"Hé, het gaat echt goed met je, hè! Je gaat als een speer!"
Ik snap dat mensen dat denken. Op deze blog probeer ik de nadruk te leggen op de stijgende lijn. De momenten waarop ik weer stappen maak, mijn lichaam wat meewerkt, en ik zelf weer een beetje durf te geloven in herstel. Dat is ook wie ik ben: hoopvol, vastberaden en veerkrachtig. Iemand die zich vol inzet voor haar doelen. Het voelt alleen al een tijdje niet zo. Die trainingsfilmpjes zijn leuk om te delen, maar ze laten lang niet alles zien. Het is tof dat die around the world weer lukt, maar daarvoor heb ik geen extensie nodig en het lukte vóór de laatste operatie ook al. Heel eerlijk? De laatste paar weken val ik weer stil als mensen vragen hoe het met me gaat. Ik houd de boot af, zeg alleen dat het wat moeizaam gaat en dat dit vast te verklaren is door de langdurige extensiebeperking. End of story. Ik wil er niet over praten, omdat ik dan moet toegeven dat ik eigenlijk toch niet zo lekker ga.
Een bloglezer zei tegen me dat ik dat juist wél moet laten zien. Dat het geen zwakte is om te delen dat het zwaar is. En misschien is dat zo. Ik heb dat alleen al zo vaak gedaan en ik richt me nu graag op het positieve. Ik wil niets liever dan richting het laatste hoofdstuk van dit verhaal schrijven. Richting het veld. Dat voelt momenteel weer ver weg. Dus ik ga in deze blog toch maar transparant zijn over wat er speelt. Het gaat niet oké en dat toegeven, vind ik heel lastig.
Het functioneert niet
Die notchplastiek bracht aanvankelijk hoop. De strekking zit er ook in, dat doel is behaald. Ik haal 'm, de 0 graden. Mijn ROM is duidelijk verbeterd. De beweeglijkheid is er dus eindelijk, daar ben ik blij mee. Maar functioneel? Nee. Mijn knie functioneert niet. Voor geen meter. De overgang van extensie naar flexie blijft pijnlijk en er is regelmatig een luide, pijnlijke knak nodig om 'ergens' doorheen te komen. Mijn knie hapert, loopt vast. Het schuurt, wringt en blijft zeer doen. Het wordt er niet beter op. Eric beaamt dat het de opbouw belemmert. Volgens hem lijkt het probleem niet patellofemoraal, maar intra-articulair van aard, ín het gewricht dus. Hoewel we blijven trainen, voelt het alsof we om het echte probleem heen moeten werken. Belasting die nodig is voor progressie blijft daardoor uit. Er zit wat dat betreft geen vooruitgang in. Ook in het dagelijks functioneren blijf ik uitdagingen ervaren, zoals bijvoorbeeld met de trap af lopen, langere stukken wandelen of lopen op ongelijke ondergrond. Gecontroleerde bewegingen gaan wel goed. Een wat meer onverwachte beweging of bijvoorbeeld van richting veranderen voelt niet solide. Opvallend is dat veel oefeningen in lichte flexie en gecontroleerd wél goed gaan. Zolang ik weg blijf uit volledige extensie laat mijn knie meer toe.
Als je lijf je iets vertelt
Na zo'n lange tijd weet ik als geen ander dat revalideren een marathon van ups en downs is. Maar als je maanden achter elkaar knokt, vol goede moed de laatste operatie in gaat, verwacht dat je daarna verder kunt met je revalidatie en dan wéér terugvalt in pijn en onzekerheid, dan hakt dat er zwaar in. Mentaal is dat slopend. De laatste weken heb ik me zowel gefrustreerd als uitgeput gevoeld. Ook verdrietig en eenzaam in de strijd. Er zijn momenten waarop ik denk: ik wil dit niet meer. Hoewel het trainen vaak een worsteling is en een zoektocht naar wat wel kan, kijk ik er iedere keer naar uit. Het is mijn houvast. Ik heb beweging nodig om me goed te voelen. Zo lang ik uit strekking blijf gaat dat ook, het kan alleen niet de bedoeling zijn. Mijn lichaam roept dat het niet klopt. En die stem is te luid geworden om nog te negeren. Ik wil niet blijven kwakkelen. Dat hebben we eerder al te lang gedaan. Ik wil niet wéér maanden verspelen aan ‘kijken hoe het zich ontwikkelt’. Ik ken mijn lijf. Mijn onderbuikgevoel is te sterk en die intuïtie heeft het tot nu toe altijd bij het rechte eind gehad. Daar mag ik naar luisteren. Daarom besloot ik vorige week, toen mijn frustraties door het dak gingen, contact op te nemen met Jacco.
Een goed gesprek
Nog diezelfde dag hebben wij uitgebreid met elkaar gesproken. Het voelde als een opluchting om hardop te zeggen dat ik het niet meer weet en dat dit geen weg is die ik nog maanden kan blijven volgen. Ik zei zelfs: als het niet beter wordt, haal je 'de hele zooi' er maar uit. Dan beginnen we gewoon opnieuw. Ik meen het serieus. Dat ik mij op deze manier durfde te uiten, zegt veel. Vooral over hoe vertrouwd het bij Jacco voelt. Ook over hoe diep het zit. Jacco nam mij serieus. Natuurlijk, hij kent mijn traject, weet hoeveel er al achter me ligt en wat dit voor mij betekent. Mijn voorstel, gebaseerd op frustraties, is natuurlijk een last resort. Hij begrijpt die uitspraak wel. Daags na het gesprek met Jacco heeft Eric hem een inhoudelijke update gegeven over mijn huidige situatie. Jacco wil ook niet langer afwachten en de vinger op de zere plek leggen. Uitzoeken wat er aan de hand is. Er zijn verschillende scenario's. Daarom hebben we besloten om actie te ondernemen.
De volgende stap
Volgende week donderdag, 17 juli, ga ik opnieuw de MRI in, zodat we een actueel beeld van die knie krijgen. Direct daarna kan ik door naar OrthoCare, om samen met Jacco en zijn collega Martijn Brinkman de beelden te bekijken en mijn knie te laten beoordelen. We gaan samen om tafel: wat is er aan de hand? En belangrijker: wat kunnen we doen? Welke opties zijn er? Het is zo fijn om serieus genomen te worden. Dat er naar mij geluisterd wordt en dat ik gehoord word. Waar ik voorheen vaker het gevoel had van 'we wachten nog even af', is er nu duidelijk sprake van doortastendheid. Jacco wil net zo goed als ik dat dit opgelost wordt.
Omdat ik op 17 juli vroeg wordt verwacht voor de MRI, heb ik maar weer een nachtje weg geboekt. Op zoek naar ontspanning. Een mini time-out. De vermoeidheid is aanwezig. Mijn veerkracht wordt tot het uiterste getest en lijkt soms op te zijn. Of in ieder geval: op dit moment ver weg. En tegelijkertijd voel ik toch het vuur branden. De wil om door te gaan is er 100%, maar er moet wel snel duidelijkheid en perspectief komen. Ik hoop dat 17 juli dat biedt.
Grenzen stellen is ook kracht
Het is voor veel lezers wellicht wat verrassend om te horen dat ik momenteel niet zo lekker ga. Toch voel ik me wél krachtig in het stellen van grenzen en het ondernemen van actie. Dat ik durf uit te spreken dat er iets niet klopt. Het houdt me echt dag en nacht bezig. Ik weet nog niet waar dit naartoe gaat, maar ik weet dat ik er niet alleen voor sta en dat ik door wil, hoe het proces er ook uit gaat zien.
Embrace it all.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten