13 weken post-OK: bevestiging, opluchting en perspectief tijdens de controle bij Rob Bogie

Gisteren was het 26 augustus, de dag die groot omcirkeld in mijn agenda stond. De dag waar ik al wekenlang naar uitkeek: De 3-maanden controle bij Rob Bogie. Op de operatiedag had ik hem voor het laatst gezien. Ik vond het ook wel fijn dat ik nu weer bij hem mocht komen. In mijn hoofd was ik zóveel met deze afspraak bezig dat ik de twee nachten ervoor zelfs erover droomde. Allerlei scenario's passeerden de revue. Zou ik deze dag eindelijk het gevoel krijgen iets vooruit te komen? Zou er eindelijk actie ondernomen worden? Oh, ik was hier zó aan toe.

Daar zijn we weer...

Eerst even op de foto

Toen ik aankwam in Eindhoven ben ik eerst even langs de röntgenafdeling gegaan. Standaard worden er 3 maanden na een kruisbandoperatie röntgenfoto's gemaakt. Na enkele minuten in de wachtkamer werd ik al naar binnen geroepen. Er werd een foto van de zijkant in flexie gemaakt en één van voren in extensie. Althans, zo ver als ik m'n been 'recht' kreeg, niet volledig in extensie dus. Het maken van de opnames was zo gepiept. De resultaten werden direct in mijn dossier opgenomen en ik mocht door naar de wachtkamer voor mijn afspraak bij Rob Bogie.

Aan de beurt

Met enige onrust zat ik in een volle wachtkamer, een beetje zenuwachtig maar vooral heel nieuwsgierig naar de bevindingen van Rob Bogie. Na een tijdje verscheen hij in de wachtkamer en riep hij mijn naam. Yes, ik ben aan de beurt. We liepen naar zijn kamer en terwijl we daar naartoe liepen, zag ik in de verte Job Veldhuis (PA) staan, die vrolijk zwaaide. "Ahh, Job heeft me al helemaal bijgepraat", zei Rob terwijl we zijn kamer binnen liepen. Fijn, ik wist dat Job dit gedaan had. "Het gaat niet helemaal goed, hè?", viste Rob. "Nou, het gaat vooral nogal moeizaam", antwoordde ik. "Heb je deze klachten vanaf het begin gehad?", vroeg Rob. "In het begin ging het goed. Ik heb nog eens wat foto's teruggekeken en zag met 2 weken dat m'n been behoorlijk plat lag. Daarna werd het steeds minder. Echt frustererend. Het voetbalveld voelt nu nog heel erg ver weg."

We kletsten over de revalidatie tot nu toe en de beperkingen waar ik tegenaan loop. Dat de fysio mijn knie wel in strekking krijgt met mobilisatie. Maar dat mijn knie ook net zo snel weer stijf wordt. Rob kon dit verklaren. Mogelijk is het littekenweefsel. Dit kun je tijdelijk wel 'plat drukken', maar het veert ook weer terug. Het strekken blijft een probleem en daardoor kan ik nog niet normaal functioneren. Klachten die al meermaals op deze blog zijn genoemd en die ik daarom niet nogmaals ga herhalen. Rob kon zich voorstellen dat dit nogal vervelend is. Voordat hij me op de behandeltafel verder wilde onderzoeken, bekeken we samen nog even de beelden van de röntgen. De buttons en schroeven zitten prima op hun plek. Precies zoals Rob het graag ziet.

Op de behandeltafel

We verplaatsten ons naar een andere ruimte waar een behandeltafel stond. "Spring er maar op", zei hij met een knipoog. "Als dát weer eens kon!", reageerde ik. Hij lachte attent. Ik ging liggen met m'n benen gestrekt voor me uit. Althans, gestrekt. Mijn linkerbeen lag mooi plat op de tafel, mijn rechterbeen miste wel een aantal graden en vertoonde een duidelijke flexie. Nog zonder dat Rob mijn knie had aangeraakt zei hij: "Oké, dit is duidelijk, hier moeten we iets mee." Hij pakte vervolgens mijn been vast en deed eerst de Lachman, Voorste Schuiflade en Pivot Shift-test om mijn kruisband te checken. Eén ding is zeker: Mijn knie is hartstikke stabiel. Daarna bewoog Rob mijn been van flexie naar extensie en vice versa. "Oeh, hij beweegt wel wat stijf en je voelt dat hij blokkeert zodra hij richting extensie gaat." Mijn gevoel dat er al die tijd al iets niet lekker zit werd bevestigd. Thank god!

