Vakantie, verleiding en vooruitkijken

Nooit meer naar huis, olé, olé. Of nee, toch maar wel... Helaas zit onze vakantie er alweer bijna op en vliegen we morgennacht terug naar Nederland. Maar wat hebben we genoten! We hebben afgeschakeld en losgelaten. Waar ik de eerste dagen nog iedere dag de gym binnenliep, lukte het mij dit vanaf halverwege de vakantie beter te doseren. Gas terug. Ik heb getraind op onderhoud en daarmee ben ik tevreden. Geen gekke dingen.

Trainen onder de palmbomen

De hotelgym heeft een vrij basic uitrusting met wat cardioapparatuur, een leg extension en leg curl machine, een Smith machine, bankjes, dumbells, matten, elastieken, enkele grote fitnessballen en zo'n multi station waar je meerdere spiergroepen kunt trainen. Plus mijn BFR-band, die ik zelf had meegenomen. Zo had ik meer dan genoeg om mijn ding te kunnen doen. Sowieso is het fijn om eens in een andere omgeving te trainen, in dit geval met uitzicht op de palmbomen.

Verleiding van de glijbanen

Relaxed op mijn ligbed verslond ik de biografieën van Epke Zonderland en Xavi Simons. Verstand boven impuls, dacht ik. Toch bleek de verleiding van de glijbanen al snel te groot. Ik zag hoeveel plezier iedereen had. Je voelt 'm al aankomen. Dat wilde ik ook. Hoewel ik het spannend vond, kon ik de verleiding niet meer weerstaan. Let's do it. Ik besloot te starten met een veilige - maar wel heel steile - glijbaan, zittend in een grote band, waarin de knieën als vanzelf gebogen werden. Je kwam ook niet in een zwembad uit. Hier kon echt niets misgaan. De 'zoef' naar beneden maakte me oprecht blij en smaakte naar meer. Dus op naar de volgende: Recht toe, recht aan. Als ik mijn benen over elkaar zou kruisen en klemmen, moest ook dit lukken. De impact in het water wist ik tamelijk goed op te vangen. Nah, viel niet tegen. Ik raakte wat overmoedig en besloot voor de draaikolk te gaan. Zo'n glijbaan waar je na de baan in een soort trechter komt, nog wat rondjes draait en daarna door een gat in het zwembad valt. De start was goed, de lancering in de kolk verliep minder vlekkeloos. Ik maakte snelheid en raakte de controle kwijt. Mijn benen vlogen alle kanten op, een luide 'au' galmde door de kolk en met een klap kwam ik ondersteboven in het water terecht, dat twee meter diep bleek te zijn. Ik kan de zwemslag met mijn rechterbeen niet maken, dus spartelde ik richting de rand. De life guard vroeg of alles goed ging. "Ja hoor, geen probleem!", zei ik zo overtuigend mogelijk - Pfoeh, dit voelde niet lekker... Tot zover het glijbanenavontuur voor die dag. Lessons learned. De rest van de vakantie hield ik het bij af en toe een 'veilige' glijbaan. Verstand boven impuls.

Terug naar de werkelijkheid

Tijdens mijn laatste afspraak bij Eric vóór de vakantie hadden we het over de aanstaande operatie, die al over 2,5 week gepland staat (whoop whoop, time flies!). Dat ik vurig hoop dat deze ingreep mijn klachten daadwerkelijk verhelpt, zodat ik de volgende stap in mijn revalidatie (richting het voetbalveld) kan zetten. Ook over het stukje onzekerheid dat soms de kop opsteekt. Er hangt voor mij zoveel af van deze operatie. We spraken voor de zoveelste keer over mijn klachten en het recente telefoongesprek met Rob Bogie. We kwamen tot de conclusie dat het misschien toch beter zou zijn om van tevoren zelf nog even een belafspraak met Jacco Zijl te plannen. Zijn overtuiging over de notchplastiek tijdens het consult bij hem heeft mij veel vertrouwen gegeven. Echter wat slechts kort ter sprake is gekomen, maar voor mij zeker ook van belang is, is de (druk)pijn/steken die ik nog altijd ervaar aan de mediale/anterieure zijde ter hoogte van het tibiaplateau, met afhankelijk van de hoeveelheid belasting uitstraling naar het scheenbeen. Eerder zat daar uitgesproken botoedeem, op de MRI van januari dit jaar was dit niet meer te zien. Toch blijft het een zeer vervelende plek. Bereiken we met de notchplastiek ook hier resultaat? Dit zit toch op een andere plek? Speelt er toch iets in de tibiale tunnel? Of is het wat anders? Reden genoeg om dit nog even voor te leggen aan Jacco. Het is vanaf mijn vakantieadres gelukt om een belafspraak te plannen: Donderdagmiddag spreek ik hem.

En nu...

Voor nu genieten we nog even van de zon, de rust en de laatste vrije momenten. Opladen voor wat gaat komen. Waar ik de laatste 11 dagen létterlijk afstand heb genomen, begint de spanning nu wel een beetje toe te nemen. Vanaf komende vrijdag train ik weer bij Eric en mijn agenda puilt de komende 2,5 week behoorlijk uit, dus 16 mei is zó daar... Ik kan (weer) niet wachten!

Belafspraak met Rob: Waardering voor blijvende betrokkenheid

We zitten weer in een tussenfase: Het plan ligt er, maar de uitvoering op 16 mei laat nog even op zich wachten. De opluchting van de duidelijkheid is er nog steeds, maar het wachten op de operatie maakt me ook wat onrustig. Of nee, onzeker, dat is het juiste woord. Het speelt natuurlijk ook mee dat mijn knie gewoon niet goed voelt. Ik wil simpelweg weten of dit het is. Of de notchplastiek dé oplossing gaat zijn. Het móet. En natuurlijk weet ik dat niemand me dat met zekerheid kan beloven, maar ik wil zo graag verder. Laat het daarom nu maar gewoon gebeuren. Liever gisteren dan vandaag, dan weet ik waar ik aan toe ben. Want ergens diep van binnen ben ik ook een beetje bang. Bang dat het straks niet genoeg zal zijn. En dan? Dat gevoel sluimert. Ik weet dat ik bij Jacco in goede handen ben. De overtuiging die hij uitstraalde neem ik nog steeds mee. En als ik die overtuiging dan zelf even mis en de twijfels de kop opsteken, lees ik mijn eigen blog terug. Dat schept vertrouwen.

Een waardevol gesprek met Rob

Gisteren richting het einde van de middag stond de belafspraak met Rob Bogie gepland. We hadden heel wat om bij te praten, dus ik keek ernaar uit en was benieuwd naar zijn reactie op het nieuwe plan van Jacco. Omstreeks half 11 in de ochtend ging mijn telefoon. Een privénummer verscheen op mijn scherm. Zou dat Rob al zijn? Ja! Aan het begin van ons gesprek vertelde hij meteen dat hij mijn blog had gelezen. Hij was dus al op de hoogte van het een en ander. Het voelde oprecht dat hij vóór ons gesprek de moeite heeft genomen om zich in te lezen in mijn situatie. Toch wilde hij alles nog eens van mijzelf horen. We 'kennen' elkaar inmiddels al een hele tijd en gesprekken verlopen mede daardoor vrij informeel. Daar ga ik wel goed op. 

Rob gaf aan dat hij eerder nog contact met Duncan Meuffels had gehad om mijn casus te bespreken, maar dat hij nu had gezien dat ik toch de keuze voor Jacco Zijl heb gemaakt. Ik vertelde dat er geen uitzicht was op een afspraak in Rotterdam en dat de uitzichtloosheid mij begon op te breken. Dat ik daarom mijn lijstje er maar weer bij had gepakt en besloot het Orthocare Clinics van Jacco Zijl te bellen. En vervolgens dat ik daar binnen een week terecht kon. "Zo, dat is snel!", reageerde Rob. "Heeft Jacco dan ook de verwijsbrief gehad?" - Of course, via de poli van het Anna is de verwijzing omgezet naar Orthocare. Ik vertelde Rob dat ik zelf mijn hele dossier heb doorgestuurd, dus dat Jacco over alle informatie over mij beschikt.

Het nieuwe plan

We praatten over het bezoek aan Jacco, zijn bevindingen en het plan. Rob snapt de keuze van Jacco om een notchplastiek te doen. Hij vertelde dat mijn knie na de laatste operatie die hij zelf uitvoerde, waarbij de cyclops en het littekenweefsel zijn verwijderd, op de OK wél in strekking kwam. En dat er op dat moment geen aanwijzingen waren voor notch impingement. Toch is het daarna helaas snel weer ergens mis gegaan. Rob kan zich op basis van alle informatie wel vinden in de mening van Jacco dat de nieuwe kruisband mogelijk vastloopt in de femorale notch en hij daarom een notchplastiek gaat doen. Bovendien vindt Rob het sowieso een goed plan dat iemand anders, Jacco in dit geval, de knie van binnen gaat bekijken.

Ik sprak met Rob over mijn onzekerheid, die mijn vertrouwen soms wat naar de achtergrond drukt. "Weet je Rob, vóór de tweede operatie was ik ook zo hoopvol, dacht ik 'dít moet het zijn', dat dachten we allebei... terwijl het achteraf toch niet voldoende bleek te zijn. Ik heb ook nog steeds die drukpijn aan de binnenkant iets richting de voorzijde. Soms straalt het nog uit richting mijn scheenbeen. Volgens mij moet dat wat anders zijn dan wat er ín de knie speelt." Rob begrijpt mijn gevoel goed en dacht met me mee. Misschien dat de button toch voor wat irritatie zorgt? Volgens mij zit die wat lager. Enfin, het zou een kleine moeite zijn om die eruit te halen. Rob gaat Jacco zelf even een bericht sturen over dit issue. Hij wil checken of Jacco er tijdens de operatie aandacht aan besteedt en eventueel ook direct de button kan verwijderen. We zijn inmiddels bijna een jaar verder sinds de kruisbandreconstructie, dus in principe kan dat. En áls het klachten veroorzaakt - al zou het maar een klein deel van mijn probleem zijn - dan liever nu dan later. "Dit is echt de laatste keer dat ik onder het mes ga. Het móet nu opgelost worden, dus liever een extra handeling dan spijt achteraf." Rob is het met me eens: Deze problematiek moet opgelost worden. Hoe dan ook.

We vervolgden het gesprek. "Nadat ik bij Jacco was geweest en de fysio vertelde over de plannen, heb ik meteen gevraagd waar ik rekening mee moet houden qua revalideren en wanneer ik weer kan voetballen. Als we het gewenste resultaat behalen, zou de winterstop volgens de fysio haalbaar moeten zijn", zei ik optimistisch tegen Rob. De gedrevenheid spatte er vanaf. Rob moest een beetje lachen, goedbedoeld hoor. "Ja zeker, als jij straks de strekking weer haalt kun je weer gaan bouwen. Dan komt het voetbalveld echt wel weer dichterbij. Laten we alleen eerst focussen op je dagelijkse functioneren, dat dát weer normaal kan. Daarna komt de rest vanzelf." Oja, stap voor stap. Reality check.

Blijvende betrokkenheid

Rob stelde voor om ook na de operatie contact te houden. Hij wil dit proces van dichtbij actief blijven volgen. Dat hij zelf met dit initiatief komt en de vinger aan de pols wil houden, betekent veel voor me. Zijn betrokkenheid doet me ontzettend goed. Die waardering heb ik gisteren ook zo naar hem uitgesproken. Het zorgt er ook voor dat ik alles open met hem kan en durf te bespreken. Ook dingen die niet goed gaan. Ik vind het veelzeggend dat hij, ondanks dat hij nu niet mijn behandelend arts is, toch betrokken wil blijven. Alsof hij een stukje verantwoordelijkheid blijft voelen. Het geeft me een prettig gevoel dat ik niet zomaar ‘overgedragen’ ben én dat er iemand mee blijft kijken en denken die me al het hele traject kent. Juist in een periode waarin alles spannend en onzeker is, geeft mij dit een beetje houvast. Chapeau.

Tijd om te ontspannen

Zaterdagnacht vliegen we richting de zon. Tijd om alles los te laten, te ontspannen en op te laden. Even een andere omgeving en een ander ritme. Geen wekker, geen dagelijkse verplichtingen en geen afspraken. Ik heb met mezelf afgesproken om de dag te gaan trainen. Een beetje in beweging blijven, maar niet doordraven. Balans. Leren dat vertragen óók een vorm van vooruitgang is. Ik blijf oefenen.

