Over euforie, vertrouwen en voorzichtige hoop

Wat een week verschil kan doen met mijn gemoedstoestand. Na mijn afspraak bij Jacco Zijl voelde ik me euforisch. Er worden eindelijk concrete stappen gezet: 'Dit is het probleem, dit is de oplossing, en dit gaan we doen.' Die helderheid brak iets open in mij. Voor het eerst in lange tijd voelde ik overtuiging, een duidelijke richting. Het was alsof alles ineens in een ander perspectief stond. Ik durf eindelijk weer te dromen van wat ooit vanzelfsprekend was. Er wordt niet nóg een zomer gecancelled. De gedachte dat ik binnen afzienbare tijd weer normaal zou kunnen lopen, rennen of überhaupt in beweging kan komen zoals ik wil, voelt als een enorme opluchting. Ik heb de eerste paar dagen na mijn bezoek aan Jacco eindeloos gevisualiseerd en wat was dát fijn. Dat geluksgevoel heb ik lang niet gehad. Het voelt ineens niet meer zo donker. Waar ik voorheen nachtenlang wakker lag vanwege alle zorgen en frustraties, sliep ik de eerste nacht na mijn bezoek aan Jacco niet van de adrenaline. Euforie is het enige juiste woord.

Tussen vertrouwen en voorzichtige hoop

Toch werd mijn enthousiasme al snel wat getemperd door mijn naasten. Ik begrijp het wel en ze bedoelen het goed. Ze willen me beschermen tegen teleurstelling, ook omdat ze weten wat voor een strijd dit is en hoe hard ik wil dat dit goedkomt. Vóór mijn vorige operatie, toen de cyclops en het littekenweefsel werden verwijderd, was ik ook ontzettend hoopvol. Dat gevoel werd uiteindelijk niet beloond en men heeft gezien wat dat met mij heeft gedaan. Ze willen niet dat ik weer te veel verwachtingen heb die mogelijk niet uitkomen. Dan zou ik echt in een zwart gat vallen. Enerzijds snap ik het wel, anderzijds vind ik dat ik het volste vertrouwen móet hebben in een goede afloop. Zeker ook na het overtuigende gesprek dat ik met Jacco voerde. Zijn vastberadenheid en het vertrouwen dat hij uitstraalde hebben mij ontzettend veel hoop gegeven. De euforie is inmiddels wel wat gezakt en er is sprake van meer realiteitszin. Niemand kan me garanties geven, maar ik kies ervoor om optimistisch te zijn. Het glas is halfvol.

Motivatie en valkuilen

Jacco gaf me niet alleen hoop, maar ook nieuwe energie om door te gaan. Daags na de afspraak bij hem ging ik naar Eric, waar ik met een grote glimlach de trainingszaal in liep. Ik had goede energie en zin om te trainen. We praatten na over de afspraak bij Jacco. Ook Eric is blij dat er eindelijk actie komt. "Je moet me wel echt tegenhouden na de operatie", zei ik tegen Eric. Ik weet dat het mijn valkuil is om te hard van stapel te lopen. Voelen dat het beter gaat en dan volle bak willen gaan. Het is na 16 mei juist (weer) de kunst om te doseren. Rust nemen of even niks doen is voor mij de moeilijkste vorm van discipline. 

Als het me zelf niet lukt om de rem in te trappen, doet Eric het, zo beloofde hij. "Maar Eric, hoe ziet het er nu straks uit? Hoe lang nog? Waar moet ik rekening mee houden? Hoeveel maanden? Wanneer kan ik weer voetballen?", vroeg ik hoopvol. Qua revalidatie heb ik wel het een en ander kunnen doen, maar door alle beperkingen ook nog heel veel niet. Als alles voorspoedig verloopt en de resultaten uitpakken zoals gehoopt, moet het mogelijk zijn om voor de winterstop weer op het veld te staan. Wow, het gaf me zoveel motivatie om dat te horen. Ik geloof oprecht dat ik easy peasy door de revalidatie zal rollen als het straks hopelijk wél volgens het boekje gaat. Er zit zoveel 'opgekropte' energie die eruit wil. Ik kan niet wachten om écht aan de bak te gaan en te bouwen. De weg is nog steeds lang, maar het is nu een weg die ik met vertrouwen kan bewandelen. Waar ik de hoop eerst soms bijna had opgegeven, lijkt de kans om terug te keren naar het veld nu weer reëel, en dat alleen al geeft me zoveel kracht. Laat me heel even van dat gevoel genieten...

Vooruitblik op belafspraak 

Volgende week heb ik een belafspraak met Rob Bogie, mijn 'oude' orthopeed. Ik heb veel respect voor hem en weet dat hij altijd het beste met me voor heeft gehad. Het feit dat hij nu uit eigen initiatief nog contact zoekt omdat hij wil weten hoe het is gegaan tijdens mijn second opinion, zegt voor mij ook veel over zijn betrokkenheid. Toch voelt het ook een beetje dubbel, omdat ik zowel waardering heb voor zijn betrokkenheid als frustratie over het niet behalen van het gewenste resultaat en daarmee de eindstreep. Het is lastig uit te leggen hoe het is om constant en langdurig het gevoel te hebben dat er iets niet klopt in je eigen lichaam, terwijl er al verder onderzoek is gedaan, maar er geen duidelijk plan uit voortkwam. Een stukje doortastendheid heb ik soms gemist. Iets waar ik zo naar verlangde, vooral gezien de lange duur van het traject. Laten we hopen dat de notch plastiek bij Jacco het gewenste resultaat oplevert en ik over een half jaar weer op het veld sta. Ondanks de vertraging kan ik dan met een voldaan gevoel terugkijken, wetende dat het resultaat er uiteindelijk is.

Nog 35 nachtjes. Binnenkort eerst op vakantie en daarna is het al bijna zover. 

'The view ahead is bright again.'