"We gaan je knie natuurlijk niet zomaar meteen weer openmaken. Ik wil eerst een MRI hebben die mijn bevindingen bevestigt. Maar alle symptomen en dingen die ik nu zie wijzen wel op iets van littekenweefsel. We gaan die MRI plannen en we plannen ook maar meteen een operatie in." - Yes, vooruitgang. "Ga je mijn knie dan ook doorbewegen?", vroeg ik. "Ja, al hoop ik dat het maar gewoon 'een kussentje' is wat ik weg hoef te halen. Aan je flexie hoef ik in ieder geval niet veel te doen." - "Kan dat gewoon met een ruggenprik?" - "Ja, hoor." - "Fijn, ik wil weer meekijken."

Voorzichtig stapte ik van de tafel af en liepen we terug naar zijn kamer. "Dit is echt in m'n kop gaan zitten", zei ik tegen Rob. Hij vroeg hierop door. Ik zei dat ik soms aan mezelf begon te twijfelen. Dat is volgens Rob niet nodig, want het beeld is behoorlijk duidelijk. Een kruisbandrevalidatie is een super lang traject en zo'n tegenslag kan erbij horen. "Kan dit komen doordat ik misschien te veel heb gedaan?" Ik kon het niet laten om deze vraag te stellen, omdat ik op de een of andere manier toch een stukje schuld bij mezelf zoek. Misschien omdat ik van mezelf weet dat ik al snel geneigd ben het gaspedaal in te trappen in plaats van de rem. "Nee", zei Rob resoluut. "Dit is gewoon echt pech hebben. Je kunt hier niks aan doen. Wij doen hier wetenschappelijk onderzoek, onderzoeken ook het littekenweefsel microscopisch en proberen, samen met het verhaal van de patiënt, te begrijpen waar het nu precies vandaan komt, maar dat is gewoon heel moeilijk te zeggen. Zoek het in ieder geval echt niet bij jezelf." Het was voor mij erg prettig om die bevestiging te krijgen. 

Vervolg plannen

"Kom", zei Rob, "we gaan wat plannen." We liepen samen naar de assistente van de orthopedie. "Deze mevrouw heeft al een kruisbandoperatie gehad en ik wil voor nu een MRI plannen en ook alvast een OK", zei Rob tegen de assistente. Waarop de assistente reageerde: "Oei, voor MRI's zijn we al in oktober aan het plannen." Nog vóórdat deze woorden bij mij binnendrongen en ik de kans kreeg om te balen van de tijdspanne, greep Rob in. "Niks ervan, dit moet echt sneller, bel maar even op dat dit echt gepland moet worden." Wow. Held. Ik voelde me écht gezien en gehoord. Het is menens, tijd voor actie. Ik nam afscheid van Rob en bleef met de assistente achter. Ze belde met de planning. "Hoe flexibel ben je in je dagen?", vroeg ze tussendoor aan mij. "Het maakt me niet uit, ik pas me aan", zei ik. En zo kwam er een datum uitgerold: Dinsdag 3 september. Dat is volgende week al. Woohoo! Ik vroeg aan haar of ze ook inzicht had in de wachttijd voor een OK. Eerder hoorde ik Rob over 'een aantal weken'. Helaas had zij hier geen inzicht in. Wel had ik inmiddels een vragenlijst in m'n mailbox voor de anesthesie. 

"Ik zie dat je baalt", zei de assistente. Dat viel eigenlijk wel mee. Integendeel, ik was meer opgelucht en blij. Deze uitkomst zag ik al van mijlenver aankomen. Het is geen verrassing. "Ik ben allang blij dat er nu weer stappen gezet gaan worden. Ik wil toch ook weer gaan voetballen, hè", zei ik lachend. Ze keek me aan en zei grappend: "Ach, ga toch schaken, joh. Is veel veiliger."😉 Niks ervan. Geef mij een bal en je maakt me intens gelukkig. 