En dan zijn er nog de glijbanen. Het is al vaker een thema geweest op deze blog. Vorig jaar heb ik veilig vanaf mijn ligbed gezien hoe menig hotelgast het water in werd gelanceerd. Dit jaar zou ik er zélf graag weer eens vanaf gaan. In theorie zou het moeten kunnen als ik m’n benen goed over elkaar kruis. Alleen zie ik op tegen de impact in het water, ongecontroleerde bewegingen die forse pijnscheuten veroorzaken. Eerlijk gezegd moet ik er niet aan denken. Dus misschien skip ik ze dit jaar toch weer, blijf ik braaf op mijn ligbed liggen en vermaak ik me met de biografie van Epke Zonderland...

Nog 29 nachtjes...

Over euforie, vertrouwen en voorzichtige hoop

Wat een week verschil kan doen met mijn gemoedstoestand. Na mijn afspraak bij Jacco Zijl voelde ik me euforisch. Er worden eindelijk concrete stappen gezet: 'Dit is het probleem, dit is de oplossing, en dit gaan we doen.' Die helderheid brak iets open in mij. Voor het eerst in lange tijd voelde ik overtuiging, een duidelijke richting. Het was alsof alles ineens in een ander perspectief stond. Ik durf eindelijk weer te dromen van wat ooit vanzelfsprekend was. Er wordt niet nóg een zomer gecancelled. De gedachte dat ik binnen afzienbare tijd weer normaal zou kunnen lopen, rennen of überhaupt in beweging kan komen zoals ik wil, voelt als een enorme opluchting. Ik heb de eerste paar dagen na mijn bezoek aan Jacco eindeloos gevisualiseerd en wat was dát fijn. Dat geluksgevoel heb ik lang niet gehad. Het voelt ineens niet meer zo donker. Waar ik voorheen nachtenlang wakker lag vanwege alle zorgen en frustraties, sliep ik de eerste nacht na mijn bezoek aan Jacco niet van de adrenaline. Euforie is het enige juiste woord.

Tussen vertrouwen en voorzichtige hoop

Toch werd mijn enthousiasme al snel wat getemperd door mijn naasten. Ik begrijp het wel en ze bedoelen het goed. Ze willen me beschermen tegen teleurstelling, ook omdat ze weten wat voor een strijd dit is en hoe hard ik wil dat dit goedkomt. Vóór mijn vorige operatie, toen de cyclops en het littekenweefsel werden verwijderd, was ik ook ontzettend hoopvol. Dat gevoel werd uiteindelijk niet beloond en men heeft gezien wat dat met mij heeft gedaan. Ze willen niet dat ik weer te veel verwachtingen heb die mogelijk niet uitkomen. Dan zou ik echt in een zwart gat vallen. Enerzijds snap ik het wel, anderzijds vind ik dat ik het volste vertrouwen móet hebben in een goede afloop. Zeker ook na het overtuigende gesprek dat ik met Jacco voerde. Zijn vastberadenheid en het vertrouwen dat hij uitstraalde hebben mij ontzettend veel hoop gegeven. De euforie is inmiddels wel wat gezakt en er is sprake van meer realiteitszin. Niemand kan me garanties geven, maar ik kies ervoor om optimistisch te zijn. Het glas is halfvol.

Motivatie en valkuilen

Jacco gaf me niet alleen hoop, maar ook nieuwe energie om door te gaan. Daags na de afspraak bij hem ging ik naar Eric, waar ik met een grote glimlach de trainingszaal in liep. Ik had goede energie en zin om te trainen. We praatten na over de afspraak bij Jacco. Ook Eric is blij dat er eindelijk actie komt. "Je moet me wel echt tegenhouden na de operatie", zei ik tegen Eric. Ik weet dat het mijn valkuil is om te hard van stapel te lopen. Voelen dat het beter gaat en dan volle bak willen gaan. Het is na 16 mei juist (weer) de kunst om te doseren. Rust nemen of even niks doen is voor mij de moeilijkste vorm van discipline. 

Als het me zelf niet lukt om de rem in te trappen, doet Eric het, zo beloofde hij. "Maar Eric, hoe ziet het er nu straks uit? Hoe lang nog? Waar moet ik rekening mee houden? Hoeveel maanden? Wanneer kan ik weer voetballen?", vroeg ik hoopvol. Qua revalidatie heb ik wel het een en ander kunnen doen, maar door alle beperkingen ook nog heel veel niet. Als alles voorspoedig verloopt en de resultaten uitpakken zoals gehoopt, moet het mogelijk zijn om voor de winterstop weer op het veld te staan. Wow, het gaf me zoveel motivatie om dat te horen. Ik geloof oprecht dat ik easy peasy door de revalidatie zal rollen als het straks hopelijk wél volgens het boekje gaat. Er zit zoveel 'opgekropte' energie die eruit wil. Ik kan niet wachten om écht aan de bak te gaan en te bouwen. De weg is nog steeds lang, maar het is nu een weg die ik met vertrouwen kan bewandelen. Waar ik de hoop eerst soms bijna had opgegeven, lijkt de kans om terug te keren naar het veld nu weer reëel, en dat alleen al geeft me zoveel kracht. Laat me heel even van dat gevoel genieten...

Vooruitblik op belafspraak 

Volgende week heb ik een belafspraak met Rob Bogie, mijn 'oude' orthopeed. Ik heb veel respect voor hem en weet dat hij altijd het beste met me voor heeft gehad. Het feit dat hij nu uit eigen initiatief nog contact zoekt omdat hij wil weten hoe het is gegaan tijdens mijn second opinion, zegt voor mij ook veel over zijn betrokkenheid. Toch voelt het ook een beetje dubbel, omdat ik zowel waardering heb voor zijn betrokkenheid als frustratie over het niet behalen van het gewenste resultaat en daarmee de eindstreep. Het is lastig uit te leggen hoe het is om constant en langdurig het gevoel te hebben dat er iets niet klopt in je eigen lichaam, terwijl er al verder onderzoek is gedaan, maar er geen duidelijk plan uit voortkwam. Een stukje doortastendheid heb ik soms gemist. Iets waar ik zo naar verlangde, vooral gezien de lange duur van het traject. Laten we hopen dat de notch plastiek bij Jacco het gewenste resultaat oplevert en ik over een half jaar weer op het veld sta. Ondanks de vertraging kan ik dan met een voldaan gevoel terugkijken, wetende dat het resultaat er uiteindelijk is.

Nog 35 nachtjes. Binnenkort eerst op vakantie en daarna is het al bijna zover. 

'The view ahead is bright again.'

Second opinion bij Jacco Zijl: Duidelijkheid, overtuiging en een nieuw behandelplan

"Met deze knie ga je de eindstreep niet halen." Hij zei het niet één keer, niet twee keer, maar misschien wel drie keer. "Dit is niet een beetje strekbeperking, het is behoorlijk. Jij moet zeker goed je best doen om niet helemaal mank te lopen." Maar ook: "Ik merkte al snel aan je dat je vooruit wil, ik ga je helpen." Het zijn slechts een paar uitspraken van Jacco Zijl, bij wie ik gisteren een afspraak had voor mijn second opinion. Hij gaf me nieuwe hoop en vooral vertrouwen richting de toekomst. Iets waar ik zó aan toe was. Een verslag van mijn bezoek lees je in deze blog.

Het nuttige en het aangename verenigen

Met 150 kilometer voor de boeg (tsja, je moet er iets voor over hebben) vertrokken we gisterochtend op tijd richting Amersfoort, waar we het nuttige met het aangename verenigden door vóór de afspraak te gaan lunchen bij het Van der Valk hotel, op loopafstand van Orthocare Clinics. Eerlijk gezegd had ik moeite mijn bord leeg te krijgen. Ik voelde de spanning door mijn hele lijf. Had weinig eetlust. Stikzenuwachtig was ik. Wordt het een goede dag vandaag? Komt Jacco met de doorbraak? Weet hij wat er speelt? Gaan we deze sores oplossen? En hoe gaan we dat doen? Mijn lijstje met aandachtspunten had ik al een aantal dagen klaar en zat veilig in mijn broekzak opgeborgen.

Na de lunch liepen we op het gemak richting Orthocare, waar we rond de klok van 13.30u arriveerden. Ik meldde me bij de backoffice en mocht vervolgens even plaatsnemen in de wachtkamer. Voor de zoveelste keer pakte ik mijn lijstje er nog maar eens bij. Nog één keer alles doornemen. Ik had me voorgenomen pas op de plaats te maken en de punten van het lijstje pas te gaan benoemen zodra Jacco zelf zijn verhaal had gedaan. Eerst moest ik hem de kans geven. Misschien werden er dan al een aantal vragen beantwoord.

Het moment van de waarheid

Het duurde niet lang voordat ik binnen werd geroepen. Jacco begroette me vriendelijk, de eerste indruk was goed. Iets waar ik gevoelig voor ben. Het moet goed voelen. "Zo, je hebt al een flink dossier opgebouwd. Je hebt heel wat meegemaakt. Ik heb alle beelden en verslagen van je ontvangen en bekeken. En ik zie dat je ook onze vragenlijst hebt ingevuld. Dank daarvoor. Die strekbeperking is jouw grootste probleem, hè? Met deze knie ga je de eindstreep niet halen." Oh, deze man heeft zich goed voorbereid. Wat een fijn gevoel gaf dat. En inderdaad, die strekbeperking in combinatie met aanhoudende pijnklachten en een reactieve knie is mijn probleem. "Ik kan niet eens normaal lopen, het is één grote struggle. Ik kom niet vooruit." We praatten even over de fysio, hoe de trainingen daar verlopen en of er sinds de laatste operatie, vandaag trouwens precies een half jaar geleden, nog progressie is geweest. 

Daarna vervolgden wij het gesprek over mijn sport: Voetbal. De sport die als een rode draad door mijn leven loopt. Waar ik jaren geleden op hoog niveau voetbalde, doe ik het nu lekker recreatief. "Maar je blijft fanatiek, hè. Dat zit er nu eenmaal in", reageerde Jacco, die zelf ook fervent sporter is en aangaf hoe belangrijk sport ook voor hem is. Hij kan zich daardoor helemaal inleven in de mindset van een sporter en dús begrijpen hoe frustrerend en beperkend het is als je niet kan doen wat je het liefste doet. "Ik ben hier echt helemaal klaar mee", zuchtte ik.

Diagnose en behandeloptie

"Ik heb natuurlijk de beelden bekeken en alles over je gelezen. Jouw kruisband ziet er op de MRI gelukkig goed uit. Kijk, ik wil jouw knie dadelijk nog even goed bekijken, maar op basis van jouw verhaal, de tijdlijn en de beelden lijkt het er sterk op dat er sprake is van impingement in de notch. Die kruisband loopt vast en raakt ingeklemd. Hiermee ga je de eindstreep echt niet halen." - Dat onderwerp was nu precíes het eerste item op mijn eigen lijstje. "Maar echt, die heb ik bovenaan op mijn lijstje staan", reageerde ik richting Jacco terwijl ik mijn blaadje openvouwde. Hij had volgens mij goed in de gaten dat ik aardig ben ingelezen in dit onderwerp. De eerste golf van opluchting ging door mij heen. "Heb je wel eens het gevoel dat het instabiel is?", vroeg Jacco. Op zich niet, alleen soms ga ik er doorheen. Als ik in een kuiltje stap of een onverwachte beweging maak bijvoorbeeld. Het lijkt erop dat het gebeurt op momenten dat er een pijnscheut door mijn gewricht gaat en dat ik als gevolg daarvan doorzak. Niet door instabiliteit dus.

Jacco: "Weet je, ik zie dit vaker. De patiënt die net voor jou hier binnen was zit met exact hetzelfde probleem. Ook zo'n cyclops na de reconstructie. Als de ruimte in de notch te nauw is, gaat het irriteren en kan er een fibreuze reactie ontstaan. Die impingement kan dus zorgen voor het ontstaan van een cyclops. Die komt er niet zomaar. Daarom verwijder ik niet alleen een cyclops, maar doe ik meestal ook een notch plastiek, om ruimte te creëren zodat die kruisband goed kan bewegen en de knie weer in strekking komt. Ik pak dus niet alleen het gevolg, maar ook de oorzaak aan." Klinkt logisch. Jacco wist al mijn vragen heel duidelijk en overtuigend te beantwoorden. Er leek geen enkele twijfel te bestaan in zijn diagnose.

