Het consult van afgelopen donderdag bij OrthoCare maakte veel los. Het gesprek met Jacco en Martijn was open en uiterst prettig, maar in de auto terug naar huis bleef het malen. Ik analyseerde, speelde het gesprek opnieuw af, voelde wat er gezegd was en vooral: wat het met me deed. Er kwamen vragen naar boven die ik vergeten was te stellen. Het liet me niet los. Gelukkig kon ik vrijdag nog even met Jacco bellen om met hem te sparren. Het werd een gesprek waarin we al pratende tot iets kwamen wat ik eigenlijk allang wist, maar nooit hardop zou durven zeggen. Ik heb rust nodig. Fysiek en mentaal. En dus stop ik ermee. Voor even dan.
Even uitstappen
Bijna anderhalf jaar heb ik dagelijks in focus geleefd. Geen dag verslapt. Geen training geskipt. Alles gedaan in mijn prehab, na mijn voorste kruisbandoperatie en de twee aanvullende operaties om terug te komen. Die discipline en mentaliteit zitten diep verankerd. Het is de erfenis van topsport op jonge leeftijd. Dat is een kracht, maar ook een valkuil. Hoe langer de progressie uitbleef, hoe meer ik gaf. Alsof ik het kon afdwingen, als ik maar hard genoeg mijn best deed. Ik bleef doorgaan, omdat ik wílde dat het beter werd. En omdat ik steeds bleef geloven dat actie de enige weg vooruit was. Die drive begon me op te breken.
De laatste weken zat ik wederom hoog in frustratie. Het heeft me langzaam leeggetrokken. Na de notchplastiek stond opnieuw alles in het teken van vooruitgang boeken, hoe klein ook. Trainen, voelen, bijsturen, telkens weer. De functie van mijn knie hapert. Stappen bleven uit. En hoe meer het stagneerde, hoe krampachtiger ik vast bleef houden aan het ritme van trainen. "Ik zal en ik moet vooruitgang boeken", zei ik steeds tegen mezelf. Iedere dag weer. Ik zette mezelf hevig onder druk.
De teleurstellingen stapelden zich op. Kleine en grote frustraties in de trainingszaal. Ik hield me vaak in, terwijl het van binnen borrelde. Irritaties om een lijf dat niet wil, ondanks alles wat ik geef. En misschien is het deels ook wel die voortdurende focus, het leven in de bubbel die revalideren heet, die me uiteindelijk opbrak. Dat ik zelfs tegen Eric zei: "Er gaan hier in de zaal dingen sneuvelen als het zo doorgaat." Hij weet dat gevoel altijd te keren door wat 'feel good'-oefeningen met de bal te doen. Eric weet precies wat ik nodig heb. Dat spreek ik regelmatig naar hem uit.
Pauzeknop
In het gesprek met Jacco vrijdag ging het naast mijn vragen ook over hoe leeg mijn tank is. Daarom opperde hij uiteindelijk het idee: "Gun je knie en jezelf echt eens even rust. Stop voorlopig met trainen. Even geen fysio. Dan komt die knie tot rust en kan die injectie ook rustig z'n werk doen. Je bent al anderhalf jaar alleen maar bezig met revalideren. Maak eens wat ruimte voor jezelf en stap uit de focus. Ga genieten." Hij gaf woorden aan wat ik van binnen al een tijd voelde. Ik ben toe aan rust, fysiek en mentaal. Harder dan ik zelf zou durven toegeven. Ik geef mezelf zelden toestemming om ‘even niets te doen’. Maar nu Jacco het uitsprak, kon ik het ineens ook voelen. Het helpt dat iemand die me inmiddels goed kent dat zegt. Het was alsof hij de pauzeknop voor me indrukte, iets wat ik zelf nooit voor elkaar zou krijgen. Na het gesprek met Jacco voelde ik opluchting en ontlading. Alsof er een last van mijn schouders viel, heel gek. Voor het eerst sinds anderhalf jaar is ‘niets doen’ mijn belangrijkste en zwaarste taak. Het is een bewuste keuze.