Een bezoekje aan Job

Na mijn bezoek aan Rob Bogie bracht ik nog even een flitsbezoek aan Job Veldhuis. Vandaag precies een half jaar geleden kwam ik voor het eerst bij hem en bracht hij mij het slechte nieuws. In al die maanden heeft hij mij zó goed op weg geholpen. Niet alleen met zijn kennis en kunde, maar ook met zijn luisterend oor en bemoedigende woorden. Hij geeft mij het gevoel helemaal mee te leven. Toen ik bij hem binnenkwam was hij al op de hoogte van de stappen die ondernomen worden. Ook hij keek graag nog even naar mijn knie. Zo kon hij met eigen ogen zien of er, sinds mijn laatste bezoek aan hem enkele weken geleden, nog iets was veranderd aan mijn strekking. "Ah, ik zie het al, hier is geen vooruitgang meer geboekt." We kletsten wat over deze struggles, mogelijke oorzaken en de ingreep. Ook dat was fijn.

Blijdschap en opluchting

Toen ik bij TopSupport naar buiten liep voelde ik opluchting. Alsof er een zware last van mijn schouders viel. We zijn klaar met aanmodderen. Eindelijk is er perspectief. Zie je wel, ik heb het al die tijd gewoon goed gehad. Ik heb altijd gevoeld dat er iets niet lekker zit. Het werd gisteren voor mij bevestigd door de orthopeed die mij heeft geopereerd. Voor hem was al heel snel duidelijk dat hier verder iets mee moet gebeuren. Er wordt gewerkt aan een oplossing. Rob en Job maakten mijn dag goed en gaven mij weer wat positieve vibes.

Hoewel de reden van mijn ziekenhuisbezoeken echt niet om te lachen is, is het bij TopSupport toch altijd weer als terechtkomen in een warm bad. Het contact met de specialisten is zó laagdrempelig en toegankelijk. Er wordt tijd genomen, alles wordt duidelijk uitgelegd, er wordt écht naar de persoon gekeken. Ik ben ontzettend blij met m'n keuze voor dit ziekenhuis en ik blijf het volste vertrouwen houden in een goede afloop. Die goede afloop betekent: Volgend seizoen weer voetballen. Hoewel er nog steeds veel mensen zijn die beginnen te lachen als ik erover begin, is het voor mij juist een stip aan de horizon. Een doel om vól voor te gaan en de fitste versie van mezelf te worden.

Oefeningen vastleggen op video

Rob adviseerde mij om gewoon lekker door te gaan met trainen bij de fysio. Dat doe ik, drie keer per week. Ik houd oprecht van trainen en vind het leuk om uitgedaagd te worden. Sinds enige tijd zit ik in een grote Engelstalige ACL-community. Regelmatig post ik daar video's van oefeningen die ik doe. Om m'n eigen journey te delen, maar ook om anderen te inspireren. De feedback die ik er krijg is súper motiverend en het is tof om ook anderen op weg te helpen. Er zijn lotgenoten die met mijn video's naar hun eigen fysio gaan, omdat ze ook zo'n oefeningen willen doen (credits naar Eric en Maud!). 4 Dagen geleden postte ik onderstaande video rechstreeks in die community en in die 4 dagen is de video al ruim 40.000x bekeken. Zo gaaf! 