Hij vroeg mij plaats te nemen op de behandeltafel, zodat hij mijn knie even kon bekijken. Nog voordat ik de kans kreeg om te zeggen dat hij mijn been niet zomaar in strekking moest 'laten vallen', omdat ik dan tegen het plafond zou vliegen, had hij mijn been al vast en probeerde hij mijn hak van de tafel te tillen. Mijn knie bleef gelukkig wat gebogen en werd niet doorgedrukt, maar het was wel echt héél vervelend. Dit was overigens al snel duidelijk voor Jacco. Hij vroeg waar het pijn deed: Aan de voorzijde en ín mijn knie. Ik vertelde hem over de pijnlijke knakken die ik vaak voel, vooral als ik van 'strekking' naar buiging beweeg. Typische klachten. Jacco deed nog een aantal testen en concludeerde dat ik verder een mooie stabiele knie heb. Die kruisband zit goed. Een geruststellende gedachte.

Na het lichamelijk onderzoek was hij niet 100%, maar 110% overtuigd van zijn diagnose. "Ik weet bijna zeker dat je na de notch plastiek op de uitslaapkamer al gaat voelen dat je strekking beter gaat." - Wow, dat zijn nog eens uitspraken. Wat een vertrouwen straalde Jacco hiermee uit. Vóór mijn afspraak had ik zelf twee scenario's in mijn hoofd. Óf een notch plastiek óf een revisie. Maar een notch plastiek wilde ik alléén doen als Jacco overtuigd was van de diagnose. Aanmodderen en uitproberen is voor mij geen optie meer. De overtuiging van Jacco zorgde bij mij voor een dosis vertrouwen. We gaan de notch plastiek doen en vervolgens snel weer met fysiotherapie starten om te focussen op extensie. 

Vragenvuur

Eenmaal terug aan zijn bureau namen we de MRI-beelden van de knie samen door. Hij liet zien dat de kruisband graft een mooie homogene kleur heeft, een teken dat hij is ingegroeid. Verder zag hij wel weer wat littekenweefsel, maar dat wordt tijdens de operatie fijn uit de weg geruimd. Nu ik er toch zat wierp ik nog een blik op mijn lijstje en opende ik mijn vragenvuur. Volgens mij kon Jacco het wel waarderen. "Kan die impingement niet komen door een suboptimale plaatsing van de tunnels?" - "Wat een goede en ook terechte vraag", reageerde Jacco. Hij vindt dat de tunnels en de graft prima zijn geplaatst en kan daar verder niks geks over zeggen. Top! 

Volgende vraag: "Ik heb tijdens een van de laatste afspraken met dokter Bogie nog gevraagd of er sprake zou kunnen zijn van impingement. Ik heb het onderwerp notabene zelf aangesneden. Hij gaf toen aan dat hij dat dan tijdens de laatste operatie gezien zou moeten hebben. Dat is wel gek." Jacco kon daar natuurlijk niet heel veel over kwijt, omdat hij er niet bij is geweest. Hij is zelf overtuigd dat dit mijn probleem wél is. "Heb je nog meer vragen voor me?", vroeg hij vriendelijk. Ja, natuurlijk! "Vóór mijn voorste kruisbandreconstructie heb ik de strekking nooit goed gehaald. Ik heb onderzoeken gelezen dat de uitkomsten van een reconstructie minder gunstig zijn als je er met een strekbeperking en een reactieve knie in gaat." Jacco beaamde dit en terwijl hij uitlegde dat de extensie dan vaak langzamer terugkomt, pakte hij mijn MRI van februari vorig jaar erbij. Afhankelijk van de plek waar de kruisband van het bot afscheurt, kunnen resten in de weg zitten en voor inklemming zorgen. Dan kun je aan je strekking werken tot je een ons weegt, maar je gaat het niet halen. Ik kan me inderdaad herinneren dat Rob bij aanvang van de kruisbandoperatie eerst wat 'rotzooi' moest opruimen in mijn knie. Daar zat wat in de weg. 

