4 weken post-OK: Botoedeem blijft hinderlijke factor in herstel

We zitten inmiddels op 9 maanden na het oplopen van mijn blessure, ruim 5 maanden na mijn voorste kruisbandreconstructie en 4 weken na het verwijderen van de cyclops en het littekenweefsel. Na mijn tweede operatie gaat het herstel nog steeds met horten en stoten, waarbij het botoedeem de grote boosdoener is die het herstel bemoeilijkt. Het herstel gaat traag, maar elke stap vooruit telt, al zijn ze nog zo klein. Geduld is de kunst van het wachten en het vertrouwen te behouden. Good things take time.

Botoedeem blijft een hinderlijke factor 

Ik heb nog steeds behoorlijk last van het botoedeem. Dit oedeem zorgt ervoor dat ik nog niet lekker gestrekt kom, vooral omdat het pijnlijk is en dus niet omdat er een blokkade zit. De strekking komt er overigens wel na voorzichtige mobilisatie. Dat is buitengewoon positief. Doorduwen is pijnlijk, evenals mijn been thuis 'uit laten hangen'. Met name de beweging om vanuit strekking terug naar buiging te komen is heftig. Ondanks dat ik kleine stappen vooruit maak, is echt trainen er voorlopig nog niet bij. Thuis gebruik ik om de dag de BFR-band voor mijn heel slides en inmiddels ook leg extensions, waarbij ik qua beweging binnen de grenzen blijf van wat goed voelt. Niet doorduwen richting eindstandige strekking dus. Daarnaast fiets ik maximaal een minuut of 10 op de hometrainer, dat is momenteel de fysieke grens. Bij Eric werken we rustig aan het verbeteren van de mobiliteit, waarbij de focus ligt op een geleidelijke opbouw zonder de knie te veel te belasten.

Afgelopen woensdag zette Eric me voor het eerst op de loopband. Woohoo, actie in de tent! Ik mocht rustig wandelen. Mijn knie voelt goed los als ik bij Eric op de behandeltafel heb gelegen. Op mijn looppatroon was dan ook helemaal niets aan te merken (actieve strekking, yes!), ware het niet dat bij iedere stap die ik zette een felle steek door mijn knie ging, die uitstraalde tot halverwege mijn scheenbeen. Na 30 seconden werd de stopknop dus maar weer ingedrukt. We hebben het geprobeerd. F*ck this shit. Dit heb ik ook thuis, als ik een normale loopbeweging probeer te maken. Dat gaat gewoonweg niet en straalt helemaal uit. De strekking raakte ik vlot weer kwijt.

Eric heeft vorige week nog even contact gezocht met Rob Bogie over het botoedeem. Het is echt een vervelend iets. Ook Rob kan er geen tijdsbestek aan verbinden. 'Op geleide van klachten' opbouwen is wat er wordt gezegd. Uit de provocatie blijven. De druk moet zoveel mogelijk van het bot af blijven. Dat betekent nog áltijd de krukken erbij. Althans, buitenshuis. Ik ben ze zó beu, dat ik binnenshuis de kleine stukjes zonder loop, maar qua beweging is het dan niet zoals het hoort (lees: lichte buiging). Buitenshuis neem ik de krukken altijd mee en probeer ik de beweging goed te maken, desnoods met wat meer druk op de krukken. Bovendien voel ik me buiten op ongelijke ondergrond niet safe. Anderhalve week geleden ben ik twee keer op een dag door mijn knie gegaan, omdat ik werd afgeleid en daardoor niet bewust bezig was met lopen. Dat is niet helpend in het herstel... Anyway, over twee weken zie ik Rob zelf weer, als ik op controle mag. We zijn dan 6 weken post-OK en ik vind het prettig om zelf het gesprek met hem aan te gaan. 

Zorgverzekering en fysio

2024 Is een duur jaar voor me geworden. Vorig jaar had ik een vrij royale zorgverzekering met uitgebreide dekkingen. Als ik alleen naar het stukje fysiotherapie kijk, ben ik vorig jaar maar een paar keer geweest. Toen alle premies van de zorgverzekeringen bekend werden, ben ik eens rond gaan neuzen. De fysiotherapie kon in ieder geval flink teruggeschroefd worden, vond ik. En dus ging ik dit jaar voor een pakket met een beperktere aanvulling. Met 9 fysiobehandelingen zou ik heus wel uitkomen, ik had immers bijna nooit wat. 

FOUT!

Het jaar was nog maar net begonnen, toen ik op 4 februari mijn voorste kruisband afscheurde. Zal je net zien. Verkeerd gegokt.  

Vóór de eerste operatie heb ik m'n prehab bij Eric gedaan en toen zat ik al volledig door m'n aanvulling van de fysiotherapie heen. Ná de operatie heb ik een chronische indicatie gekregen, waarmee ik recht heb op 1 jaar lang fysiotherapie, met als doel volledig te kunnen revalideren. Er is alleen één 'maar': De eerste 20 behandelingen betaal je uit eigen zak (of vanuit je aanvullende verzekering, maar die was bij mij al op). 

De chronische indicatie loopt tot 30 mei 2025. Gezien alle hobbels die er in de tussentijd op mijn pad zijn gekomen, lijkt het niet realistisch om tegen die tijd weer (wedstrijd)fit te zijn. Ik heb het er uitgebreid met Eric over gehad en na het maken van een rekensom kwamen we samen tot de conclusie dat het verstandig is om gebruik te maken van een nieuwe chronische indicatie na mijn tweede operatie van 4 oktober jl. Dit betekent dat ik tot 8 oktober 2025 gebruik kan maken van de expertise van Eric. Zijn toch mooi 4 maanden lang 3 keer per week trainen extra, die ik waarschijnlijk goed kan gebruiken. Bovendien verlaag ik hiermee voor mezelf de (tijds)druk. Als ik de indicatie tot mei aan zou hebben gehouden, weet ik van mezelf dat ik fysieke grenzen zou gaan overschrijden en dit zou mijn herstel waarschijnlijk niet ten goede komen. De tweede chronische indicatie betekent alleen wel dat ik wéér 20 behandelingen zelf mag gaan dokken. Dat is vervelend, maar het valt te overkomen. Daarnaast kan ik de behandelingen die niet vergoed zijn opgeven als zorgkosten bij mijn IB-aangifte, waardoor ik via die weg misschien nog een klein deel terugkrijg.

Conclusie: Natuurlijk is er niets mis mee om je zorgverzekering onder de loep te nemen en te kijken waar je kunt besparen. Maar als dit jaar me iets heeft geleerd, dan is het dat gezondheid geen voorspelbare factor is. Het kan van de ene op de andere dag omslaan... en gelukkig is dit dan nog 'maar' een knie.

Even ademhalen

2024 Is nog niet voorbij, maar ik kan nu al stellen dat er dit jaar veel is gebeurd. Dit was niet ons beste jaar. Het gevoel om even de druk van de ketel te halen werd de laatste weken steeds groter en dus hebben we afgelopen weekend een mooie trip geboekt om het jaar af te sluiten. Even de tijd nemen voor onszelf, nieuwe herinneringen maken, uit de sleur komen en de hectiek achter ons laten. We gaan eind december samen op avontuur in Parijs en als kers op de taart vieren we Oud en Nieuw daar. Ik heb mezelf meteen een persoonlijk doel gesteld: Met de trap 704 treden klimmen naar de tweede verdieping van de Eiffeltoren. Zou het realistisch zijn? Ik heb nog 8 weken. Het motiveert in ieder geval wel... en mocht het onverhoopt niet lukken, dan pakken we gewoon de lift. ✌

Road to recovery... just keep going!