oog viel meteen op mijn been dat niet volledig gestrekt lag. Als ik ontspannen lig, lukt dat niet zonder hulp. Het is wel minder erg dan voor de laatste operatie. Doorduwen kan, er zit geen mechanische blokkade en ik haal de strekking wel, maar dat vindt mijn knie minder leuk (lees: AU!!). 

Rob pakte mijn knie vast, deed wat testjes en bewoog wat heen en weer. Ik merkte dat ik me schrap zette als hij richting strekking ging, angstig dat hij mijn knie in strekking liet 'vallen', wat voor een enorme pijnscheut zou zorgen. Toen ik dat aangaf, stelde hij me gerust: "Ik laat je knie echt niet zomaar vallen." Natuurlijk had ik dat kunnen weten, maar toch... Terwijl hij wat testjes deed zei hij dat het heel vervelend is om niet de volledige strekking te halen, omdat het impact heeft op alles wat je doet, inclusief lopen. Hij had tevens gehoopt en verwacht dat ik wat verder zou zijn in mijn herstel. Logisch, ikzelf ook. 

"Houd je het nog een beetje vol?", vroeg Rob aan mij. Wat mooi, hij heeft ook oog voor de mens achter de patiënt. "Mwoah, het is ok. Dit duurt echt heel lang. Als ik maar weer eens kon trainen, voelde ik me al een heel ander mens. Nu zit ik alleen maar op de fiets en doe ik oefeningen, zoals de heel slides, die ik echt al tot in den treure heb gedaan", antwoordde ik.

"Je staat nu stil, terwijl je alweer aan het trainen had willen zijn", zei Rob begripvol. "Ik sta al 9,5 maand stil", floepte ik er direct achteraan uit. Ik zei het met een bescheiden lach, maar het was eigenlijk een grote brok frustratie die er in die paar woorden uit kwam. Hoewel Rob die uitspraak helemaal begreep, was hij het er niet volledig mee eens. "Enerzijds wel, anderzijds niet. Qua trainen sta je misschien wel stil, maar de belangrijkste reden waarom deze revalidatie zo lang in beslag neemt is dat die kruisband de tijd nodig heeft om in te groeien. En dát proces gaat gewoon door." - Makes sense.

Rob vroeg me om een klein stukje te lopen en vervolgens in staande positie mijn knie naar strekking te duwen. Daarbij spande ik mijn quadriceps aan, iets wat zeer doet ín mijn knie. Hij gaf toe het een lastige situatie te vinden en vroeg me plaats te nemen tegenover hem aan het bureau.

Oorzaken verkennen en directe interventie

Rob pakte de MRI-beelden van september erbij en bekeek het botoedeem, dat toen vrij uitgebreid aanwezig was. Het heeft op dit moment geen zin om een nieuwe MRI te maken om te vergelijken, omdat het botoedeem nog aanwezig zal zijn op de scan. Daar is het gewoonweg te vroeg voor. Daarnaast vraagt Rob zich af of de klachten alleen van het botoedeem komen, of dat er mogelijk nog iets anders speelt. Bijvoorbeeld een irritatie van het vetlichaam van Hoffa. "Heb je daar wel eens van gehoord?" - "Ja, zeker, ik heb me alles al uitgezocht." - "Dacht ik al, dat hoefde ik eigenlijk ook niet te vragen." Tijdens de laatste operatie is er flink schoongemaakt en ook het vetlichaam van Hoffa is hierin meegenomen. Mogelijk speelt daar toch nog iets. Of zijn het restjes littekenweefsel. Nogmaals, er is geen sprake van een mechanische blokkade, maar pijn zorgt ervoor dat mijn been niet ontspannen plat komt te liggen. Na enige tijd doorhangen lukt het wel, maar dat zorgt achteraf weer voor reactie (lees: toename pijn, zwelling en warmte).

Rob vroeg of ik eerder al ontstekingsremmers had geprobeerd. Omstreeks week 7 na de voorste kruisbandreconstructie ben ik op een tussentijdse controle bij Job geweest, die mij toen ontstekingsremmers voorschreef. Het maakte destijds geen verschil. Dus besloten Rob en ik dat we daar nu ook niet aan gaan beginnen. 

Een andere optie zou nog kunnen zijn om een corticosteroïde injectie te zetten, om het gewricht wat tot rust te brengen. Deze injectie zou ook een positief effect kunnen hebben op het lichaam van Hoffa. "Het maakt me echt niet uit, doe het maar", zei ik tegen Rob. "Ik snap het, je pakt nu alles aan om vooruit te komen. Zullen we het dan maar doen? Dan pak ik de spullen en doen we het gewoon nu", reageerde Rob. 

Even later kwam hij terug met de spullen. Hij zou de prik meer aan de buitenzijde van mijn knie zetten. De vloeistof zou zich daarna vanzelf door mijn knie verspreiden. Rob ontsmette de prikplek met alcohol en gaf mij een seintje toen hij de prik ging zetten. Die ging door mijn litteken. Dat weefsel was wat stug. Comfortabel is anders, maar het was prima te doen. Toen hij de vloeistof langzaam inspoot, voelde ik de druk in mijn knie toenemen, wat normaal is. Hopelijk brengt deze interventie mijn knie tot rust. Fingers crossed.

We spraken af dat Rob over vier weken telefonisch contact met me opneemt om de voortgang te bespreken. Daarnaast zou hij het proces ook radiologisch willen volgen, dus waarschijnlijk krijg ik ergens eind december / begin januari een nieuwe MRI-scan.

Het einddoel blijft hetzelfde

"Gaan we nog voetballen?", vroeg ik aan Rob. Ik voelde dat ik even die bevestiging van hem nodig had. "Of je nog kan gaan voetballen? Dat is het doel toch!", reageerde hij optimistisch en vol vertrouwen. Oh yeah, dat was zó fijn om van hem te horen. "Wij denken hier in alles met je mee, zoeken samen naar de oplossing. We gaan ervoor." Zijn woorden zorgden ervoor dat het vuur in mij nóg meer (of alweer) werd aangewakkerd. Het gaf ook een fijn gevoel dat Rob echt de tijd nam, mijn hele dossier bekeek, hardop nadacht over mogelijkheden en interventies en mij liet meebeslissen. Waar ik drie kwartier eerder met wat spanning het gebouw van TopSupport naar binnen liep, ging ik opgelucht en gemotiveerd naar buiten. Zoals altijd. Hier wordt goed gezorgd.

Visualiseren

Tijdens de autorit naar huis zette ik mijn injury playlist op Spotify op en blèrde ik hard mee. Ik luister 'm al sinds februari en kan nog steeds geen genoeg krijgen van de lyrics. Ze zetten me 'aan' en op scherp. De muziek zorgt voor extra motivatie. Wilskracht. Doorzettingsvermogen. Er helemaal voor gaan. Linksom, rechtsom – of dwars erdoorheen.

En dan visualiseer ik... Ik doe het regelmatig. Gisteren thuis ook nog. Ik vertelde mijn man over het moment. Mijn eerste invalbeurt, volgende zomer. Het laatste kwartier, of zo. Dan zie ik mezelf aan de zijlijn staan, klaar om het veld te betreden en het verschil te maken. Met langs het veld de mensen die belangrijk voor me zijn. En de allerbelangrijkste? Mijn zoon, die gisteren tijdens het visualisatiemoment zei: "Mama, dan ga ik een spandoek voor je maken met: "HUP MAMA!" Dat beeld alleen al geeft weer zoveel brandstof om door te gaan...

Injury makes the comback sweeter.✌

5 weken post-OK: "Ik kan het bijna niet meer opbrengen..."

"Ik kan het bijna niet meer opbrengen", zei ik gisterochtend tegen Eric. De krukken. Ik ben er zó klaar mee en verlang naar het moment waarop ik ze in een hoek kan gooien en weer pijnvrij kan bewegen, net zoals voorheen. Het heeft ook te maken met het feit dat er geen tijdsbestek aan mijn probleem te hangen is. Natuurlijk, er is uitzicht – het wordt beter, dat weet ik. Maar wanneer? Zou het nog vier weken duren? Of zes? Of acht? Als ik maar wist hoe lang, kon ik me erop instellen. Dan kon ik die tijd prima uitzitten. Maar dat perspectief ontbreekt nu en daar heb ik het moeilijk mee. Net als met het idee om naar mijn voetbalteam te gaan kijken, waar ik al een tijd niet meer ben geweest. Aan de zijlijn staan is gewoon ontzettend frustrerend.

"Kunnen we niet al wat kracht gaan doen? Misschien moeten we er maar gewoon doorheen", vroeg ik hoopvol aan Eric, die als geen ander begrijpt dat het een vervelende situatie is, waarbij mijn geduld behoorlijk uitgedaagd wordt. Maar toegeven aan mijn bewegings-/trainingsdrang, ho maar. Ach, ik snap het wel, maar het was te proberen. Voorlopig 'vermaak' ik me nog wel even met m'n basic stuff.

Wel spraken we af dat ik ga proberen om de krukken buitenshuis af te bouwen. "Probeer dan eerst eens met één kruk te lopen en daarna zonder. Wissel dat af en kijk hoe je knie reageert. Zwelling? Warmte? Stijfheid? Toename van pijn? Dan pak je ze er weer bij." Ha, onderhandeling gelukt. Ik liet het me geen twee keer zeggen. Zonder krukken liep ik de praktijk uit. Aangezien de afstand naar huis slechts 5 minuten te voet bedraagt, leek mij dit een goede eerste oefening. De komende dagen ga ik het verder ervaren, heel benieuwd hoe het zal gaan.

Meer dan focus

Wat 9 maanden geleden begon met een sterke motivatie om te revalideren, is inmiddels uitgemond in een haast obsessieve focus op herstel. Wat door mijn omgeving wel eens onderschat wordt, is hoe snel het herstelproces de kern van je leven kan worden. Revalideren van een voorste kruisbandreconstructie is een intens proces, zeker als daar nog onvoorziene zaken bij komen. Zoals in mijn geval de cyclops, het littekenweefsel en het botoedeem. Het draait om niets anders dan oefeningen, behandelingen en het zoeken naar iedere vorm van progressie - groot of klein en iedere dag weer.

Het meten van deze progressie is een dagelijkse taak geworden. Hoe voelt de knie vandaag? Kom ik makkelijker m’n bed uit? En de trap af? Kom ik in strekking? Hoe voelt het lopen? Reageert mijn knie? Worden de steken minder? Is er zwelling? Warmte? Pijn? Stijfheid? Maar ook: Ik móet en ik zál mijn oefeningen doen. Komt dat voetbalveld echt weer dichterbij? Oh, ik kan niet wachten om mezelf nieuwe voetbalschoenen cadeau te doen. Mijn verwachtingen heb ik wat bijgesteld om de druk iets te verlagen. Aan het begin van het nieuwe seizoen wil ik er staan. Is dat haalbaar? Normaal gesproken wel, echter niets in dit proces heeft tot nu toe een normaal verloop gehad. Naarmate de tijd vordert, merk ik dat de voortdurende focus niet altijd in balans is. Ik bijt me er zó in vast, dat loslaten moeilijk is. Nog steeds. Alsof ik door harder te werken en meer te focussen mijn lichaam zou kunnen dwingen sneller te herstellen.

Wat een onzin. Ik kan zelf heus wel bedenken dat het lichaam niet zo werkt. Er zijn dagen dat de twijfels het overnemen en de verleiding groot is om mezelf nog verder te pushen. Mede veroorzaakt door bewegingsdrang. Ik wil zó graag het gaspedaal intrappen en gaan bouwen. Maar mijn lichaam vraagt juist om ruimte om te helen op een tempo dat niet te forceren is. Dat is lastig te verkroppen. Er is een dunne lijn tussen 'genoeg' en 'te veel'. Ik ben me ervan bewust dat ik die grens soms overschrijdt. Ik blijf leren, groeien en vertrouwen - in mijn lichaam, in mijn geduld en in mijn vermogen om deze revalidatie te laten slagen. Ik heb het al vaker op deze blog benoemd: Het blijft een keihard, maar anderzijds ook een mooi leerproces.

Meetmoment bij Rob

Aanstaande maandag mag ik ein-de-lijk weer naar Rob Bogie. We zitten dan op 6 weken post-OK. Het voelt weer als een soort meetmoment waar ik ontzettend naar uitkijk. Ik ben ook nieuwsgierig naar zijn bevindingen. Hoewel ik weet dat ook hij mij qua tijdsspanne geen perspectief kan geven, hoop ik toch dat hij me iets van richting kan geven. Gaan we het proces in mijn knie nog verder evalueren? Hoe lang geven we het de tijd? Wat zijn de scenario's? Enige duidelijkheid zou mijn gemoedstoestand een flinke boost geven... We gaan het zien. Volgende week een uitgebreid verslag van mijn bezoek aan TopSupport. Tot dan!✌

4 weken post-OK: Botoedeem blijft hinderlijke factor in herstel

We zitten inmiddels op 9 maanden na het oplopen van mijn blessure, ruim 5 maanden na mijn voorste kruisbandreconstructie en 4 weken na het verwijderen van de cyclops en het littekenweefsel. Na mijn tweede operatie gaat het herstel nog steeds met horten en stoten, waarbij het botoedeem de grote boosdoener is die het herstel bemoeilijkt. Het herstel gaat traag, maar elke stap vooruit telt, al zijn ze nog zo klein. Geduld is de kunst van het wachten en het vertrouwen te behouden. Good things take time.

Botoedeem blijft een hinderlijke factor 

Ik heb nog steeds behoorlijk last van het botoedeem. Dit oedeem zorgt ervoor dat ik nog niet lekker gestrekt kom, vooral omdat het pijnlijk is en dus niet omdat er een blokkade zit. De strekking komt er overigens wel na voorzichtige mobilisatie. Dat is buitengewoon positief. Doorduwen is pijnlijk, evenals mijn been thuis 'uit laten hangen'. Met name de beweging om vanuit strekking terug naar buiging te komen is heftig. Ondanks dat ik kleine stappen vooruit maak, is echt trainen er voorlopig nog niet bij. Thuis gebruik ik om de dag de BFR-band voor mijn heel slides en inmiddels ook leg extensions, waarbij ik qua beweging binnen de grenzen blijf van wat goed voelt. Niet doorduwen richting eindstandige strekking dus. Daarnaast fiets ik maximaal een minuut of 10 op de hometrainer, dat is momenteel de fysieke grens. Bij Eric werken we rustig aan het verbeteren van de mobiliteit, waarbij de focus ligt op een geleidelijke opbouw zonder de knie te veel te belasten.

Afgelopen woensdag zette Eric me voor het eerst op de loopband. Woohoo, actie in de tent! Ik mocht rustig wandelen. Mijn knie voelt goed los als ik bij Eric op de behandeltafel heb gelegen. Op mijn looppatroon was dan ook helemaal niets aan te merken (actieve strekking, yes!), ware het niet dat bij iedere stap die ik zette een felle steek door mijn knie ging, die uitstraalde tot halverwege mijn scheenbeen. Na 30 seconden werd de stopknop dus maar weer ingedrukt. We hebben het geprobeerd. F*ck this shit. Dit heb ik ook thuis, als ik een normale loopbeweging probeer te maken. Dat gaat gewoonweg niet en straalt helemaal uit. De strekking raakte ik vlot weer kwijt.

Eric heeft vorige week nog even contact gezocht met Rob Bogie over het botoedeem. Het is echt een vervelend iets. Ook Rob kan er geen tijdsbestek aan verbinden. 'Op geleide van klachten' opbouwen is wat er wordt gezegd. Uit de provocatie blijven. De druk moet zoveel mogelijk van het bot af blijven. Dat betekent nog áltijd de krukken erbij. Althans, buitenshuis. Ik ben ze zó beu, dat ik binnenshuis de kleine stukjes zonder loop, maar qua beweging is het dan niet zoals het hoort (lees: lichte buiging). Buitenshuis neem ik de krukken altijd mee en probeer ik de beweging goed te maken, desnoods met wat meer druk op de krukken. Bovendien voel ik me buiten op ongelijke ondergrond niet safe. Anderhalve week geleden ben ik twee keer op een dag door mijn knie gegaan, omdat ik werd afgeleid en daardoor niet bewust bezig was met lopen. Dat is niet helpend in het herstel... Anyway, over twee weken zie ik Rob zelf weer, als ik op controle mag. We zijn dan 6 weken post-OK en ik vind het prettig om zelf het gesprek met hem aan te gaan. 

Zorgverzekering en fysio

2024 Is een duur jaar voor me geworden. Vorig jaar had ik een vrij royale zorgverzekering met uitgebreide dekkingen. Als ik alleen naar het stukje fysiotherapie kijk, ben ik vorig jaar maar een paar keer geweest. Toen alle premies van de zorgverzekeringen bekend werden, ben ik eens rond gaan neuzen. De fysiotherapie kon in ieder geval flink teruggeschroefd worden, vond ik. En dus ging ik dit jaar voor een pakket met een beperktere aanvulling. Met 9 fysiobehandelingen zou ik heus wel uitkomen, ik had immers bijna nooit wat. 

FOUT!

Het jaar was nog maar net begonnen, toen ik op 4 februari mijn voorste kruisband afscheurde. Zal je net zien. Verkeerd gegokt.  

Vóór de eerste operatie heb ik m'n prehab bij Eric gedaan en toen zat ik al volledig door m'n aanvulling van de fysiotherapie heen. Ná de operatie heb ik een chronische indicatie gekregen, waarmee ik recht heb op 1 jaar lang fysiotherapie, met als doel volledig te kunnen revalideren. Er is alleen één 'maar': De eerste 20 behandelingen betaal je uit eigen zak (of vanuit je aanvullende verzekering, maar die was bij mij al op). 

De chronische indicatie loopt tot 30 mei 2025. Gezien alle hobbels die er in de tussentijd op mijn pad zijn gekomen, lijkt het niet realistisch om tegen die tijd weer (wedstrijd)fit te zijn. Ik heb het er uitgebreid met Eric over gehad en na het maken van een rekensom kwamen we samen tot de conclusie dat het verstandig is om gebruik te maken van een nieuwe chronische indicatie na mijn tweede operatie van 4 oktober jl. Dit betekent dat ik tot 8 oktober 2025 gebruik kan maken van de expertise van Eric. Zijn toch mooi 4 maanden lang 3 keer per week trainen extra, die ik waarschijnlijk goed kan gebruiken. Bovendien verlaag ik hiermee voor mezelf de (tijds)druk. Als ik de indicatie tot mei aan zou hebben gehouden, weet ik van mezelf dat ik fysieke grenzen zou gaan overschrijden en dit zou mijn herstel waarschijnlijk niet ten goede komen. De tweede chronische indicatie betekent alleen wel dat ik wéér 20 behandelingen zelf mag gaan dokken. Dat is vervelend, maar het valt te overkomen. Daarnaast kan ik de behandelingen die niet vergoed zijn opgeven als zorgkosten bij mijn IB-aangifte, waardoor ik via die weg misschien nog een klein deel terugkrijg.

Conclusie: Natuurlijk is er niets mis mee om je zorgverzekering onder de loep te nemen en te kijken waar je kunt besparen. Maar als dit jaar me iets heeft geleerd, dan is het dat gezondheid geen voorspelbare factor is. Het kan van de ene op de andere dag omslaan... en gelukkig is dit dan nog 'maar' een knie.

Even ademhalen

2024 Is nog niet voorbij, maar ik kan nu al stellen dat er dit jaar veel is gebeurd. Dit was niet ons beste jaar. Het gevoel om even de druk van de ketel te halen werd de laatste weken steeds groter en dus hebben we afgelopen weekend een mooie trip geboekt om het jaar af te sluiten. Even de tijd nemen voor onszelf, nieuwe herinneringen maken, uit de sleur komen en de hectiek achter ons laten. We gaan eind december samen op avontuur in Parijs en als kers op de taart vieren we Oud en Nieuw daar. Ik heb mezelf meteen een persoonlijk doel gesteld: Met de trap 704 treden klimmen naar de tweede verdieping van de Eiffeltoren. Zou het realistisch zijn? Ik heb nog 8 weken. Het motiveert in ieder geval wel... en mocht het onverhoopt niet lukken, dan pakken we gewoon de lift. ✌

Road to recovery... just keep going!