Geen fysio, geen 'moet'
Alle afspraken bij Eric voor in ieder geval de komende drie weken zijn gecanceld. De focus op revalideren laat ik los. Dat voelt ook dubbel. Ik heb er zo lang aan vastgehouden, wilde iedere dag werken aan herstel. Nu ga ik de touwtjes laten vieren. Misschien gebeurt er juist iets als ik even níet op herstel focus.
De injectie van afgelopen donderdag moet tijd krijgen om impact te hebben. Volgens Jacco zou het daarom goed zijn om ook daarom die knie eens wat rust te gunnen. Zodat hij minder geprikkeld wordt en de Kenacort zijn werk kan doen. Ik moet mezelf die ruimte gunnen. En weet je, ik heb het gevoel dat er sinds gisteren subtiel iets is veranderd in mijn knie. Het voelt nog steeds 'vol' en mijn knie is nog continu aanwezig, maar de scherpe pijn die ik vaak voel, met name in de beweging van extensie naar flexie, lijkt iets 'doffer' te zijn. Het is klein, maar ik voel verschil. Betekent dit dat we dichter bij de kern van het probleem komen? Misschien is het een eerste signaal dat de Kenacort zijn werk begint te doen. Ik hoop zó dat dit gaat doorzetten. Het geeft me in elk geval een beetje vertrouwen dat de rust die ik mezelf nu ga gunnen, precies op het juiste moment komt.
Die tijd ga ik het nu ook echt geven. Zonder er iets naast te willen forceren. Even uit de actiestand. Weg uit die overdrive. Ruimte maken in het hoofd en het lijf de kans geven om te helen. Gewoon 'zijn'. Leuke dingen doen. Afleiding zoeken. Op vakantie gaan. In plaats van een citytrip die we graag wilden gaan doen, hebben wij nu last minute een relaxvakantie geboekt. Om fysiek echt de rust te kunnen nemen die nodig is. Over een week vertrekken we. Misschien laat ik mijn trainingskleding wel helemaal thuis, want ik weet wat er met me gebeurt als de bewegingsdrang toeslaat. Ook al zou ik alleen de intentie hebben om andere spiergroepen te trainen, ik weet dat ik dingen zou gaan proberen 'om te voelen of het al beter gaat'. Ook dit is topsport: de drang om dóór te gaan herkennen, maar er bewust voor kiezen om dat nu niet te doen. Helemaal terug naar '0'. Het vraagt discipline om uit de actiestand te blijven.
Loslaten is ook doorgaan
Het voelt ergens wel raar om even te stoppen. Tegelijkertijd voelt het alsof dit een kans is om iets terug te pakken wat ik ergens onderweg ben kwijtgeraakt. Rust. Ruimte. Vertrouwen. Het gesprek met Jacco zorgde direct al voor wat meer 'lucht'. Ik voelde me een stuk beter, positiever, strijdvaardiger, hoopvoller en gemotiveerder dan een dag ervoor. Ik heb weer wat moed gevonden en klamp me vast aan de hoop dat de injectie in combinatie met rust het verschil gaat maken. Dat we over een aantal weken kunnen zeggen: dit heeft iets veranderd. Dat ik dan terugkijk en denk: 'Ja, dát was het begin van de omslag.' Of dat we in ieder geval dichterbij het echte probleem zijn gekomen. Iets waarmee we verder kunnen. Soms is een stukje herstel dan ook het mogen loslaten. In vertrouwen op de tijd. Ik blijf geloven dat ik straks weer kan bewegen zoals ik dat wil. Vrij. Pijnvrij. Met vertrouwen. En dan op naar het voetbalveld met mijn nieuwe voetbalschoenen. Om dát doel te bereiken laat ik het revalideren voor nu even los. Het is een strategische pauze, in het volste vertrouwen dat het me vooruit zal brengen.
We're gonna get it, get it together right now. Gonna get it, get it together somehow - Coldplay
Geen opmerkingen:
Een reactie posten