Vertrouwen herwinnen, plezier terugvinden en een vervolg bij OrthoCare

Drie weken geleden schreef ik: "Voor het eerst sinds anderhalf jaar is 'niets doen' mijn belangrijkste en zwaarste taak. Ook dit is topsport: de drang om door te gaan herkennen, maar er bewust voor kiezen om dat nu niet te doen. Helemaal terug naar '0'. Het vraagt discipline om uit de actiestand te blijven."

Twee weken lang hield ik het vol om niet te trainen. Ik nam volledig rust. Toch kroop het al snel weer in mijn lijf: de drang om te bewegen en het ongemakkelijke gevoel van 'niets doen'. Bewegingsdrang. Mijn lichaam was niet alleen toe aan rust, het verlangde ook naar beweging. Ik probeerde het tegen te houden, maar uiteindelijk kon ik niet anders dan eraan toegeven. Aangezien ik slechts twee dagen heb mogen profiteren van enig effect van de injectie en ik qua klachten inmiddels toch alweer terug bij af was, koos ik na twee weken voor mentale rust in plaats van fysieke onrust. Mijn trainingskleding bleef niet opgevouwen in mijn koffer zitten, want daags na mijn laatste blog, waarin ik al aangaf dat het me serieus moeite kostte om mij in te houden, dook ik de gym in. Drie keer deed ik het op vakantie. Het voelde verslavend lekker, waarbij mijn lichaam werd getrakteerd op een dosis endorfine en dopamine.

Geen grenzen opzoeken

Ik ging niet trainen met het doel vooruit te komen en nee, ik was ook niet op zoek naar progressie. Diep van binnen weet ik dat die er niet zomaar gaat komen. Daarvoor speelt dit probleem al veel te lang en is het te hardnekkig. Mijn enige doel was om even in beweging te zijn en daarmee mentale rust te creëren. Low intensity, high satisfaction. Dus stapte ik de hometrainer op om een half uur de trappers rond te laten gaan en deed ik wat core-oefeningen. Mijn knie liet ik verder helemaal met rust. Ik trainde onder het genot van een goede Spotify-playlist in mijn oren en uitzicht op het zwembad omringd met palmbomen. Oh, wat voelde dat goed.

Wiebelig

Op deze blog heb ik al vaker benoemd dat ik wel eens door mijn knie heen zak. Dat het wel eens wiebelig voelt. Op vakantie gebeurde het meermaals: op het strand waar de ondergrond nogal ongelijk was, op onregelmatige paadjes in het stadje dat we bezochten en op momenten dat ik aan de wandel was en niet gefocust was op het lopen. Dit soort momenten gaat gepaard met een forse pijnscheut, waardoor ik erdoorheen zak in plaats van dat het puur een kwestie van instabiliteit is, denk ik. Als zoiets gebeurt moet ik even rustig op m'n plek blijven staan om het te laten zakken. Per toeval werd zo'n moment ditmaal op camera vastgelegd. Toen ik de zee in liep knakte ik er goed doorheen. Ik heb het filmpje vaak teruggekeken om te zien wat er gebeurde. Wellicht geeft het Jacco binnenkort ook wat informatie. Hoewel ik het filmpje hier graag zou willen tonen, vind ik de beelden niet geschikt om publiekelijk te delen. Immers, what goes on the internet stays on the internet.

Back to basics - fysio start weer

Inmiddels hebben wij weer voet op Nederlandse bodem gezet en gaan we weer back to basics. Na een pauze van drie weken ga ik vanmiddag weer voor het eerst naar de fysio. Op vakantie appte ik nog met Maud, met wie ik fijn contact heb en die Eric de komende twee weken vervangt tijdens zijn vakantie. Ze vroeg hoe het met me ging, waarop ik antwoordde dat het goed was om even weg te zijn. Mijn tank is wat gevuld, ik kan er weer tegenaan. Ik moet zorgen dat die tank voorlopig vol blijft en niet meteen weer leegloopt. Vóór de vakantie is die tank in het rood gekomen door het continu struggelen tijdens het trainen. De muur waar ik steeds weer tegenaan liep. Het steeds weer geconfronteerd worden met een knie die niet werkt zoals het zou moeten. Het was ook de teleurstelling na de derde operatie die ik niet meer kon verkroppen. Natuurlijk, het resultaat (extensie) werd bereikt en daar ben ik erg blij mee. Maar waar ik had gehoopt na de derde operatie echt te kunnen gaan revalideren richting het voetbalveld, blijf ik maar sukkelen. Ik had geen rekening gehouden met deze uitkomst. Niemand, denk ik.

Maud reageerde begripvol en legt 'de bal' volledig bij mij neer: 'Alles is goed, jij bepaalt'. Ze zei dat ik ook gewoon mag komen om de frustraties eruit te gooien of waar ik op dat moment ook behoefte aan heb. Vanmiddag ga ik naar haar toe. En hoewel ik de fysio verrassend genoeg absoluut niet heb gemist de afgelopen weken, kijk ik er nu toch weer naar uit. Ik heb zin om weer aan de bak te gaan binnen de mogelijkheden die er zijn. 

Ik moet eerlijk bekennen dat de frustraties tijdens de vakantie wel wat zijn gezakt. Fysiek heb ik geen winst geboekt, wel is er ruimte in mijn hoofd gekomen. Waarschijnlijk mede omdat de fysio even werd gepauzeerd en ik niet steeds tegen beperkingen aan liep tijdens het trainen. Ja, mijn knie was behoorlijk aanwezig en dat heb ik zoveel mogelijk zo laten 'zijn'. Het is wat het is. Ik weet dat ik in goede handen ben en er op korte termijn een vervolg bij OrthoCare komt. We komen steeds dichter bij de kern van het probleem. Dat stemt mij positief en ik geloof er weer in dat mijn probleem opgelost kan worden. Wat er ook voor nodig zal zijn. Dat brengt een soort van rust.

Vervolg bij OrthoCare

In de tussentijd is er ook alweer contact geweest met OrthoCare. We hebben samen besloten om niet af te wachten tot de follow-up eind september, maar nu alvast weer in actie te komen. Ik heb daarbij aangegeven dat ik het gevoel heb geen winst meer te gaan boeken. Het is fijn dat Jacco en ik hetzelfde 'in de wedstrijd' zitten, met veel wederzijds begrip. Hij belt me binnenkort even op om bij te praten en er is een fysieke afspraak met hem en collega Martijn Brinkman gepland op donderdag 28 augustus. 

Waar het vertrouwen voor de vakantie even ver te zoeken was, voel ik het nu langzaam weer terugkomen. Het helpt dat er op korte termijn een afspraak gepland staat met Jacco en Martijn. Dat geeft houvast. Er komt weer actie. Iets wat ik nodig heb om mijn energie niet opnieuw te laten weglekken. De komende tijd wil ik me daarom vooral richten op de dingen die wél goed gaan en het plezier dat ik daarbij (her)vind. Niet meer alleen de strijd, maar vooral het herstel opnieuw omarmen. Dat is ook precies waar ik nu sta: midden in mijn revalidatie, met meer vertrouwen en de focus op wat mogelijk is. Mijn einddoel - terug het veld op - staat weer scherp op mijn vizier. De mentale rust heeft goed gedaan. Laten we dat gevoel vooral vasthouden.

Sometimes we need a safe harbor to rest before we sail on.