De opdracht is helder: drie weken rust. Geen fysieke inspanning, mijn knie met rust laten, mentaal afschakelen en bijtanken. We boekten last minute een vakantie naar de zon, weg uit de vertrouwde omgeving, om ook letterlijk afstand te nemen. We zijn op reis.
De eerste dagen bracht die rust vooral onrust. Ik ben de afgelopen tijd diep gegaan en het kost tijd om de rust te hervinden. Nog steeds. Hoewel ook de bewegingsdrang me in ruime mate uitdaagt, zit mijn trainingskleding nog steeds opgevouwen in mijn reiskoffer. De rebel in mij weet toch te gehoorzamen, al kost het moeite. Alles om die injectie, die op 17 juli werd gezet, z'n werk te laten doen. Of? Tijd voor een update. Iedere dag schrijf ik alles wat ik voel in een schriftje, zodat ik het proces zelf goed kan monitoren.
Dag 1 t/m 3 na de injectie
De eerste twee dagen na de injectie voelde ik nog geen verschil. Het maakte me niet onrustig, omdat ik wist dat de Kenacort tijd nodig had om te gaan werken. Daags na de injectie ben ik nog een laatste keer bij Eric gaan trainen, rustig aan. Toen ik op dag 3 uit bed stapte en de trap af liep voelde ik subtiel verschil. De scherpe pijn die ik in de beweging vanuit extensie naar flexie voel leek iets doffer te zijn. Betekent dit dat de Kenacort zijn werk gaat doen? Hope so! Ik moest mezelf inhouden om niet telkens te testen of bepaalde bewegingen 'al beter gingen'. Niks provoceren, rustig afwachten. Al kun je je waarschijnlijk voorstellen dat de tijd niet snel genoeg kon gaan voor mij.
Dag 4 t/m 6 na de injectie
Mijn knie voelt 'vol' en geïrriteerd, met druk aan de voorzijde. De pijn vermindert, de scherpe randjes zijn er vanaf. Trap aflopen gaat steeds beter. Fijn! Toch voel ik me wat onzeker. Gaan we de goede kant op? Op dag 6 lijk ik die bevestiging te krijgen. Bij het schrijven van deze blog lees ik in mijn schriftje terug: 'Mijn knie voelt minder vol. Minder druk. De injectie lijkt een positieve invloed te hebben. Gevoel: hoopvol.' Super!
Dag 7 en 8 na de injectie
Met een goed gevoel en bijna pijnvrij sta ik op. Ik kom eenvoudig de trap af, voor het eerst sinds lange tijd op een normale manier. Niet schuin, maar recht, zoals het hoort. Zonder al te veel na te denken kan ik doorstappen. Er zijn geen pijnlijke 'knoeps'. Het lukt me zelfs om op mijn rechterbeen te staan en pijnvrij wat in flexie door te zakken. Wat ook lukt is om vanuit leg extension terug naar flexie te bewegen. Zonder hapering, zonder pijn. Iets wat ondenkbaar was voordat de injectie geplaatst werd. Onvoorstelbaar, ik durf het bijna niet te geloven. Wat een heerlijk gevoel. Het enige dat ik deze dagen voel is het 'volle' gevoel, stug en wat stijf. Daar kan ik mee leven. Vanuit het thuisfront krijg ik in ieder geval te horen dat ze een andere Cindy zien. Een Cindy met meer energie, een oprechte glimlach en een gevoel van hoop, optimisme en perspectief. In mijn schriftje concludeer ik op dag 8: 'Wat een goede dag! Mijn knie heeft in tijden niet zo gevoeld. Jacco en Martijn zitten goed. Ik durf weer te dromen.'
Dag 9 t/m 11 na de injectie
Op dag 9 lees ik terug: 'Niet goed opgestaan. Vol, zeurend gevoel. Slecht de trap af. Mijn knie doet zeer en moet weer 'ergens doorheen bewegen' met pijnlijke knoeps tot gevolg (Hoffa impingement?). Ik blijf meer dan de afgelopen dagen uit extensie, omdat ik niet goed terugkom richting flexie. Vallen we terug?' Ik voel me onzeker. Na twee goede dagen kan het effect toch niet alweer op z'n retour zijn? No way, die Kenacort heeft gewoon langer de tijd nodig, overtuig ik mezelf.