"En, heb je nog meer vragen voor mij?", vroeg Jacco. Wat een geduld en zo fijn dat hij de tijd voor me nam. Ik had mijn lijstje bijna afgewerkt. Nog één vraag: "Mijn knie is al meer dan een jaar niet meer in strekking geweest. Het kapsel aan de achterzijde is daardoor ook stijf geworden. Moet daar ook nog iets mee, een release bijvoorbeeld?" Jacco nam de tijd om mijn vragen uitgebreid te beantwoorden. Hij gaf aan dat dit inderdaad stijf zal zijn geworden, maar dat ook de hamstrings verkort zullen zijn doordat deze zich aanpassen aan de continue stand in lichte flexie. Tijdens de operatie zal hij mijn hele knie checken, kijken hoe deze beweegt en hoe makkelijk extensie wordt gehaald. Hij kijkt ter plekke of het nodig is om een release te doen. Als het niet hoeft, blijft hij er liever vanaf. Wel vindt hij het sowieso raadzaam om na de operatie 's nachts tijdelijk een extensiespalk te dragen, zodat mijn been gestrekt blijft en ik zo ook in mijn slaap aan mijn extensie kan werken. Hij liep naar een opbergkast, pakte er een spalk uit en zei: "Hier, krijg je er een cadeau van mij."

"Heb je verder nog vragen voor mij?", vroeg Jacco. Ik had mijn lijstje inmiddels afgewerkt. Geen vragen meer. "Als je wil kunnen we nu alles in gang zetten, maar je mag er ook gerust nog even over nadenken, dat we binnenkort even bellen." Tijd om na te denken had ik niet nodig. "Ik ben mentaal helemaal klaar hiermee, zet het maar in gang." Jacco schatte mij zo al in. "Wat is de wachttijd voor een operatie?", vroeg ik vervolgens. "Ik verwacht dat je ergens begin mei aan de beurt bent", reageerde Jacco. Wow! "Je kan kiezen voor een ruggenprik of narcose. Heb je de vorige keren ook meegekeken? Vind ik altijd fijn, dan kan ik meteen uitleg geven over wat ik doe." Natuurlijk kijk ik ook deze keer weer graag mee. Het is toch reuze interessant om te zien wat er in die knie gebeurt.

Vertrouwen in de toekomst

Ik nam afscheid van Jacco en bedankte hem voor zijn tijd. Ik werd overgedragen aan de backofficemedewerker, die het verdere traject met mij zou plannen. Er kon zelfs al direct een operatiedatum worden geprikt. Perspectief op een presenteerblaadje. Hier was ik zó aan toe. De operatie is gepland op vrijdag 16 mei. Die dag staat nu groot omcirkeld in mijn agenda. Eerst opladen op vakantie, om kort daarna de volgende stappen in mijn herstel te zetten. 

Toen we naar buiten liepen slaakte ik een zucht van verlichting. Ik was opgelucht en blij. Zo had ik me lang niet gevoeld. Er zat ook een klein stukje teleurstelling, omdat dit probleem een half jaar geleden tijdens de laatste operatie ook opgelost had kunnen worden. Mentaal is het de afgelopen maanden zwaar geweest. Het heeft echter geen zin om terug te kijken. Ik kijk vol vertrouwen uit naar de toekomst. Er is een oorzaak gevonden voor mijn klachten en er is iets aan te doen. Op korte termijn. De overtuiging die Jacco uitstraalde bezorgde mij een berg vertrouwen. De hoop is terug. De drang naar het voetbalveld des te groter. Ik weet dat ik geduldig moet zijn en er nog veel werk aan de winkel is, maar de afspraak met Jacco van gisteren lijkt een keerpunt te zijn in mijn revalidatie. Nog 41 nachtjes... Met die knie ga ik de eindstreep halen.

Have a little faith
You'll see, it's all right
Take a little time to breathe
The tide turns eventually
It comes in, it goes out
If you're ever in doubt
Just have a little faith

Son Mieux - Have a little faith