Dag 11 t/m 20 post-OK: volop emoties, de trappers rond en op controle in het Anna Ziekenhuis

Afgelopen week kwam in het nieuws dat Victoria Pelova, speelster van Arsenal en de Oranjeleeuwinnen, de volgende in het rijtje is met een voorste kruisbandblessure. Die lijst wordt alleen maar langer. Het is een groot probleem in het vrouwenvoetbal. Het nieuws hield me wel even bezig. De fysieke impact is groot, de mentale impact mogelijk nog groter... Waar ik zelf fysiek nu wel een soort van gewend ben aan mijn tijdelijk nieuwe werkelijkheid, probeer ik mijn mentale struggles om te zetten in kracht.

De man met de hamer

"Je komt jezelf tegen, hè?", troostte mijn man me terwijl mijn tranen rijkelijk vloeiden. De man met de hamer kwam begin vorige week op bezoek. Alles kwam eruit. De fysieke beperkingen, vele slapeloze nachten, het lange traject dat voor me ligt en de mentale uitdagingen stellen mij even op de proef. Het hoort er even bij. Eruit gooien, van me afschudden en weer door.

Het kost me 's morgens meer dan normaal tijd om uit bed te komen en mijzelf klaar te maken voor de dag. Die knie wordt 's nachts stijf en daarmee ook pijnlijk. Van nature ben ik al geen geweldige slaper. Ik blijf maar draaien en zoeken naar een comfortabele lighouding. Het is de belangrijkste reden dat ik veel te weinig slaap. En slaap is nu eenmaal heilig... Eenmaal beneden start ik meteen met m'n oefeningen om mijn knie wat los te maken.

Mijn wereld is momenteel klein en draait vooral om rust en herstel. Archel is er dit weekend een paar keer even met mij op uit gegaan. Even een andere omgeving heeft mij goed gedaan, al reageerde mijn knie heftig. Ik voel me in m'n hoofd wel weer wat frisser. Dat was nodig. Als ik straks mijn krukken kwijt ben, ik wat zelfredzaamheid terug heb en daarmee ook mijn vrijheid, komt het 'normale' leven weer wat meer terug en gaat het vast nóg veel beter. Better days are coming.

Note to self: niet zo streng zijn

Ik ben altijd erg streng voor mijzelf, in alles wat ik doe. Als het nu om werk of sport gaat, mijn lat ligt hoog. Deels zit dat in mij, maar het is ook de erfenis van topsport op jonge leeftijd. Het zit ingebakken mijzelf te pushen tot het uiterste. Nu moet ik leren luisteren naar mijn lichaam en geduld hebben. Limieten accepteren. Als ik dat niet doe, word ik onherroepelijk gestraft. Ik struggle soms met mijn eigen verwachtingen en de realiteit van mijn herstelproces. "Rustig aan, niks overhaasten, het is nog zo kort geleden", hoor ik regelmatig van mensen om me heen. Ik leg heel veel op beeld vast en als ik dan foto's en filmpjes van mijzelf terugkijk, realiseer ik me dat ook wel en zie ik ook wat voor stappen ik al heb gemaakt. Het is een waardevolle les. Dit traject gaat mij hopelijk leren wat milder voor mezelf te zijn, dat het oké is om niet altijd op mijn best te zijn. In plaats van zelfkritisch te zijn, mag ik ook trots zijn op stappen die ik zet. Ik hoop een mindset aan te leren waarin ik mijn lichaam respecteer en waardeer, en waarin ik mijzelf de tijd en ruimte geef om te groeien en te herstellen op mijn eigen tempo. Op mijn eigen tempo, maar wel met 100% toewijding en de absolute wil om te slagen.

Vorderingen met mijn knie: babysteps every day

Mijn knie gaat goed voor deze termijn. Strekken lukt prima zodra de (ochtend)stijfheid eruit is, buigen zit rond de 110 graden. De knie wordt gedurende de dag snel stijf, dus ik probeer wat in beweging te blijven en af en toe kleine stukjes te lopen. Daarbij probeer ik bewust bezig te zijn met mijn looppatroon. Het gaat de goede kant op, maar hey, we zijn pas bijna 3 weken post-OK, dus dit gaat vast goedkomen. Stap voor stap. De bloeduitstortingen beginnen langzaam te verdwijnen. De zwelling is onder controle. Ik houd mijn been veel hoog, laat 'm gestrekt liggen en koel regelmatig. De buitenzijde van mijn knie, waar de Lemaire is uitgevoerd blijft het meest gevoelig. Lang(er) staan wordt minder prettig, dan voel ik mijn knie 'vol lopen' en neemt de zwelling toe, met als gevolg irritatie, warmte en bewegingsbeperking. Dit was afgelopen weekend het geval en ik ervaar er deze ochtend nog steeds de gevolgen van, maar het was wel fijn even thuis weg te zijn. 

De oefeningen thuis gaan goed. Te weinig doen is niet goed, maar te veel ook niet. Dat eerste zal mij niet snel gebeuren, integendeel, ik doe eerder te veel. Dinsdag vroeg ik aan Eric of hij mij concreet kon aangeven welke oefeningen ik thuis kan doen en hoe vaak. Ik was het overzicht even kwijt. Nu heb ik weer goede handvatten, zodat ik thuis niet in de overdrive ga. Vrijdagochtend is het mij voor het eerst gelukt om een volledige omwenteling op de hometrainer te maken, nadat ik m'n knie eerst losmaakte met strekken, heel slides etc. Eerst even beneden heen en weer met de trappers, vervolgens een aantal omwentelingen achteruit, daarna ook vooruit. Yeah! Uiteindelijk fietste ik 5 minuten. Ik zette nog geen kracht met m'n rechterbeen, maar bewoog wel goed mee. Mijn hart maakte een sprongetje. Vooruitgang, dat doet een mens goed. Op onderstaande video is de progressie van 1 week te zien. Links 10 dagen post-OK, rechts 17 dagen post-OK. Als ik de beelden zo naast elkaar zet, zie ik zelf ook het verschil en wordt duidelijk dat ik écht wel vooruit ga. Met grote stappen zelfs. Good vibes.

Op controle in het Anna Ziekenhuis

Na het geluksmomentje op de fiets vrijdagochtend, mocht ik deze dag eindelijk ook weer naar het Anna Ziekenhuis. Het zijn van die dagen waar ik naar uitkijk. Een soort checkpoints om af te vinken. Deze dag was ik 17 dagen post-OK. Om 9.30u stapten wij in de auto, zodat wij ruim op tijd zouden arriveren in Geldrop. Ik begaf me naar route 49, poli Orthopedie, waar ik om 10.30u een afspraak had met orthopeed Dorien Geertsema.

Rond de klok van 10.30u werd ik eerst door de assistente naar binnen geroepen. Ze vroeg hoe de vlag erbij hangt. Ik vertelde dat ik zó naar de operatie had uitgekeken en zó druk in de weer was geweest met trainen, dat ik helemaal niet heb stilgestaan bij de impact in de periode ná de operatie. Dat ik me op dat stukje een beetje heb verkeken. Die eerste week viel mij fysiek heel zwaar. Dat hoort de assistente regelmatig terug. Gelukkig maar, ik ben daarin dus geen uitzondering. De assistente zou de knoopjes van de (oplosbare) hechtingen even verwijderen. "Ik ben gisteren zelf al aan de slag gegaan en heb de hechtingen van de kleine gaatjes zelf al eruit gehaald", zei ik. Ik kon er niet langer meer vanaf blijven en vond het té verleidelijk om ze er zelf uit te halen. Pincet erbij, knoopje omhoog trekken, doorknippen en ze waren er zo uit. Dat durfde ik niet bij de grotere sneden op mijn scheenbeen en aan de zijkant van mijn knie. Die hechtingen waren overigens ook wat naar binnen 'gegroeid' en één voelde wat geïrriteerd. Daar kwam de afgelopen dagen ook af en toe wat pus/wondvocht uit. De assistente tilde de knoopjes met een pincet op. Drie van de vier knoopjes lieten vanzelf al los, een vierde heeft ze los geknipt. Fijn, de hechtingen zijn eruit!

Nu was het wachten op Dorien Geertsema. Enkele minuten later kwam ze de kamer binnen. Ze vroeg hoe het met mij gaat, waarop ik antwoordde dat de eerste week pittig was, maar dat mijn knie nu best goed gaat. "Ziet er goed uit!", zei ze, terwijl ze van een afstandje een blik wierp op mijn knie. "Hoe gaat het met buigen en strekken?" - Ik liet mijn strekking en buiging zien. "Netjes, dat gaat al heel goed. Waar zit je bij de fysio?" - "Bij Van der Zanden in Weert." - "Oké, mooi, ga zo door de komende tijd, rustig aan. In augustus kom je nog een keer bij Dr. Bogie", zei Dorien. Nog vragen? Nee? Oké, dat was 'm dan. De controle was voorbij en binnen enkele minuten stond ik weer buiten. 

