2 weken post-OK: Op controle in het Anna Ziekenhuis te Geldrop

De teller loopt op... vorige week ging ik voor de 70e keer dit jaar naar de fysio en bracht ik voor de 11e keer dit jaar een bezoek aan het ziekenhuis. Tel al die uren, samen met de blog en de contacten die eruit voortvloeien, bij elkaar op en het is inmiddels een heus project geworden. 'Even' je kruisband afscheuren. Het gebeurde in een split-second, de impact met alle (onvoorziene) gevolgen is behoorlijk. Ik had het me wel wat anders voorgesteld. Dit traject is voor mij veel meer dan een revalidatie geworden. 

In deze blog neem ik je mee op controle in het Anna Ziekenhuis, afgelopen donderdag.

Controle bij de fysio

Toen ik de wachtkamer van de afdeling Fysiotherapie, route 25, binnen kwam zat daar een bekend gezicht. Het was iemand bij wie ik op 4 oktober jl. op de kamer lag. We hebben toen best veel gekletst en ik heb die dag helaas geen gedag meer kunnen zeggen. Leuk om hem weer even te zien en zijn ervaringen van de afgelopen twee weken terug te horen. De tijd vloog voorbij en voor ik het wist kwam Daan, de fysio, me oppikken. Hij kwam op de operatiedag ook aan mijn bed om de oefeningen voor de eerste dagen thuis door te nemen.

Op weg naar de behandelkamer vroeg hij hoe het met mij ging. "Mwoah", antwoordde ik ietwat aarzelend. "Te langzaam", reageerde hij, alsof hij mij direct helemaal begreep. Eenmaal binnen opende hij mijn dossier en las hij wat Rob tijdens de operatie heeft gedaan: Het verwijderen van een cyclops anterieur aan de voorste kruisband, er is iets gedaan aan het vetlichaam van Hoffa, er is littekenweefsel verwijderd en er is goed schoongemaakt. Daarna vertelde ik over het herstel tot nu toe. Dat ik de strekking uiteindelijk wel haal (yeah!😁), maar dat dit veel pijn doet. Net als Eric kwam ook Daan tot de conclusie dat dit waarschijnlijk afkomstig is van het botoedeem. Nadat we hier nog even op doorgingen, vroeg Daan mij plaats te nemen op de behandeltafel.

Blogmateriaal

Ik vroeg meteen of ik wat foto's mocht (laten) maken voor mijn blog. Daan reageerde er gelukkig positief op en vroeg direct verder. Leuk, hij was heel geïnteresseerd. Het is ook een onderwerp waar ik mij helemaal in heb vastgebeten. Álles wil ik erover weten. Ik legde hem uit dat dit hele traject veel voor mij betekent, dat ik er alles aan doe om mijn URL waar te maken: Terug op het voetbalveld. Dat vond hij mooi om te horen. Daan heeft trouwens al veel collega's in het Anna die meelezen.

Complexe casus: Extensie vs. botoedeem

Hij checkte mijn mobiliteit en hoe de knie op bepaalde bewegingen reageert. De buiging is voor deze termijn prima, de (eindstandige) strekking laat nog wat te wensen over. Hij constateerde ook dat er nog behoorlijk wat vocht in mijn knie zit. Daan vroeg me een straight leg raise te doen. Daarna vroeg hij me mijn quadriceps aan te spannen. Dat doet zeer in mijn knie. Niet geheel verrassend merkte hij op dat er wel wat spiermassa verloren is gegaan. "Maar je hebt natuurlijk ook nooit meer echt fatsoenlijk kunnen trainen", reageerde Daan begripvol. Hij duwde de knie wat verder door naar extensie. Bij die oplopende druk werd het al snel pijnlijk, op de welbekende plek. 

Ik vertelde Daan ook over de reactie die ik een dag ervoor na de behandeling bij de fysio had gehad. Tijdens mobilisatie was er die dag vrij weinig aan de hand (en heus, ik geef mijn grens aan hoor en we doen het voorzichtig!). Na thuiskomst kon ik wel door de grond zakken. Bij iedere stap die ik zette was het alsof er iemand met een mes in mijn knie stak. Intens. Het zwakte pas op donderdag wat af.

Daan noemde mijn casus complex. Zeker met wat er allemaal al in die knie is gebeurd dit jaar, maar ook met wat er nu nog speelt. Dat botoedeem is niet bepaald standaard in deze revalidatie en vergt wat aandacht en extra hersteltijd. Het is perfect dat ik 3x per week naar de fysio ga en het is daar samen met Eric aanvoelen wat wel en niet kan. De enige die het écht kan aanvoelen, ben ik natuurlijk zelf. Ik zei tegen Daan dat het lastig is, met als voorbeeld dat het daags ervoor bij de fysio best goed te verdragen was. Hoe kan ik op zo'n moment tijdens de behandeling al inschatten dat er zó'n heftige reactie op komt? Niet. Het is alleen een teken om het de volgende keer rustiger aan te doen. En misschien niet alleen op mobilisatie te focussen, maar o.a. ook wat oefeningen te doen waar ik zelf de strekking ga opzoeken. "De bekende oefeningen die je waarschijnlijk de strot uit komen." No shit.

"Het helpt volgens mij ook niet dat ik de strekking vóór de voorste kruisbandreconstructie nooit lekker heb gehaald. Het was altijd een struggle en ik vrees dat dit me niet heeft geholpen." Daan beaamde dit. Ik heb er ook veel over gelezen. Er is nu niks meer aan te doen, dus we moeten er het beste van maken.

Balans tussen belasting en belastbaarheid

Daan hamerde op het belang van balans tussen belasting en belastbaarheid. Die lijn is flinterdun. Dat bot moet niet steeds getriggerd worden, anders gaat het niet beter worden of wordt het zelfs erger. We willen het liefst volledig strekken, maar ook dat bot rust gunnen. Het is een slechte combi, want bij strekking komt er druk op het tibiaplateau. Hij raadde mij met klem aan om de krukken te blijven gebruiken. Totdat ik een fatsoenlijk en pijnvrij looppatroon heb. Liever met krukken lopen en met minder belasting wél de strekking op proberen te zoeken, dan volle belasting en de strekking niet halen. En dan gaat het met name om de zwaaifase naar voren, die nu het meeste zeer doet. Het is maar een kwestie van accepteren en ik ga wat strenger voor mezelf zijn om de krukken steeds te blijven gebruiken, zodat de druk eraf blijft en het bot de kans krijgt te herstellen. Daar valt nog wat winst te behalen, weet ik van mezelf.

Volgens Daan móet er in de komende weken vooruitgang zitten in dat bot. Zo niet, dan is het belangrijk dit met Rob Bogie te bespreken. Hoewel ik er heilig in geloof dat het beter gaat worden, vroeg ik voor de zekerheid aan Daan wat er zou gebeuren als dat bot niet beter wordt. Hij was daar eerlijk over en zei dat hij het antwoord op die vraag liever aan Rob Bogie overlaat. Die reactie zette me aan het denken. Er zijn verschillende scenario's die ik natuurlijk allang heb uitgespit. Als het goed is gaat het vanzelf over, maar ik voelde direct een bepaalde druk op mijn schouders. De afspraak met Rob Bogie over 4 weken voelt nu een beetje als een soort deadline. Ik ga echt alles op alles zetten om nóg meer de juiste balans te vinden, zodat ik over 4 weken met beter nieuws richting het meetmoment bij TopSupport ga.

Daan wilde nog even mijn looppatroon checken, door mij op de gang een klein stukje te laten lopen. Mijn looppatroon is gezien mijn klachten best redelijk, al is duidelijk waar het aan schort. Het lukt me niet om tijdens het lopen extensie te bereiken. Dit is zeer pijnlijk. Hij drukte me nogmaals op het hart om de krukken erbij te houden en op die manier verder te werken aan mijn herstel en een goed looppatroon. Als het bot tot rust komt en het vocht uit mijn knie wordt weggedreven, zal de strekking ook vanzelf wat beter gaan. 

Aan het einde van de afspraak deelde ik de link naar de blog, waarbij ik aangaf Daan te zullen vermelden naar aanleiding van mijn bezoek aan hem. Hij was erg duidelijk in zijn communicatie en uitleg en begreep precies waar ik tegenaan loop. Heel prettig. Toen ik de URL naar de blog op zijn computer intypte, glimlachte Daan: "Dat is een mooi doel."

Gemengde gevoelens

Op weg naar huis ging er opnieuw van alles door me heen. Er moest weer het een en ander 'landen'. Ik zat in de auto met gemengde gevoelens. Had gedacht dat ik allang van de krukken verlost zou zijn en weer (bijna) een normaal looppatroon zou hebben. Gehoopt op en verlangd naar meer. Niets is minder waar. Mijn geduld wordt al lange tijd hevig op de proef gesteld. Ik probeer in de flow mee te gaan. En hoewel ik er soms even helemaal klaar mee ben, is opgeven geen optie. It's not over until I win.