Deze oefening is trouwens één van mijn favoriete oefeningen. Naast veel krachttraining om m'n benen sterk te maken, wordt er ook aandacht besteed aan 'dual task'-oefeningen. Of in dit geval 'triple task' (met rechts balanceren op de Bosu ball, bal op de linkervoet balanceren én een ring vangen en teruggooien). Dit soort oefeningen verbetert zowel mijn motorische als cognitieve functies. Door een fysieke activiteit te combineren met een cognitieve uitdaging wordt mijn lichaam getraind om complexe taken uit te voeren onder omstandigheden die vergelijkbaar zijn met die in het dagelijks leven of in sport. Precies wat ik nodig heb om straks veilig terug te keren op het veld. 💪

11 weken post-OK: Accepteren wat je niet veranderen kan

We zitten vandaag op 11 weken post-OK en heel eerlijk? Het gaat niet zoals gehoopt en verwacht. Ondanks het feit dat ik er veel voor doe (en laat), wil het momenteel niet vlotten. Dat vraagt mentaal veel van mij. De frustraties zijn soms moeilijk te verkroppen en ik voel me wel eens down, maar ik probeer mijn focus te verleggen naar de dingen waar ik wél controle over heb. Het is zoals het is. Even slikken. Accepteren maar, focus op de dingen die wél goed gaan. En weer door. Ik probeer te werken aan een stoïcijnse mindset, zoals Mark Tuitert omschrijft in zijn boek 'Drive'. Thanks voor de boekentip, Olaf! 

Realiteit

Om jullie een beeld te geven: Mijn knie is stijf/stram, reageert snel met warmte, zwelt, geeft pijnklachten aan de voorzijde / binnenin en de strekking blijft 'een behoorlijk ding'. Bij het buigen ontstaat er pijn rechtsachterin de knie. Niet oppervlakkig, maar van binnen. In praktische zin betekenen de klachten dat ik tegen beperkingen aanloop in mijn dagelijkse functioneren. Ik heb nog steeds geen goed looppatroon. Ik kan best oké lopen, maar er zit áltijd een kleine buiging in m'n rechterbeen. Ik krijg 'm gewoon níet gestrekt. Een trap op lopen gaat tamelijk goed, maar zeker niet klachtenvrij. Trap af moet ik de leuning vasthouden. Ik kan niet vrij bewegen. 's Nachts word ik er regelmatig wakker van. Archel vroeg me een paar dagen geleden wat ik nu het liefste zou willen. Is dat voetballen? Is dat rennen? Wat is het? Het antwoord is nog veel simpeler dan dat: Het liefst zou ik weer normaal functioneren zonder klachten. Onder normaal functioneren versta ik op dit moment niet meer dan een stuk kunnen lopen zonder (pijn)klachten en een strekking zoals die hoort te zijn. En vooral een knie die niet continu aanwezig is en zeurt, bij iedere beweging die ik maak, maar vaak ook in rust. Daarmee vraag ik niet veel, vind ik.

Na het 'los' fietsen. 😖

In strijd met mezelf

Eric is op vakantie en daarom train ik nu tijdelijk bij Maud. Ook met haar ga ik 3x per week aan de slag. Mijn knie komt momenteel niet zo goed los zoals ik het zou willen en dit heeft ook effect op de oefeningen die ik doe. Die ik dan niet optimaal kan uitvoeren omdat ik niet vrij kan bewegen en werkelijk iedere beweging voel. Als in: alles tussen 'niet prettig, maar te doen' en soms 'pijnlijk'. Gisteren was ik er even helemaal klaar mee. De hele training was ik in strijd met mezelf. Ik probeerde er doorheen te bijten, maar het ging niet. Maud had het wel in de gaten. Bij een laatste oefening met de bal raakte ik werkelijk niks fatsoenlijk. Ik begon wat te vloeken en zei tegen Maud: "Het lúkt gewoon niet, ik ben boos en gefrustreerd." Ze begreep het maar al te goed en sprak me moed in dat de afspraak bij Rob Bogie echt niet meer zover weg is. Het lukte nog net om mijn tranen in de trainingszaal te bedwingen, maar eenmaal buiten liet ik het tijdens de wandeling naar huis maar even gaan. So be it. Het moest eruit. Ik ben ook maar een mens en ben al hard genoeg voor mezelf. Toen ik thuis kwam kroop ik achter m'n laptop en ging ik aan het werk. De rest van de dag stond ik mezelf toe om te balen (soms mag dat), schreef ik 's avonds deze blog en ging ik vroeg naar bed. De volgende dag zou weer nieuwe kansen brengen. In ieder geval een kans om mezelf te herpakken. 

