4 februari 2024: De dag dat alles veranderde...

Precies een jaar geleden stapte ik ietwat vermoeid en niet fit het veld op. We zaten nog midden in de race om het kampioenschap, dus ik wilde deze wedstrijd per se spelen. Pijnstillers erin, een pre-workout achterover en hup, gas erop. Rond de twintigste minuut ging het helemaal mis, toen ik op snelheid de bal met links onder mijn lichaam terughaalde en met rechts om mijn as weg wilde draaien van mijn tegenstander. Een beweging die ik al ontelbaar vaak had gemaakt. Deze keer met grote gevolgen. Mijn noppen bleven in het gras staan en mijn lichaam draaide weg. Ik ging naar de grond, bleef liggen en schreeuwde het uit. Meteen wist ik: Foute boel. Wie mijn blog heeft gevolgd, weet dat er in een jaar tijd veel is gebeurd. En dat ik nog lang niet ben waar ik wil zijn.

Diagnose & prehab

Na een periode van onzekerheid volgde de diagnose: Een afgescheurde voorste kruisband. Geen verrassing, want ik had mezelf al voorbereid op dat nieuws. Alsnog voelde het als een klap. Het is een van de ergste dingen die je als voetballer kunt horen. Het betekende een lang traject van operatie en herstel. Na even flink balen ging al snel de knop om: Challenge accepted.

Vol motivatie ging ik bij Eric aan de slag met m'n prehab, om sterk de operatie in te gaan. Dat lukte vrij aardig. Op 28 mei 2024 kreeg ik eindelijk een nieuwe voorste kruisband en werd er een Lemaire-plastiek uitgevoerd, die voor extra rotatiestabiliteit zou zorgen. Vanaf dat moment kon het alleen maar beter gaan, toch?

Obstakels op weg naar herstel

Ware het niet dat er al snel obstakels op mijn pad kwamen, waarvan de strekbeperking met behoorlijk wat pijn het meest prominent aanwezig was (en is). Maar, overtuigde ik mezelf, een revalidatie verloopt nooit lineair. Ik las het ook overal. Ups en downs horen erbij. Gewoon doorgaan en hard werken. Dan komt alles goed, sprak ik mezelf steeds moed in. Toch voelde dat diep van binnen niet zo. Ik ken mijn lijf. Er klopte iets niet. De weken tot mijn 3-maanden controle sleepten zich voort. Het trainen bij Eric ging moeizaam, ondanks mijn discipline en inzet. Ik gaf alles wat ik had, maar de vooruitgang bleef uit. Er kwamen twijfels en ik voelde me regelmatig somber. Had ik iets anders kunnen doen? Heb ik te veel gedaan? Te weinig zeker niet. Wat doe ik fout? Of is het gewoon pech? Waarom doet mijn lijf niet wat het moet doen? Wat speelt er? Komt dit ooit goed? Kan ik nog wel voetballen? Had ik die wedstrijd maar nooit gespeeld. Ik was boos. Op mezelf, op de situatie. Onmacht, onzekerheid, frustraties, angst, teleurstelling. Ik was in strijd met mezelf. Zoveel vragen, zoekend naar antwoorden.

Op weg naar beter?

Tijdens de 3-maanden controle bevestigde Rob mijn gevoel dat er iets niet lekker zat. De daaropvolgende MRI-scan liet een verrassende uitslag zien. Er werd een kijkoperatie ingepland. Mijn hoop was weer terug. Zicht op beterschap en eindelijk écht revalideren. Na deze laatste operatie op 4 oktober jl. hervatte ik met een positieve mindset mijn revalidatie. I'm on my way back. Vanwege het aanwezige botoedeem in mijn tibiaplateau moest de belasting wel beperkt worden. Trainen met de rem erop, wat een combinatie. Die rem is er tot op heden nog steeds niet vanaf. Mijn knie functioneert gewoon niet.

