Een nieuwe wending, maar wel een met perspectief

Als mensen vragen hoe het met me gaat zeg ik standaard: “Het gaat wel oké…” vaak gevolgd door een: “Ja, die knie is echt klote, maar ach, het komt wel goed.” Of “Gelukkig is het ‘maar’ een knie, andere mensen zouden wíllen dat het ‘maar’ een knie was!” Of: “We gaan gewoon door, hè!” Ik lach het altijd maar wat weg. Daar ben ik goed in. Prima copingmechanisme. Vaak krijg ik van mensen terug dat ze vinden dat ik zo positief ben, er alles aan blijf doen, gedisciplineerd doorga. "Knap hoe je het volhoudt en de moed erin houdt." Heel mooi, maar een andere optie is er niet, toch?

Mogelijk heb ik het op de blog al een beetje laten doorschemeren, maar misschien moet ik het nu toch maar hardop uitspreken. Deze uitzichtloze situatie haalt me onderuit. Het gaat niet zo oké. Het is mentaal zwaar. Mijn uitstraling naar de buitenwereld laat iets anders zien dan wat er van binnen gebeurt. Ik voel me moe, zit laag in energie, de tranen en frustraties zitten vaak hoog en ik ben die knie meer dan kotsbeu. Toch probeer ik me op te trekken aan kleine geluksmomentjes. Die zijn er gelukkig ook. Natuurlijk, ik blijf gaan en 'we gaan gewoon door', maar het is wel hoog tijd voor perspectief. Zonder die stip op de horizon wordt het alleen maar zwaarder. Ik trek dat niet meer. De koek is nu écht op.

Een drastisch besluit

Na een aantal dagen wikken en wegen nam ik deze week een drastisch besluit. Ik heb veel nagedacht. Eerst voor mezelf alles op een rijtje gezet, daarna gesprekken gevoerd met mensen om me heen. Dichtbij, maar ook wat verder weg. Een neutrale blik helpt vaak verhelderen. Het resultaat: Ik heb besloten voor mezelf te kiezen. Lang(er) wachten is geen optie meer. Ik wil staande blijven, heb lang genoeg gewacht. Het is tijd voor actie.

Omdat er nog geen enkel uitzicht is op een oproep vanuit Rotterdam, heb ik mijn shortlist er maar weer eens bij gepakt. Toen ik me ben gaan oriënteren op een second opinion heb ik een lijstje met orthopeden opgesteld van wie ik denk dat ze me op weg kunnen helpen met mijn probleem. Daar is, jullie kennen mij, grondig onderzoek aan vooraf gegaan. Op dat lijstje staat ook de naam van Jacco Zijl. Maandagochtend besloot ik Orthocare Clinics in Amersfoort te bellen om eens te informeren naar de wachttijd voor een eerste consult bij hem. Ik legde mijn situatie beknopt uit, waarna de medewerker direct in de agenda van Jacco keek. Een consult zou volgende week al kunnen. Holy shit, ineens werd perspectief op een presenteerblaadje aangeboden. Ik bedankte de medewerker voor de moeite en gaf aan er even over na te gaan denken.

Kiezen voor mezelf

Dat nadenken heeft nog geen 24 uur geduurd. Iedereen om me heen zei 'doen!' en 'kies voor jezelf!'. Zelf had ik eerst nog een paar twijfels, maar dat was meer een loyaliteitskwestie. Ik wil niemand passeren en al helemaal geen vervelende patiënt zijn. Anderzijds móet ik nu voor mijn eigen welzijn kiezen. Dinsdagmiddag heb ik daarom het Anna gebeld om de verwijzing voor de second opinion om te zetten naar Orthocare Clinics. Om te voorkomen dat er weer gedoe komt met een toestemmingsverklaring en er vertraging oploopt bij het opvragen van mijn dossier, heb ik het heft in eigen handen genomen en alles diezelfde dag nog doorgestuurd naar Orthocare. Alles betekent dus alle beelden (2x röntgen, 3x MRI, 1x SPECT-CT), alle brieven, verslagen en uitslagen van de radioloog. 'Gelukkig' heb ik steeds na ieder onderzoek zelf alle beelden opgevraagd. Dat komt nu goed van pas. 

Gisterochtend werd ik gebeld door het Anna, met de update dat de verwijzing in orde is gemaakt en op de post zou gaan, omdat ze geen e-mailadres van Orthocare Clinics hebben. Direct daarna heb ik Orthocare gebeld. Zij hebben alle gegevens uit mijn dossier in goede orde ontvangen. Aangezien de verwijzing toch al op de post is gegaan, kon er ook alvast een afspraak worden gepland. Ik kreeg donderdag 3 april aangeboden als mogelijke optie. Die kans greep ik meteen met beide handen aan. Een golf van opluchting ging door mijn lijf. Toen ik de telefoon ophing kwam de ontlading. Er is perspectief en ook nog op korte termijn. Daarna heb ik meteen een paar mensen gebeld om het goede nieuws te vertellen. Ik zag dat de verwijsbrief inmiddels ook in mijn dossier bij het Anna stond, dus ik heb ‘m zelf direct naar Orthocare Clinics gemaild. Nu is alles compleet.

Het is héél fijn dat de afspraak bij Jacco Zijl zo snel gepland kon worden. Ik wilde zo graag nog voor onze vakantie gezien worden, zodat ik hopelijk met duidelijkheid en enige gemoedsrust het vliegtuig in stap. Nu is het tijd om mijn rug weer te rechten, mezelf optimaal voor te bereiden en volgende week een goed gesprek met Jacco te voeren. Deze afspraak geeft me eindelijk wat perspectief en zicht op beterschap in deze uitzichtloze situatie na mijn voorste kruisbandreconstructie, 10 maanden geleden. Ik heb er al mijn hoop op gevestigd. Fingers crossed.