Protocollen en richtlijnen

Ik begrijp dat medische professionals zich houden aan bepaalde richtlijnen en protocollen. Toch kan het als patiënt behoorlijk frustrerend zijn, vooral wanneer je het gevoel hebt dat je herstel stagneert en er geen vooruitgang wordt geboekt. Mijn knie lijkt al weken stil te staan en ik vóel gewoon dat er iets niet goed zit. Wachten duurt in zo'n geval lang. Dan kun je nóg zo positief zijn, maar dit proces brengt mij op dit moment wel aan het wankelen. Gelukkig heb ik binnenkort, op 26 augustus, een afspraak en ik ben heel benieuwd wat er besproken gaat worden. Hopelijk krijg ik dan wat meer duidelijkheid en kan ik eindelijk stappen zetten richting verder herstel.

Revalidatie is geen rechtlijnig proces

Het herstel van een kruisbandoperatie verloopt zeker niet lineair. Het is geen rechtlijnig proces waarin je elke dag vooruitgang boekt en steeds dichter bij het einddoel komt. Soms lijkt het eerder een slingerpad vol hobbels en tegenslagen en dat kan keihard zijn. Het is geen mooi sprookje waarin alles vanzelf goedkomt; het vraagt veel geduld, doorzettingsvermogen en soms pure wilskracht. Ook deze realiteit, met alle frustraties, twijfels en moeilijkheden, verdient een plek in deze blog. Want juist deze kant van het herstelproces is belangrijk om te laten zien, zodat anderen weten dat ze niet alleen zijn in hun strijd. 🙏

It's not what happens to you, but how you react to it that matters. ~ Epictetus

9 Weken post-OK: trainen, loslaten en genieten

De vorige blog eindigde met de belafspraak met Job op vrijdag 19 juli, waar we afspraken dat ik het nog een aantal dagen rustig aan zou doen om te kijken of rust in combinatie met ontstekingsremmers mij zouden helpen. Job zou dan nog even met Rob Bogie overleggen en zijn reactie aan mij terugkoppelen. Het universum heeft mij een handje geholpen bij het nemen van rust, want nog op dezelfde dag kreeg ik van het ene op het andere moment koorts, begon ik te hoesten en te snotteren en voelde ik me echt niet fit. Eén dag heb ik zelfs helemaal niets gedaan. Uniek, want dit was nog niet eerder in mijn revalidatie voorgekomen... Soms word je even geholpen. 😉 De rust in combinatie met de medicatie heeft helaas geen effect gehad.

Een aantal dagen later, op dinsdag 23 juli, had ik weer even contact met Job, die overleg had gehad met Rob Bogie. Besloten werd dat het echt nog te vroeg is voor eventuele vervolgacties, dus wachten we af tot de volgende controle op maandag 26 augustus. In de hoop dat er vóór die tijd een ommezwaai komt en dat de strekking er tegen die tijd wél goed in zit. Tot aan die afspraak ga ik weer lekker aan de slag bij Eric. "Wel rustig aan, hè", zei Job.

We mogen weer aan de bak

Daags na het telefoontje met Job ging ik naar Eric. Ik gaf hem een update over het contact met Job en gaf aan dat we het rustig aan kunnen opbouwen. In mijn achterhoofd dacht ik nog: "Rustig aan, ammehoela, ik heb lang genoeg rustig aan gedaan. Tijd om er tegenaan te gaan. Met beleid." 

Ik startte eerst met een kwartiertje fietsen, om vervolgens een kwartier te mobiliseren. Toen mijn knie los en in strekking kwam, konden we aan de slag met oefeningen. Die dan trouwens ook echt wel goed gaan. "Ik wil de komende maand wel flink aan de bak", zei ik tegen Eric. "Zodat Rob straks ziet dat ik hard gewerkt heb." Eric lachte en zei: "Oh, maar dát komt wel goed."

Drie keer per week ben ik bij de fysio te vinden, gemiddeld bijna anderhalf uur per keer: een kwartier fietsen, een uur trainen, met 1 of 2 andere kruisbandpatiënten en ten slotte 10 minuten uit fietsen. Het is een heerlijk gevoel om écht weer iets van mijn lichaam te vragen. Dat voelt immers al zo lang geleden. Aanstaande zondag is het precies een half jaar geleden dat ik mijn kruisband afscheurde. Time flies. Nog een half jaar erbij en ik sta er alweer heel anders voor.

Terug naar het trainen bij de fysio. Balans-, coördinatie-, stabiliteits- en krachtoefeningen met eigen lichaamsgewicht, maar ook met de aquabag, BOSU ball, weerstandsband, fitnessbal, medicijnbal en de kettlebel. Tussendoor soms wat rustige oefeningen zoals mijn been uit laten hangen of heel slides om de strekking te behouden. "Kom, we gaan weer wat doen", zei ik enkele sessies geleden tegen Eric bij de heel slides. "Je doet nu toch ook al iets? Niet álles hoeft zwaar te zijn."- Oké, oké. Hij vervolgde ditmaal met een oefening voor m'n hamstrings: Hamstring curls met m'n hakken in de fitnessbal, de beweging wel klein houdend (d.w.z. buigen tot max. 90º). "Is het nu goed?", vroeg Eric toen hij me even moeilijk zag kijken. Ja, perfect, heerlijk de verzuring in! 😁

Ik heb zélfs al een voetbal aan mijn (linker)voet gehad. Hoe dan? Nou, onder andere zo: Een step up met mijn rechterbeen op zo'n aerobic step, balanceren en vervolgens de bal die Eric gooit terug passen met links. Of met behulp van een weerstandsgordel om m'n middel spanning op m'n rechterbeen brengen door de elastiek uit te rekken en de bal, die door de lucht wordt aangespeeld, terug te passen met links. Of de terminal knee extensions (TKE) met een bal aan m'n linkervoet, meebewegend van voren naar achteren, waarbij mijn rechterbeen van buiging naar strekking gaat en vice versa. Of nog een leukere oefening met wat meer uitdaging: Met rechts balanceren op een omgedraaide BOSU ball en met m'n linkervoet in de lucht de bal dood op m'n voet laten liggen en naar voren en achteren bewegen. Ha, uitdaging, vind ik leuk. "Sta je nu nog steeds voor je eerste ronde?", vroeg Eric toen hij even later weer kwam kijken. Ik stond nog steeds in dezelfde houding met de bal dood op m'n voet. "Uhhh ja, is het lang genoeg?", vroeg ik terwijl mijn rechterbeen wat meer begon te trillen. -  I love it. Eric weet precies wat ik nodig heb. Hoewel het natuurlijk nog niet veel voorstelt, geeft het met de bal bezig zijn meteen het gevoel sportspecifiek bezig te zijn. Het geeft me bovendien de bevestiging dat het met m'n balgevoel echt wel goed zit. Niet dat ik daar veel twijfels over had, want het is m'n tweede natuur. Het scheelt trouwens dat ik linksbenig ben en alle oefeningen die ik nu met de bal doe met links moet uitvoeren, zodat ik met m'n rechterbeen kan werken aan balans, coördinatie en stabiliteit.

De oefeningen verzuren mijn spieren en dat is zó lekker. Daarbij besef ik dat iedere herhaling die ik maak bijdraagt aan het sterker worden van mijn lichaam. Mijn knie houdt zich tijdens het trainen tamelijk goed. Klachtenvrij? Nee, zeker niet. Die voorzijde / van binnen blijft irriteren, met name bij de bewegingen vanuit strekking naar buiging. Maar aangezien ik een 3 of een 4 mag scoren op een schaal van 10, is dat volgens mij gewoon prima. Het is voor mij dus altijd maximaal een 3 of een 4. 😋

Reactie na het trainen

Eenmaal thuis is het altijd maar even afwachten hoe mijn knie reageert op de training. Wat hetzelfde blijft is de stijfheid/bewegingsbeperking die vrij vlot na het trainen alweer optreedt. Binnen +- een uur krijg ik m'n been niet zomaar meer recht en kost het weer moeite om in strekking te komen. Zover als Eric kom ik thuis sowieso niet. Dat is écht irritant en beperkt me. Verder reageert m'n knie met warmte, die ik te lijf ga met een coldpack. Zwelling treedt nog op, de ene keer wat meer dan de andere keer. Als de reactie binnen 24 uur verdwijnt is het volgens Eric prima en kunnen we er de volgende training weer tegenaan. Dat is altijd het geval. 