Nadat ik mijn brace, die nog altijd in mijn bezit was, inleverde op de gipskamer, ging ik nog even door naar route 90. Ik wilde daar namelijk nog iets afgeven.

Niet alle superhelden dragen een cape

Ik heb mijn verblijf op 28 mei jl. als zeer prettig ervaren en ben de betrokken verpleegkundigen (dankjewel Susan, Evelien en Anneke!) erg dankbaar voor de manier waarop zij met mij zijn omgegaan. Daarom kocht ik voor de verpleegafdeling Orthopedie (route 90 😉) een kleinigheidje en liet ik ook een presentje achter voor de recoveryverpleegkundige en anesthesist die mij hebben begeleid. Vaak gaan alle credits naar de (snijdend) specialisten (ook terecht hoor!), maar een specialist kan zijn werk onmogelijk uitvoeren zonder het team achter hem. Ook deze mensen mogen wat mij betreft eens in het zonnetje worden gezet. Al sluit ik niet uit dat ik aan het einde van het traject óók wat voor Job Veldhuis en Rob Bogie zal meenemen. Maar eerst is er nog een hele hoop werk aan de winkel.

De hechtingen zijn eruit.
Links: 1 dag post OK
Rechts: 19 dagen post OK

De fysio schept vertrouwen

Vrijdag was een drukke dag, want in de middag mocht ik ook weer naar Eric. Tijd om wat vertrouwen en positiviteit te tanken. De hechtingen waren in de ochtend verwijderd, dus ik hoopte dat we vandaag konden starten met BFR-training. Na wat mobilisatie pakte Eric de BFR-band erbij. Ik heb er 1 oefening mee mogen doen: heel slides (30-15-15-15 herhalingen). De laatste set was uitdagend, maar het lukte. Top! Ik vertelde Eric dat ik vind dat mijn been veel dunner is geworden, maar volgens hem valt dat écht mee en ben ik niet zoveel kwijtgeraakt. Prehab werpt nu z'n vruchten af en BFRT gaat me helpen om, wat het verlies van spiermassa betreft, de schade te beperken. Na de BFRT hebben we nog wat buigingen gedaan met mijn been afhangend langs de behandeltafel. Iedere keer kom ik weer wat verder. 

Vervolgens liepen we naar de trainingszaal om te gaan fietsen. Ik heb 5 minuten gefietst op 40 watt met 60-70 RPM. Wat een verademing om die trappers nu rond te krijgen. 

Ik heb het met Eric ook nog even gehad over slaap, of beter gezegd, het gebrek eraan in mijn geval. Dit moet in de komende weken echt wel beter gaan worden. Dat zou mijn gemoedstoestand ook goed doen. Verder vertelde ik hem dat ik deze week wat zware momenten heb gehad, mentaal. Net zoals ik in het ziekenhuis tegen de assistente vertelde, deelde ik ook met Eric dat ik zó had uitgekeken naar de operatie en me zó heb gefocust op mijn prehab, dat ik bijna vergat wat de impact ná de operatie zou zijn.

Ik voel me wat onzeker en merk dat ik bevestiging nodig heb dat het goed gaat. "Heb je het protocol van een voorste kruisband revalidatie er wel eens bij gepakt?", vroeg Eric. Ja, niet geheel toevallig staat er een tabblad op m'n telefoon open met dit protocol. Regelmatig lees ik er eens doorheen, om te toetsen of ik al voldoe aan wat criteria. Eric zei dat de operatie niet 'al' 2,5 week geleden is, maar 'pas' 2,5 week geleden. Dat is nog maar heel kort. Hij somde op wat ik al allemaal kan. Qua strekken, buigen, quadriceps aanspannen, straight leg raise, fietsen en mijn looppatroon. Eric heeft gelijk. Het ís voor deze fase gewoon echt dikke prima. 

En er ís nu eenmaal geen shortcut voor herstel. Mijn nieuwe kruisband heeft tijd nodig om in te groeien. Mijn lichaam moet herstellen. Dit soort processen kan niet versneld worden. Voor nu is het 'gewoon' de situatie accepteren, loslaten, mild voor mezelf zijn, m'n oefeningen uitvoeren, netjes luisteren, m'n rust pakken en verder de tijd z'n werk laten doen. 

Ik kwam van de week een quote tegen op een pagina van een fysiotherapeut die ACL'ers begeleidt. Een quote die meer dan ooit van toepassing is:

"Steady and consistent. Doing the work but not rushing. Living in the moment while building a foundation for the future. That's the recipe."

🙏🏼💪🏽