Een jaar later

Nu is het begin februari. Eén jaar later en bijna 9 maanden post-OK. En waar sta ik? Vul het zelf maar in. Ondanks de onderzoeken die er lopen voelt het inmiddels soms als een uitzichtloze situatie. Er zit 0 progressie in. Als mijn revalidatie 'volgens het boekje' was gegaan, had ik mijn veldtraining alweer kunnen hervatten. "Kom op, met jouw drive sta je na de winterstop weer op het veld", zeiden mensen een jaar geleden tegen me. Ik geloofde daar ook in. Maar weet je? Weer voetballen is op dit moment helemaal geen prioriteit. Natuurlijk, het blijft een einddoel. Ja, nog steeds. Maar het belangrijkste nu is dat ik weer normaal kan functioneren. Dat ik 's ochtends normaal de trap af kom. Mijn dagelijkse dingen kan doen zonder pijn en beperkingen. Dat mijn knie doet wat 'ie moet doen en mijn leven niet meer 24/7 beheerst, want bij elke stap die ik zet is daar de confrontatie.

Het afgelopen jaar was een achtbaan van emoties. Ik ging van de highest high naar de lowest low en alles daartussenin. Het is ook een soort rouwproces over wat was, wat (nog) niet is of misschien nooit meer zal zijn. Zo realistisch ben ik inmiddels ook. Ik heb echt geen oogkleppen op. Er zijn heus wel eens twijfels. Meer dan eens. Maar als je met de bal in de wieg bent geboren en de liefde zo diepgeworteld zit, is opgeven niet zomaar een optie. 

Het is een levensstijl

Voetbal heeft me zoveel gegeven. Onvergetelijke herinneringen. Als kleine meid trainen met de jongens en gezien worden als one of the guys, steeds stapjes omhoog maken, dromen najagen en daar alles voor opzij zetten. Alle teams waarin ik heb mogen spelen, kampioenschappen vieren, ontmoetingen met en trainingen van grote voetbalhelden, de trainingskampen met de diverse KNVB-selecties, mijn eerste keer een Oranje-shirt mogen dragen in de onder 15, vriendschappen voor het leven sluiten, mee mogen trainen op de IMG Academy in Florida. En tot nog niet zo lang geleden training geven aan de jongste jeugd en op de pleintjes voetballen met kinderen uit de wijk. Zal ik nog even doorgaan? Ik ben nog niet klaar. En daarom blijft mijn motto: 'It ain't over 'til it's over'. 

Afspraak bij TopSupport vertraagd

Aanstaande maandag stond er eigenlijk een afspraak met Rob gepland bij TopSupport. Stond, ja. Vorige week plaatste PSV zich voor de tussenronde van de Champions League, die volgende week wordt gespeeld. Fantastisch voor PSV en het Nederlandse voetbal, maar ik voelde al aankomen dat mijn afspraak daarmee op losse schroeven kwam te staan, aangezien Rob er meestal bij is bij wedstrijden van PSV. Gisteren ontving ik, zoals verwacht, een telefoontje van de poli. De 'schade' werd nog redelijk beperkt en met een vertraging van 9 dagen werd er een nieuwe afspraak gepland op woensdagmiddag 19 februari. Daar gaat mijn tijdwinst die ik eerder boekte. Tijdens de afspraak met Rob gaan we alle uitslagen en hopelijk een nieuw plan bespreken. De bloeduitslag en de verslagen van de röntgenfoto en SPECT-CT waren snel binnen. De uitslag van de MRI is pas gisteren laat in de middag in mijn dossier verschenen. Ik heb zelf ook alle beelden opgevraagd, bekeken en uitgebreid vergeleken met de vorige scans. Het is afwachten hoe Rob de beelden interpreteert. Nog even geduld opbrengen. Dat is uitdagend, als in: Mijn lontje is door dit alles soms kort en ik irriteer me daardoor regelmatig aan mezelf en mensen om me heen. Dat voelt niet fijn, al krijg ik veel begrip en support vanuit mijn omgeving. Ik hunker gewoon naar een nieuwe weg... De rek is er compleet uit. Dat de komende twee weken maar snel voorbij mogen vliegen, zodat ik me weer mag melden bij TopSupport. Zoals ik altijd zeg: We just keep going.