Voelen dat je leeft

De afgelopen tijd heeft alleen maar in het teken gestaan van mijn knie. Eerst de operatie eind mei en vervolgens een revalidatie die moeizaam op gang komt en nog altijd z'n struggles kent. Dat vergt mentaal ook wel wat. Hoewel de trainingen bij Eric echt top zijn en goed zijn voor mijn gemoedstoestand, stelt de huidige belasting natuurlijk niets voor in vergelijking met het sporten dat ik vóór m'n blessure deed. En juist dát heb ik nodig om fris in m'n kop te blijven. 

Het werd tijd om even een paar dagen 'uit de sleur' te gaan en wat ruimte in mijn hoofd te creëren. We zijn er 3 dagen op uit geweest, waarbij ik op de laatste dag op tijd terug wilde zijn voor m'n fysiobezoek. Want ik weiger er een over te slaan. Laatst ontving ik via LinkedIn een bericht van een fysio die zei: "Het hoofd is de belangrijkste schakel in het proces en die heb je soms te voeden met wat 'genieten'. Verantwoord 'spelen' met de elementen."

En dat deden we... Op dag 1 brachten we een bezoek aan de Apenheul. Een aantal uren hebben we rondgeslenterd, met regelmatig even een pauze tussendoor. De afleiding was fijn en we genoten van een heerlijke dag.

Mijn oefeningen kon ik toch niet helemaal loslaten. De BFR-band ging mee naar het hotel en 's avonds heb ik me daar nog een uurtje uitgeleefd in de gym. Wel op lage intensiteit en vooral gericht op mobiliteit, omdat m'n knie die dag genoeg te verduren had gehad. Ik kreeg 'm ook niet in volledige strekking. Wel motiveerde het om weer eens in een andere omgeving te trainen. 

Dag 2 bleek het hoogtepunt van ons minitripje te zijn. We gingen naar het Aviodrome, waar onze zoon (7), wiens droom het is om piloot te worden, zijn ogen uitkeek en álles wilde weten over vliegtuigen. Om onze honger naar adrenaline toch wat te stillen, boekten we last-minute een rondvlucht in een Cessna. We gingen de lucht in en hadden het geluk dat onze piloot ook vlieginstructeur bij een vliegschool is. Hij gaf onze zoon de mogelijkheid om het vliegtuig even zélf te besturen. Dít is toch waar het om draait? Voelen dat je leeft. Genieten in het moment. Het gaf mij een boost. Magisch. Uiteindelijk sloot ik ook deze dag af in de gym: Ik fietste een half uur en liet m'n been een tijdje uithangen, in de hoop de strekking erin te krijgen.

Op dag 3 bezochten we een klimpark en genoot ik mee vanaf het terras onder het genot van een lekker drankje. Volgend jaar klim ik weer mee... Daarna raceten we huiswaarts, zodat ik op tijd zou zijn voor mijn afspraak bij Eric. Iets waar ik nog altijd echt naar uit kan kijken. Sommige mensen begrijpen dat niet.

Balans vinden in het trainen

Drie keer in de week ben ik dus bij Eric te vinden. Die trainingen worden steeds wat intensiever en vragen meer van mijn fysiek. Waar ik eerst ook thuis allerlei krachtoefeningen deed, doe ik dat nu veel minder tot niet, zodat mijn lichaam kan herstellen. Op rustdagen stap ik wel de fiets op en werk ik aan m'n mobiliteit. Het kan geen kwaad om die knie te smeren. Ik probeer dan wel door te trappen, zodat ik ook wat aan mijn conditie werk. Misschien dat die basisconditie me dan een klein beetje op weg helpt als ik over een 'x' aantal weken weer mag gaan rennen. Al voelt die mijlpaal momenteel nog ver weg.

👉 "An injury is not just a process of recovery, it's a process of discovery." 👈