Op dag 10 en 11 lijkt de terugval door te zetten.‘Het voelt alsof ik weer terug bij af ben. Extensie lukt prima, maar ik blijf er liever weg. Lang staan is vervelend. Zeurend en geïrriteerd gevoel, druk aan de voorzijde neemt toe, pijnlijke knoeps. Beweging van extensie naar flexie lukt niet meer zonder haperingen en het doet weer pijn. Dit gaat niet goed,’ schrijf ik gefrustreerd.
Dag 12 t/m 15 na de injectie
Helaas, we zijn echt terug bij af. Het voelt stug en stijf als ik even heb gezeten. Druk aan de voorzijde, pijn binnenin de knie. Het zeurt continu. Traplopen gaat niet soepel. De beweging van extensie naar flexie verloopt weer erg moeizaam. Het schuurt. Onverwachte bewegingen veroorzaken scherpe pijnscheuten. Lopen gaat niet pijnvrij. Ik heb dit zó niet gemist op die twee uitstekende dagen waar ik in een eerdere alinea over schreef. Even heb ik mogen proeven aan hoe het enigszins zou moeten zijn, maar het voelt nu weer helemaal als vóór de injectie. Ik ben op vakantie en kan niet eens fatsoenlijk zwemmen. De beenslag vraagt om een soepele beweging van extensie naar flexie en dat doet gewoonweg veel zeer. Er zit een voelbare mechanische beperking, ik moet weer ergens doorheen bewegen. Dat frustreert me. De drang om te gaan trainen groeit, ik mis de uitlaatklep, maar ik beheers me.
Diagnostische waarde
Ik vind het jammer (ok, dat is een understatement) dat de klachten zo snel zijn teruggekeerd. Toch heb ik op dag 7 en 8 een voor mijn doen goede knie mogen voelen. Dat heeft me moed en perspectief gegeven. De injectie gaf verlichting, dus dat is ontzettend waardevolle diagnostiek. Ik durf daarom met zekerheid te zeggen dat in ieder geval een deel van de klachten afkomstig is uit het vetlichaam van Hoffa. Er zit een inflammatoire component in mijn klachten, zoals ook op de MRI werd gezien.
Overigens kwam het vetlichaam van Hoffa er ook al uit op de MRI van september vorig jaar, is er tijdens de operatie op 4 oktober vorig jaar ook al fibrose rondom het vetlichaam van Hoffa verwijderd, was er neovascularisatie te zien op een echo in december, kwam het uit de MRI van januari dit jaar en nu, bij de meest recente MRI van juli, dus weer. Het is een probleem dat al lange tijd lijkt te bestaan. Het vetlichaam lijkt chronisch geprikkeld te zijn. Het effect van de injectie is misschien niet blijvend, maar wel diagnostisch waardevol gebleken. De prik kwam op de juiste plek en mijn knie heeft laten zien dat het kan reageren op behandeling. Helaas slechts kort, maar dat het iets deed is duidelijk. Dat is positief.
Daarnaast vermoed ik zelf dat het littekenweefsel misschien toch wat in de weg zit. Zoals het nu voelt, voelde het vóór de vorige operaties namelijk ook: 'vol', een drukgevoel en stug-/stijfheid. Wat veranderd is, is dat ik me niet meer zo hopeloos voel als een paar weken geleden. Deze ervaring heeft me vertrouwen gegeven dat gerichte interventie mijn klachten misschien wel structureel kan oplossen. Wat de vervolgstap zal zijn moet ik met Jacco bespreken. Ik heb mezelf voorgenomen om niet af te wachten tot de belafspraak eind september. Dat duurt me veel te lang en met alles wat ik nu voel en ervaar denk ik dat het goed is om na de vakantie te overleggen.
Genieten en opladen
Enfin, mijn sportkleding heb ik voor even ingeruild voor luchtige zomerjurkjes. Ik probeer me te richten op het hier-en-nu: de zon op mijn gezicht, het ruisen van de palmbomen, de zilte geur van de zee, het dobberen op mijn luchtbed, een goed boek, lekker eten en af en toe een cocktail. Soms rolt er een bal voorbij van spelende kinderen, en dan móet ik er even op reageren. Ik probeer te ontspannen en gewoon te ‘zijn’. Leven in het nu. We hebben gelukkig nog een week te gaan. Niet terugkijken, niet vooruitdenken, maar het moment pakken zoals het is. Het is misschien wel het mooiste wat ik mezelf nu kan geven...
Groeten vanuit een zonnig oord!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten